Ο Υπουργός απευθύνει «προσωπική έκκληση σε όλους μας για πρόταξη της ζωής ως υπέρτατης αξίας».

Με αφορμή την υπόθεση Βίκυς Σταμάτη, θα θέλαμε να εκφράσουμε δυο σκέψεις, που δεν αφορούν το δικανικό σύστημα της χώρας αυτήν την ώρα, αλλά γενικότερα.

Ποιος μπαίνει στα κελιά των ελληνικών φυλακών για αναμόρφωση των ιδεών του;

Ποιος σωφρονίζεται μέσα από ένα ανθρωπιστικό σύστημα αξιών που μας δίδαξε ο δυτικός ανθρωπισμός;

Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας, ας έχωσι·
θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία.

Σαφώς ουδείς, το σύστημα χρησιμοποιεί τα κελιά για να δημιουργήσει τον επαγγελματία ή καθ' έξιν εγκληματία  που στην συνέχεια θα χρησιμοποιήσει για την τρομοκράτηση της κοινωνίας.

Άλλωστε μετά από τόσο μεγάλη εμπειρία φυλάκισης των αντιφρονούντων, που ξεπερνά τον αιώνα, το ελλαδικό σύστημα ξέρει να αθωώνει τέως υπουργούς και να θανατώνει κλεφτοκοτάδες και διανοούμενους ταξικούς εχθρούς. 

Αυτή (και ο μύθος κρύπτει
νουν αληθείας) επτέρωσε
τον Ίκαρον· και αν έπεσεν
ο πτερωθείς κ' επνίγη
θαλασσωμένος

Η περίπτωση Σταμάτη είναι η φωνή της απόγνωσης μιας μάνας, που άσχετα με τον παλιότερο προκλητικό κοινωνικά βίο της, σίγουρα δεν είχε σχέσεις με τις κομπίνες των εξοπλισμών, παρά μόνο με τα λούσα που αυτές θα της έδιναν. Ας σεβαστούμε ως κοινωνία τον μητρικό πόνο μιας μητέρας που δεν θα εγκλιματίσει άλλο θέλοντας παλάτια για το υψηλό μικρό και θα αρκεστεί στο σπηλιάρι.

Αφ' υψηλά όμως έπεσε,
και απέθανεν ελεύθερος. ―
Αν γένης σφάγιον άτιμον
ενός τυράννου, νόμιζε
φρικτόν τον τάφον.

Το ίδιο βέβαια θα πρέπει να γίνεται για όλους μάνες, αδέρφια των εγκλείστων τρομοκρατών ή εγκληματιών, ελπίζοντας, ότι αύριο, αυτό το φωτεινό αύριο, δεν θα είναι με ανθρώπους σε κλουβιά...

Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας, ας έχωσι·
θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία.

Όσο η κοινωνίες μας θα χρησιμοποιούν όλη την μεσαιωνική θρασύτητα θα παραμένουν σε μεσαιωνικό πολιτιστικό επίπεδο, άσχετα με την τεχνολογική τους επίτευξη. Άλλωστε οι επιτεύξεις δεν αρκούν για να αναδείξουν τον νέο κοινωνικό δρόμο κι αλίμονο αν το αφήσουμε στους τεχνικούς της εξουσίας και των λογισμικών.
 

Χρίστος Πλοηγός