Παναγιώτης Μαυροειδής
Τη θυμόμαστε τη συζήτηση. Είναι διαχρονική: Αφού δε μπορούμε το «καλό», τουλάχιστον να εξασφαλίσουμε το «μικρότερο κακό». Έτσι λοιπόν το «μη χείρον βέλτιστον» έχει γίνει θλιβερή κοινοτυπία απελπισίας για τον «πολύ κόσμο», αλλά και σημείο αναφοράς για την «ρεαλιστική» αριστερά του «εφικτού», του «τώρα», της «ανακούφισης», της «επιβίωσης», της «τακτικής», της «φάσης», της «συγκυρίας», της «περιόδου», της «στιγμής» και πάει λέγοντας.
Τη θυμόμαστε τη συζήτηση. Είναι διαχρονική: Αφού δε μπορούμε το «καλό», τουλάχιστον να εξασφαλίσουμε το «μικρότερο κακό». Έτσι λοιπόν το «μη χείρον βέλτιστον» έχει γίνει θλιβερή κοινοτυπία απελπισίας για τον «πολύ κόσμο», αλλά και σημείο αναφοράς για την «ρεαλιστική» αριστερά του «εφικτού», του «τώρα», της «ανακούφισης», της «επιβίωσης», της «τακτικής», της «φάσης», της «συγκυρίας», της «περιόδου», της «στιγμής» και πάει λέγοντας.