Στόχος του δεν είναι να βγάλει την ελληνική οικονομία από την κρίση, αλλά να την βυθίσει περισσότερο στην ύφεση.
* Λιγότερα χρήματα για τον κόσμο
* Λιγότερα δικαιώματα
* Λιγότερη εθνική κυριαρχία* Λιγότερη Δημοκρατία
Το «Μνημόνιο 2», το οποίο θα συνοδεύσει τη νέα δανειακή σύμβαση και αποτελεί προϋπόθεση για την ανταλλαγή ομολόγων (PSI), είναι ένα οικονομικό πρόγραμμα πρωτοφανούς σκληρότητας, το οποίο ξεπερνά σε ένταση και εύρος μέτρων το πρώτο Μνημόνιο.
Είναι τόσο επαχθές, που κυβερνητικές πηγές έκαναν λόγο για μεγάλο πολιτικό κόστος που αναπόφευκτα θα επωμιστούν όλα τα κόμματα της κυβέρνησης συνεργασίας, τα οποία θα το υπερψηφίσουν. Νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, που θα ωθήσουν κάτω από το όριο της φτώχειας περισσότερους εργαζομένους και χιλιάδες ακόμα ελληνικές οικογένειες, νέες φορολογικές επιβαρύνσεις στα ακίνητα, που θα οδηγήσουν σε απώλεια ιδιοκτησίας κατόχους μεσαίας και μικρής ακίνητης περιουσίας λόγω αδυναμίας διατήρησής της, δεκάδες χιλιάδες απολύσεις στο Δημόσιο, διεύρυνση της κατάργησης φοροαπαλλαγών, που θα σημάνει απώλεια επιπλέον ενός ή και δύο μισθών, κόψιμο επιδομάτων σε ευπαθείς ομάδες (ανάπηροι, πολύτεκνοι κ.λπ.), οι οποίες θα πεταχτούν σε ένα σύγχρονο κοινωνικό Καιάδα, νέα απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, που θα ολοκληρώσει το σκηνικό εργασιακής ζούγκλας, χιλιάδες νέα «λουκέτα» και απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα λόγω της ύφεσης.
Ο στόχος του νέου Μνημονίου δεν είναι φυσικά να βγάλει την ελληνική οικονομία από την κρίση. Αντιθέτως, θα τη βυθίσει ακόμα περισσότερο στην ύφεση και θα οδηγήσει σε εξαθλίωση και αδυναμία επιβίωσης εκατομμύρια Έλληνες. Ό,τι έγινε με το «Μνημόνιο 1» θα επαναληφθεί επί τα χείρω. Είναι προφανές πλέον ότι ο στόχος δεν είναι στενά οικονομικός• είναι ευρύτερος και πολυεπίπεδος. Είναι η γεωοικονομική και γεωστρατηγική εξουδετέρωση της Ελλάδας και του πληθυσμού της, ώστε να μην αποτελούν ενεργό παράγοντα στα τεκταινόμενα στην περιοχή. Μια χώρα με κατεστραμμένη Οικονομία, αποδεκατισμένη κοινωνία, η οποία δεν θα έχει την «πολυτέλεια» να σκέφτεται και να λειτουργεί πολιτικά και εθνικά επειδή θα προσπαθεί να επιβιώσει, διαλυμένη Άμυνα λόγω περικοπών, καταρρακωμένη Παιδεία, ανύπαρκτη κοινωνική πρόνοια, διαρρηγμένη κοινωνική συνοχή, υποθηκευμένη δημόσια περιουσία έχει στην πράξη εκμηδενιστεί.
Ποιος θα υπερψηφίσει τα νέα μέτρα;
Το ερώτημα που προκύπτει άμεσα είναι «από ποιους θα υπερψηφιστεί το "Μνημόνιο 2";». Η θέση του ΠΑΣΟΚ είναι δεδομένη, αν και μένει να διαπιστωθεί η τελική στάση ορισμένων βουλευτών του, όπως ξεκάθαρη είναι και η στάση του ΛΑΟΣ. Θα στηρίξουν τα νέα μέτρα. Η βούληση της ΝΔ, όμως, είναι αμφίσημη. Ο Αντώνης Σαμαράς έχει διαμηνύσει ότι το κόμμα του δεν θα υπερψηφίσει νέα μέτρα, στην ανακοίνωση της Συγγρού, ωστόσο, μετά τη συνάντηση Σαμαρά - Παπαδήμου στο Μέγαρο Μαξίμου, αναφέρονταν, μεταξύ άλλων: «...ισχύουν τα όσα συμφωνήθηκαν στο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών. Δηλαδή, η ολοκλήρωση του κυβερνητικού έργου και κυρίως του προγράμματος εθελοντικής ανταλλαγής των ομολόγων (PSI) και του νέου οικονομικού προγράμματος που θα εξασφαλίσει τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους».
Η φράση «και του νέου οικονομικού προγράμματος» δημιούργησε ερωτήματα για το τι εννοεί και, παρά τις εκ των υστέρων διαρροές ότι αφορά στα μέτρα που ήδη έχουν αποφασιστεί, έχει αρχίσει να διαμορφώνεται ένα θολό τοπίο. Σε περίπτωση που η ΝΔ στηρίξει με την ψήφο της στη Βουλή το «Μνημόνιο 2», είναι σαφές ότι θα πρόκειται για μείζονα εξέλιξη και για κολοσσιαία μεταστροφή, η οποία, εκτός από εσωκομματικές αναταράξεις με άδηλη έκβαση όσον αφορά στην ενότητα του κόμματος, θα προκαλέσει μεγάλο αντίκτυπο στην εκλογική βάση, που το τελευταίο διάστημα παρακολουθεί μια διαρκή διολίσθηση της Συγγρού από τις αρχικές της θέσεις. Θα είναι περίπλοκο για τον Αντώνη Σαμαρά να εξηγήσει πώς, ενώ κατήγγειλε -και ορθώς- το «Μνημόνιο 1», στηρίζει το «Μνημόνιο 2», που είναι ακόμα χειρότερο. Ως εκ τούτου, είναι δύσκολο να καλυφθεί χωρίς δραματικές εκλογικές απώλειες, που θα απειλήσουν την αυτοδυναμία της ΝΔ, η απόσταση από τον αντιμνημονιακό λόγο στην υπερψήφιση ενός προγράμματος που θα αποτελέσει «ταφόπλακα» για τη χώρα και για τα περιθώρια του ίδιου του Αντώνη Σαμαρά ως μελλοντικού πρωθυπουργού να ασκήσει βιώσιμη πολιτική. Άρα, λογικά, οι τακτικοί ελιγμοί του προέδρου της ΝΔ δεν θα φτάσουν σε σημείο αποδοχής του «Μνημονίου 2» και προκαταβολικής ψήφισης όλων των μέτρων μέχρι το 2015, παρά τις περί του αντιθέτου διαρροές από το Μέγαρο Μαξίμου.
Ξανάρχισαν οι εκβιασμοί...
Η τρόικα, βέβαια, έχει ήδη αρχίσει τους εκβιασμούς στο γνωστό πλαίσιο: Ή τα νέα μέτρα θα στηριχθούν απ' όλα τα κόμματα της κυβέρνησης συνεργασίας ή δεν θα προχωρήσουν η νέα δανειακή σύμβαση και το PSI. Οι δανειστές πηγαίνουν, μάλιστα, ένα βήμα παραπέρα και διαμηνύουν ότι αν προκηρυχθούν εκλογές η Ελλάδα θα πτωχεύσει την ίδια ώρα. Προχωρούν πλέον σε ωμές παρεμβάσεις στη δημοκρατική λειτουργία της χώρας. Εκβιάζουν ώστε μια μη εκλεγμένη κυβέρνηση να δεσμεύσει τη χώρα για τις επόμενες δεκαετίες σε μια αδιέξοδη πολιτική. Διότι όσο ξεκάθαρο είναι ότι οι εκβιασμοί, άπαξ και τους αποδέχτηκαν τα δύο μεγάλα κόμματα, δεν θα έχουν τέλος, άλλο τόσο βέβαιο είναι ότι αυτή η πολιτική για την οποία εκβιάζουν οι δανειστές δεν θα έχει αποτέλεσμα. Δοκιμάστηκε και απέτυχε.
0 Αϊνστάιν είχε πει ότι «ο ορισμός της τρέλας είναι το να κάνεις συνέχεια το ίδιο πράγμα και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα». Δεν πρόκειται, όμως, για τρελούς. Αυτό είναι το αποτέλεσα που επιδιώκουν. Στόχος τους είναι να μεταβάλουν το οικονομικό και βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού, καθώς και τους δημοκρατικούς κανόνες, και να ωθήσουν και τα δύο σε ένα χαμηλότερο παρονομαστή. Λιγότερα χρήματα για τον κόσμο, λιγότερα δικαιώματα, λιγότερη εθνική κυριαρχία, λιγότερη Δημοκρατία.
«Αυτοί που δημιούργησαν την κρίση της Ευρωζώνης παλεύουν νυχθημερόν να την επαναπροσδιορίσουν κατά τρόπο που θα τους αποφέρει πολιτικά οφέλη. Τα ΜΜΕ μιλούν για σπάταλα κράτη, τα οποία στοχοποιήθηκαν από τους κερδοσκόπους των αγορών. Αυτό στα οικονομικά λέγεται ψέμα. Η κρίση της Ευρωζώνης δεν είναι αυτή που μας σερβίρουν... Είναι μια κρίση που αφορά σε κράτη τα οποία έπεσαν θύματα της ΕΚΤ... Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει τι ακριβώς συνέβη: Ένας ακόμη πόλεμος των τάξεων. Οι πλούσιοι χρησιμοποιούν τον έλεγχο που έχουν επί της ΕΚΤ για να αποσυναρμολογήσουν το κοινωνικό κράτος πρόνοιας που απολαμβάνει μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Ευρώπης...» (του Mike Whitney).
Αναρτήθηκε από ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ στις 08:42
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου