Ο δοτός

Καναβούρης Κ.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 11/12/2011 εφημερίδα ΑΥΓΗΔεν υπάρχει άλλος χαρακτηρισμός: ήταν τραγική η εικόνα που παρουσίασαν βουλευτές και υπουργοί των κομμάτων που συναπαρτίζουν τη σημερινή διορισμένη κυβέρνηση κατά τη συζήτηση για τον Προϋπολογισμό του 2012. Α, μια και είπα διορισμένη κυβέρνηση, να μην ξεχνάμε ότι έχουμε και δοτό πρωθυπουργό. Και να μην ξεχνάμε επίσης ότι δοτό πρωθυπουργό είχαμε να δούμε από την εποχή της χούντας. Τον Μαρκεζίνη και τον Ανδρουτσόπουλο, με το συμπάθειο. Κι αν ο Ανδρουτσόπουλος ήταν απλώς γελοίος, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι ο Μαρκεζίνης ήταν ένας εξαιρετικά μορφωμένος άνθρωπος και ένα λαμπρό μυαλό, το οποίο όμως ουδόλως τον απέτρεψε από το να γίνει ένας δοτός πρωθυπουργός της χούντας στιγματίζοντας (και δικαίως) το όνομά του για πάντα μέσα στις σελίδες της νεοελληνικής ιστορίας.


Όποιος δεν τρόμαξε με την ήρεμη και ανυποχώρητη φονικότητα του δοτού πρωθυπουργού κάθε φορά που ομιλούσε, ή μάλλον αριθμολογούσε τη φρίκη στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, τότε μάλλον δεν ξέρει "πού πατά και πού πηγαίνει".Ας μην το ξεχνάμε τώρα, που αυτό "το μεγάλο κουμάσι" κατά τον ποιητή Νίκο Καρούζο, το οποίο λέγεται ιστορία, παίζει περίεργα παιχνίδια, επαναλαμβάνοντας τη χουντική οπερέτα ως σοσιαλιστική (λέμε τώρα) τραγωδία. Δηλαδή η αρχική φάρσα επαναλαμβάνεται ως τραγωδία. Με δοτό πρωθυπουργό τον πολύ μορφωμένο, τον πολύ σοβαρό, τον πολύ έμπειρο τεχνοκράτη, τον πολύ βαθύ γνώστη του διεθνούς (εγκληματικού, βεβαίως - βεβαίως) χρηματοπιστωτικού συστήματος, τον πολύ έμφορτο κύρους και αποδοχής από τα σκοτεινά εξωθεσμικά κονκλάβια της ανοικονόμητης οικονομίας του αποχαλινωμένου καπιταλισμού, κύριο Λουκά Παπαδήμο. Τον οποίο, όμως, όλα αυτά τα φοβερά προσόντα ουδόλως εμπόδισαν από το να διαπράξει το μέγα ολίσθημα ή μάλλον το μέγα έγκλημα και να γίνει ένας δοτός πρωθυπουργός, τσαλαπατώντας τα ιερά και τα όσια του δημοκρατικού πολιτεύματος. Υποβιβάζοντάς τον σε ένα αδίστακτο ανδράριο, απλό υπαλληλίσκο των αγορών, που δεν ορρωδεί προ ουδενός προκειμένου να φέρει σε πέρας την καταστροφική αποστολή του.
Για να μην πούμε ότι τα φοβερά προσόντα του είναι τω όντι φοβερά. Με την έννοια του τρομακτικού, του αναίσθητου περί την υπόσταση της δημοκρατίας, της πολιτικής, της οικονομίας και των υποκειμένων της. Ένα τέρας του συστήματος είναι αυτή η ομιλούσα αριθμομηχανή που ακούει στο όνομα Λουκάς Παπαδήμος. Γιατί, αν αφαιρέσεις όλα τα φρου-φρου και τα αρώματα με τα οποία περιβάλλεται προκειμένου να ασκήσει τον τελετουργικό ιερό τρόμο της εξουσίας, ο οποίος αποτελεί αυταξία άνευ περιεχομένου, τότε θα δεις το πραγματικό μέγεθος του ανδρός: ανίδεος, ανάλγητος, ανυποψίαστος περί το οικονομείν τους ανθρώπους, αδαήμων και κενός, ένας εν τη ουσία του, ως προς τον πυρήνα της ύπαρξής του δηλαδή, απολύτως αμόρφωτος άνθρωπος.
Η γιαγιά μου η Αριστη από τη Μικρασία, η μάνα του πατέρα μου, που είδανε κι είδανε τα μάτια της, θα το έλεγε με μία μόνο φράση: "Αυτός, παιδάκι μου, δεν είναι μορφωμένος, είναι παραμορφωμένος". Η αναλφάβητη γιαγιά μου η Αριστή, που ήρθε καιρός και είχε δυο γιους στη Μακρόνησο, έναν στα μπουντρούμια της Ασφάλειας κι έναν κρυμμένο ανάμεσα στο ταβάνι και τα κεραμίδια για να μην τον σφάξουνε στο γόνατο οι χαφιέδες. Και όλα αυτά γιατί; Για να έρθει μια κομμένη κεφαλή, μια ασώματος φωνή για να μου λέει πόσο επωφελές και οικονομικά σωτήριο για την Ελλάδα είναι να γίνει υποταγμένος άπελπις, ενοχικός αυτόχειρ, πανικόβλητο άθυρμα, βάρβαρος με όλους τους άλλους, μια όζουσα σκέφη, μια αποτρελαμένη μονάδα, ένας θάνατος απασφαλισμένος, ένας αμαρτωλός στην πιο σκληρή θρησκεία που γνώρισε ποτέ ο κόσμος: τη θρησκεία του κέρδους, που τίποτα δεν κερδίζει πέρα από την επιβεβαίωση της ύπαρξής του. Και που γι' αυτό έχει φρενιάσει και ολοένα και περισσότερο θέλγεται από την ιδέα και την πραγματικότητα της σφαγής. Αυτό εκπροσωπεί η σοφία του κάθε δοτού σοφού: τη σοφία του εκδοροσφαγέως, και μάλιστα σε ζωντανές ανθρώπινες υπάρξεις.
Όποιος δεν τρόμαξε με την ήρεμη και ανυποχώρητη φονικότητα του δοτού πρωθυπουργού κάθε φορά που ομιλούσε, ή μάλλον αριθμολογούσε τη φρίκη στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, τότε μάλλον δεν ξέρει "πού πατά και πού πηγαίνει". Πώς να μην επιχαίρει, λοιπόν, και να μη σηκώνει το φρύδι στην αριστερά ένας αστέρας τύπου Βορίδη; Αυτός τουλάχιστον ξέρει τι είναι φασισμός και το έχει αποδείξει ότι τα λέει τσεκουράτα. Υπάρχουν και φωτογραφικά ντοκουμέντα επ' αυτού για όποιους από τους συναδέλφους του υπουργούς, υφυπουργούς, βουλευτές, παπαγαλάκια, κνώδαλα, χαμερπή υποκείμενα, άθλια σκυλιά της εξουσίας και ευγενείς εκπροσώπους Τύπου θελήσουν να το επιβεβαιώσουν. Αλλά, μπα... Έχουμε δουλειά τώρα. Πρέπει να σώσουμε την οικονομία της Ελλάδας. Κυρίως από τους Έλληνες πολίτες. Διότι, διαφορετικά, δεν θα έχουμε μούτρα για ν' αντικρίσουμε τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης. Και τότε τι θα λένε για μας οι αγορές, καθώς πίνουν το απογευματινό τους ανθρώπινο αίμα. Άσε πια την κυρία Μέρκελ! Είναι καιρός για να πέσουμε στο στόμα της; Δεν είναι πρέπον.
Τι να σου κάνουνε λοιπόν κι αυτά τα ανθρωπάκια που παριστάνουν τους εκλεγμένους εκπροσώπους του λαού. Μούφα είναι. Γιατί οι ακραίες εποχές είναι χαιρέκακες. Προς όλους. Και προς τους βουλευτές. Και αποδεικνύουν ότι οι εκλογές είναι απάτη. Μια ασύστολη διαδικασία διορισμών σε στημένο διαγωνισμό. Δοτοί είναι κι αυτοί. Δοτή και η δημοκρατία τους. Κι άμα θέλουν οι αγορές, την παίρνουν πίσω.