σου γράφω για να σε νιώσω κοντά μου. Σου γράφω γιατί φοβάμαι. Σου γράφω για να πείσω εσένα, αλλά και τον εαυτό μου, ότι ο καθένας μας δεν είναι μόνος απέναντι σε αυτόν τον οδοστρωτήρα. Σου γράφω γιατί σε χρειάζομαι… όχι λιγότερο από όσο με χρειάζεσαι κι εσύ… αλλά κάποιος από τους δυο μας πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα. Ξέρω ότι νιώθεις προδομένος. Το ίδιο νιώθω κι εγώ. Θυσιάσαμε τα καλύτερά μας χρόνια για μια έστω αξιοπρεπή διαβίωση και τώρα μας το αρνούνται ακόμη κι αυτό. Όχι, δεν ήταν θυσία το διάβασμα. Από αυτό κάτι έμεινε. Τα έξοδα σε χρόνο και χρήμα, το άγχος του να είσαι ο «καλύτερος», το πρόωρο τέλος της αθωότητας, η απότομη μετάβαση από την παιδική ανεμελιά στην πάλη για την εξασφάλιση μιας θέσης στον ήλιο, όλα αυτά μαζί ήταν οι μεγάλες θυσίες μας, που ωστόσο φαίνεται να μένουν χωρίς κάποιο αντίκρισμα.
Ξέρω ότι νιώθεις μπερδεμένος. Το ίδιο νιώθω κι εγώ. Θυμώνουμε με την κυβέρνηση, με τους γονείς μας που τους ψήφιζαν τόσα χρόνια, με την βολεμένη αντιπολίτευση, με τους δασκάλους μας που δεν μας δίδαξαν κριτική σκέψη, με την επιστήμη που σπουδάσαμε και που δεν μπορεί τώρα να γίνει ψωμί να τη φάμε, με τους φίλους μας που δεν μας βοήθησαν να αποφύγουμε τις κακοτοπιές, με τον ίδιο μας τον εαυτό που πίστεψε για μια μόνο στιγμή ότι αυτά τα κτήνη θα μπορούσαν να επιτρέψουν μία έστω αξιοπρεπή διαβίωση για τον κάθε άνθρωπο. Ο θυμός, φίλε μου και φίλη μου, φταίει για τη θολούρα και το μπέρδεμα στο κεφάλι μας. Ας δώσουμε χρόνο να καταλαγιάσει. Δεν ωφελούν σε τίποτα τα κλάματα και ο θυμός… ας προχωρήσουμε παρακάτω.
Ξέρω ότι θες απεγνωσμένα να τους πιστέψεις. Κι εγώ κάποιες φορές το θέλω. Θέλουμε να πιστέψουμε ότι ίσως τελικά σύντομα, ίσως μάλιστα μέσα στο 2013, επιστρέψει η πολυπόθητη ανάπτυξη, αποκτήσουμε το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα και δούμε το περιπόθητο φως στο τούνελ. Θέλουμε να πιστέψουμε πως κάπου θα σταματήσουν, πως θα σεβαστούν έστω και στο ελάχιστο τους κόπους μιας ζωής και θα διασφαλίσουν ένα ελάχιστο εισόδημα επιβίωσης για όλους. Αν θέλουμε να έχουμε μια ελπίδα να κερδίσουμε τον πόλεμο που έρχεται, πρέπει να αποδεχτούμε ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από δαύτους. Όταν το κατανοήσουμε αυτό, όταν απορρίψουμε στο σύνολό του το οικονομικό, πολιτικό και τηλεοπτικό κατεστημένο που μας οδήγησε στον πάτο και στη σαπίλα, μόνο τότε θα έχουμε μια ελπίδα να ξεπεράσουμε την κρίση και να φτάσουμε σε μια νέα, υψηλότερη από την προηγούμενη, ισορροπία της κοινωνίας.
Ξέρω ότι θέλεις να φύγεις μακριά και να μην γυρίσεις ποτέ. Το θέλω κι εγώ συχνά. Δεν μας αδικώ… μας την έφεραν μπαμπέσικα. Ωστόσο, σκέφτομαι ότι ρε γαμώτο την αγαπώ αυτή τη χώρα. Σκέφτομαι ότι είναι η πατρίδα μου και ότι κανένας δεν μπορεί να με διώξει με το έτσι θέλω από την πατρίδα μου. Σκέφτομαι τους ανθρώπους που αγαπώ και αναρωτιέμαι με τι μούτρα θα τους πω ότι τους εγκαταλείπω για να σώσω το τομάρι μου. Σκέφτομαι ότι ο καπετάνιος εγκαταλείπει τελευταίος το καράβι και ότι κάποια στιγμή, σε αυτόν τον Τόπο, οι απλοί άνθρωποι πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε σαν γενναίοι καπετάνιοι και όχι σαν κουτοπόνηροι μούτσοι. Σκέφτομαι ότι καμιά άλλη χώρα δεν είναι τόσο όμορφη όσο η Ελλάδα. Σκέφτομαι ότι αν φύγω τώρα εγκαταλείποντας τη μάχη, θα φεύγω σε όλη μου τη ζωή μπροστά στις δυσκολίες. Αυτά σκεφτόμαστε και μένουμε… όσοι μένουμε…
Νέα και νέε,
Τον δρόμο που οδηγεί στη λύτρωση τον ξέρουμε και οι δύο. Τον περπατήσαμε εν μέρει ως Λαός στην πρώτη Κατοχή της Ελλάδας το 1940, καλούμαστε να ξαναπιάσουμε το νήμα και να φτάσουμε στο τέλος της διαδρομής το 2013.
Οργάνωση όλων των Ελλήνων σε ένα Ενιαίο Μέτωπο που θα διώξει από την εξουσία αυτούς που μας πούλησαν σε ξένους και ντόπιους τοκογλύφους, και θα οδηγήσει με συντεταγμένο τρόπο σε μια Πραγματική Δημοκρατία αυτόν τον βασανισμένο τόπο. Δεν λέω ότι είναι εύκολο… Λέω ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος για τη σωτηρία! Αυτός είναι ο δρόμος, και όχι το ευρώ, και όχι τα νέα μνημόνια και όχι τα νέα δάνεια…
Θα κλείσω αυτή την επιστολή με κάποια λόγια του αγαπημένου μου συγγραφέα Ν. Καζαντζάκη και ύστερα θα σε αφήσω να σκεφτείς αν θα προχωρήσουμε μαζί:
«Φαρδιά ΄ναι η πόρτα του Άδη, φαρδύς ο δρόμος, στρωμένος με λουλούδια. Στενή η πόρτα της βασιλείας του Θεού, κι ανήφορος. Όσο ζούμε μπορούμε να διαλέγουμε. Ζωή θα πει ελευτερία. Μα σαν έρθει ο θάνατος, ό,τι έγινε έγινε. Σωτηρία δεν υπάρχει…»
Θανάσης Ασημακόπουλος,
μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. Χαλανδρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου