Από την Βέρα Ντίκεϋ *
Κάθε Χριστούγεννα νιώθουμε όλοι ένα τσίμπημα στην καρδιά. Καθώς πηγαίνουμε προς το σπίτι με τα ψώνια – κάτι λίγα για το καλό, μη νομίζεις, πάνε οι καλές εποχές – βλέπουμε εκείνο το κοριτσάκι στη γωνία και σπαράζει η καρδιά μας. Την Πρωτοχρονιά είναι ακόμα εκεί το τσίμπημα γιατί δεν μας αφήνουν σαν ανθρώπους να χαρούμε λίγο. Όπως βγαίνουμε από την αγορά, είναι εκείνος ο σκυφτός ο άνθρωπος – πόσων χρονών είναι, τον κάνεις 30, τον κάνεις και 300 – και θα του δίναμε κάτι, αλλά είναι και τα δύο χέρια πιασμένα από τις σακούλες. Και τι να πρωτοκάνεις; Πρόσφυγες, μετανάστες, φτώχεια,
Κάθε Χριστούγεννα νιώθουμε όλοι ένα τσίμπημα στην καρδιά. Καθώς πηγαίνουμε προς το σπίτι με τα ψώνια – κάτι λίγα για το καλό, μη νομίζεις, πάνε οι καλές εποχές – βλέπουμε εκείνο το κοριτσάκι στη γωνία και σπαράζει η καρδιά μας. Την Πρωτοχρονιά είναι ακόμα εκεί το τσίμπημα γιατί δεν μας αφήνουν σαν ανθρώπους να χαρούμε λίγο. Όπως βγαίνουμε από την αγορά, είναι εκείνος ο σκυφτός ο άνθρωπος – πόσων χρονών είναι, τον κάνεις 30, τον κάνεις και 300 – και θα του δίναμε κάτι, αλλά είναι και τα δύο χέρια πιασμένα από τις σακούλες. Και τι να πρωτοκάνεις; Πρόσφυγες, μετανάστες, φτώχεια,