Του Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο
Αν θέλουν να σε πείσουν πως κάτι είναι ανέφικτο, πες τους πως ανέφικτο είναι να σωπάσεις, ανέφικτο είναι να μην έχεις φωνή. Έχουμε το δικαίωμα να ζήσουμε. Πιστεύουμε στη βεβαιότητα αυτή με όλες τις δυνάμεις του κορμιού μας κι, ακόμη περισσότερο, με όλες τις δυνάμεις της θέλησής μας. Το ρήμα «Ζω» είναι τεράστιο, έχει όγκο. Πιστεύουμε σε όλο του το μέγεθος, δεν υπαναχωρούμε ούτε ένα βήμα από το δρόμο του και το δρόμο μας.
Ξέρουμε καλά πως είναι ανώφελο να μουρμουράμε στην οθόνη του δελτίου ειδήσεων. Το γυαλί δεν απαντά. Γι’ αυτό έχουμε άλλα σχέδια. Έχουμε φωνή, τόσες φωνές∙ έχουμε πρόσωπο, τόσα πρόσωπα∙ Οι δρόμοι θα μας υποδεχτούν, και θα ‘ναι μικροί για μας. Ξέρουμε να σχηματίζουμε παλίρροιες και ρεύματα. Ξέρουμε, επίσης, πως ποτέ τίποτα δεν μας χαρίστηκε. Κάθε κατάκτηση κερδήθηκε χιλιοστό προς χιλιοστό. Προτού τη δούμε ζωντανή μπροστά μας, συγκεκριμένη και εφαρμόσιμη, υπήρξε ανέφικτη, ζωή όμως θα πει να πιστεύουμε. Έχουμε δικαίωμα στην ελπίδα. Αυτή η ζωή μας ανήκει.
Κι ύστερα, είναι υπέροχο να χαλάς τη γιορτή των ισχυρών. Έχει πλάκα, είναι υγιεινό και κάνει καλό στο δέρμα. Πάνω που αυτοί νόμιζαν πως μας έβαλαν στη θέση μας, πως όλα έχουν αποφασιστεί, πως μας εξαγόρασαν με καλοπιάσματα και αυτοκολλητάκια, τους δείχνουμε πως ξέρουμε να φωνάζουμε. Τους ντροπιάζουμε όπως τα πεντάχρονα παιδιά ντροπιάζουν τους γονείς τους στην ουρά του σούπερ μάρκετ. Με τη μεγάλη διαφορά πως δεν είμαστε πεντάχρονα παιδιά και με την τεράστια διαφορά ότι αυτοί δεν είναι γονείς μας, γιατί οι γονείς μας, πριν από τέσσερις σχεδόν δεκαετίες, ξεφορτώθηκαν τους δικούς τους γονείς. Ή, τουλάχιστον, το προσπάθησαν.
Το μόνο ανέφικτο είναι να νομίσουμε πως δεν είμαστε ικανοί να χτίσουμε. Έχουμε χέρια κι αμέτρητες δεξιότητες για να κάνουμε κάτι με τα χέρια μας. Οτιδήποτε εκτός από να τ’ αφήσουμε να κρεμάσουν, να τα κρύψουμε στις τσέπες, ή να τ’ απλώσουμε για ελεημοσύνη. Γι’ αυτό, δε θα ζητήσουμε, θα απαιτήσουμε. Θα επαναλάβουμε όσες φορές χρειαστεί: έχουμε το δικαίωμα να ζήσουμε. Ποτέ δεν αμφιβάλλαμε πως είμαστε πολύ μεγαλύτεροι από το βιογραφικό μας σημείωμα, πως ο χρόνος μας δεν είναι σύμβαση ορισμένης προθεσμίας, πως δεν υπάρχουν μπλοκάκια αποδείξεων ικανά να λογαριάσουν αυτό που αξίζουμε.
Ζωή, αν μας ακούς, να ξέρεις πως βαδίζουμε προς το μέρος σου. Η ελευθερία μας μεγαλώνει όσο πιστεύουμε, κι εμείς μεγαλώνουμε μαζί της -κι εσύ, ζωή, μεγαλώνεις επίσης. Αν θελήσουν να σε πείσουν, ζωή, πως είναι ανέφικτο, να τους πεις πως ερχόμαστε να σε σώσουμε, πως θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί και πες τους πως ανέφικτο είναι να σε αρνούνται, να σε καμουφλάρουν με αριθμούς, πες τους πως ανέφικτο είναι να μην έχεις φωνή.
Το κείμενο γράφτηκε προς συμπαράσταση στις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς 2011 στη Λισαβόνα- MayDay Lisboa και στάλθηκε από τον συγγραφέα προς τη λαϊκή συνέλευση του Συντάγματος.
