Γιατί επιμένουμε αριστερά, αντικαπιταλιστικά και όχι απλώς «αντιμνημονιακά»

Έγινε της μόδας το αντιμνημονιακό. Γεμίσαμε κόμματα «κατά του μνημονίου». Με το δικομματισμό να καταρρέει, διάφοροι χρησιμοποιούν την αντιμνημονιακή ρητορεία για να μαζέψουν ψήφους και να πλασάρουν τους εαυτούς τους σε καλύτερη θέση στην πολιτική σκακιέρα της επόμενης μέρας. Ο Καμμένος πχ, παρέα με τον Δημαρά, οι οποίοι υπηρέτησαν τόσα χρόνια το σύστημα μέσα από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, προσπαθούν ξαφνικά να μας πείσουν ότι κόπτονται για τις ανάγκες του λαού. Η Κατσέλη, αντιμνημονιακή. Ο Κουβέλης, πλαισιωμένος από στελέχη του σημιτικού πασόκ, το ίδιο. Ακόμα και ο… Παπαθεμελής διεκδικεί ένα κομμάτι από την αντιμνημονιακή πίτα, σε μια συγκόλληση της τελευταίας στιγμής με το αρχηγοκεντρικό ΕΠΑΜ του Καζάκη, μπας και πιάσει το πολυπόθητο 3% και ξαναβγεί βουλευτής. Για να μην πούμε για τους νοσταλγούς του Χίτλερ, τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, που το παίζουν αντικαθεστωτικοί – ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν το μακρύ χέρι του συστήματος, τον κορμό του παρακράτους.
Κοινό γνώρισμα αυτού του «αντιμνημονιακού» ψηφιδωτού, που διεκδικεί να εκφράσει την οργή του κόσμου, το ότι ελάχιστα λέει για τα πραγματικά προβλήματα: τους κατώτατους μισθούς, τις συντάξεις, τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, το δικαίωμα στην εργασία και την αξιοπρεπή ζωή και πώς να το εξασφαλίσουμε. Αρκετοί, δε, διανθίζουν τον πολιτικάντικο λόγο τους με πατριωτικές κορώνες, ερχόμενοι ως «πραγματικοί πατριώτες» να μας σώσουν από τους «προδότες», χωρίς όμως να πιάνουν στο στόμα τους το ντόπιο κεφάλαιο, τους Έλληνες εκμεταλλευτές από τους οποίους εξαθλιώνονται εξίσου οι εργαζόμενοι σήμερα. Όσοι λοιπόν προτείνουν συνέχιση και εντατικοποίηση των δεξιών/νεοφιλελεύθερων πολιτικών, πχ κι άλλες ιδιωτικοποιήσεις ή φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο επειδή τάχα θα φέρουν επενδύσεις, ουσιαστικά προσφέρουν μεγαλύτερες δόσεις από το δηλητήριο που παίρνουμε ως τώρα και μας έφτασε ως εδώ.
Η αλήθεια είναι ότι, στη σημερινή συγκυρία περισσότερο από ποτέ, δεν υπάρχουν εύκολες, «μαγικές» λύσεις. Ότι όσοι μιλούν γενικώς και αορίστως «κατά των μνημονίων», υποσχόμενοι ουσιαστικά μια επιστροφή στο 2009 ή μια αναβίωση της σοσιαλδημοκρατίας, απλώς κοροϊδεύουν τον κόσμο. Εδώ που φτάσαμε, η διέξοδος δε θα είναι εύκολη ή γρήγορη. Το ερώτημα είναι αν στο τέλος αυτής της σκοτεινής περιόδου η διέξοδος θα είναι υπέρ του κόσμου της εργασίας ή υπέρ των πλουσίων. Και την απάντηση θα τη δώσουν οι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες και όχι κάποιος «αντιμνημονιακός» πρώην πασόκος ή νεοδημοκράτης ή κάποιος «υπερπατριώτης». Τα ψέματα τελείωσαν, αρκετά αναθέσαμε τις ζωές μας σε άλλους – θα ανεχτούμε να μας ξανακοροϊδέψουν;

Γιατί το βασικό πρόβλημα δεν είναι κάποιο από αυτά που κατά καιρούς οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ προσπαθούν να μας πουλήσουν, πχ οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι μετανάστες, οι φορτηγατζήδες ή ακόμα και η διαφθορά (Πιάσαν τον Άκη! Σωθήκαμε!). Το πρόβλημα είναι στην ίδια τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος: ζούμε μία από τις μεγάλες, παγκόσμιες κρίσεις υπερσυσσώρευσης όπως τις είχε προβλέψει και περιγράψει ο Μαρξ. Με απλά λόγια, το κεφάλαιο απαιτεί όλο και περισσότερα κέρδη. Η κρίση αναβλήθηκε με τους υπέρογκους δανεισμούς (όπου ουσιαστικά η αγορά λειτουργούσε πάνω στα κέρδη του μέλλοντος) αλλά φυσικά αυτό δεν μπορούσε να συνεχιστεί για πάντα και το σύστημα μπλόκαρε. Τώρα που τελείωσαν τα λογιστικά μαγειρέματα, το κεφάλαιο σώζει τα κέρδη του απομυζώντας και την πραγματική οικονομία: με μαζικές απολύσεις και όλο και μικρότερους μισθούς, όλο και μεγαλύτερη φορολογία για να πληρώνει το κράτος τα δάνεια προς τους τραπεζίτες. Όσο αρνούμαστε την αντιπαράθεση με την ίδια τη λογική του καπιταλισμού, την εξουσία του κεφαλαίου δηλαδή, τόσο θα συντηρούμε με τις αδικίες που είναι εγγενείς σε αυτό το σύστημα – και, στις περιόδους κρίσης του, θα βρισκόμαστε μαζί με την πλειοψηφία της κοινωνίας στην πλευρά των εξαθλιωμένων.

Και θυμόμαστε ότι δε ζούσαμε σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο μέχρι το πρώτο μνημόνιο. Γιατί και τότε υπήρχε «μαύρη», ανασφάλιστη εργασία, και τότε υπήρχε ανεργία, και τότε υπήρχαν ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι και Κωνσταντίνα Κούνεβα, και τότε υπήρχαν Ολυμπιακοί Αγώνες χτισμένοι πάνω σε δεκάδες θανάτους εργατών - «εργατικά ατυχήματα» τα λένε, και τότε υπήρχε καταστολή, και τότε υπήρχε ρατσισμός, και τότε υπήρχαν άποροι και άστεγοι. Το ότι οι ανισότητες πλέον αγγίζουν ραγδαία όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας δε σημαίνει ότι πριν δεν υπήρχαν. Και κάποιοι τις έβλεπαν και δεν είναι διατεθειμένοι να τις ξεχάσουν τώρα. Όχι μόνο δεν μπορούμε, αλλά και δεν θέλουμε να γυρίσουμε στο 2009. Θέλουμε, αξίζουμε, απαιτούμε μια πιο δίκαιη κοινωνία. Γι’αυτό και δε δείχνουμε εμπιστοσύνη, δεν ακουμπάμε τις ελπίδες μας στο ότι κάποιοι ανακάλυψαν ότι κάτι πάει στραβά μόνο όταν ήρθε η τρόικα – και που αν φύγει θα μας καθησυχάζουν ότι είναι ξανά «όλα καλά».

Επιμένουμε, λοιπόν, αριστερά και αντικαπιταλιστικά κι ας μας πουν ξεροκέφαλους. Θέλουμε συνοδοιπόρους στους αγώνες που έρχονται, γνωρίζοντας ότι δε θα είναι ούτε εύκολοι ούτε γρήγοροι - και βασική προϋπόθεση για να βγεις νικητής από έναν πόλεμο είναι το να κατανοήσεις τι πολεμάς. Γιατί ο ακύρηχτος πόλεμος των προηγούμενων χρόνων, με τα μνημόνια κυρήχτηκε κι επίσημα για το σύνολο της κοινωνίας.

Και θα είμαστε εκεί. Θα μας βρίσκουν μπροστά τους, να στήνουμε οδοφράγματα στα σχέδια των ισχυρών. Είμαστε πολλοί αυτοί που ξυπνήσαμε και γινόμαστε όλο και περισσότεροι.

Κι ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο!

Πάνος Δαμέλος, μέλος Τ.Ε. ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Ν. Κορινθίας