Είναι παράξενο πώς καταφέραμε να συνηθίσουμε ως κοινωνία και ως άτομα το θέαμα των αστέγων. Για την Ελλάδα είναι πρόσφατο πρόβλημα, η ιδιοτυπία της κοινωνίας μας δεν επέτρεπε μέχρι πριν από ελάχιστες δεκαετίες τέτοια νοσηρά φαινόμενα, παρά μόνον σποραδικά. Κάποιες λίγες σκιές έβρισκαν απάγκιο στην πλατεία Βάθη, φιγούρες ενός αλλόκοτου και απόμακρου θιάσου, εντελώς διαφορετικοί από εμάς, τους τακτοποιημένους στα κουτιά μας κατοίκους, ενοίκους, στεγασμένους. Όχι ότι ακόμα κι ένας άστεγος
δεν είναι θέμα, αλλά μπορούσαμε να ρίξουμε το φταίξιμο στους ίδιους τους λίγους άστεγους τότε, τον καιρό της ευμάρειάς μας. Τώρα που οι δρόμοι είναι το σπίτι τόσων πολλών ανθρώπων, δεν μπορούμε πια να πούμε ότι φταίει το κακό τους το ριζικό. Όχι. Φταίμε εμείς οι ίδιοι, μια κοινωνία σε βαθιά σήψη, με σπαθί την αδιαφορία.
–Πρέπει να δούμε κατάματα μια αλήθεια, τώρα που ακόμα έχουμε ένα – έστω και κρύο – σπίτι για να απομονώσουμε λίγο την ύπαρξή μας και να πάρουμε δυνάμεις, τώρα που ακόμα έχουμε ένα καταφύγιο. Λοιπόν, η κοινωνία δεν δημιουργείται για να αφήσει τον κάθε άνθρωπο να τα βγάλει πέρα αβοήθητος με την όποια ατυχία του. Συγγνώμη δηλαδή, αν ο καθένας πρέπει να αντιμετωπίσει μόνος την αρρώστια, τα γηρατειά του, την ανημπόρια του, την κακιά στιγμή, τι στο καλό κοινωνία έχουμε; Η λέξη πολιτισμός και η λέξη πόλη έχουν την ίδια ρίζα. Η πόλη έχει νόημα όταν προστατεύει όλα της τα παιδιά, όλα. Όχι μόνον αυτά που μπορούν να πληρώσουν τους φόρους τους. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η δική μας η ανοχή επιτρέπει να υπάρχουν άστεγοι και να το καταλάβουμε πριν το πρόβλημα χτυπήσει την πόρτα μας, την ρίξει κάτω και μας πετάξει κι εμάς έξω. Ξέρεις, είναι πολύ εύκολο στους καιρούς μας να διαβεί κάποιος το κατώφλι προς την κόλαση της ανέχειας, να βρεθεί στον δρόμο.
-Εμείς το λέμε καλοπροαίρετα αυτό. Το καθεστώς ακριβώς αυτό προσπαθεί να εμπεδώσει στη συνείδηση του μέσου πολίτη και γι’ αυτό και διαιωνίζει το πρόβλημα των αστέγων, ένα πρόβλημα που θα μπορούσε να λυθεί πριν ακόμα δημιουργηθεί με απλούστατες κινήσεις. Δεν σε παραξενεύει το γιατί αφήνονται αυτοί οι άνθρωποι να σέρνονται στους δρόμους αβοήθητοι, ενώ το κονδύλι που θα χρειαζόταν για τη στέγασή τους είναι κυριολεκτικά αμελητέο; Λοιπόν, οι άστεγοι είναι το θέατρο του τρόμου για να νιώσει ο καθένας από εμάς πόσο τυχερός είναι, ακόμα κι αν του κόψανε τη σύνταξη, του πετσόκοψαν τον μισθό, του στέρησαν τη δουλειά του. Όλα τα κακά μπορεί να έχουν πέσει στο κεφάλι μας, αλλά δεν είμαστε και στον δρόμο. Για να κρατάς το κεφάλι κάτω έχουν καθηλωμένο εκεί, στο ύψος της ματιάς σου όταν είναι σκυμμένο το κεφάλι σου, τον Άνθρωπο στην Κούτα.
-Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, πρέπει να σηκώσουμε ανάστημα σε αυτή την απέραντη δυστυχία, που είναι ντροπή δικιά μας, όλη δικιά μας. Είναι πραγματικά πολύ εύκολο να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να συντονίσουμε τις κινήσεις μας ώστε να μην υπάρχουν άστεγοι στις πόλεις μας. Γίνεται, μα γίνεται πανεύκολα, μη νομίζεις ότι είναι κάτι ουτοπικό. Μιλάμε για κάποιες χιλιάδες ανθρώπους. Και υπάρχουν τόσα δημόσια κτίρια που πανεύκολα μπορούν να τους δώσουν αυτών των ανθρώπων μια στέγη, μια προσωρινή ή μόνιμη καταφυγή.
–Πάρε την ευθύνη. Νιώσε προσωπικά θιγμένος από το πρόβλημα των αστέγων. Δεν αφορά τους άλλους το πρόβλημα, μας αφορά όλους. Αν το καταλάβουμε ότι μας αφορά, το λύσαμε κιόλας. Αν δεν το ανεχθούμε, θα διαλυθούν τα μάγια. Είναι στο χέρι μας να αποδείξουμε ότι ως κοινωνία δεν έχουμε χάσει εντελώς την ψυχή μας. Μένουμε συντονισμένοι και βάζουμε έναν στόχο: κανείς άστεγος στο κρύο, κανείς μόνος του στην φτώχεια.
Ηχογραφώντας το βουητό της πόλης – fragilemag Ηχογραφώντας το βουητό της πόλης
δεν είναι θέμα, αλλά μπορούσαμε να ρίξουμε το φταίξιμο στους ίδιους τους λίγους άστεγους τότε, τον καιρό της ευμάρειάς μας. Τώρα που οι δρόμοι είναι το σπίτι τόσων πολλών ανθρώπων, δεν μπορούμε πια να πούμε ότι φταίει το κακό τους το ριζικό. Όχι. Φταίμε εμείς οι ίδιοι, μια κοινωνία σε βαθιά σήψη, με σπαθί την αδιαφορία.
–Πρέπει να δούμε κατάματα μια αλήθεια, τώρα που ακόμα έχουμε ένα – έστω και κρύο – σπίτι για να απομονώσουμε λίγο την ύπαρξή μας και να πάρουμε δυνάμεις, τώρα που ακόμα έχουμε ένα καταφύγιο. Λοιπόν, η κοινωνία δεν δημιουργείται για να αφήσει τον κάθε άνθρωπο να τα βγάλει πέρα αβοήθητος με την όποια ατυχία του. Συγγνώμη δηλαδή, αν ο καθένας πρέπει να αντιμετωπίσει μόνος την αρρώστια, τα γηρατειά του, την ανημπόρια του, την κακιά στιγμή, τι στο καλό κοινωνία έχουμε; Η λέξη πολιτισμός και η λέξη πόλη έχουν την ίδια ρίζα. Η πόλη έχει νόημα όταν προστατεύει όλα της τα παιδιά, όλα. Όχι μόνον αυτά που μπορούν να πληρώσουν τους φόρους τους. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η δική μας η ανοχή επιτρέπει να υπάρχουν άστεγοι και να το καταλάβουμε πριν το πρόβλημα χτυπήσει την πόρτα μας, την ρίξει κάτω και μας πετάξει κι εμάς έξω. Ξέρεις, είναι πολύ εύκολο στους καιρούς μας να διαβεί κάποιος το κατώφλι προς την κόλαση της ανέχειας, να βρεθεί στον δρόμο.
-Εμείς το λέμε καλοπροαίρετα αυτό. Το καθεστώς ακριβώς αυτό προσπαθεί να εμπεδώσει στη συνείδηση του μέσου πολίτη και γι’ αυτό και διαιωνίζει το πρόβλημα των αστέγων, ένα πρόβλημα που θα μπορούσε να λυθεί πριν ακόμα δημιουργηθεί με απλούστατες κινήσεις. Δεν σε παραξενεύει το γιατί αφήνονται αυτοί οι άνθρωποι να σέρνονται στους δρόμους αβοήθητοι, ενώ το κονδύλι που θα χρειαζόταν για τη στέγασή τους είναι κυριολεκτικά αμελητέο; Λοιπόν, οι άστεγοι είναι το θέατρο του τρόμου για να νιώσει ο καθένας από εμάς πόσο τυχερός είναι, ακόμα κι αν του κόψανε τη σύνταξη, του πετσόκοψαν τον μισθό, του στέρησαν τη δουλειά του. Όλα τα κακά μπορεί να έχουν πέσει στο κεφάλι μας, αλλά δεν είμαστε και στον δρόμο. Για να κρατάς το κεφάλι κάτω έχουν καθηλωμένο εκεί, στο ύψος της ματιάς σου όταν είναι σκυμμένο το κεφάλι σου, τον Άνθρωπο στην Κούτα.
-Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, πρέπει να σηκώσουμε ανάστημα σε αυτή την απέραντη δυστυχία, που είναι ντροπή δικιά μας, όλη δικιά μας. Είναι πραγματικά πολύ εύκολο να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να συντονίσουμε τις κινήσεις μας ώστε να μην υπάρχουν άστεγοι στις πόλεις μας. Γίνεται, μα γίνεται πανεύκολα, μη νομίζεις ότι είναι κάτι ουτοπικό. Μιλάμε για κάποιες χιλιάδες ανθρώπους. Και υπάρχουν τόσα δημόσια κτίρια που πανεύκολα μπορούν να τους δώσουν αυτών των ανθρώπων μια στέγη, μια προσωρινή ή μόνιμη καταφυγή.
–Πάρε την ευθύνη. Νιώσε προσωπικά θιγμένος από το πρόβλημα των αστέγων. Δεν αφορά τους άλλους το πρόβλημα, μας αφορά όλους. Αν το καταλάβουμε ότι μας αφορά, το λύσαμε κιόλας. Αν δεν το ανεχθούμε, θα διαλυθούν τα μάγια. Είναι στο χέρι μας να αποδείξουμε ότι ως κοινωνία δεν έχουμε χάσει εντελώς την ψυχή μας. Μένουμε συντονισμένοι και βάζουμε έναν στόχο: κανείς άστεγος στο κρύο, κανείς μόνος του στην φτώχεια.
Ηχογραφώντας το βουητό της πόλης – fragilemag Ηχογραφώντας το βουητό της πόλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου