Εκλογές στο Ισπανικό Κράτος: Ενωμένοι Μπορούμε*

Κατερίνα Σεργίδου

Στις 26 Ιούνη, έξι μήνες μετά τις εκλογές του Δεκέμβρη, ο ισπανικός λαός ξαναβαδίζει στις κάλπες με πολλή ελπίδα αλλά και φόβο για το άγνωστο.
Λίγες μέρες μετά την κυ­κλο­φο­ρία αυτού του φύλ­λου πραγ­μα­το­ποιού­νται οι ισπα­νι­κές εκλο­γές. Στις 26 Ιούνη, έξι μήνες μετά τις εκλο­γές του Δε­κέμ­βρη, ο ισπα­νι­κός λαός

ξα­να­βα­δί­ζει στις κάλ­πες με πολλή ελ­πί­δα αλλά και φόβο για το 

άγνω­στο.
Όλες οι δη­μο­σκο­πή­σεις δεί­χνουν ότι το Podemos μπο­ρεί να βρε­θεί στη δεύ­τε­ρη θέση, αφή­νο­ντας
στην τρίτη θέση τους σο­σια­λι­στές του PSOE με μικρή δια­φο­ρά από το πρώτο κόμμα που κατά τα φαι­νό­με­να θα είναι το δεξιό Λαϊκό Κόμμα του Ραχόι, το οποίο θα επω­φε­λη­θεί αρ­κε­τά από την προ­βλε­πό­με­νη με­γά­λη αποχή. Παρ’ όλα αυτά, αρ­κε­τοί ανα­λυ­τές είναι επι­φυ­λα­κτι­κοί ως προς το τε­λι­κό απο­τέ­λε­σμα, μια και το εκλο­γι­κό σύ­στη­μα δεν οδη­γεί σε μια ευ­θεία αντι­στοι­χία των με­γά­λων πο­σο­στών με έδρες στο ισπα­νι­κό κοι­νο­βού­λιο. Έτσι μπο­ρεί να βρε­θού­με μπρο­στά ακόμα και σε ένα απο­τέ­λε­σμα όπου ο σχη­μα­τι­σμός Podemos-Unidos θα έχει πε­ρισ­σό­τε­ρες ψή­φους αλλά το PSOE πε­ρισ­σό­τε­ρες έδρες.

Αβε­βαιό­τη­τα

Το φόντο στο οποίο διε­ξά­γο­νται οι εκλο­γές συ­νε­χί­ζει να είναι αυτό της με­γά­λης ανα­σφά­λειας και αβε­βαιό­τη­τας που χα­ρα­κτη­ρί­ζει σχε­δόν το σύ­νο­λο του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος. Η τρόι­κα άλ­λω­στε ζητά από την επό­με­νη ισπα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση πε­ρι­κο­πές της τάξης των οκτώ δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων ευρώ, ενώ απει­λεί με πρό­στι­μο για τη μη κά­λυ­ψη του ελ­λείμ­μα­τος. Πρό­κει­ται για ένα με­γά­λο αγκά­θι που θα έχει να αντι­με­τω­πί­σει όποια κυ­βέρ­νη­ση ανα­λά­βει την πο­λι­τι­κή και οι­κο­νο­μι­κή δια­χεί­ρι­ση. Όπως ση­μειώ­νει ο Χάιμε Πα­στόρ (Viento Sur 18/6), είναι πολύ πι­θα­νό να έχου­με μια επα­νά­λη­ψη του σε­να­ρί­ου πριν από τις εκλο­γές του Ιούνη. Δη­λα­δή τα κόμ­μα­τα να βρε­θούν μπρο­στά στα ίδια αδιέ­ξο­δα.

Από ό,τι φαί­νε­ται, πά­ντως, οι έρι­δες στο κόμμα των σο­σια­λι­στών συ­νε­χί­ζο­νται, ενώ τα ρήγ­μα­τα διευ­ρύ­νο­νται. Αυτήν τη φορά η ηγε­σία των σο­σια­λι­στών στην Κα­τα­λο­νία δη­λώ­νει ανοι­χτή σε ένα σε­νά­ριο αλά Βαρ­κε­λώ­νη, όταν δη­λα­δή το Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα στή­ρι­ξε για δή­μαρ­χο την Άντα Κο­λά­ου, δη­λώ­νο­ντας στην ουσία ότι ένα μέρος των σο­σια­λι­στών δεν θα ήταν αρ­νη­τι­κό σε ένα σε­νά­ριο στή­ρι­ξης του Πά­μπλο Ιγκλέ­σιας. Όπως ση­μειώ­νει ο Χάιμε Πα­στόρ, «η πρώτη μάχη που θα έχου­με μετά τις 26 Ιούνη είναι η ίδια η ερ­μη­νεία των απο­τε­λε­σμά­των: Θα ερ­μη­νευ­τούν ως η δυ­να­τό­τη­τα δια­μόρ­φω­σης μιας νέας πλειο­ψη­φί­ας αντι­δε­ξιάς, ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα και ενά­ντια στο κέ­ντρο, ή αντι­θέ­τως το σύ­νο­λο των ψήφων και εδρών θα δη­μιουρ­γή­σει ένα μπλοκ υπε­ρά­σπι­σης του κα­θε­στώ­τος, που αυ­το­προσ­διο­ρί­ζε­ται ως “οι θε­σμι­κές δυ­νά­μεις”, που θα εμπο­δί­σει τις δυ­νά­μεις της αλ­λα­γής να φτά­σουν στην κυ­βέρ­νη­ση;».

Τα ανοι­χτά μέ­τω­πα σε όλη την Ελ­λά­δα (Ηνω­μέ­νο Βα­σί­λειο, Γαλ­λία, Ελ­λά­δα, Ισπα­νία) δεί­χνουν ήδη το δρόμο. Είναι πιο επεί­γου­σα από ποτέ η ανά­δει­ξη μιας ρι­ζο­σπα­στι­κής δύ­να­μης που δεν θα υπο­κύ­πτει στα αδιέ­ξο­δα που θέτει το σύ­στη­μα, που δεν θα κάνει πίσω μπρο­στά στη φαι­νο­με­νι­κή απου­σία εναλ­λα­κτι­κής, που θα ση­κώ­σει τη ση­μαία για όλους τους λαούς της Ευ­ρώ­πης ανα­τρέ­πο­ντας την ει­κό­να απαι­σιο­δο­ξί­ας που δη­μιούρ­γη­σε η προ­δο­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Στο ίδιο κλίμα και η δή­λω­ση του Μι­γκέλ Ουρ­μπάν στην «ΕΑ»: «Αυτό που παί­ζε­ται είναι το μέλ­λον της Ευ­ρώ­πης και της Ισπα­νί­ας. Το δια­κύ­βευ­μα με­τα­ξύ άλλων είναι η οι­κο­δό­μη­ση μιας δια­φο­ρε­τι­κής Ευ­ρώ­πης, μιας Ευ­ρώ­πης που δεν θα πα­ρα­τη­ρεί απα­θής χι­λιά­δες αν­θρώ­πους να πε­θαί­νουν στα σύ­νο­ρα και στις θά­λασ­σες, που δεν θα πα­ρα­κο­λου­θεί μοι­ρο­λα­τρι­κά την αύ­ξη­ση των ανι­σο­τή­των, της ανερ­γί­ας και της φτώ­χειας των λαών της λόγω της εφαρ­μο­γής των πο­λι­τι­κών της λι­τό­τη­τας και των πε­ρι­κο­πών. Πρό­κει­ται για μια ιστο­ρι­κή προ­ε­κλο­γι­κή κα­μπά­νια. Και για πρώτη φορά θα μπο­ρού­με να μην εί­μα­στε απλά πα­ρα­τη­ρη­τές, αλλά θα μπο­ρέ­σου­με να γρά­ψου­με τη δική μας ιστο­ρία. Για να γρά­ψου­με αυτή την ιστο­ρία, μια ιστο­ρία αξιο­πρέ­πειας και δι­καιω­μά­των, πρέ­πει να κερ­δί­σου­με αυτές τις εκλο­γές για τον κόσμο μας».

Ο Ραούλ Κα­μάρ­γο, βου­λευ­τής στο το­πι­κό κοι­νο­βού­λιο της Μα­δρί­της, μας πα­ρου­σί­α­σε ολο­κά­θα­ρα τα δύο σε­νά­ρια που μπο­ρούν να προ­κύ­ψουν από τις εκλο­γές του Ιούνη: «Δυο είναι οι επι­λο­γές, από τη μια οι οι­κο­νο­μι­κές ελίτ που υπε­ρα­σπί­ζο­νται τη με­γά­λη συμ­μα­χία του δε­ξιού κόμ­μα­τος, των σο­σια­λι­στών και των Ciudadanos, και από την άλλη μια πλη­βεια­κή συμ­μα­χία του Podemos και των confluencias (όλες οι κι­νη­μα­τι­κές και πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που κυ­βερ­νούν στους δή­μους και που συμ­με­τέ­χουν στην εκλο­γι­κή κα­μπά­νια), που υπε­ρα­σπί­ζουν ένα κοι­νω­νι­κό, πο­λι­τι­κό και οι­κο­νο­μι­κό μο­ντέ­λο προς όφε­λος των από κάτω, τη με­γά­λη πλειο­ψη­φία και την ερ­γα­τι­κή τάξη».

Προ­ε­κλο­γι­κή κα­μπά­νια

Η προ­ε­κλο­γι­κή κα­μπά­νια που ορ­γα­νώ­νει το Unidos Podemos σε όλη την Ισπα­νία είναι εντυ­πω­σια­κή. Παρά την αρ­χι­κή πρό­θε­ση των ηγε­σιών τόσο του Podemos όσο και της Ενω­μέ­νης Αρι­στε­ράς να ορ­γα­νώ­σουν ξε­χω­ρι­στές κα­μπά­νιες, με την ηγε­σία του Podemos μά­λι­στα να απο­φεύ­γει τα σύμ­βο­λα και τις λέ­ξεις που θυ­μί­ζουν Αρι­στε­ρά, οι κα­μπά­νιες έχουν ενω­θεί από τα κάτω. Οι προ­ε­κλο­γι­κές συ­γκε­ντρώ­σεις με­τα­τρά­πη­καν σε γιορ­τές, με τους αν­θρώ­πους να τρα­γου­δούν, να ανε­μί­ζουν τις κόκ­κι­νες ση­μαί­ες της Αρι­στε­ράς, να σκη­νο­θε­τούν αυ­το­σχέ­δια βι­ντε­ά­κια και να τα ανε­βά­ζουν στα κοι­νω­νι­κά δί­κτυα. Πρό­κει­ται για μια κα­μπά­νια ελ­κυ­στι­κή, σχε­δια­σμέ­νη με πολλή όρεξη και φα­ντα­σία. Σε αυτή την κα­μπά­νια η Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά έχει δώσει έμ­φα­ση στο προ­σφυ­γι­κό, τις εξώ­σεις, τα δι­καιώ­μα­τα των ανέρ­γων, της νε­ο­λαί­ας και ιδιαί­τε­ρα των ερ­γα­ζο­μέ­νων στον ιδιω­τι­κό τομέα. Ταυ­τό­χρο­να, αυτό που κυ­ριαρ­χεί είναι η με­γά­λη συ­ζή­τη­ση για το τι Ευ­ρώ­πη θέ­λου­με και πώς οι δυ­νά­μεις της ισπα­νι­κής Αρι­στε­ράς θα απο­τε­λέ­σουν κομ­μά­τι της ρήξης σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο. Μιας ρήξης που φαί­νε­ται να είναι εφι­κτή.

Την ίδια στιγ­μή υπάρ­χει μια ανα­κω­χή στα εσω­τε­ρι­κά προ­βλή­μα­τα δη­μο­κρα­τί­ας του Podemos, με ένα αί­τη­μα σε εκ­κρε­μό­τη­τα για μια με­γά­λη δη­μο­κρα­τι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση και μια συ­ζή­τη­ση που θα ανοί­ξει αμέ­σως μετά τις εκλο­γές της 26ης Ιούνη, μια και οι εκλο­γι­κές λί­στες δεν είναι αντι­προ­σω­πευ­τι­κές των δυ­νά­με­ων και των από­ψε­ων που υπάρ­χουν μέσα στο Podemos. Ποια είναι τα δι­δάγ­μα­τα από την ελ­λη­νι­κή εμπει­ρία; Πώς μπο­ρού­με να κυ­βερ­νή­σου­με χωρίς να γί­νου­με μέρος του πα­λιού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος; Πώς μπο­ρού­με να βα­θύ­νου­με το ρήγμα που άνοι­ξε με το κί­νη­μα του 2011; Πώς μπο­ρού­με να χτί­σου­με ένα κόμμα δη­μο­κρα­τι­κό, στο οποίο ο κα­θέ­νας και η κα­θε­μιά θα έχουν λόγο; Ερω­τή­μα­τα που θα αρ­χί­σουν να απα­ντώ­νται μετά την 26η Ιούνη.

*Δη­μο­σιεύ­τη­κε στο φ. 363 της «Ερ­γα­τι­κής Αρι­στε­ράς» (22/6)

Rproject | Resist | Reclaim | Revolt