Σταμάτης Κωνσταντίνος*
Εδώ και πέντε ολόκληρα χρόνια, η λέξη που ακούγεται συχνότερα, σε κάθε συζήτηση που αφορά την πολιτική στην χώρα μας είναι η λέξη μνημόνιο. Το ακούς παντού. Στην τηλεόραση, στο καφενείο, στον δρόμο, σε ένα φιλικό σου σπίτι. Έχει καταστεί, για την πολιτική σκέψη και τον λόγο, ότι η αναπνοή για την ζωή.
Ενώ όλοι όμως μιλούν γι αυτό, αυτό παραμένει κάτι σαν ταμπου για ιθαγενείς, ένα ιερό τοτέμ της πολιτικής ζωής. Κάτι που παραμένει άκριτο, εθιμικό δίκαιο.
Αν πάντως κοιτάξουμε προσεκτικά, θα δούμε να εμφανίζεται στο φως, η φύση του και η λειτουργία του. Το μνημόνιο έχει μια διττή φύση, μια διπλή λειτουργία. Αποτελεί ταυτόχρονα έναν φοροεισπρακτικό μηχανισμό, που μεταφέρει χρήμα από τον δανειζόμενο στον πιστωτή, αλλά και έναν ύπουλο κοινωνικό και οικονομικό μεταποιητή,