Του Gίorgio Cremaschi*
Όποιος είναι στην ηλικία μου όταν ακούει τις οικονομικές και νομισματικές αρχές να εύχονται την επιστροφή του πληθωρισμού θα πηδάει απ’ την καρέκλα του. Στα τέλη της δεκαετίας του '70, ο πληθωρισμός θεωρούνταν ως το υπέρτατο κακό. Θα πρέπει να σταματήσει η κλιμάκωση τιμών και μισθών, δήλωνε κατηγορηματικά το νέο νεοφιλελεύθερο μάντρα που είχε υπό τον έλεγχό του την οικονομία, την πολιτική ακόμη και τα συνδικάτα. Θυμάμαι το Luciano Lama[1] στους λόγους να καταγγέλλει τον πληθωρισμό ως τον εχθρό των εργαζομένων και το οικονομικό αίτιο του φασισμού. Μια άκρως στρεβλή ερμηνεία της
Όποιος είναι στην ηλικία μου όταν ακούει τις οικονομικές και νομισματικές αρχές να εύχονται την επιστροφή του πληθωρισμού θα πηδάει απ’ την καρέκλα του. Στα τέλη της δεκαετίας του '70, ο πληθωρισμός θεωρούνταν ως το υπέρτατο κακό. Θα πρέπει να σταματήσει η κλιμάκωση τιμών και μισθών, δήλωνε κατηγορηματικά το νέο νεοφιλελεύθερο μάντρα που είχε υπό τον έλεγχό του την οικονομία, την πολιτική ακόμη και τα συνδικάτα. Θυμάμαι το Luciano Lama[1] στους λόγους να καταγγέλλει τον πληθωρισμό ως τον εχθρό των εργαζομένων και το οικονομικό αίτιο του φασισμού. Μια άκρως στρεβλή ερμηνεία της