τραβηγμένα από τα μαλλιά ψεύδη, οι στρεβλώσεις και ακόμη πολλά βέλη μέσα από τη σάπια φαρέτρα της σκοτεινής προπαγάνδες εναντίον του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι δυνατόν να αποκτήσουν έρισμα στην κοινωνία γιατί πάντοτε η πραγματικότητα είναι μεγαλύτερη από την κατασκευασμένη εικόνα της. Και η πραγματικότητα είναι ζοφερή. Ας θυμηθούν οι κατασκευαστές γνώμης, που προσπάθησαν λυσσασμένα να εδραιώσουν στην κοινή συνείδηση το success story του Σαμαρά, ότι οι προσπάθειές τους αποδείχτηκαν συφοριασμένες και τσακίστηκαν μαζί με την κυβέρνηση Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ (του άλλου εθνοσωτήρα Ευ. Βενιζέλου, που έμεινε με την πίκρα ότι ουδείς τον κατάλαβε και έστειλε βεβαίως το κραταιό κόμμα του στα τάρταρα μεταξύ φθοράς... και εξαφανίσεως), ενώ η θρασύτατη δράκα νεαρών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ πέρασε τις πύλες του Μαξίμου, (όπου. σε μια ακραία επίδειξη πολιτικής απρέπειας αλλά και πολιτικής ηλιθιότητας, δεν βρήκαν κανέναν, σχεδόν ούτε τον θυρωρό).
Αλλά είπαμε: η διαφορά μεταξύ των δύο κυβερνήσεων, άρα και μεταξύ των δύο πρωθυπουργών είναι πασιφανής. Ας θυμηθούμε τον Σαμαρά που ουδέποτε - με ακραία περιφρονητική συμπεριφορά προς το Κοινοβούλιο, άρα και προς τον ελληνικό λαό - καταδέχτηκε όχι απλώς να παρευρίσκεται στην "ώρα του πρωθυπουργού", αλλά και γενικώς στην κοινοβουλευτική διαδικασία. Ο Αντ. Σαμαράς κυριολεκτικά εκόσμησε το Κοινοβούλιο διά της απουσίας του. Διότι διά της παρουσίας του έπραξε το αντίθετο. Να θυμηθούμε τους συνεχείς κουτσαβακισμούς και τις επιδείξεις τάχα μου ανδροπρεπούς πολιτικής συμπεριφοράς.
Να θυμηθούμε το πώς είχε επιδεικτικά στραμμένα τα νώτα του στον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα, ενώ βρισκόταν στο βήμα της Βουλής; Να θυμηθούμε ότι όταν ο Αλέξης Τσίπρας τον κάλεσε να γυρίσει και να τον κοιτάξει, ο Σαμαράς, ξεπερνώντας ακόμα και τον εαυτό του σε θρασύτατη αμετροέπεια, βλακωδώς μη αντιλαμβανόμενος ότι έτσι γίνεται γραφικός, του απάντησε, «δεν γυρίζω για να μην με πιάσουν τα γέλια»; Να λοιπόν γιατί ό,τι και να κάνουν η διαφορά ήθους είναι εμφανής. Γιατί δεν αντανακλά μόνο χαρακτηριστικό ιδιοπροσωπίας. Κυρίως αφορά το χάος που χωρίζει τα δύο πολιτικά σχολεία από τα οποία προέρχονται ο πρώην και ο νυν πρωθυπουργός. Άλλη είναι η παράδοση της Δεξιάς, άλλη είναι η παράδοση της Αριστεράς. Άλλο είναι το ήθος που εκπηγάζει από τη διαχρονική πολιτική προσπάθεια της Δεξιάς και άλλο το ήθος που εκπηγάζει από την ομόλογη προσπάθεια της Αριστεράς. Και δεν μιλάμε φυσικά για τα επιμέρους χαρακτηριστικά, ούτε τσουβαλιάζουμε συλλήβδην όλα τα στραβά από τη μια μεριά και όλα τα σωστά από την άλλη. Μιλάμε όμως για το γενικό αποτέλεσμα.
Τι να γίνει; Όσο κι αν αυτό εκνευρίζει κάποιους, το γεγονός δεν αλλάζει: Η Δεξιά την πολιτική της προσπάθεια την πληρώθηκε και μάλιστα αδρά. Την πληρώθηκε δηώνοντας τον τόπο, κατασπαταλώντας τους πόρους του είτε σε φυσικές και επιχειρηματικές δυνατότητες, είτε κατασπαταλώντας το ανθρώπινο δυναμικό του, ιδίως αυτό. Είτε διά του αποκλεισμού, είτε διά του εκφοβισμού, είτε -γιατί όχι;- διά του εκμαυλισμού και με τη χυδαιοποίηση (το αγριεμένο μάτι της φτηνής απληστίας) μεγάλων τμημάτων του ελληνικού λαού. Μέσα στα πολλά αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, όπου χόρτασαν με το παραπάνω «ο χωροφύλακας και ο στρατοδίκης» (για να χορτάσουν ακόμα πιο πολύ οι «από πάνω»), είναι και η ταπείνωση διά της δωροδοκίας και διά του εθισμού στην ελεεινή ευτυχία μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού. Τον οποίο κατηγόρησαν κι από πάνω για τα τεράστια κέρδη που τους έδωσε, καθηλώνοντας την Ελλάδα στο πρωτογενές στάδιο του καπιταλισμού, δηλαδή στην εποχή του πλιάτσικου.
Και από την άλλη, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει, ούτε ο πιο διαπρύσιος εχθρός της, ότι, παρά τα όσα της καταμαρτυρούν για λάθη (και πολλά από αυτά είναι ορθές διαπιστώσεις) η Αριστερά την πολιτική της πορεία, δεν την πληρώθηκε, αλλά την πλήρωσε. Με βαρύτατο τίμημα. Τόσο σε πραγματικό όσο και σε φαντασιακό επίπεδο. Η Αριστερά με νύχια και με δόντια προσπάθησε για μια υπερήφανη χώρα με τιμή και με απίστευτα μεγάλες δυνατότητες από τη διαρκή διακυβέρνηση του τόπου, προσπάθησε να εμπεδώσει τη θεωρεία της Ψωροκώσταινας, δημιουργώντας δηλαδή το κατάλληλο υποκυπτικό περιβάλλον που αρχίζει από την τυφλή υποταγή και φτάνει στους τυφλούς κοινωνικούς αυτοματισμούς. Διαφορετικά σχολειά λοιπόν, διαφορετικές προσπάθειες, διαφορετικό ήθος. Κι αν υπάρχει -που υπάρχει- ένας συστημικός εφιάλτης, είναι το να γίνει κοινή συνείδηση αυτή η διαφορά ήθους όχι υπό την έννοια κάποιας ασπόνδυλης ηθικής, αλλά υπό την έννοια του διαφορετικού πολιτικού πεδίου. Τη δημιουργία διαφορετικής πολιτικής συνείδησης τρέχουν να προλάβουν.
Άλλο είναι να λες ως πρωθυπουργός με τον πιο επίσημο τρόπο στη συνεδρίαση της Κ.Ο. του κόμματός σου ότι στόχος των δανειστών είναι να ταπεινώσουν τον ελληνικό λαό και ότι το ΔΝΤ φέρει εγκληματικές ευθύνες για την κατάσταση στην Ελλάδα και άλλο είναι να λες ως ηγετίσκος που ξεπήδησε από καβαφικό ποίημα, «ουδείς αναμάρτητος» εκλιπαρώντας τη συγγνώμη της Μεγάλης Γερμανίδας για τα αντιμνημονιακά σου φληναφήματα.
Ε, ναι. Υπάρχει τεράστια διαφορά ήθους μεταξύ Αλ. Τσίπρα και Αντ. Σαμαρά. Πολιτικού ήθους, βεβαίως, από το οποίο προκύπτει και το προσωπικό.
Η Αυγή Online
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου