Ο φετινός Σεπτέμβρης με το άνοιγμα των σχολείων μας βρίσκει όλους, εργαζόμενους και νεολαία με σοβαρά προβλήματα επιβίωσης από τη συνέχιση της πιο βάρβαρης πολιτικής Κυβέρνησης και Τρόικα. Ο χώρος της δημόσιας εκπαίδευσης δέχεται ολομέτωπη επίθεση.
ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
Ας μας απαντήσουν :
1.Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με 16.000 λιγότερους καθηγητές;
2. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με 27αρια και 30αρια τμήματα, με μετακινήσεις μαθητών και κατευθύνσεων;
3. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία χωρίς ένας μεγάλος αριθμός μαθητών των ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ (περίπου 15.000) να βρίσκει τον καθηγητή του και τον τομέα στον οποίο φοιτούσε και θα ήθελε να συνεχίσει να φοιτά;
4. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με καθηγητές που δεν ξέρουν σε ποια και πόσα σχολεία θα διδάξουν, σε ποια περιοχή της χώρας θα δουλέψουν κι αν θα έχουν δουλειά το επόμενο διάστημα;
5. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με λειτουργικές δαπάνες μειωμένες κατά 60%. χωρίς χρήματα για ρεύμα, νερό, θέρμανση;
6. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με προγράμματα που αναμορφώνονται κάθε ημέρα και περιμένουμε που θα σταματήσει η ρουλέτα; Χωρίς να υπάρχει μια μελέτη που να υποστηρίζει τη μια ή την άλλη αλλαγή;
7. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με προγράμματα αποσπασματικά – επιστημονικά αντικείμενα κατακερματισμένα- με πληροφορίες ατάκτως εριμμένες αντί της γνώσης σε βάθος και πλάτος των γνωστικών αντικειμένων;
8. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία και να ανταποκριθούν οι μαθητές που προέρχονται από φτωχές οικογένειες στον εξεταστικό μαραθώνιο που ετοιμάζουν, με εξετάσεις τύπου πανελληνίων στις τρεις τάξεις του Γενικού Λυκείου και στην Α τάξη των ΕΠΑΛ και μάλιστα χωρίς καμιά υποστηρικτική διαδικασία; Με αμφισβήτηση και αυτής της δυνατότητας να πάρουν απολυτήριο;
9. Μπορούν να λειτουργήσουν σχολεία που μετατρέπουν τα οράματα και τις προσδοκίες των μαθητών για επαγγελματική εκπαίδευση, σε απλήρωτη, ανασφάλιστη εργασία μέσω της μαθητείας, για να αυξάνουν τα κέρδη τους οι εργοδότες;
10. Θα αποδεχτούμε για τα παιδιά μας τη θέση ενός μισοκαταρτισμένου εργάτη σε μια ειδικότητα που θα υπάρχει όσο εξασφαλίζει κέρδη στους εργοδότες και θα καταργείται όταν ο εργοδότης αυτός βρει αλλού, σε άλλο τόπο και κλάδο δυνατότητες για να αυξάνει τα κέρδη του;
11. Μπορούν να λειτουργήσουν και να παράγουν ποιοτικό έργο οι εκπαιδευτικοί σε σχολεία που λειτουργούν με την απειλή του ελεγκτή της δημόσιας διοίκησης, την απειλή των κακόβουλων καταγγελιών που οδηγούν σε βαριές πειθαρχικές ποινές και αργία όσους δε συμμορφώνονται με τις επιλογές τους;
Για όλους αυτούς τους λόγους και πολλούς άλλους εμείς οι εκπαιδευτικοί, μαζί με τους μαθητές και τους γονείς και όλους τους εργαζόμενους.
ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ «ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ» ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ:
στην ουσιαστική μόρφωση για όλους τους μαθητές, χωρίς εξεταστικούς και ταξικούς φραγμούς,
στη σταθερή, μόνιμη αξιοπρεπή εργασία για εκπαιδευτικούς, για μαθητές – αυριανούς εργαζόμενους και για τους γονείς τους – τωρινούς εργαζόμενους κι ανέργους.
Αντιστεκόμαστε στη διάλυση του δημόσιου σχολείου. Με μαζικούς ενωτικούς αγώνες ΜΠΟΡΟΥΜΕ και θα ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ αυτή την πολιτική.
ΜΑΖΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΧΩΡΑΕΙ ΌΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΌΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ
Μαρία, Γιάννη, Πέτρο, Ελένη, Ανίσα, Βλαντισλάβ…
Αγαπητή μας μαθήτρια, αγαπητέ μας μαθητή
Πάει καιρός από τότε που οι πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη ήταν για όλους μας μια γλυκιά επιστροφή στο σχολείο, γεμάτη από τις ανταλλαγές των καλοκαιρινών εμπειριών, από το σχεδιασμό και τις αποφάσεις για την καινούργια σχολική χρονιά και την ανανέωση της υπόσχεσης πως θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, για να ζήσουμε καλύτερα. Έχει περάσει ήδη αρκετός καιρός, από τότε που οι κυβερνήσεις των μνημονίων και όλοι όσοι τις υπηρετούν, αποφάσισαν να διαλύσουν το Δημόσιο Σχολείο, να το μετατρέψουν σε μια άχρωμη και σκληρή επιχείρηση, που θα χωράει όλο και λιγότερα παιδιά. Κάποιοι προσπαθούν επίμονα να μας πείσουν πως αυτό είναι κάτι φυσικό και λογικό. Περιμένουν από μας να «συνηθίσουμε» την καταστροφή. Όμως ξέρουμε, ότι αυτό δεν θα συμβεί! Γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε έτσι. Αλλά και γιατί ακόμη δεν θα παραιτηθούμε -ούτε εμείς ούτε εσύ- από το να είμαστε άνθρωποι, από το να θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο, από τη δύναμη της νεανικής ορμής και δημιουργικότητας, από την έντονη επιθυμία ν΄ αλλάζουν τα πράγματα γύρω μας κόντρα στις συνήθειες και τον εφησυχασμό.
Μετά από τούτο το Σεπτέμβρη λοιπόν, τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Γι αυτό, εμείς, οι καθηγητές και οι καθηγήτριές σου, αποφασίσαμε να ξεσηκωθούμε σε έναν απεργιακό αγώνα για την υπεράσπιση του Δημόσιου Σχολείου, της ζωής μας και της δικιάς σου ζωής. Απέναντί μας έχουμε τα στελέχη των υπουργείων, τους καλοπληρωμένους μάνατζερ, τα δελτία ειδήσεων, που δεν έχουν σταματήσει να επαναλαμβάνουν μονότονα ότι ο δικός μας αγώνας θα βλάψει το Σχολείο και όχι η δική τους βάρβαρη πολιτική. Αυτοί οι άνθρωποι, ζώντας χρόνια τώρα στα σαλόνια της εξουσίας, δεν είναι σε θέση να καταλάβουν τις ανάγκες σου, τις αγωνίες σου, τα όνειρά σου. Αυτοί οι άνθρωποι, γρανάζια του συστήματος ξέρουν μόνο να κάνουν λογιστικούς λογαριασμούς, και σ’ αυτούς τους λογαριασμούς βρήκαν ότι το Δημόσιο Σχολείο περισσεύει.
Μέσα στο καλοκαίρι, συνέχισαν το καταστροφικό έργο της συγχώνευσης/κατάργησης σχολείων. Έκλεισαν αιφνιδιαστικά και μέσα σε μια νύχτα σχολεία καταργώντας ειδικότητες της τεχνικής εκπαίδευσης σπρώχνοντας εσένα και χιλιάδες συμμαθητές σου στην «αγκαλιά» των σχολαρχών. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση προσπαθεί να ολοκληρώσει τη μετατροπή του σχολείου σε ένα εξεταστικό κάτεργο, ένα εξαντλητικό κέντρο εξετάσεων. Αντί να επεξεργαστεί ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που θα στοχεύει στην ουσιαστική και πολύπλευρη γνώση, που θα μειώνει την αφόρητη πίεση που ζεις, δημιουργεί έναν απάνθρωπο μηχανισμό, ένα Μινώταυρο, που βασίζεται στις συνεχείς εξετάσεις από το Γυμνάσιο μέχρι και την τελευταία μέρα σου στο Λύκειο. Θέλουν έτσι να τσακίσουν τη Νιότη σου, να συνηθίσεις τον έλεγχό τους, ώστε αύριο να είσαι ένας υπάκουος υπάλληλος. θέλουν να σε διώξουν πρόωρα από το Σχολείο, ώστε να γίνεις ένας «φθηνός» ανειδίκευτος εργαζόμενος, αν καταφέρεις να βρεις δουλειά. Σχεδιάζουν μια σχολική ζωή άχαρη και δυσάρεστη, με πιο πολλά παιδιά στα τμήματα και τα εργαστήρια και πολύ λιγότερους καθηγητές περιπλανώμενους –σε πολλά σχολεία ο καθένας-. Με την ίδια περιφρόνηση που φέρονται σε καθετί ζωντανό και όμορφο, μας επιβάλλουν να «αξιολογηθούμε», να μετατρέψουμε δηλαδή ό,τι αγαπάμε περισσότερο –τις σπουδές μας και την καλλιέργειά μας, τα προγράμματα και τις εργασίες που κάνουμε μαζί με σένα, τις εκδρομές, τα θεατρικά, τις συζητήσεις, τις πρόβες και τις συναυλίες- σε «χαρτιά» που θα γεμίσουν το φάκελό μας, μήπως και γλιτώσουμε για λίγο την απόλυση. Μαζί μ’ αυτό έχτισαν έναν ασφυκτικό πειθαρχικό κώδικα που μας θέλει άβουλα ανθρωπάκια που θα κάνουν απλά μάθημα και δεν θα νοιάζονται για τίποτε περισσότερο.
Ξεκινάμε αυτή τη χρονιά σημαντικά λιγότεροι: με κλεισμένα πολλά σχολεία στην τεχνική και τη γενική εκπαίδευση, με πάνω από δέκα χιλιάδες συναδέλφους μας που τους έκοψαν το δρόμο για το σχολείο. Είναι μια κατάσταση που τη γνωρίζεις και εσύ από πρώτο χέρι: Και οι δικοί σου γονείς υφίστανται την ίδια βίαιη επίθεση με τις περικοπές των μισθών τους, τις απολύσεις , τα λουκέτα των καταστημάτων και το απελπιστικό τέρας της ανεργίας να τους απειλεί. Γιατί κι εσύ κάθε μέρα μετράς τα λιγοστά ψιλά μπροστά στο κυλικείο, δηλητηριάζεις τη χαρά της επιτυχίας σου στις Πανελλαδικές με την αγωνία αν θα τα βγάλει η οικογένειά σου πέρα οικονομικά, ρωτάς αν έχει πια νόημα να σπουδάσεις αυτό που θέλησες ή αν υπάρχει κάποια άλλη σχολή που να σε οδηγεί σε «πιο σίγουρο μισθό» μήπως και ξεφύγεις έτσι απ’ τη μιζέρια και τη φτώχεια. Γιατί είναι οι χθεσινοί μας μαθητές, δηλαδή τ’ αδέρφια και οι φίλοι σου, που μας λένε ότι πια δεν αντέχουν εδώ και κυνηγούν την τύχη τους στο εξωτερικό, στο δρόμο της μετανάστευσης, που τον είχαν πάρει κάποτε οι παππούδες μας κι ελπίζαμε πως δεν θα τον ξαναπερπατήσουμε από την ανάγκη.
Είναι κοινά τα προβλήματά μας. Ζούμε, δημιουργούμε, αγωνιούμε και ονειρευόμαστε στον ίδιο χώρο αλλά για ολόκληρη την κοινωνία. Μια κοινωνία που δεν έχει την πολυτέλεια να παρακολουθεί μουδιασμένη το ένα χτύπημα να ακολουθεί το άλλο. Γι’ αυτό εμείς, οι καθηγητές και οι καθηγήτριές σου, αποφασίσαμε να ξεσηκωθούμε σ’ αυτόν τον αποφασιστικό αγώνα, που θα σπάσει την αδράνεια του «δε γίνεται τίποτα». Σ’ αυτόν τον αγώνα θέλουμε δίπλα μας όλους τους εργαζόμενους. Θέλουμε τους γονείς σου, μα χρειαζόμαστε κι εσένα. Όχι για να αναλάβεις καθήκοντά που είναι δικά μας. Το κόστος του αγώνα θα το σηκώσουμε εμείς στο ακέραιο. Σε θέλουμε δίπλα μας γιατί, όπως και μέσα στην τάξη, είναι η δικιά σου συμμετοχή που δίνει νόημα στη δουλειά μας και στον αγώνα μας. Μόνο μαζί μπορούμε να σπάσουμε την κυριαρχία της μοιρολατρίας και της μιζέριας, μόνο μαζί μπορούμε να σταθούμε όρθιοι και να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε απλώς «άλλο ένα τούβλο στον τοίχο» τους, άλλο ένα γρανάζι στη μηχανή τους.
Μετά από τούτο τον Σεπτέμβρη λοιπόν τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο. Αυτήν την κρίσιμη μάχη ή θα την κερδίσουν οι πολιτικές της Τρόικα και της κυβέρνησης που την υπηρετεί επιβάλλοντας την ερήμωση και τη δυστυχία ή θα την κερδίσουμε εμείς, ανοίγοντας το δρόμο για το σχολείο του μέλλοντος, για μια δημιουργική και ελεύθερη ζωή για όλους. Εμείς, οι καθηγητές και οι καθηγήτριές σου, σου ζητάμε να σταθείς στο πλάι μας, να προσθέσεις την αποφασιστικότητά σου στη δική μας και να γίνεις μέρος του τεράστιου λαϊκού ποταμιού που θα γεμίσει τους δρόμους της χώρας και θα νικήσει!
Με αγάπη,
Οι αγωνιζόμενοι καθηγητές και καθηγήτριες σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου