κρατούν ανοιχτή την ΕΡΤ -τηρώντας τη νομιμότητα- πάνω από δύο εβδομάδες και ο λαός, πέρα από την ενσώματη παρουσία του σ' αυτή τη μάχη, μια συγκλονιστική παρουσία, πρέπει να πούμε, στον αύλειο χώρο της ΕΡΤ, ο λαός που συσσωματώθηκε με απίστευτα νούμερα προσήλωσης στο μεταδιδόμενο, από το Διαδίκτυο και μόνο, γεγονός, δείχνουν ότι η μάχη έχει κερδηθεί.
Αυτό το ταξίδι είναι η ΕΡΤ. Αυτή η ελευθερία του ταξιδιού, με τις νίκες και τις ήττες του. Με το κειμήλιο παρελθόν και το αμφίκοπο νόμισμα του μέλλοντος χρόνου. Με το αποθηκευμένο ελάχιστο μιας αέναης γλώσσας και με υποδεικτικό απύθμενο της σεμνότητας μπροστά στο καθ' έκαστα και στο καθ' όλου άπειρο των ανθρώπων. Αυτό τα κνώδαλα της δουλόφρονης εξουσίας αλλά και οι κερματικοί υπηρέτες τους δεν το κατάλαβαν. Μα, αν το καταλάβαιναν, θα ήταν άλλοι. Πώς είναι δυνατόν να καταλάβουν μια δοξαριά του Σκαλκώτα; Εννοώ τη δόξα αυτής της δοξαριάς που συναντάται με τον ήχο του Σολωμού για να συγκροτήσει μια αντίληψη του άγνωστου. Πώς είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να μην ηττηθούν, άνθρωποι της μιας στιγμής, άνθρωποι πρόχειροι και πρόθυμοι, να μην υπάρξουν παρά μόνο εις βάρος των άλλων, πώς είναι δυνατόν να νικήσουν; Τρώνε τις λέξεις τους και πίνουν από τον μυστικόβουλο εαυτό τους. Τρώμε το φαΐ που κερδίσαμε από την πραγματικότητα και πίνουμε το καθαρό νερό της ύπαρξης -το ίδιο νερό που θέλουν να μας το στερήσουν και που ήδη έχουν πνιγεί μέσα στη φοβερή ροή του-, αυτό το νερό που μας δόθηκε και το τιμούμε.Αυτός ο τεράστιος χώρος αλήθευσης των γεγονότων είναι εδώ. Είναι πραγματικότητα. Τελεία και παύλα. Μια ολόκληρη κυβέρνηση δεν άντεξε στο βάρος της αλήθειας και εξέπεσε από την ισχύ της. Λιγόστεψε το βάρος της, λιγόστεψε η ήδη σμικρή πειθώ της, λιγόστεψαν τα ύψη των ανθρώπων που επιμένουν να γρονθοκοπούν και να λακτίζουν την ελληνική δημοκρατία. Ο ελληνικός λαός, αυτή η χειμαζόμενη και -ναι- ασυνάρτητη επί μακρόν πληθύς, συγκροτήθηκε επιτέλους, έστω και πρωτόλεια, γύρω από μια καθολική απόφαση: η ΕΡΤ δεν κλείνει. Όχι να μην κλείσει η ΕΡΤ, που είναι αίτημα. Η ΕΡΤ δεν είναι κλειστή. Ειπώθηκε από έναν λόγο αναβλυζόμενης αιφνιδιαστικά πανδημίας. Εκάς οι βέβηλοι, είπε αυτός ο πάνδημος λόγος. Δεν παρακάλεσε, δεν αιτήθηκε, δεν διεκδίκησε καν. Απλώς συνειδητοποίησε την κοινή του αίσθηση, που πυκνώθηκε ως απόλυτη διατύπωση: η ΕΡΤ δεν είναι κλειστή. Γι' αυτό η μάχη της ΕΡΤ είναι μια μάχη κερδισμένη. Επειδή η ΕΡΤ μένει ανοιχτή, δείχνοντας τους υπαίτιους της παρανομίας. Αυτά τα αθύρματα που συνέπηξαν μια παραζαλισμένη κυβέρνηση πιασμένη από τις γραβάτες της, μια κυβέρνηση αθρόας γελοιότητας (και γι' αυτό επικίνδυνης) και αηδιαστικής λιποειδούς γυμνότητας, μια κυβέρνηση ηττημένη ηθικά, πολιτικά και αισθητικά, όπως φάνηκε από την αναμέτρησή της με το καθολικό γεγονός του ελληνικού βίου που λέγεται ΕΡΤ. Ένα σχετικό άπειρο δηλαδή, που το κουβαλάει ο καθένας ως σύσταση, αλλά και -κυρίως- ως πρόταση του χειρονομημένου και χειρονομούντος εαυτού του σ' αυτό το "πιο μεγάλο, το πιο δύσκολο και το πιο ωραίο ταξίδι, που είναι το ταξίδι από τα μάτια του ενός στα μάτια του άλλου", όπως έλεγε, έγραφε και έπραττε ο αείμνηστος, συγκλονιστικά αγαπητικός φίλος μας, Κωστής Μοσκώφ.
Πώς είναι δυνατόν να νικήσουν; Γι' αυτό δεν νίκησαν. Όλα τα υπόλοιπα είναι τεχνικές της εξουσίας και μέθοδοι του φόβου. Μέθοδοι αφαίρεσης της πραγματικότητας από το συνειδητό και το ασύνειδο του καθενός και όλων μαζί. Μέθοδοι αντιποίησης της ποίησης. Της έργω θελήσεως. Σ' αυτό το πεδίο δίνεται η καινούργια μάχη: η μάχη της αντίληψης. Το να αντιληφθούμε δηλαδή ότι κερδίσαμε, το να αντιληφθούμε ότι δεν γίνεται να φοβηθούμε γιατί είμαστε εμείς που έχουμε νικήσει. Είμαστε εμείς που τους τρομάξαμε, είμαστε εμείς που τους έχουμε κυνηγήσει μέχρι τις σπηλιές του αρχαϊκού -και γι' αυτό φασιστικού- τους λόγου. Είμαστε εμείς που τους οδηγήσαμε σ' αυτόν τον απίθανο -και ακραία επικίνδυνο- αχταρμά που παριστάνει την κυβέρνηση της Ελληνικής Δημοκρατίας. Αυτό είναι το πολύπλοκο της κάθε νίκης. Που όμως δεν πρέπει να φοβίζει, αλλά να επιμένει.
Είναι νίκη το ότι ένα απόπλυμα όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης μαζί με την ακατονόμαστη Ζέττα Μακρή ηγούνται του υπουργείου Υγείας. Το σύστημα βρήκε ακόμα χειρότερους και από τον Λυκουρέντζο. Αυτό μπόρεσε. Είναι νίκη το ότι το σύστημα δημιούργησε την παράκρουση μιας υπευθυνότητας με απεύθυνση την ανυπαρξία. Εννοώ την ατελή ιδιότητα ενός υφυπουργού -μετρ της συστημικής δημοσιογραφίας- όπως ο Παντελής Καψής, που δεν δίστασε να αναλάβει το αβίωτον προς άγραν του αβρώτου. Το κυνήγι της ΕΡΤ προς όφελος όλων των σκυλιών του συστήματος. Ένα κυνήγι χαμένο, από την ίδια του την αφορμή. Εμείς νικήσαμε. Εσείς να δούμε τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου