Λαϊκή Ενότητα: Ο πόλος της ελπίδας για την Αριστερά

Αντώνης Νταβανέλος
Με αξιοποίηση και δημιουργική υπέρβαση της εμπειρίας του ΣΥΡΙΖΑ
Η κρίση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι μόνο στην αρχή της. Η έντι­μη πα­ραί­τη­ση του Τ. Κο­ρω­νά­κη από τη θέση του γραμ­μα­τέα της ΚΕ είναι απλώς η κο­ρυ­φή του πα­γό­βου­νου: αυτήν τη στιγ­μή δε­κά­δες ή και εκα­το­ντά­δες πο­λι­τι­κά και ορ­γα­νω­τι­κά στε­λέ­χη, που στή­ρι­ξαν επί 15 χρό­νια το ενω­τι­κό εγ­χεί­ρη­μα της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, απο­θαρ­ρύ­νο­νται, αδρα­νο­ποιού­νται, απο­σύ­ρο­νται. Πίσω τους ακο­λου­θούν χι­λιά­δες μέλη και οπα­δοί του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που 

αδυ­να­τούν να «κα­τα­πιούν» την αιφ­νί­δια με­τα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης και του κόμ­μα­τος που μέχρι σή­με­ρα υπο­στή­ρι­ζαν, σε υπη­ρέ­τη της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής και μιας θα­τσε­ρι­κού τύπου υπερ­λι­τό­τη­τας.

Αν αυτό το φαι­νό­με­νο έμενε ανα­πά­ντη­το, θα δια­τρέ­χα­με τον κίν­δυ­νο της «ιτα­λο­ποί­η­σης»: μιας μα­ζι­κής κα­τα­στρο­φής στην Αρι­στε­ρά, που θα άνοι­γε μια μακρά πε­ρί­ο­δο κυ­ριαρ­χί­ας των αστι­κών πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων και τη δια­χεί­ρι­ση των ελ­πί­δων της ερ­γα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών δυ­νά­με­ων από τα πιο αλ­λο­πρό­σαλ­λα πο­λι­τι­κά μορ­φώ­μα­τα. Είτε τύπου Μπέπε Γκρί­λο είτε –πολύ χει­ρό­τε­ρα!– ακρο­δε­ξιών και φα­σι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, όπως η Χρυσή Αυγή.

Όμως η δυ­να­τό­τη­τα για να απα­ντη­θεί ο κίν­δυ­νος της μα­ζι­κής απο­γο­ή­τευ­σης μέσα στον κόσμο της Αρι­στε­ράς έχει ήδη πα­ρου­σια­στεί. Αρ­χι­κά μέσα από τα σπλά­χνα του ίδιου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα, που στα τε­λευ­ταία χρό­νια λει­τούρ­γη­σε συ­στη­μα­τι­κά ως αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, επι­βε­βαί­ω­σε τις προσ­δο­κί­ες ενός με­γά­λου τμή­μα­τος του κό­σμου της Αρι­στε­ράς, ανα­λαμ­βά­νο­ντας τις ευ­θύ­νες της μέχρι τέ­λους: μέχρι τον πλήρη πο­λι­τι­κό και ορ­γα­νω­τι­κό δια­χω­ρι­σμό απέ­να­ντι στη μνη­μο­νια­κή στρο­φή της ηγε­τι­κής ομά­δας γύρω από τον Α. Τσί­πρα. Η Λαϊκή Ενό­τη­τα (ΛΑΕ), που προ­έ­κυ­ψε από τη ρήξη στην Κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μπο­ρεί ήδη να απο­τε­λέ­σει το βάθρο πάνω στο οποίο θα στη­ρι­χθεί μια ευ­ρύ­τε­ρη ανα­σύ­ντα­ξη.

Ασφα­λώς οι διερ­γα­σί­ες για την απά­ντη­ση σε αυτήν την κρίση δεν πε­ριο­ρί­ζο­νται στις δυ­νά­μεις που προ­έρ­χο­νται από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αφο­ρούν και όλη την «άλλη» Αρι­στε­ρά. Αφο­ρούν τον χώρο της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, αλλά και τον κόσμο που προ­έρ­χε­ται από το ΚΚΕ.

Το μή­νυ­μα των 13 στε­λε­χών της ευ­ρύ­τε­ρης Αρι­στε­ράς πε­ρι­γρά­φει αυτό το φάσμα, το οποίο δεν είναι ακόμα «τε­λι­κό», δεν είναι ακόμα οριο­θε­τη­μέ­νο και συ­γκρο­τη­μέ­νο. Όμως η πρό­θε­ση της κί­νη­σης προς αυτόν τον σκοπό έχει κα­τα­τε­θεί με ει­λι­κρί­νεια και απο­μέ­νει η υλο­ποί­η­σή της.

Για να γίνει απο­τε­λε­σμα­τι­κή μια τέ­τοια συ­σπεί­ρω­ση οφεί­λει να απα­ντή­σει με επι­τυ­χία σε δύο κα­τη­γο­ρί­ες ζη­τη­μά­των:

1. Ένα συ­νε­κτι­κό πο­λι­τι­κό πλαί­σιο

Το πρό­γραμ­μα της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας είναι ασφα­λώς «υπό κα­τα­σκευή» και θα προ­ω­θεί­ται πα­ράλ­λη­λα με την ορ­γα­νω­τι­κή συ­γκρό­τη­ση του εγ­χει­ρή­μα­τος. Όμως κά­ποια βα­σι­κά στοι­χεία του έχουν ήδη κα­τα­τε­θεί.

Η ΛΑΕ –και σωστά!– ανα­λαμ­βά­νει την ευ­θύ­νη κά­ποιων πο­λι­τι­κών υπο­σχέ­σε­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας, κά­ποιων δε­σμεύ­σε­ων που απο­δεί­χθη­καν διεισ­δυ­τι­κές: κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων - δια­κο­πή πλη­ρω­μών του χρέ­ους... με στόχο τη συ­νο­λι­κή δια­γρα­φή του χρέ­ους ή του­λά­χι­στον του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του - τερ­μα­τι­σμός της λι­τό­τη­τας και πο­λι­τι­κή ανα­δια­νο­μής του κοι­νω­νι­κού πλού­του - εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών - ρι­ζο­σπα­στι­κή αλ­λα­γή της ερ­γα­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας - ανα­δια­νε­μη­τι­κό φο­ρο­λο­γι­κό σύ­στη­μα - τερ­μα­τι­σμός των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και εθνι­κο­ποί­η­ση, ανα­συ­γκρό­τη­ση και λει­τουρ­γία υπό κα­θε­στώς ερ­γα­τι­κού κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου των ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νων με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων και ορ­γα­νι­σμών - δη­μό­σια δω­ρε­άν παι­δεία και έρευ­να κ.λπ.

Οι στό­χοι αυτοί εντάσ­σο­νται σε μια ισχυ­ρή πο­λι­τι­κή συμ­φω­νία, στο δρόμο για το σο­σια­λι­σμό του 21ου αιώνα.

Με την έν­νοια αυτή, η Λαϊκή Ενό­τη­τα προ­τεί­νει ένα με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα αξιο­ποιώ­ντας ση­μα­ντι­κές εμπει­ρί­ες της ελ­λη­νι­κής αλλά και της διε­θνούς Αρι­στε­ράς.

Όμως η εμπει­ρία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει ανα­δεί­ξει ένα ακόμα καυτό πρό­βλη­μα: είναι εφι­κτή μια πο­λι­τι­κή αντι­λι­τό­τη­τας μέσα στα όρια αντο­χής του ευρώ, ανα­ζη­τώ­ντας έναν κά­ποιο συμ­βι­βα­σμό είτε και τη συ­ναί­νε­ση των ιμπε­ρια­λι­στι­κών ευ­ρω­η­γε­σιών; Η ΛΑΕ απα­ντά κα­θα­ρά: Όχι. Και δε­σμεύ­ε­ται για έξοδο από την Ευ­ρω­ζώ­νη και ρήξη με τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή της ΕΕ. Αυτή η δέ­σμευ­ση απο­δεί­χθη­κε στις 13 Ιούλη ως απα­ραί­τη­το «συ­νο­δευ­τι­κό» όπλο ενός αρι­στε­ρού, με­τα­βα­τι­κού πο­λι­τι­κού σχε­δί­ου για την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας. Όσο για τους συ­κο­φά­ντες που κα­τη­γο­ρούν τη μέχρι χθες αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως «λόμπι της δραχ­μής», η ΛΑΕ απα­ντά ότι η αλ­λα­γή του νο­μί­σμα­τος δεν απο­τε­λεί αυ­το­σκο­πό, αλλά ένα από τα ανα­γκαία ερ­γα­λεία για την επι­βο­λή των ρι­ζο­σπα­στι­κών αλ­λα­γών, για τις οποί­ες, ασφα­λώς, τε­λι­κός εγ­γυ­η­τής δεν θα είναι το νό­μι­σμα αλλά ο αγώ­νας των λαϊ­κών τά­ξε­ων.

Στη συ­ζή­τη­ση βε­βαί­ως πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται η αντι­φα­σι­στι­κή διά­στα­ση (σχε­τι­κά με τον κίν­δυ­νο που αντι­προ­σω­πεύ­ει η ΧΑ) αλλά και η γε­νι­κό­τε­ρη αντι­ρα­τσι­στι­κή διά­στα­ση, το ζή­τη­μα της ανα­γκαί­ας αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους πο­λι­τι­κούς πρό­σφυ­γες και τους με­τα­νά­στες. Επί­σης γί­νε­ται σαφής λόγος για έξοδο από το ΝΑΤΟ, για απο­μά­κρυν­ση των αμε­ρι­κα­νι­κών βά­σε­ων, για τερ­μα­τι­σμό της συ­νερ­γα­σί­ας με το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ και για αλ­λη­λεγ­γύη στην Πα­λαι­στί­νη.

Πρό­κει­ται, λοι­πόν, για ένα συ­νε­κτι­κό πο­λι­τι­κό πλαί­σιο, για μια σο­βα­ρή βάση για μια ισχυ­ρή πο­λι­τι­κή συμ­φω­νία, για μια βάση που μπο­ρεί ασφα­λώς να εμπλου­τι­στεί και να με­τε­ξε­λι­χθεί, αλλά τα βα­σι­κά στοι­χεία της έχουν ήδη κα­τα­τε­θεί.

2. Ένας «ανοι­χτός» και δη­μο­κρα­τι­κός τρό­πος συ­γκρό­τη­σης

Η ΛΑΕ αυ­το­προσ­διο­ρί­ζε­ται ως με­τω­πι­κή συ­σπεί­ρω­ση πο­λι­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, κι­νή­σε­ων και ανέ­ντα­χτων αγω­νι­στών-στριών, ενώ ανα­φέ­ρε­ται σε πρω­το­βου­λί­ες αυ­το­ορ­γά­νω­σης.

Πρό­κει­ται για σω­στές επι­λο­γές που, όμως, πρέ­πει να επι­βε­βαιω­θούν στην πράξη. Ανα­φέ­ρα­με πα­ρα­πά­νω την ανά­γκη συ­σπεί­ρω­σης δυ­νά­με­ων από την ευ­ρύ­τε­ρη ρι­ζο­σπα­στι­κή αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά. Οι δυ­νά­μεις αυτές, που δεν έχουν την εμπει­ρία της συλ­λει­τουρ­γί­ας στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όπως όσοι συ­να­πο­τε­λέ­σα­με την Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα, έχουν ανά­γκη μιαν «ανοι­χτή» λει­τουρ­γία για να μπο­ρέ­σουν να εντα­χθούν ου­σια­στι­κά και πραγ­μα­τι­κά στο εγ­χεί­ρη­μα.

Όμως το ζή­τη­μα της δη­μο­κρα­τι­κής λει­τουρ­γί­ας είναι ση­μα­ντι­κό ακόμα και για τη συ­σπεί­ρω­ση των δυ­νά­με­ων που προ­έρ­χο­νται από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Γιατί, πέρα από την Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα, έχουν ήδη αντι­δρά­σει στη μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη πολ­λοί-ές ανέ­ντα­χτοι-ες με ση­μα­ντι­κούς ρό­λους στα κι­νή­μα­τα, ένα τμήμα των «53», ένα τμήμα της Νε­ο­λαί­ας κ.ο.κ. Ο κό­σμος αυτός πρέ­πει να κερ­δη­θεί. Και αυτό προ­ϋ­πο­θέ­τει να ανα­γνω­ρί­ζει τις ευ­και­ρί­ες για να συμ­βά­λει αυ­θε­ντι­κά στο εγ­χεί­ρη­μα, τόσο μέσα στις λει­τουρ­γί­ες όσο και στα ζη­τή­μα­τα εκ­προ­σώ­πη­σης.

Είναι κα­τα­νοη­τό ότι οι δυ­νά­μεις που ξε­κί­νη­σαν τη ΛΑΕ έχουν ανα­λά­βει ένα ηρά­κλειο έργο: μέσα σε ελά­χι­στο χρόνο να συ­γκρο­τή­σουν έναν νέο πο­λι­τι­κό ορ­γα­νι­σμό και να στη­ρί­ξουν μια κρί­σι­μη εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση. Σε αυτήν την προ­σπά­θεια κά­ποια λάθη και κα­θυ­στε­ρή­σεις είναι, απλά, ανα­πό­φευ­κτα. Όμως από την έκ­βα­ση της ανα­μέ­τρη­σης θα κρι­θούν πολλά για την Αρι­στε­ρά στην Ελ­λά­δα, αλλά και διε­θνώς. Γι’ αυτό οφεί­λου­με όλοι να πα­ρου­σιά­σου­με σε αυτήν τον κα­λύ­τε­ρο εαυτό μας.

rproject.gr