Γαλλία: Ο ξεσηκωμός συνεχίζεται

Οι Christian Mahieux και Nara Cladera, είναι συνδικαλιστές των Solidaires. Το κείμενο που ακολουθεί είναι η παρέμβασής τους στο φεστιβάλ της ΑΡΕΝ, στην Αθήνα, στις 14 Μαΐου. Τη μετάφραση έκανε η Κατερίνα Γιαννούλια.
Πα­ρεμ­βαί­νου­με εκ μέ­ρους της συν­δι­κα­λι­στι­κής Ένω­σης Solidaires(Αλ­λη­λέγ­γυοι), μια από τις συν­δι­κα­λι­στι­κές συ­νο­μο­σπον­δί­ες στη Γαλ­λία. Τα συν­δι­κά­τα των Solidaires είναι ορ­γα­νω­μέ­να τόσο στο επί­πε­δο των εθνι­κών επαγ­γελ­μα­τι­κών ομο­σπον­διών, όσο και στο επί­πε­δο των το­πι­κών διε­παγ­γελ­μα­τι­κών ενώ­σε­ων. Αυτό το διπλό ρί­ζω­μα, επαγ­γελ­μα­τι­κό και διε­παγ­γελ­μα­τι­κό, είναι ση­μα­ντι­κό για το συν­δι­κα­λι­σμό που υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε: ένα συν­δι­κα­λι­σμό που θέλει να υπε­ρα­σπι­στεί με τον πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κό τρόπο τις σύγ­χρο­νες διεκ­δι­κή­σεις, από τη μια και από την άλλη, να δη­μιουρ­γή­σει τις συν­θή­κες ρήξης με το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα, για ένα βαθύ κοι­νω­νι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό. Διευ­κρι­νί­ζου­με, επει­δή βρι­σκό­μα­στε σε ένα φε­στι­βάλ νέων, ότι στη συν­δι­κα­λι­στι­κή Ένωση Solidaires, υπάρ­χει συν­δι­κα­λι­στι­κή ορ­γά­νω­ση φοι­τη­τών -τριών και συν­δι­κα­λι­στι­κή ορ­γά­νω­ση μα­θη­τών -τριών.

Ο νόμος για την Ερ­γα­σία, που η γαλ­λι­κή κυ­βέρ­νη­ση θέλει να βάλει σε εφαρ­μο­γή θα σή­μαι­νε μια πολύ ση­μα­ντι­κή­κοι­νω­νι­κή υπο­χώ­ρη­ση.

Σή­με­ρα, στη Γαλ­λία, τα κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα των μι­σθω­τών είναι ορ­γα­νω­μέ­να ως εξής: υπάρ­χει ο Κώ­δι­κας Ερ­γα­σί­ας που αφορά όλους τους ερ­γα­ζό­με­νους. Ακο­λού­θως, υπάρ­χουν οι συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις των επαγ­γελ­μα­τι­κών το­μέ­ων, οι οποί­ες δεν μπο­ρούν να είναι κα­τώ­τε­ρες του Κώ­δι­κα Ερ­γα­σί­ας και τέλος, υπάρ­χουν επι­χει­ρη­σια­κές συμ­φω­νί­ες, που κι αυτές δεν μπο­ρούν να είναι χει­ρό­τε­ρες από τις συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις.

Το νο­μο­σχέ­διο για την Ερ­γα­σία προ­βλέ­πει κα­τάρ­γη­ση αυτού του συ­στή­μα­τος. Δη­λα­δή, μια επι­χει­ρη­σια­κή συμ­φω­νία θα επι­τρέ­πε­ται να είναι πιο δυ­σμε­νής για τους μι­σθω­τούς από τον Κώ­δι­κα Ερ­γα­σί­ας κι έτσι, ο Κώ­δι­κας Ερ­γα­σί­ας δεν θα απο­τε­λεί πλέον ένα μί­νι­μουμ εφαρ­μο­ζό­με­νων ερ­γα­σια­κών όρων για όλες και όλους.

Δε­δο­μέ­νων των άνι­σων συν­δι­κα­λι­στι­κών Ενώ­σε­ων, που συχνά είναι πολύ αδύ­να­μες σε μι­κρές επι­χει­ρή­σεις, το νο­μο­σχέ­διο αυτό ση­μαί­νει ότι ανοί­γει την πόρτα σε μια γε­νι­κευ­μέ­νη επι­δεί­νω­ση των συν­θη­κών δου­λειάς και των απο­δο­χών των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Σε αυτά προ­στί­θε­νται κι άλλοι όροι υπο­βι­βα­σμού των όρων ερ­γα­σί­ας, που ση­μαί­νει αύ­ξη­ση του χρό­νου δου­λειάς, ελα­στι­κές σχέ­σεις και επι­σφά­λεια, διευ­κό­λυν­ση των αφε­ντι­κών για απο­λύ­σεις κλπ.

Το κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα ξε­κί­νη­σε στις 9 Μάρτη από μια ανα­φο­ρά στο ίντερ­νετ και κα­λέ­σμα­τα δια­μέ­σου των κοι­νω­νι­κών δι­κτύ­ων.

Οι συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις των νέων, φοι­τη­τών και μα­θη­τών, υπο­στή­ρι­ξαν αμέ­σως αυτήν την κι­νη­το­ποί­η­ση και πήραν την πρω­το­βου­λία να κα­λέ­σουν σε μια μέρα δια­μαρ­τυ­ρί­ας. Οι συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις δια­φό­ρων επι­πέ­δων συν­δέ­θη­καν.

Το κί­νη­μα συ­νέ­χι­σε άμεσα με δυο βα­σι­κές μορ­φές: κα­τα­λή­ψεις πα­νε­πι­στη­μί­ων και σχο­λεί­ων από τη μία, απερ­γί­ες και δια­δη­λώ­σεις από την άλλη. Οι κα­τα­λή­ψεις με πρω­το­βου­λία των κι­νη­μά­των της νε­ο­λαί­ας, οι απερ­γί­ες και οι δια­δη­λώ­σεις με πρω­το­βου­λία των συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, αλλά το κά­λε­σμα ήταν κοινό από όλους σε όλες τις δρά­σεις.

Η κυ­βέρ­νη­ση προ­σπά­θη­σε να δια­σπά­σει το κί­νη­μα. Τα­χύ­τα­τα δη­μο­σιο­ποί­η­σε ένα δεύ­τε­ρο σχέ­διο νόμου, πιο λίγο χει­ρό­τε­ρο (και όχι λίγο κα­λύ­τε­ρο) από το αρ­χι­κό, κάτι που επέ­τρε­ψε ει­δι­κό­τε­ρα στη CFDT (ΣτΜ. συ­νο­μο­σπον­δία ερ­γα­τών σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής κα­τεύ­θυν­σης, χει­ρό­τε­ρη κι από τη ΓΣΕΕ!)να απο­τρα­βη­χτεί από τη δια­συν­δι­κα­λι­στι­κή συ­νεν­νό­η­ση. Έκτο­τε, η CFDT υπο­στη­ρί­ζει το κυ­βερ­νη­τι­κό νο­μο­σχέ­διο, πα­ρό­λο που στην ουσία τί­πο­τα δεν έχει αλ­λά­ξει, αφού οι πιο σο­βα­ρές επι­θέ­σεις πα­ρα­μέ­νουν. Η κοινή στάση όλων των υπό­λοι­πων συν­δι­κα­λι­στι­κών συ­νο­μο­σπον­διών δια­τη­ρή­θη­κε και δια­τη­ρεί­ται ακόμα, με τη CGT (δυ­νά­μεις του ΚΚ), FO, Solidaires (ανε­ξάρ­τη­τος και αντι­συ­στη­μι­κός συν­δι­κα­λι­σμός), FSU (εκ­παι­δευ­τι­κοί). Η κυ­βέρ­νη­ση επι­χεί­ρη­σε να διαι­ρέ­σει τις ορ­γα­νώ­σεις νέων, πα­ρα­χω­ρώ­ντας κά­ποια εξει­δι­κευ­μέ­να μέτρα για τη νε­ο­λαία. Αυτό δεν πέ­τυ­χε. Οι φοι­τη­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις (UNEF, Solidairesφοι­τη­τών-τριών, εθνι­κός φοι­τη­τι­κός συ­ντο­νι­σμός) και οι μα­θη­τι­κές (UNL, FIDL), ενη­με­ρώ­θη­καν για αυτές τις απο­φά­σεις, αλλά δια­πί­στω­σαν ότι δεν αντα­πο­κρί­νο­νταν κα­θό­λου στη βα­σι­κή διεκ­δί­κη­ση της κα­τάρ­γη­σης του νο­μο­σχέ­διου για την Ερ­γα­σία.

Άλλο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής: οι προ­βο­κά­τσιες, η κα­τα­στο­λή και η αστυ­νο­μι­κή βία κατά τη διάρ­κεια των δια­δη­λώ­σε­ων. Η αλή­θεια είναι ότι αυτό εγ­γρά­φε­ται στο πλαί­σιο του «κα­θε­στώ­τος έκτα­κτης ανά­γκης» που είναι σε ισχύ στη Γαλ­λία από τα τέλη Νο­εμ­βρί­ου. Εν­νια­κό­σιοι (900) από τους εν­νια­κό­σιους έξι (906) βου­λευ­τές δεν έκρι­ναν χρή­σι­μο να ψη­φί­σουν κατά αυτού του κα­θε­στώ­τος έκτα­κτης ανά­γκης που δίνει αυ­ξη­μέ­νη δι­καιο­δο­σία στην αστυ­νο­μία και εγκα­θι­στά στους κόλ­πους της ένα αί­σθη­μα ατι­μω­ρη­σί­ας.

Το κυ­βερ­νη­τι­κό αδιέ­ξο­δο­εκ­φρά­ζε­ται συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­ντας την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία. Η κυ­βέρ­νη­ση κα­τέ­φυ­γε σε μια ιδιαί­τε­ρη δια­δι­κα­σία που προ­βλέ­πε­ται στο Σύ­νταγ­μα, με την οποία έχει το δι­καί­ω­μα, για μια και μο­να­δι­κή φορά μιας κοι­νο­βου­λευ­τι­κής πε­ριό­δου, να δια­κό­ψει τη συ­ζή­τη­ση στο Κοι­νο­βού­λιο­γύ­ρω από ένα νο­μο­σχέ­διο, να μη ζη­τή­σει την ψήφο των βου­λευ­τών για το νο­μο­σχέ­διο κα­θαυ­τό, το οποίο θε­ω­ρεί­ται δεκτό, εκτός κι αν μια κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία απο­φα­σί­σει να ρίξει την κυ­βέρ­νη­ση (ΣτΜ. σαν την ψήφο εμπι­στο­σύ­νης στην ελ­λη­νι­κή εκ­δο­χή). Η κυ­βέρ­νη­ση δεν έπεσε,με τη μειο­ψη­φία των σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τών βου­λευ­τών που εμ­φα­νί­ζο­νταν αντί­θε­τοι στο σχέ­διο νόμου να αρ­νού­νται να δη­λώ­σουν δυ­σπι­στία στην κυ­βέρ­νη­ση.

Το κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα που ξε­δι­πλώ­νε­ται στη Γαλ­λία διαρ­κεί ήδη λίγο πε­ρισ­σό­τε­ρο από δυο μήνες. Το ρυθμό έδω­σαν αρ­κε­τές μέρες απερ­γιών και δια­δη­λώ­σε­ων. Αλλά η δια­συν­δι­κα­λι­στι­κή­ε­πι­τρο­πή δεν καλεί σε μια γε­νί­κευ­ση του κι­νή­μα­τος, σε μια απερ­γία διαρ­κεί­ας μέχρι την από­συρ­ση του νο­μο­σχε­δί­ου. Αυτό είναι που στη­ρί­ζει μια συν­δι­κα­λι­στι­κή ορ­γά­νω­ση όπως η Ένωση Solidaires, αλλά είναι μειο­ψη­φι­κή στο κέ­ντρο της δια­συν­δι­κα­λι­στι­κής επι­τρο­πής. Συν­δι­κα­λι­στές αγω­νι­στέ­ςπή­ραν την πρω­το­βου­λία το Μάρ­τιο να κά­νουν ένα κά­λε­σμα, επι­χει­ρη­μα­το­λο­γώ­ντας για την ανά­γκη να δη­μιουρ­γη­θεί μια γε­νι­κή απερ­γία, δε­σμευό­με­νοι να θέ­σουν αυτήν τη συ­ζή­τη­ση στις δικές τους συν­δι­κα­λι­στι­κές δομές, εξη­γώ­ντας ότι για να νι­κή­σου­με πρέ­πει να μπλο­κά­ρου­με την οι­κο­νο­μία. Το κά­λε­σμα της συλ­λο­γι­κό­τη­τας «Μπλο­κά­ρου­με τα πάντα!» συ­γκέ­ντρω­σε πε­ρί­που 1.500 υπο­γρα­φές συν­δι­κα­λι­στών (Solidaires,CGT,FSU, CNT-SO, CNT, LAB, FO, ακόμα και από τη CFDT) και πε­ρισ­σό­τε­ρες από 100 συν­δι­κα­λι­στι­κές δομές (ομο­σπον­δί­ες, το­πι­κά συν­δι­κά­τα, διε­παγ­γελ­μα­τι­κές ενώ­σεις).

Η δια­συν­δι­κα­λι­στι­κή επι­τρο­πή κά­λε­σε σε 2 μέρες απερ­γί­ας και δια­μαρ­τυ­ρί­ας, στις 17 και 19 Μαΐου. Αυτό το κά­λε­σμα σε δυο δια­φο­ρε­τι­κές ημε­ρο­μη­νί­ες ήταν λίγο πα­ρά­ξε­νο: δύ­σκο­λο να ορ­γα­νώ­σεις μια απερ­γία την Τρίτη, να δου­λεύ­εις την Τε­τάρ­τη και μετά, να ορ­γα­νώ­σεις μια νέα απερ­γία την Πέμ­πτη. Αλλά αυτό το πρό­βλη­μα στο με­γα­λύ­τε­ρο μέρος του ξε­πε­ρά­στη­κε επει­δή πολ­λές ομο­σπον­δί­ες από τις CGT, Solidaires,ακόμα και από την FOκά­λε­σαν σε απερ­γί­ες που να ανα­νε­ώ­νο­νται/διαρ­κεί­ας, από αυτήν την εβδο­μά­δα και μετά: οι σι­δη­ρο­δρο­μι­κοί, οι φορ­τη­γα­τζή­δες, οι λι­με­νερ­γά­τες, οι ερ­γα­ζό­με­νοι στα δι­υ­λι­στή­ρια κλπ.

Υπάρ­χει λοι­πόν ένα στοί­χη­μα πολύ σο­βα­ρό: αν κά­ποιος επαγ­γελ­μα­τι­κός κλά­δος κα­τα­φέ­ρει να ξε­κι­νή­σει μια ανα­νε­ού­με­νη απερ­γία σε εθνι­κό επί­πε­δο, είναι πολύ πι­θα­νό αυτό να δώσει αυ­το­πε­ποί­θη­ση σε ένα πιο γε­νι­κευ­μέ­νο κί­νη­μα.

Πρέ­πει να ση­μειώ­σου­με ότι αυτήν την πε­ρί­ο­δο που υπάρ­χει ένα ισχυ­ρό κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα, όπως κάθε πα­ρό­μοια πε­ρί­ο­δο, η άκρα δεξιά και κυ­ρί­ως το Εθνι­κό Μέ­τω­πο είναι εντε­λώς εκτός μάχης. Αυτό δεν ση­μαί­νει ότι σε πε­ρί­πτω­ση εκλο­γών η εκλο­γι­κή του βάση θα εξα­φα­νι­ζό­ταν, αλλά μας υπεν­θυ­μί­ζει ότι ένας από τους κα­λύ­τε­ρους τρό­πους να αδυ­να­τί­σει η άκρα δεξιά είναι να βγει στους δρό­μους ένα δυ­να­τό κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα, ώστε να μην ασχο­λού­μα­στε με δη­μο­σκο­πή­σεις για τις επό­με­νες εκλο­γές!

Μια από τις και­νο­το­μί­ες αυτού του κι­νή­μα­τος είναι η εμ­φά­νι­ση της «Nuitdebout» («Όρ­θιοι τη νύχτα»).

Τρία στοι­χεία πι­στεύ­ου­με ότι πρέ­πει να συ­γκρα­τή­σου­με­σε αυτήν τη συ­ζή­τη­ση. Κατ’ αρχήν, αυτές οι συ­γκε­ντρώ­σεις δεν είναι συ­γκρί­σι­μες μα το κί­νη­μα των Indignados στην Ισπα­νία, μα­ζεύ­ουν πολύ λι­γό­τε­ρο κόσμο. Επί­σης, πρέ­πει να επι­ση­μά­νου­με την ύπαρ­ξη δυ­να­μι­κής της «Nuitdebout» σε πολ­λές ση­μα­ντι­κές πό­λεις σε ολό­κλη­ρη την χώρα και όχι μόνο στην Πλα­τεία Δη­μο­κρα­τί­ας στο Πα­ρί­σι. Τέλος, αυτό το κί­νη­μα δεί­χνει ότι υπάρ­χει μια πραγ­μα­τι­κή ανά­γκη για συ­ζή­τη­ση για τη δη­μο­κρα­τία, αμ­φι­σβή­τη­ση της αντι­προ­σω­πευ­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας και των θε­σμών της αστι­κής δη­μο­κρα­τί­ας.

Αλλά όλο αυτό πα­ρα­μέ­νει ανο­μοιό­μορ­φο: ένα μέρος όσων συμ­με­τέ­χουν στις«Nuitdebout» αρ­νεί­ται αυτό που εν­νο­ούν με τον όρο πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση, δη­λα­δή έναν κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό της κοι­νω­νί­ας. Αντί­στρο­φα, για άλ­λους, αυτό είναι στην καρ­διά του προ­βλή­μα­τος και στο Πα­ρί­σι, για πα­ρά­δειγ­μα, υπάρ­χει μια επι­τρο­πή για Γε­νι­κή Απερ­γία που ερ­γά­ζε­ται με συν­δι­κα­λι­στές και με την Ένωση Solidaires. Σε άλλες πό­λεις, πολύ συχνά είναι οι συν­δι­κα­λι­στές (κυ­ρί­ως από Solidaires ή CGT), που στη­ρί­ζουν τις «Nuitdebout».

Rproject | Resist | Reclaim | Revolt