Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*
Ο δικομματισμός στην Ελλάδα καλά κρατεί από την εποχή του Χ. Τρικούπη και του Θ. Δηλιγιάννη, δηλαδή λίγο μετά το 1880. Από τότε ελάχιστες φορές έχει αμφισβητηθεί η κυριαρχία του στην πολιτική σκηνή. Μία από αυτές ήταν το 1958, όταν η Ε.Δ.Α. αναδείχτηκε δεύτερη δύναμη με ποσοστό 24,42% και εξέλεξε, αν θυμάμαι καλά, 79 βουλευτές. Στις πρόσφατες εκλογές του Ιανουαρίου υπήρχε μια δεύτερη ευκαιρία με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ να δεχτεί ένα μεγάλο πλήγμα, αν η υπό τον Αλέξη Τσίπρα κλειστή κυβερνητική ομάδα δεν αποφάσιζε αλλαγή πλεύσης. Έτσι σχηματίστηκε πια ο νέος δικομματισμός, ο οποίος έχει όλα τα χαρακτηριστικά των προηγούμενων, δηλαδή πολιτικές διαφορές σε δευτερεύουσας σημασίας ζητήματα, αλληλοκαταγγελίες για το
Ο δικομματισμός στην Ελλάδα καλά κρατεί από την εποχή του Χ. Τρικούπη και του Θ. Δηλιγιάννη, δηλαδή λίγο μετά το 1880. Από τότε ελάχιστες φορές έχει αμφισβητηθεί η κυριαρχία του στην πολιτική σκηνή. Μία από αυτές ήταν το 1958, όταν η Ε.Δ.Α. αναδείχτηκε δεύτερη δύναμη με ποσοστό 24,42% και εξέλεξε, αν θυμάμαι καλά, 79 βουλευτές. Στις πρόσφατες εκλογές του Ιανουαρίου υπήρχε μια δεύτερη ευκαιρία με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ να δεχτεί ένα μεγάλο πλήγμα, αν η υπό τον Αλέξη Τσίπρα κλειστή κυβερνητική ομάδα δεν αποφάσιζε αλλαγή πλεύσης. Έτσι σχηματίστηκε πια ο νέος δικομματισμός, ο οποίος έχει όλα τα χαρακτηριστικά των προηγούμενων, δηλαδή πολιτικές διαφορές σε δευτερεύουσας σημασίας ζητήματα, αλληλοκαταγγελίες για το