Γαλλία: Κλιμάκωση της αντίστασης-η εργατική τάξη βρυχάται...

Αλέξης Λιοσάτος 

Η μαζική και μαχητική αντίσταση ενάντια στο νόμο Ελ-Κομρί αντέχει και «βγάζει» αλώβητη τον τρίτο μήνα κινητοποιήσεων, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία. Το νέο κί­νη­μα των πλα­τειών (Nuit Debout), ένα κί­νη­μα που προ­έ­κυ­ψε «από τα κάτω», κι­νη­το­ποιεί κα­θη­με­ρι­νά πολ­λές χι­λιά­δες αν­θρώ­πους επί 2 μήνες, κύρια τη νε­ο­λαία (μα­θη­τές, φοι­τη­τές, ανέρ­γους-ελα­στι­κά ερ­γα­ζό­με­νους) παρά τις αλ­λε­πάλ­λη­λες βί­αιες προ­σπά­θειες της κυ­βέρ­νη­σης Βαλς-Ολάντ να 

τε­λειώ­νει μαζί του. Χι­λιά­δες αγω­νι­στές και αγω­νί­στριες έχουν συλ­λη­φθεί αυτό το διά­στη­μα (χί­λιες συλ­λή­ψεις μόνο στις 17/5!), εκα­το­ντά­δες έχουν στα­λεί στα νο­σο­κο­μεία εξαι­τί­ας της αστυ­νο­μι­κής βίας.

Παρά την κακή κα­τά­στα­ση της Αρι­στε­ράς και τη γρα­φειο­κρα­τι­κή πα­ρά­λυ­ση των υψη­λό­βαθ­μων συν­δι­κα­λι­στι­κών ηγε­σιών, το μέ­γε­θος της επί­θε­σης (ο νόμος ου­σια­στι­κά κα­ταρ­γεί κάθε ερ­γα­τι­κή προ­στα­σία και αφή­νει τον κόσμο βορά στις ορέ­ξεις των αφε­ντι­κών, με επι­πτώ­σεις στο μισθό, το ωρά­ριο ερ­γα­σί­ας, την ευ­κο­λία από­λυ­σης) σε συν­δυα­σμό με την πικρή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πείρα των προη­γού­με­νων ετών για εκα­τομ­μύ­ρια Γάλ­λους διο­γκώ­νουν τη λαϊκή δυ­σα­ρέ­σκεια. Μαζί με τους μι­κρό­τε­ρους αλλά αυ­ξα­νό­με­νους ερ­γα­τι­κούς αγώ­νες και κι­νή­μα­τα της τε­λευ­ταί­ας χρο­νιάς (που προ­θέρ­μαι­ναν το κλίμα) και τη συλ­λο­γι­κή μνήμη της νίκης κατά του CPE (2006), προ­σφέ­ρουν τμήμα της εξή­γη­σης για την ως τώρα ανε­ξά­ντλη­τη δυ­να­μι­κή του «αυ­θόρ­μη­του». Η κυ­βέρ­νη­ση Ολάντ που ανέ­λα­βε ως «αρι­στε­ρή» γεν­νώ­ντας ελ­πί­δες στα λαϊκά στρώ­μα­τα, είχε ήδη πε­ρά­σει δυο αντερ­γα­τι­κά πα­κέ­τα (νό­μους Μα­κρόν και Ρε­μπ­σα­μέν) που συ­νέ­χι­ζαν το έργο των προη­γού­με­νων δε­ξιών κυ­βερ­νή­σε­ων. Έφτα­σε η στιγ­μή που το πο­τή­ρι με τα επώ­δυ­να μέτρα και τα ψέ­μα­τα ξε­χεί­λι­σε.

Το κί­νη­μα των πλα­τειών επι­βε­βαιώ­νε­ται ως πηγή ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης της κοι­νω­νί­ας. Οι δια­δη­λω­τές των πλα­τειών προ­σπά­θη­σαν συ­στη­μα­τι­κά να στη­ρί­ξουν κάθε κλα­δι­κή ερ­γα­τι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση που προ­έ­κυ­πτε, όπως ο αγώ­νας διαρ­κεί­ας των σι­δη­ρο­δρο­μι­κών. Αυτή η δράση έχει αρ­χί­σει να πα­ρου­σιά­ζει απο­τε­λέ­σμα­τα: τρο­φο­δό­τη­σε τη μα­χη­τι­κό­τη­τα των με­τα­να­στών – για πα­ρά­δειγ­μα 300 με­τα­νά­στες κα­τέ­λα­βαν εγκα­τε­λειμ­μέ­νο σχο­λείο στο Πα­ρί­σι και μαζί με αλ­λη­λέγ­γυους συ­γκρού­στη­καν με την αστυ­νο­μία στις αρχές του μήνα, κατά την προ­σπά­θεια εκ­κέ­νω­σης. Μετά τις 10 Μαΐου, μέρα που ο νόμος εγκρί­θη­κε κα­τ’αρ­χήν με προ­ε­δρι­κό διά­ταγ­μα, προ­κη­ρύ­χθη­καν συ­ντο­νι­σμέ­νες απερ­γί­ες και δια­δη­λώ­σεις από πολλά συν­δι­κά­τα στις 17 και στις 19 Μαΐου. Και τις δυο αυτές μέρες εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες απερ­γοί βγή­καν στους δρό­μους, πε­ρι­φρού­ση­σαν τις πλα­τεί­ες, συμ­με­τεί­χαν στις απερ­για­κές φρου­ρές, πιά­νο­ντας το νήμα εκεί που το άφησε η με­γά­λη κι­νη­το­ποί­η­ση στις 28/4.

Ανα­βρα­σμός

Πα­ράλ­λη­λα, μια σειρά χώροι ερ­γα­σί­ας ξε­κί­νη­σαν απερ­γί­ες διαρ­κεί­ας μέσα από απο­φά­σεις μα­ζι­κών συ­νε­λεύ­σε­ων: οι ερ­γα­ζό­με­νοι στα δι­υ­λι­στή­ρια, στα τα­χυ­δρο­μεία, στα νο­σο­κο­μεία, σε διά­φο­ρα ερ­γο­στά­σια πλαι­σί­ω­σαν τους σι­δη­ρο­δρο­μι­κούς που συ­νε­χί­ζουν. Λι­με­νερ­γά­τες, σι­δη­ρο­δρο­μι­κοί, οδη­γοί φορ­τη­γών κι άλλοι ερ­γα­τι­κοί κλά­δοι από κοι­νού με αλ­λη­λέγ­γυους και αγω­νι­στές του Nuit Debout πραγ­μα­το­ποιούν μπλό­κα σε σι­δη­ρο­δρο­μι­κούς σταθ­μούς, αε­ρο­δρό­μια, λι­μά­νια, λε­ω­φό­ρους και απο­θή­κες καυ­σί­μων. Ανα­βρα­σμός υπάρ­χει και στα πυ­ρη­νι­κά ερ­γο­στά­σια που πα­ρά­γουν το 75% της ηλε­κτρι­κής ενέρ­γειας της χώρας. 16 στα 19 ερ­γο­στά­σια συμ­με­τεί­χαν στη ση­με­ρι­νή απερ­γία (26/5), της οποί­ας οι συ­γκε­ντρώ­σεις ανα­με­νό­ταν να είναι εξί­σου με­γά­λες. 6 στα 8 δι­υ­λι­στή­ρια της Γαλ­λί­ας έχουν κα­τα­λη­φθεί από τους ερ­γά­τες τους, με το ένα τρίτο της Γαλ­λί­ας να έχει στε­ρέ­ψει ήδη από καύ­σι­μα. Σε απερ­γία διαρ­κεί­ας στα ΜΜΜ του Πα­ρι­σιού, καλεί απο τις 2 Ιου­νί­ου το συν­δι­κά­το CGT.

Ενώ ο Ολάντ δεν κάνει πίσω και δη­λώ­νει όπως ο φίλος του ο Τσί­πρας ότι ... σύ­ντο­μα έρ­χε­ται η ανά­πτυ­ξη, η κυ­βέρ­νη­ση συ­νε­χί­ζει να κλυ­δω­νί­ζε­ται από τους δια­φω­νού­ντες στη βάση του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος αλλά και στην κοι­νο­βου­λευ­τι­κή της ομάδα. Πο­ντά­ρει στην κό­πω­ση του κι­νή­μα­τος και στο μακρύ της χέρι μέσα στα συν­δι­κά­τα (τους ελεγ­χό­με­νους γρα­φειο­κρά­τες) για να μην κλι­μα­κω­θεί η αντί­στα­ση σε Γε­νι­κή Απερ­γία. Απει­λεί με ακόμη πιο βίαιη κα­τα­στο­λή (με προ­λη­πτι­κές συλ­λή­ψεις και ακρο­δε­ξιούς κου­κου­λο­φό­ρους στις δια­δη­λώ­σεις), και για άλλη μια φορά πα­ρέ­τει­νε από τη Βουλή το νόμο έκτα­κτης ανά­γκης μέχρι τον Ιού­λιο. Χρη­σι­μο­ποιώ­ντας αυτό το νόμο έστει­λε στα σπί­τια δε­κά­δων αγω­νι­στών απο­φά­σεις με τις οποί­ες τους απα­γο­ρεύ­ει να πα­ρα­βρί­σκο­νται σε δια­δη­λώ­σεις (!).

Πο­λι­τι­κός Αντί­κτυ­πος

Κά­νο­ντας αυτά το ΣΚ, δη­λα­δή τα αντί­θε­τα από αυτά για τα οποία εκλέ­χτη­κε, είναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νο να συ­νε­χί­σει να κα­ταρ­ρέ­ει μα­ζι­κά και ρα­γδαία στις συ­νει­δή­σεις του κό­σμου. Μά­λι­στα, ρί­χνο­ντας κάθε μάσκα «δη­μο­κρα­τι­κής ευαι­σθη­σί­ας» υπο­νο­μεύ­ει και την τε­λευ­ταία ελ­πί­δα να επι­βιώ­σει, δη­λα­δή το επι­χεί­ρη­μα ότι ...απο­τε­λεί φράγ­μα στην Ακρο­δε­ξιά. Η Δεξιά του Σαρ­κο­ζί έχει τα δικά της εσω­τε­ρι­κά προ­βλή­μα­τα κι επί της ου­σί­ας συμ­φω­νεί με την αντερ­γα­τι­κή επί­θε­ση. Το πιο ση­μα­ντι­κό όμως επί­τευγ­μα του κι­νή­μα­τος ότι έχει θάψει την ακρο­δε­ξιά ατζέ­ντα (ρα­τσι­σμός, ισλα­μο­φο­βία, κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης, απα­γό­ρευ­ση δια­δη­λώ­σε­ων, νόμος και τάξη) και το κλίμα «επέ­λα­σης» του Εθνι­κού Με­τώ­που της Λεπέν. Είναι εντυ­πω­σια­κό ότι ενώ εκα­τομ­μύ­ρια ντό­πιοι, με­τα­νά­στες και πρό­σφυ­γες, Άρα­βες και Χρι­στια­νοί, λευ­κοί και μαύ­ροι αγω­νί­ζο­νται από κοι­νού στους δρό­μους επί σχε­δόν τρεις μήνες, η Ακρο­δε­ξιά που διεκ­δι­κού­σε μέχρι πρό­τι­νος «αντι­συ­στη­μι­κή» ψήφο έχει χαθεί από την επι­και­ρό­τη­τα. Το κα­λύ­τε­ρο που μπό­ρε­σε να κάνει το κόμμα της Λεπέν για το ζή­τη­μα, ήταν να στρα­φεί ενά­ντια στο κί­νη­μα (που έχει τη στή­ρι­ξη των ¾ της κοι­νω­νί­ας) και να συμ­με­τά­σχει σε πο­ρεία των μπά­τσων που δια­μαρ­τύ­ρο­νταν…για το μίσος των δια­δη­λω­τών ενά­ντια στην αστυ­νο­μία- μια συ­γκέ­ντρω­ση που με το ζόρι μά­ζε­ψε 1.000 άτομα την προη­γού­με­νη βδο­μά­δα. Ο κα­λύ­τε­ρος τρό­πος για να «κου­ρευ­τεί» και να ξε­βρα­κω­θεί η ακρο­δε­ξιά είναι άνο­δος της αυ­το­πε­ποί­θη­σης και της μα­χη­τι­κό­τη­τας του ερ­γα­τι­κού και νε­ο­λαι­ί­στι­κου κι­νή­μα­τος.

Ως τώρα η πίεση της κοι­νω­νί­ας πα­ρα­σέρ­νει τμή­μα­τα των συν­δι­κα­λι­στι­κών ηγε­σιών, ενώ ασκεί ασφυ­κτι­κή πίεση και στους βου­λευ­τές. Αρ­κε­τά συν­δι­κά­τα ζη­τούν την πα­ραί­τη­ση της κυ­βέρ­νη­σης και κα­λούν σε πα­νε­θνι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση στο Πα­ρί­σι στις 14 Ιου­νί­ου. Το νο­μο­σχέ­διο πρέ­πει να πε­ρά­σει από την γε­ρου­σία για επι­κύ­ρω­ση και θα επι­στρέ­ψει στο κοι­νο­βού­λιο τον Ιού­λιο για την ορι­στι­κή επι­κύ­ρω­ση. Άρα η μάχη πα­ρα­τεί­νε­ται κι η έκ­βα­σή της είναι ανοι­χτή . Η νε­ο­λαία αντέ­χει – η ερ­γα­τι­κή τάξη βρυ­χά­ται. Αυτό που λεί­πει είναι ο κρί­κος μιας πραγ­μα­τι­κά γε­νι­κής απερ­γί­ας που θα κάνει τους χι­λιά­δες δια­δη­λω­τές εκα­τομ­μύ­ρια. Αυτό το εν­δε­χό­με­νο σή­με­ρα έρ­χε­ται πιο κοντά. Η πο­λι­τι­κή κρίση ωρι­μά­ζει στη δεύ­τε­ρη ισχυ­ρό­τε­ρη χώρα της Ευ­ρω­ζώ­νης. Η Αρι­στε­ρά ήδη δεί­χνει ανο­δι­κή τρο­χιά στις δη­μο­σκο­πή­σεις για τις Προ­ε­δρι­κές εκλο­γές της επό­με­νης χρο­νιάς, αλλά οι εξε­λί­ξεις θα σφρα­γι­στούν ορι­στι­κά από την κα­τά­λη­ξη του κι­νή­μα­τος. Οι αγω­νι­στές και οι αγω­νί­στριες στη Γαλ­λία έχουν την αλ­λη­λεγ­γύη μας. Που θα γίνει πραγ­μα­τι­κή στή­ρι­ξη μόνο αν ακο­λου­θή­σου­με το πα­ρά­δειγ­μά τους, ενά­ντια στο Μνη­μό­νιο διαρ­κεί­ας του φίλου του Ολάντ, του πρω­θυ­πουρ­γού-μα­ριο­νέ­τας του

 κε­φα­λαί­ου και των δα­νει­στών, Αλέξη Τσί­πρα.

Rproject | Resist | Reclaim | Revolt