«Αξιοποιώντας τον όρο «εθνικό νόμισμα» οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του συστήματος επιχειρούν να απλώσουν γύρω από την ιδέα του εθνικού νομίσματος μια ομίχλη αναχρονισμού, παλαιολιθικότητας, επιστροφής στο παρελθόν. Να το παρουσιάσουν δηλαδή σκάρτο πριν καν γεννηθεί.
Ένα εναλλακτικό στο ευρώ νόμισμα, που το κυβερνά η ίδια η Ελλάδα, δεν είναι μόνο «εθνικό» νόμισμα (national currency). Είναι ταυτόχρονα «διεθνές» νόμισμα δεδομένου ότι χρησιμοποιείται στις συναλλαγές της χώρας με τον υπόλοιπο κόσμο. Ως διεθνές μέσο ανταλλαγής είναι όμως σαν τη μέρα με τη νύχτα σε σύγκριση με το ευρώ. Το ευρώ δημιουργεί τους όρους για μια Ελλάδα εισαγωγέα, ελλειμματική και υπερχρεωμένη απέναντι σε εταίρους εξαγωγείς, πλεονασματικούς και δανειστές. Το νέο νόμισμα της ανασυγκρότησης μπορεί να εμπλουτίσει και να πολλαπλασιάσει τις διεθνείς σχέσεις πάνω σε ριζικά διαφορετική βάση όμως, αυτή της ισοτιμίας και του αμοιβαίου οφέλους.
Με την ευκαιρία αυτών τέτοιων σκέψεων αξίζει να προβληματιστούμε μήπως αντί για τον όρο «Δραχμή» χρησιμοποιούσαμε τον όρο «Ελληνικό Ευρώ» για το εναλλακτικό νόμισμα. Αυτόν ακριβώς τον όρο χρησιμοποιεί ο αμερικανός νομπελίστας Josef Stiglitz στο πρόσφατο εξαιρετικό του βιβλίο για το ευρώ, «για λόγους απλούστευσης αντί για την δραχμή» , όπως γράφει.
Υπάρχουν δύο λόγοι για μια τέτοια σκέψη. Ο πρώτος είναι πολιτικός. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στους σταυροφόρους του ευρώ να διαιρέσουν την ελληνική κοινωνία ανάμεσα σε τάχα «καθυστερημένους εθνικιστές», εμείς, και τάχα «πολίτες του κόσμου», αυτοί. Κάτι σαν Λεπέν απέναντι σε κάτι σα Μακρόν. Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που τάσσονται υπέρ του ευρώ δεν πρέπει ούτε να το θεωρήσουμε ούτε εχθρούς ούτε να το χρίσουμε στους αντιπάλους. Είναι δυνάμει φίλοι και σύμμαχοί μας, φοβισμένοι από την εκστρατεία τρόμου για το εθνικό νόμισμα, διστακτικοί απέναντι στο άγνωστο,ι αρνητικοί για μια επιστροφή στο παρελθόν. Σε αυτούς αξίζει εμείς να αναδείξουμε τους ανοιχτούς διεθνείς ορίζοντες και τις δημιουργικές προοπτικές για το μέλλον που μπορεί να ανοίξει το νέο νόμισμα.
Ο δεύτερος λόγος είναι νομικός. Η χώρα μας, σε περίπτωση αλλαγής, θα μετατρέψει όλα τα διεθνή χρέη, δημόσια και ιδιωτικά, από ευρώ σε εθνικό νόμισμα. Είναι ενδεχόμενο να εκκινήσουν διεθνείς νομικές διαδικασίες από τους δανειστές. Η Ελλάδα μπορεί να υποστηρίξει ότι κατέφυγε στην έκδοση του ευρώ της Αθήνας επειδή το ευρώ της Φρανκφούρτης παραβιάζει τις βασικές συνταγματικές αρχές των ευρωπαϊκών συνθηκών.
Το ευρώ των Βρυξελλών αντλεί την συνταγματική του ισχύ από το άρθρο 2 της Ενοποιημένης Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, παράγραφος 4, «η Ένωση εγκαθιδρύει οικονομική και νομισματική ένωση της οποίας νόμισμα είναι το ευρώ». Στην παράγραφό 1 όμως του ίδιου άρθρου αναφέρεται «η Ένωση προάγει την ευημερία των λαών της». Στην παράγραφο 2, «η Ένωση παρέχει στους πολίτες χώρο ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης». Στην παράγραφο 3 «η Ένωση καταπολεμά τον κοινωνικό αποκλεισμό και τις διακρίσεις και προωθεί την κοινωνική δικαιοσύνη». Και οι τρείς περιπτώσεις συνταγματικές επιταγές παραβιάζονται ασύστολα στην περίπτωση της Ελλάδας. Το δικό τους ευρώ είναι τα παράνομο.
Η χρήση μιας κοινής ονομασίας για το νόμισμά τους από δύο ή περισσότερα κράτη ή νομισματικές ενώσεις, δεν σημαίνει ταύτιση της οικονομικής πολιτικής τους ή της φιλοσοφίας τους. Δολάριο έχει και η Αμερική του αντιδραστικού Τραμπ και ο Καναδάς του μετριοπαθούς Τριντό και η Αυστραλία. Κορώνα έχει και η Σουηδία και η Δανία που είναι μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η Νορβηγία, που αρνήθηκε να ενταχθεί.
Ούτε χρειάζεται να νοιώθουμε κόμπλεξ ότι καταντάμε μιμητές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτοί κλέψανε από εμάς τη χρήση της Ευρώπης ως όρου για το νόμισμα. Δεν θα την κλέψουμε εμείς από αυτούς. Στο κάτω κάτω της γραφής πριν από 2500 χιλιάδες χρόνια το νόμισμα Ευρώπη, μια παράσταση της Ευρώπης, μητέρας του Μίνωα, πάνω στα κλαδιά μιας ελιάς ή πάνω σε ταύρο είχε κυκλοφορήσει από τα νομισματοκοπεία στην Κνωσό, τη Φαιστό και τη Γόρτυνα της Κρήτης.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου