Οι ‘’τρείς κόσμοι’’ και το ερώτημα της αριστεράς σε αυτές τις εκλογές

Ας δούμε λίγο τα εκλογικά διλλήματα, έξω από τον κύκλο των πολιτικών προγραμμάτων, εκλογικών σλόγκαν, επικοινωνιακών κινήσεων και όλων αυτών που ο κόσμος δεν τα παίρνει και πολύ στα σοβαρά αυτές τις μέρες. Πως βιώνουμε τα πολιτικά ερωτήματα της στιγμής, στον κοινωνικό και πολιτικό προσωπικό μας περίγυρο; Οι απαντήσεις στο παρόν της καπιταλιστικής κρίσης και της κοινωνικής καταστροφής, δεν μπορεί και δεν είναι άσχετες από την διαδρομή του κάθε ανθρώπου, ούτε αποσυνδέονται από το σχεδίασμα του μέλλοντος που ο καθείς κάνει. Άλλωστε, ως γνωστό, αυτή είναι η διαφορά του ανθρώπου, από άλλα έξυπνα ζώα.
Τρείς κόσμοι, διπλανοί και διαφορετικοί
Υπάρχει ένα μεγάλο πλήθος που αποτελεί τον κόσμο της αριστεράς. Αυτοί οι οποίοι, τόσα χρόνια τώρα, η πλειοψηφία τους έξω από οργανώσεις, έκαναν χίλια μύρια σχετικά και άσχετα για να ζήσουν. Όλοι αυτοί οι αριστεροί, είχαν και έχουν στο μυαλό τους και την καρδιά τους, τηναποτυχία των σοσιαλιστικών εγχειρημάτων. Στην πλάτη τους, κουβαλούσαν και κουβαλούν την αγωνία της επιβίωσης της οικογένειας τους. Σήμερα νοιώθουν πως οφείλουν να συμβάλλουν στην απάντηση στον κοινωνικό κανιβαλισμό του κεφαλαίου.

Υπάρχει ο κόσμος που χρόνια περιστρέφεται γύρω από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Σε μία νύχτα βρέθηκαν στο παρελθόν στο Δημόσιο, στις ΔΕΚΟ ή σε μια καλή ή ‘’μαύρη και άραχνη’’ δουλειά στον ιδιωτικό τομέα. Στο πρόγραμμα, το σεμινάριο, τη σύμβαση, την επιτροπούλα, την επιδότηση. Γνωστά όλα αυτά. Ήταν οι πρώτοι, χωρίς να είναι οι μόνοι, οι οποίοι, πιο σίγουροι και με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη για το λαμπρό παιχνίδι, έτρεξαν στο χρηματιστήριο. Πήραν δάνειο και μάλιστα μεγάλο. Και φυσικά καλό αυτοκίνητο, στοιχείο κοινωνικού κύρους. Αρκετοί από αυτούς σχολίαζαν για τους αριστερούς: ‘’Κρίμα για σας, τόσο λαμπερά μυαλά να αυτοκαταδικάζεστε’’… Θεωρούσαν πως η πολιτική ιδεολογική αναζήτηση και στράτευση στον κοινωνικό αγώνα ήταν αχρείαστα, αλλά και εμπόδιο καριέρας. Πίστευαν δε βαθειά ότι είχαν λύσει και το πρόβλημα της επιβίωσης. Ανέφελοι… Τώρα καταρέει ο υπαρκτός καπιταλισμός στο κεφάλι τους. Τους γδέρνει η ΕΕ των ονείρων τους. Πάει το βόλεμα, πέταξε...

Ανάμεσα στους πρώτους και τους δεύτερους, υπάρχει μια τεράστια μάζα εργαζομένων, ανέργων, φτωχών, ακόμη πιο ανήμπορων, χωρίς καν τη δυνατότητα συναισθηματικής αλληλο-στήριξης, που είχαν και έχουν οι αριστεροί και ιδιαίτερα οι οργανωμένοι μεταξύ τους. Σε μια κατασκευαστική, 12 ώρες δουλειά. Στη βιομηχανία, της σιγής νεκροταφείου. Στο τρεχαλητό του εμπορίου. Στην φθίνουσα γεωργία και τον ξεφτισμένο τουρισμό. Στο δημόσιο στα 40-50 μετά από 2-3 διαγωνισμούς. Στις δουλειές του ποδαριού. Στο παραπαίον μαγαζάκι. Πολλοί στην ανεργία. Όταν χτυπούσε το τηλέφωνο αργά το βράδυ έλεγες ‘’ωχ, κάποιος πέθανε’’. Τώρα, είσαι σίγουρος πως κάποιος απολύθηκε. Και αυτός ένας θάνατος είναι. Ο θάνατος του ζωντανού. Πολλοί από αυτόν τον κόσμο, ήταν, χρόνια τώρα, τυλιγμένοι σε μια βουβή αξιοπρέπεια. Άλλοι φοβισμένοι και μέσα στη ντροπή για το φόβο τους. Σε αυτούς βάραινε πάντα και βαραίνει η επιβίωση, η αναδουλειά, η ανηφόρα της ζωής. Τα ερωτήματα της αριστεράς ήταν κατά βάση ξένα. Το πολύ πολύ να την στήριζαν συνδικαλιστικά. Τώρα υπάρχει αγωνία και ανα-θυμούνται αχνά πράγματα που έλεγε η αριστερά.

Η συνάντηση στην έρημο της σημερινής καταστροφής

Να που τώρα αυτοί οι τρεις κόσμοι ενώνονται στην καταβύθιση. Ισοπεδώνονται από την χούντα της ΕΕ, ΔΝΤ και ελληνικής ολιγαρχίας. 1, 5 εκατομμύριο άνεργοι, φτώχεια, κατήφεια, ξενιτειά.

Η παλιά παρέα της αριστεράς, ξανάσμιξε. Με αραιά μαλλιά και αρκετή κούραση. Αλλά και σφρίγος και ελπίδα. Μαχητικότητα και προβληματισμό για την αναγκαία αντικαπιταλιστική απάντηση. Παρούσα σε χίλια δυο μέτωπα και από διαφορετικούς δρόμους. Ακόμη και εκείνη η παλιά αριστερή στράτευση, ακόμη και αν απορρίφτηκαν στην πορεία οι κομματικοί φορείς της, είχε κάτι το βαθύτερο, το ουσιαστικό…

Αλλά και οι υποτίθεται βολεμένοι, τρέχουν πανικόβλητοι. Έχω φίλους μου του βαθέος ΠΑΣΟΚ, της γενιάς μου, να ζητούν να τους βοηθήσω να βρουν δουλειά.

Είδα με τα μάτια μου, ‘’ήσυχους’’ πρώην συναδέλφους μου, τον ένα μαζί με το παιδί του, με μαντήλια και μαλόξ στο Σύνταγμα, να με ρωτάνε ‘’γιατί δεν κάνουμε ντου να τους τελειώσουμε’’;

Σήμερα λοιπόν, σε αυτή την κατάσταση, τι κάνουμε; Η ζωή μας είναι ενιαία και δεν μπορεί κανείς να αποσπαστεί από την πορεία του, όσο και αν αλλάζει απόψεις και προσανατολισμούς. Είμαστε υποχρεωμένοι να στοχαστούμε όλοι μας πάνω στην διαδρομή μας. Ακριβώς για να αποφασίσουμε για το παρόν και το μέλλον μας.

Οι τρείς στάσεις ζωής

Απλά είναι τα πράγματα και έχουν δοκιμαστεί από όλους μας. Τρείς είναι οι στάσεις που μπορούν να υπάρξουν.

Προσκόλληση και γλείψιμο στα κόμματα εξουσίας και την εργοδοσία στον ιδιωτικό τομέα; Καταστροφικό για την προσωπική αξιοπρέπεια όσων το επιλέγουν. Χωρίς αντίκρισμαέτσι και αλλιώς σήμερα. Η εξουσία δαγκώνει. Τα κόμματα της δεν υπόσχονται τίποτα, μόνο απειλούν. Οι επιχειρήσεις μεταμορφώνονται αντιδραστικά σε ότι αφορά τα εργασιακά ή/και εξαφανίζονται από το χάρτη. Ανεύθυνη στάση εν τέλει απέναντι στο μέλλον και τα παιδιά μας.

Αδιαφορία, ησυχία, αδράνεια, δισταγμός, δικαιολογίες, αναστολές, αναβολές;Κριτικάρουμε τα πάντα και δεν κάνουμε τίποτα; Φοβόμαστε τον εργοδότη, αλλά κριτικάρουμε κυρίως τον συνδικαλιστή που προσπαθεί. Βρίζουμε τον καπιταλισμό, αλλά τσιμουδιά και κλαρίνο στον εργοδότη μας. Λούφα το πρωί, προβληματισμένοι ή/και επαναστάτες το βράδυ. Αποφεύγουμε να κοπιάσουμε, να διαβάσουμε, να συζητήσουμε, να ερμηνεύσουμε τον κόσμο του κεφαλαίου, την παράλογη λογική του, τις πολιτικές του, αλλά μας φταίει κυρίως ο κομμουνιστής που ‘’δεν τα λέει απλά’’. Ψηφίζουμε, αλλά δεν συμμετέχουμε. Θέλουμε ‘’να γίνει χαμός’’, αλλά δεν απεργούμε. Είναι γνωστό το σχήμα: ‘’μα δε βλέπω να κινείται ο κόσμος… παρά μόνο λίγοι’’. Και εμείς τι κάνουμε άραγε; Γνωστός ο στίχος ‘’πάντα για άλλους μιλάμε’’. Κακά τα ψέματα. Η πολιτική είναι θυγατέρα των κοινωνικών και ταξικών συσχετισμών. Και η στάση μας πάντα βοηθάει σε αυτούς. Να που τώρα δεν έχουμε το εργατικό κίνημα που θα έπρεπε. Το κίνημα των επιστημόνων και των καλλιτεχνών, που θα έπρεπε να είναι ταγμένο με το λαό και το μέλλον του σε αυτό τον τόπο. Να που δεν μπορούμε να ανατρέψουμε την επίθεση και να τους πετάξουμε στη θάλασσα. Έχει ευθύνη σε αυτό και αυτή η στάση.

Συλλογικότητα, οργάνωση, αναζήτηση. Όλοι για όλους και όλα για όλους. Είναι ο άλλος δρόμος, η άλλη στάση. Όχι μόνο γιατί αυτό θα δώσει δύναμη στο προσωπικό μας ‘’συμφέρον’’ για μια αξιοπρεπή απασχόληση με καλό μισθό και κοινωνικές καλύψεις. Αλλά και γιατί αυτός είναι ο δρόμος για μια κοινωνία αλληλεγγύης, πολιτισμού, ισότητας και δικαιοσύνης. Μπορεί και πρέπει η κοινωνία ολόκληρη να στηρίζεται πάνω στις αρχές της κοινωνικής ιδιοκτησίας, της απολαβής αλλά και προσφοράς για τις δημόσιες πολιτικές. Η αλήθεια είναι σκληρή. Αν δεν οργανωθούμε και δεν ξεσηκωθούμε, θα μας λιώσουν. Στην εποχή των μεγαλύτερων δυνατοτήτων για πλήρη απασχόληση, λιγότερη δουλειά, χρόνο για πολιτισμό, κοινοκτημοσύνη των αγαθών.

Και η αριστερά που είναι μέσα σε όλα αυτά;

Είναι παρούσα- με ένα τρόπο- και στις τρείς στάσεις ζωής.

Θα ξεκινήσουμε από την πάλαι ποτέ ‘’συστημική’’ παρέα του περίγυρου μας. Δεν είναι έξω από εμάς. Είναι συνάδελφοι, συγγενείς, συντοπίτες. Μας απευθύνονταν ως τώρα, για να περηφανευτούν για ότι κατάφεραν ‘’εύκολα’’. Μας πρόσφεραν, υποκριτικά ή ειλικρινά, δυνατότητα ‘’εξυπηρέτησης’’. Μας περιγελούσαν καμιά φορά στην εποχή των παχιών αγελάδων.

Ασφαλώς υπήρχε και υπάρχει η ‘’αριστερά’’ που ζήλεψε αυτό το δρόμο. Το βόλεμα, την προσκόλληση στους πάνω. Που θα ήθελε να αποδείξει ότι όχι απλά μπορεί να συμμετέχει σε αυτό το παιχνίδι της (μικρο) εξουσίας, της (μικρο) διαχείρισης, του βολέματος, αλλά ότι θα μπορούσε να το κάνει και καλύτερα. Δήλωνε και δηλώνει πως δεν είναι κομπλεξική, αλλά διαλλακτική και ρεαλιστική. Είναι η αιώνια συστημική αριστερά και αυτή δε περιορίζεται στην ανεκδιήγητη ΔΗΜΑΡ. Να χωθούμε κάπου, να παίξουμε ρόλο. Δεν έχει ταμπού αυτή η αριστερά. Ακόμη και με τον Καμμένο...

Υπάρχει όμως και η λεγόμενη ‘’αδιάλλακτη’’ αριστερά. Αυτοί που επιμένουν: Όχι ρε μάγκες! Η αριστερά καθορίζεται με όρους ταξικούς, κοινωνικούς. Είναι με τους εργαζόμενους, τους φτωχούς και το κίνημα τους. Ενάντια στην πολιτική εξουσία του κεφαλαίου αλλά και καθημερινά ενάντια στον εργοδοτικό δεσποτισμό. Η αριστερά είναι ‘’χρήσιμη’’ αν έχει αυτό το σκοπό και ρόλο. Αλλιώς υπάρχουν τα αστικά κόμματα εξουσίας για να εκφράσουν μια χαρά την υποταγή, την διαχείριση, τα ψευτο-μερεμέτια, τον ευτελισμό της αξιοπρέπειας.

Η άλλη παρέα, αυτή των πρώην ‘’ησύχων’’, των πολλών, αυτές τις μέρες περικυκλώνει την αριστερά. ‘’Κάντε κάτι επί τέλους. Ενωθείτε. Βρείτε λύση’’. Και χαίρονται οι κομμουνιστές και αριστεροί.

Υπάρχει η αριστερά που φοβάται αυτή τη στροφή. Τη θεωρεί αγκάλιασμα θανάτου. Βαθμολογεί, κρίνει, επικρίνει. Δε βλέπει και την δική της ευθύνη για την απολιτικότητα του κόσμου. Για την αποστροφή που υπάρχει προς τον ‘’σοσιαλισμό που γνωρίσαμε’’. Για την καχυποψία που ξεχειλίζει ότι και ‘’εσείς όταν σας δόθηκε ευκαιρία το βάλατε το δάχτυλο στο μέλι’’. Αυτή η αριστερά αρνείται να βηματίσει με τον κόσμο που την κοιτάει. Δεν πάει απλά σε άλλη πλατεία. Βαδίζει συχνά ανάποδα και ακυρώνεται.

Υπάρχει και η αριστερά που δεν αγωνιά να μετατρέψει την στροφή του κόσμου, σε συνειδητό πολιτικό ρεύμα ανατροπής. Κολακεύει τη λογική της ανάθεσης και την πολιτική άγνοια, την θεωρεί αρετή. Βρίσκει δικαιολογία για τη δική της πολιτική ανεπάρκεια. ‘’Τι να συζητάμε τώρα για τον καπιταλισμό ή την ΕΕ. Αυτά είναι θεωρητικολογίες. Να ενωθούμε στα απλά πράγματα’’. Αυτο-εκπληρούμενη προφητεία… Τρέμει στην ιδέα ότι πρέπει να αναιρέσει το παρελθόν της και να ξεφύγει από τα λάθη της. Αυτή η αριστερά δεν ανησυχεί για το πώς θα ανασκευάσει δημιουργικά και αγωνιστικά την τάση ανάθεσης του κόσμου σε μεσσίες και κοινοβουλευτικά θαύματα. Αντίθετα τρελαίνεται από το γεγονός ότι οι πρώην ‘’ήσυχοι’’ απευθύνονται σε αυτήν για να αναλάβει το ρόλο του μεσσία.

Υπάρχει όμως και η αριστερά που απλώνει το χέρι, ανοίγει τα αυτιά και τα μάτια, χαίρεται με το ξανασμίξιμο του κόσμου, χωρίς να χαϊδεύει αυτιά, χωρίς να υποκλίνεται στην στάση της ανάθεσης, την αυταπάτη για εύκολους δρόμους. Έχουμε, εδώ και τώρα, την ανάγκη για μια αριστερά της ανατροπής. Δεν παραπέμπουμε στη Δευτέρα Παρουσία είτε μιας νέας Σοβιετικής Ένωσης, που γελοιοποίησε στην εξέλιξη της το συναρπαστικό ξεκίνημα του κομμουνισμού, είτε μιας νέας ‘’κοινωνικής και δημοκρατικής’ Ευρωπαϊκής ένωσης, που αποτελεί σύντομο, μακάβριο ανέκδοτο.

Και τι συζητάει η ‘’παρέα της αριστεράς’’ όταν είναι μεταξύ της; Ε, εδώ που τα λέμε, λέει και τα δικά της. ‘’Κοίτα να δεις πως ανεβαίνει η Χρυσή Αυγή από το πουθενά’’. ‘’Τι έγινε τελικά στη Γαλλία με τη Λεπέν, αλλά και το Μελανσόν που προσφέρει γη και ύδωρ στον Ολάντ, σε κλάσμα δευτερολέπτου;’’

Σε στιγμές επαναστατικής κρίσης, αριστερά σημαίνει: ανατρεπτική άμεση πρόταση, αντικαπιταλιστικό και αντι- ΕΕ πρόταγμα, επαναστατική στρατηγική.

Καμιά δραπέτευση στη Δευτέρα Παρουσία δεν σώζει. Ο δρόμος της ‘’ευκολίας’’ και των εκλογικών περιπάτων είναι μόνο στα μυαλό μας.

Αριστερά των εργαζομένων, των ανέργων, των φτωχών-Αριστερά της ανατροπής

Θέλουμε μια άλλη αριστερά, ανατρεπτική και εργατική. Εδώ και τώρα, ανατροπή, για να ζήσουμε χωρίς χρέος, ευρώ, ΕΕ και άλλους δυνάστες.Των συλλογικών κοινωνικών συμφερόντων και αναγκών, στο πλαίσιο μιας άλλης σχέσης του ανθρώπινου πολιτισμού με το περιβάλλον, έξω και ενάντια στον καπιταλισμό, τις ολοκληρώσεις του, τον ιμπεριαλισμό.

Μια επαναστατική αριστερά, τόσο για το τσάκισμα του καπιταλιστικού τέρατος, όσο και στην καινοτόμο ασυμβίβαστη σκέψη της, προς ότι θυμίζει καταπίεση και ανελευθερία. Μια αριστερά των απελευθερωτικών αξιών, για μια άλλη ζωή, σε μια εργατική κοινωνική δημοκρατία.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν επιδιώκει αύξηση του μεριδίου της ως μια ‘’τρίτη αριστερά’’. Επιδιώκει τηνανατροπή των συσχετισμών στη κοινωνία προς ένα μεγάλο κίνημα ανατροπής εδώ και τώρα, που θα σημαδεύει σωστά τους ενόχους και θα κοιτάει σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Έχουμε πεποίθηση, πως αυτό δεν αποτελεί κομματική εργολαβία, αλλά κοινωνική ανάγκη.

Στοχεύει στην ανατροπή της νυσταλέας ηττοπαθούς κατάστασης στην αριστερά, στην προοπτικής μιας συνολικής ενωτικής αναμόρφωσης της σε επαναστατική κατεύθυνση.

Ξεφεύγουμε από τη μίζερη συζήτηση και αναδιάταξη των συσχετισμών μέσα μόνο και κυρίως στον ‘’κόσμο της αριστεράς’’. Με την συζήτηση και στους ‘’τρείς κόσμους’’ θα τα καταφέρουμε.

Πυκνώνουν τα μηνύματα που φανερώνουν ότι επιλέγουν πλέον την ΑΝΤΑΡΣΥΑ τμήματα εργαζομένων και νέων, που δεν είχαν ως τώρα επιλογή καμία εκδοχή της αριστεράς.Βρίσκουν σε αυτή ένα σαφή αντικαπιταλιστικό λόγο, μια καθαρή αντι ΕΕ στόχευση, αγωνιστικότητα ενάντια στην χούντα των μνημονίων, ειλικρίνεια χωρίς δημαγωγίες.

Οι εκλογές και το αποτέλεσμα τους, μπορούν να βοηθήσουν, να δώσουν ένα δυνατό σήμα, με την αποφασιστική ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το σπάσιμο του φασιστικού εμποδίου του 3% και την είσοδο στη Βουλή.

Για να τα αναποδογυρίσουμε όλα και εκεί, αλλά κυρίως στον μαζικό πολιτικό αγώνα, από την επόμενη μέρα.

Δεν είναι ζήτημα αριθμητικής, αλλά πολιτικής δυναμικής και προοπτικής.

Η ψήφος, η στήριξη, η στράτευση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ο μοχλός για τον άλλο δρόμο. Αυτόν που μπορούν να ορίσουν και να επιβάλλουν, μόνο τα εκατομμύρια του οργανωμένου λαού. Για αυτόν που, πλέον, συζητούν και οι ‘’τρείς κόσμοι’’…

Παναγιώτης Μαυροειδής,
υποψήφιος με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην εκλογική περιφέρεια ΑΤΤΙΚΗΣ