Ενώ ολοκληρώθηκαν οι προεδρικές εκλογές με τη νίκη του Εμ. Μακρόν και μας χωρίζει λιγότερο από ένας μήνας από τις -τουλάχιστον εξίσου κρίσιμες- βουλευτικές, καλό θα ήταν να αποφεύγαμε τις εύκολες ή ακόμα και εξωπραγματικές εκτιμήσεις που οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα και σε ακόμα πιο λαθεμένα διδάγματα. Και πριν από όλα, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι, ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών ανέδειξε, δυστυχώς, ένα πρωτοφανώς δεξιό γαλλικό πολιτικό τοπίο και μια χωρίς προηγούμενο συντηρητική και δεξιά γαλλική κοινωνία, αποτέλεσμα 35 ετών νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας και ηττών του εργατικού και αριστερού κινήματος. Συγκεκριμένα, προσθέτοντας τα ποσοστά του Μελανσόν (19,58%), του Αμόν (6,36%) και των δυο υποψηφίων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς Πουτού και Αρτώ (1,09%+0,64%), φτάνουμε σε ένα άθροισμα που μόλις και μετά βίας αγγίζει το 28%. Πράγμα που σημαίνει ότι σχεδόν τα δυο τρίτα των Γάλλων τάσσονται σήμερα ξεκάθαρα υπέρ δεξιών και ακροδεξιών πολιτικών σχηματισμών!
Το πρώτο δίδαγμα που βγάζουμε από αυτή την εξέλιξη είναι ότι η γαλλική άρχουσα τάξη πέτυχε ήδη ένα αληθινό ιστορικό κατόρθωμα, ανάλογο εκείνου της ιταλίδας ομολόγου της πριν από 25 χρόνια: Ξεπέρασε, τουλάχιστον προς το παρόν, χωρίς επικίνδυνους κοινωνικούς και πολιτικούς κλυδωνισμούς την κατάρρευση της επιρροής των δυο μεγάλων κομμάτων της (των Ρεπουμπλικάνων γκωλικής καταγωγής και των σοσιαλφιλελεύθερων Σοσιαλιστών), βγάζοντας κυριολεκτικά από το καπέλο της τη διάδοχη λύση ολκής που υπακούει στο όνομα του Εμ. Μακρόν. Ενός Μακρόν που φυσικά και είναι προϊόν και αποτέλεσμα της γιγάντιας κινητοποίησης όλων των τεράστιων μέσων και μηχανισμών που έχει στη διάθεσή της η γαλλική καπιταλιστική συντήρηση, αλλά που θα ήταν μεγάλο λάθος να θεωρηθεί απλός “αχυράνθρωπος” και ασήμαντο ενεργούμενο κάποιων “αόρατων” κέντρων. Ο νεαρός Εμ. Μακρόν διαθέτει και χάρισμα και ικανότητες μεγαλύτερες των αντιπάλων του και τουλάχιστον ανάλογες εκείνων του Ιταλού κλώνου του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που και εκείνος είχε αρχικά αντιμετωπιστεί ως περίπου “ατύχημα” της ιστορίας, πριν βέβαια ταλαιπωρήσει τη χώρα του για σχεδόν δυο δεκαετίες, αφήνοντάς την τελικά βαθύτατα μεταμορφωμένη (στο πολύ χειρότερο) στα τέλος της βασιλείας του...
Φυσικά, μέσα σε αυτό το μεγάλο πλαίσιο, που καλό θα ήταν να μην το θυσιάζουμε στο βωμό εύκολων πανηγυρισμών, το γεγονός ότι ένας στους πέντε Γάλλους ψήφισε τον Ζαν-Λυκ Μελανσόν και το αρκετά ριζοσπαστικό του αριστερό πρόγραμμα, θα συνιστούσε μια πολύ θετική εξέλιξη -και πέρα από τη Γαλλία- υπό έναν όμως όρο: Ότι δεν θα φρόντιζε ο ίδιος να ακυρώσει σε μεγάλο βαθμό και σε χρόνο ρεκόρ τη σημαντική του επιτυχία, πρώτα με τις αρχικές του υπεκφυγές και τα απίστευτα μισόλογα σχετικά με την ψήφο των υποστηρικτών του στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, και τώρα, με την απίστευτα σεχταριστική στάση του απέναντι στις άλλες δυνάμεις της μη σοσιαλφιλελεύθερης γαλλικής αριστεράς.
Οι συνέπειες αυτών των “ολισθημάτων” του κ. Μελανσόν μπορεί να αποδειχθούν καταστροφικές για τη γαλλική αριστερά και θαυματουργές για τη γαλλική άρχουσα τάξη και τον ευνοούμενό της κ. Μακρόν. Συγκεκριμένα, η ταπείνωση και αποπομπή του ΚΚΓ από έναν όλο και πιο αυταρχικό και ηγεμονικό κ. Μελανσόν, που “εκδικείται” τώρα τον χτεσινό σύμμαχό του ΚΚΓ για τις περασμένες “προδοσίες” του σε βάρος του ενωτικού Μετώπου της Αριστεράς, θα έχει ως πρώτη άμεση συνέπεια να μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού οι βουλευτές που θα αναδείξει η “Ανυπότακτη Γαλλία” του. Και αυτό όχι μόνο επειδή δεν υπάρχουν πια πολιτικές δυνάμεις που θα στηρίξουν στο δεύτερο γύρο των βουλευτικών εκλογών τους υποψηφίους του που, βάσει των αποτελεσμάτων του κ. Μελανσόν στις προεδρικές, δεν είναι διόλου απίθανο να περάσουν στο δεύτερο και αποφασιστικό γύρο των βουλευτικών ακόμα και σε 200 ή 300 από τις 577 εκλογικές περιφέρειες. Αλλά και επειδή όλα δείχνουν ότι το ΚΚΓ, και ίσως και Πράσινοι, θα κατεβάσουν σε πολλές περιφέρειες, τους δικούς υποψηφίους ενάντια σε εκείνους του κ. Μελανσόν! Με άλλα λόγια, αληθινή αυτοκτονία και προάγγελος μεγαλύτερων δεινών τη στιγμή ακριβώς που υπάρχει η υλική βάση (το 19,58% του κ. Μελανσόν στις προεδρικές) για τη δημιουργία μια νέας γαλλικής μαζικής και ριζοσπαστικής αριστεράς …
Όμως, δεν πρόκειται μόνο για αυτό. Η οριστική αποπομπή του -απειλούμενου πια με οριστική εξαφάνιση μετά από ένα σχεδόν αιώνα ύπαρξής του!- ΚΚΓ από τον κ. Μελανσόν γίνεται μια μέρα πριν ο ίδιος απευθύνει δημόσια ένα πιεστικό κάλεσμα για συνεργασία στον... ηγέτη της “πατριωτικής αριστερής” πτέρυγας του Σοσιαλιστικού κόμματος Αρνώ Μοντεμπούρ. Με άλλα λόγια, Μοντεμπούρ αντί ΚΚΓ, για να επιβεβαιωθεί έτσι το προ πολλού θρυλούμενο ότι απώτερη επιδίωξη του κ. Μελανσόν είναι να επωφεληθεί των -ευνοϊκών για αυτόν- νέων συσχετισμών δυνάμεων προκειμένου να ηγεμονεύσει μέσα στη γαλλική αριστερά, παίρνοντας τη θέση της κυρίαρχης δύναμης που κατείχε από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 η σοσιαλδημοκρατία! Υπό τον όρο όμως ότι θα ανταποκριθούν στο κάλεσμά του οι διάφοροι σοσιαλδημοκράτες Μοντεμπούρ και κυρίως, ότι αυτό το ιστορικό του εγχείρημα δεν θα υπονομευθεί, όπως φαίνεται ήδη να γίνεται, από τα γνωστά τερτίπια του αυταρχικού και “αδίστακτου και άνευ αρχών” Ζαν Λυκ Μελανσόν.
Όσο και αν φαίνεται απίστευτο, είναι αυτή η -συνεχώς επαναλαναμβανόμενη- “κακοδαιμονία” της αριστεράς που μπορεί να κάνει τον μεν κ. Μακρόν να κοιμάται όσο (σχετικώς) ήσυχος του το επιτρέπουν τα ενδοαστικά προβλήματά του, την δε Μαρίν Λε Πεν να μετριάσει αισθητά την βαθειά κρίση που προκαλούν στο Εθνικό της Μέτωπο η εκλογική της αποτυχία και η δημόσια πια εμφύλια σύρραξη των στελεχών του που ήδη την ακολουθεί. Όσο για όλους εκείνους που σπεύδουν να πανηγυρίσουν την “οριστική” απομάκρυνση της ακροδεξιάς απειλής (!), ισχυριζόμενοι μάλιστα ότι “τερματίστηκε η περίοδος της πανευρωπαϊκής ανόδου της”, και μόνο το γεγονός ότι η τάση αυτοκτονίας της γαλλικής αριστεράς μετριάζει τη διαφαινόμενη κρίση του Εθνικού Μετώπου, θα έπρεπε να τους κάνει πιο προσεκτικούς. Εξάλλου, και το 2007 ο πατήρ Λε Πεν είχε πέσει στο 10,4% μετά από το 17,8% του 2002, χωρίς αυτό να εμποδίσει την κόρη του να ανακάμψει φτάνοντας στο φετεινό της 21.5%. Και όλα αυτά χωρίς να ξεχνάμε ότι σύσσωμη η δημοκρατική Ευρώπη του μεσοπολέμου, με πρώτες και καλύτερες τις ηγεσίες των Σοσιαλιστικών και Κομμουνιστικών κομμάτων, είχαν σπεύσει να διαπιστώσουν “το τέλος του κ. Χίτλερ” την επαύριο της δεινής του εκλογικής ήττας το Νοέμβριο του 1932, δηλαδή μόλις τρεις μήνες πριν ο “τελειωμένος κ. Χίτλερ” γίνει τον Ιανουάριο του 1933... καγκελάριος της Γερμανίας και στη συνέχεια μακελάρης της γερμανικής αριστεράς και κατόπιν ολάκερης της Ευρώπης!
Τελικό συμπέρασμα δεν μπορεί λοιπόν να υπάρχει καθώς η μεν “παρούσα αποσύνθεση του παλιού” είναι ήδη σε μέγιστο βαθμό γεγονός, αλλά “η αυριανή ιστορική πολιτική και θεσμική κρίση” της Γαλλίας μόλις τώρα αρχίζει (1). Για ένα πράγμα μπορούμε όμως να είμαστε κιόλας βέβαιοι: Οι αμέσως επόμενες περιπέτειες της γαλλικής κρίσης θα επηρεάσουν και εκτός γαλλικών συνόρων, όπως εξάλλου συμβαίνει εδώ και μερικούς αιώνες με αυτή τη χώρα. Και αυτός είναι σίγουρα ένας λόγος παραπάνω για να μην αφεθούν οι γαλλικές πολιτικές εξελίξεις και τα διδάγματά τους έρμαια στα χέρια άσχετων και ευκαιριακών “πολιτολόγων” και λοιπών “ειδικών”, στη νύχτα των οποίων όλες οι αγελάδες είναι γκρίζες. Τόσο μάλιστα ομοιόμορφα γκρίζες ώστε να βρίσκονται στη ρίζα της επίφοβης σύγχισης που προκάλεσε στην ελληνική αριστερά το δίλημμα του δεύτερου γύρου των γαλλικών προεδρικών εκλογών. Όμως, αυτό το ζήτημα είναι πάρα πολύ σοβαρό και οι ελληνικές προεκτάσεις και πιθανές συνέπειές του -ίσως- καθοριστικής σημασίας, για να μας υποχρεώνουν να επανέλθουμε στο αμέσως προσεχές μέλλον…
Σημειώσεις
1. Βλέπε http://www.contra-xreos.gr/arthra/1177-2017-03-11-00-01-00.html
ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου