Στα πολιτικά σαλόνια και στους κλειστούς οικονομικούς κύκλους εισέπραττε πάντοτε τα επιτιμητικά βλέμματα, άλλοτε φευγαλέα και άλλοτε επίμονα. Τα χρόνια των Βρυξελλών και η σχετική απόσταση από την ελληνική πραγματικότητα δεν άλλαξαν και πολύ την εικόνα της. Για τους αδαείς, είναι η γυναίκα που θα πατήσει επί πτωμάτων για ν’ ανέβει ψηλά. Γι’ αυτούς που την ξέρουν λίγο καλύτερα, μοιάζει με γυναίκα εργολάβου, σε ελληνική κωμόπολη, διαμένουσα σε ροζ μεζονέτα με οπωσδήποτε τρία χαρακτηριστικά στον οικιακό εξοπλισμό της: ένα χαλί από τη Δέσποινα Μοιραράκη, μία πλαστική καρέκλα από τη Βιργινία Βεντουράκη και έναν πίνακα του Άντι Γουόρχολ, αγορασμένον από την υπαίθρια αγορά της Αγίας Βαρβάρας. Γι’ αυτούς που την ξέρουν πολύ καλά, είναι όλα τα παραπάνω.
Από σήμερα όμως η Άννα Διαμαντοπούλου αποφάσισε να κάνει μία καινούρια αρχή. Να ξεκολλήσει -μία και διά παντός από πάνω της- το δέρμα του επαρχιωτισμού. Όπως το φίδι που ξυπνάει νωρίς από τη χειμερία νάρκη του και αποφασίζει ν’ αλλάξει δέρμα, κάνοντας τη σχετική υπέρβαση: “Καλός ο Gianfranco Ferre, αλλά o Αlexander Μcqueen έχει άποψη”.
Η Άννα Διαμαντοπούλου από σήμερα ονομάζεται Άννα Μαρία Δια- ΜΟΝΤΙ- πούλου.
- Άννα Μαρία, γιατί αποδεικνύεται στην πράξη βασιλικότερη του βασιλέως Παπαδήμου. Για την εν λόγω υπουργό με τις αρρωστημένες φιλοδοξίες, η Βουλή των Ελλήνων πρέπει να αρκεστεί στο ρόλο του οργάνου που θα επικυρώνει απλώς και εκ των υστέρων, την εφαρμογή του νέου Μνημονίου.
- Δια –ΜΟΝΤΙ- πούλου, γιατί ο Μάριο Μόντι –αγάπη μου- είναι Ιταλός τεχνοκράτης και όχι επαρχιώτης ταμίας όπως ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ή ο Δημήτρης Χορν (στη βλακωδέστερη εκδοχή του) στο “Μια ζωή την έχουμε”.
H Άννα Μαρία Δια – ΜΟΝΤΙ –πούλου απειλεί κιόλας. Αν δεν εφαρμοστεί μέχρι το τελευταίο “και” το Μνημόνιο 2, η Ελλάδα θα ξαναγυρίσει στη δεκαετία του ’50.
Η Ελλάδα όμως ήδη, εδώ και δύο χρόνια, βροντοφωνάζει “Ευτυχισμένο το 1950”.
Επί των ημερών (και των έργων) της Άννας Μαρίας Δια-ΜΟΝΤΙ-πούλου:
- H κόρη μου η Βασιλική, που πάει στη δευτέρα δημοτικού, μου ζητάει κάθε εβδομάδα να της αγοράζω ένα πακέτο χαρτί Α4, προκειμένου η δασκάλα της να μοιράζει τις σημειώσεις και τις ασκήσεις των μαθημάτων σε φωτοτυπίες. Το σχολείο δεν έχει χρήματα να αγοράσει ούτε χαρτί.
- Στο ίδιο σχολείο, τα παιδιά του ολοήμερου τρώνε μέσα σε ένα προκάτ, κάτι ανάμεσα σε κοντέινερ και στρατιωτικού τολ, λίγο μετά το τέλος του Εμφυλίου.
- Ο γιος μου ο Θοδωρής, που πάει στην τρίτη γυμνασίου, δεν έχει ακόμα βιβλία (κι ας κοντεύει να τελειώσει ο Φλεβάρης) στα Νέα Ελληνικά και στη Βιολογία και τα βιβλία αυτά δεν πρόκειται να διανεμηθούν μέχρι τη λήξη του σχολικού έτους.
- Στο ίδιο γυμνάσιο, διοργανώνονται ήδη συσσίτια για ογδόντα μαθητές, που οι γονείς τους (επί των ημερών της Άννας Μαρίας Δια –ΜΟΝΤΙ – πούλου πάντα) έχασαν τη δουλειά τους και αδυνατούν να εξασφαλίσουν ακόμα και ένα γεύμα την ημέρα.
- Η κόρη μου, η Νικολέτα, που πάει στη δευτέρα Λυκείου, προσπαθεί επί ματαίω εδώ και τέσσερις μήνες να πείσει τη διευθύντρια του σχολείου της να κάνουν σχολικό επαγγελματικό προσανατολισμό και η απάντηση που παίρνει πάντα είναι “δεν προβλέπεται από το υπουργείο”. Και σε ξαναρωτώ, Άννα Μαρία, για πολλοστή φορά το αυτονόητο: Αν δεν κάνουν ΣΕΠ οι μαθητές στη δευτέρα λυκείου, πότε θα κάνουν;
- Στο ίδιο λύκειο, οι τριακόσιοι πενήντα γονείς δίνουμε ό,τι μπορεί ο καθένας μας για να συνεχίσουν να ζουν στο υποθηκευμένο σπίτι τους η Χριστιάνα και η μητέρα της.
Βλέπεις, εγώ είμαι πολύ συγκεκριμένος. Μπορείς να γίνεις κι εσύ λίγο πιο συγκεκριμένη όταν λες ότι "από σήμερα έως τον Ιούνιο έχουμε να κάνουμε τόσα πολλά που αν δεν γίνουν με δική μας ευθύνη, δε θα υπάρξει άλλη ευκαιρία για την Ελλάδα";
http://www.mediasoup.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου