1500 συναυλίες ενάντια στο ναζισμό. Η τραγική απώλεια της πιο διάσημης χορωδίας στον κόσμο, του Alexandrov Ensemble, της χορωδίας του Κόκκινου Στρατού, συγκλόνισε εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο. Όπως παγκόσμια ήταν και η φήμη της αλλά και η προσφορά της.
Η Χορωδία του Κόκκινου Στρατού δημιουργήθηκε το 1928 από τον καθηγητή στο Ωδείο Τσαϊκόφσκι της Μόσχας, συνθέτη, υποστράτηγο και Καλλιτέχνη του λαού της ΕΣΣΔ Αλέξανδρο Αλεξάντροφ, συνθέτη του Ύμνου της Σοβιετικής Ένωσης. Τον Αλεξάντροφ έπεισε για τη δημιουργία της χορωδίας ο στρατάρχης της ΕΣΣΔ, Kliment Voroshilov.
Στην αρχή την Χορωδία αποτελούσαν 12 άτομα ( 8 τραγουδιστές, 2 χορευτές, ακορντεονίστας και αφηγητής) και ανήκε στην ΤΣΣΚΑ. Το 1935 το προσωπικό αυξήθηκε σε 135 τραγουδιστές και το 1937 σε 274, με συνολικό ρεπερτόριο 1000 τραγούδια.
Το 1937 το σύνολο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο εξωτερικό, στην Παγκόσμια Έκθεση στο Παρίσι.
Στις 24 Ιουνίου 1941, 3 μέρες μετά την κήρυξη του πολέμου, οι στίχοι ενός ποιήματος με τίτλο «Ιερός Πόλεμος», του Vasily Lebedev-Kumach ,δημοσιεύθηκαν στην Ιζβέστια. Ο Αλεξάντροφ έγραψε την επόμενη μέρα τη μελωδία πάνω σε ένα μαυροπίνακα , κατά τη διάρκεια της πρόβας και στις 26 Ιουνίου του 1941, στο σιδηροδρομικό σταθμό Belorussky, η Χορωδία του Κόκκινου Στρατού αποχαιρετούσε τους στρατιώτες που έφευγαν για το μέτωπο με το τραγούδι που έχει ταυτιστεί με το Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο.
«Σήκω μεγάλη χώρα,
Σήκω να πολεμήσουμε μέχρι θανάτου
Ενάντια στο σκοτάδι της φασιστικής βίας»
Η δημοτικότητα του τραγουδιού στη διάρκεια του Πολέμου ήταν τεράστια. Αλλά και συνέχισε να είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια της ΕΣΣΔ. Ακόμη και στη μετα-σοβιετική εποχή. Τόσο που η ρωσική κυβέρνηση τοποθέτησε αναμνηστική-τιμητική πλάκα στο σταθμό Belorussky, το 2005.
Η Χορωδία, στη διάρκεια του Πολέμου, χωρίστηκε σε 4 ομάδες ,ώστε να καλύπτει όλη τη γραμμή του μετώπου. Σε σπάνιες περιπτώσεις έπαιζε και σε πλήρη σύνθεση. Έδωσε πάνω από 1500 συναυλίες, πολλές από αυτές και στη πρώτη γραμμή , παίζοντας καθοριστικό ρόλο στην ενίσχυση του ηθικού του Κόκκινου Στρατού.
Η περίπτωση της Χορωδίας δεν ήταν μοναδική. Όλος ο καλλιτεχνικός κόσμος της ΕΣΣΔ στρατεύθηκε για τη Νίκη. Εκατοντάδες συγγραφείς έγιναν ανταποκριτές πολέμου ή στρατιώτες. (М. Шолохов, А. Фадеев, К. Симонов, А. Твардовский, Б. Горбатов, А. Сурков, Б. Полевой, В. Василевская, А. Гайдар κ.α.) Ανάμεσά τους και ο 80χρονος Α Serafimovich, που πήγε εθελοντικά στη πρώτη γραμμή.
Ο Prokofiev έγραψε την ουβερτούρα « Έτος1941», ο J.Shaporin το ορατόριο «Η μυθική μάχη για τη ρωσική γη» ενώ ο Σοστακόβιτς, την διάσημη 7η Συμφωνία του, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 9 του Αυγούστου του 1942 στο Λένινγκραντ και κατά τη διάρκεια της συναυλίας οι πιλότοι ήταν στον αέρα, για να αποτραπεί η φασιστική επιδρομή.
Η Χορωδία ήταν παρούσα και στη διάσκεψη της Γιάλτας, όπου και προσκλήθηκε για συναυλία στις ΗΠΑ από το Ρούζβελτ. Μετά το θάνατο του τελευταίου, ο διάδοχός του, Χ.Τρούμαν, ανανέωσε την πρόσκληση με τον όρο ο διευθυντής της ορχήστρας να μην εμφανισθεί με τη στολή του Κόκκινου Στρατού. Ο Αλεξάντροφ αρνήθηκε και η συναυλία δεν έγινε ποτέ.
Ο Αλεξάντροφ πέθανε στο Βερολίνο, κατά τη διάρκεια περιοδείας της Χορωδίας, το 1946. Διευθυντής ανέλαβε ο γιός του, επίσης υποστράτηγος, Μπόρις Αλεξάντροβιτς Αλεξάντροφ, από το 1946 έως το 1987. Και το 1949 η Χορωδία του Κόκκινου Στρατού πήρε το όνομα του ιδρυτή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου