Από το πολύ καλό μπλογκ Μαύρη Οχιά αναδημοσιεύουμε το 6o μέρος της έρευνάς του.
Το φιλελεύθερο διάλειμμα 1950-1952 οδεύει προς το τέλος του καταδικασμένο σε αποτυχία από τις εσωτερικές αντιφάσεις των κεντρώων κυβερνήσεων της περιόδου αυτής, κυβερνήσεων στις οποίες ξεχωρίζει η μορφή του Νικόλαου Πλαστήρα.
Ενώ ο Πλαστήρας δήλωνε πως ο σκοπός του είναι η εθνική συμφιλίωση, δεν μπόρεσε ή δε θέλησε να έρθει σε σύγκρουση με το ακροδεξιό παρακράτος που την υπονόμευε. Ενώ δήλωνε πως είναι ενάντια στη θανατική ποινή, επί των ημερών του εκτελέστηκαν ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του. Ενώ ένα από τα βασικά της συνθήματα της κυβέρνησής του ήταν η "ειρήνευση", επί των ημερών του η Ελλάδα εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ και απέστειλε εκστρατευτικό σώμα στον πόλεμο της Κορέας.
Στον αντίποδα, η καθαρόαιμη Δεξιά με ηγέτη τον αρχιστράτηγο Παπάγο, ήξερε τι ήθελε και πώς θα το πετύχει. Σίγουρη για το δρόμο του "νόμου και της τάξης" που θα ακολουθήσει, περίμενε με υπομονή να της δοθεί η ευκαιρία να ανεβεί στην εξουσία και να ολοκληρώσει με τον τρόπο αυτό τη νίκη των "εθνικόφρονων" δυνάμεων στον Εμφύλιο.