Στην εισαγωγή της ομιλίας του στο Υπουργικό Συμβούλιο ο Γιώργος Παπανδρέου μίλησε ως… σωτήρας (και απελευθερωτής συνάμα) των Ελλήνων. Μίλησε σαν να έλυσε όλα μας τα προβλήματα, ενώ στην πραγματικότητα καταδίκασε τη χώρα σε νέο μνημόνιο 30 ετών! Μίλησε με υπερηφάνεια για τον ελληνικό λαό, τον ίδιο λαό που θα τσακίσει με την εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου! Μίλησε για την Ελλάδα, την Ελλάδα που ετοιμάζεται να ξεπουλήσει! Και ενώ προσπαθεί να εμφανίσει το μαύρο ως άσπρο, με την ανεργία να έχει φτάσει στα… ουράνια, με 1.000.000 Έλληνες να μη βρίσκουν δουλειά, με θράσος τεράστιο είπε ότι όσοι τον κρίνουν κινούνται μεταξύ θεωριών συνωμοσίας και λαϊκισμού!
Αυτός ο άνθρωπος, που το μόνο που κατάφερε ήταν να σώσει τις τράπεζες και το ευρώ, που όσο ήταν στις Βρυξέλλες είχε στείλει τον Χρυσοχοΐδη στο Βερολίνο για να παρουσιάσει στους Γερμανούς τι ξεπουλάμε, που έχει βγάλει στο σφυρί όλο το δημόσιο και εθνικό πλούτο, που έχει καταλύσει το Σύνταγμα με τη δανειακή σύμβαση που υπέγραψε και ακύρωσε τη δημοκρατία τσακίζοντας τους πολίτες στο ξύλο, πνίγοντάς τους στα δακρυγόνα, που «ονειρεύεται» να χαρίσει τη χώρα στους ξένους και να υποδουλώσει τους Έλληνες, προσφέροντάς μας ως φτηνό εργατικό δυναμικό (μαζί με τους μετανάστες που συσσωρεύει) στο διεθνές κεφάλαιο, αυτός παριστάνει τον σωτήρα!
Το θράσος του είναι γνωστό! Με το ίδιο θράσος εξαπάτησε προεκλογικά, με το ίδιο θράσος παρουσίασε πέρσι το Μνημόνιο ως «σωτηρία» - όπως ακριβώς τώρα παρουσιάζει όσα «πέτυχε» στις Βρυξέλλες -, με το ίδιο θράσος πολιτεύεται και ψεύδεται ασυστόλως εδώ και δύο χρόνια υπηρετώντας όχι το λαό και την πατρίδα, αλλά την ολιγαρχία και τον ιμπεριαλισμό!
Στο παραλήρημα των ψευδών, της δημαγωγίας και της πατριδοκαπηλίας που τον διακρίνει είπε: «Απαλλάχθηκε ο ελληνικός λαός από τον βραχνά της χρεοκοπίας» και «τώρα μπορούμε να ατενίσουμε το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία».
Ποιο μέλλον; Ποια αισιοδοξία; Αφού το Μεσοπρόθεσμο θα εφαρμοστεί με πειθαρχία, το είπαν οι Ευρωπαίοι, το είπαν και οι δικοί του! Ποιον νομίζει ότι μπορεί ακόμα να εξαπατά; Ποια χρεοκοπία, ποιου λαού; Τα κυρίαρχα κράτη δεν χρεοκοπούν! Τα κυρίαρχα κράτη κάνουν στάση πληρωμών! Δεν το λέει αυτό, αρέσκεται στο να τρομοκρατεί το λαό με χρεοκοπίες και άλλα ασυνάρτητα!
«Ζούμε τη μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών, αλλά καταφέραμε ισχυρές συνθήκες ασφάλειας»,υπογράμμισε και πρόσθεσε: «καταστήσαμε το πρόβλημα του χρέους διαχειρίσιμο. Έδωσα τον αγώνα με αυταπάρνηση, με κριτική δυσανάλογη για τη δική μου ευθύνη».
Σιγά το κατόρθωμα! Κατόρθωμα θα ήταν να έλεγε, έχουμε ξεπληρώσει ό,τι χρωστάγαμε, από εδώ και πέρα δεν αναγνωρίζουμε το «χρέος». Ή μας το διαγράφετε, κάνουμε και ένα λογιστικό έλεγχο εάν θέλετε να δούμε ποιο χρέος είναι νόμιμο, ή αλλιώς τινάζουμε το ευρώ σας στον αέρα! Αλλά που να τα πει αυτά, τολμά; Μεταξύ ζεύγους Κλίντον, Ομπάμα και Μέρκελ μπορεί να σκεφθεί εθνικά; Τίποτα δεν πήρε από τον πατέρα του, έμοιασε προφανώς από το άλλο σόι!
Και σιγά το κατόρθωμα για έναν ακόμα λόγο. Τώρα που οι Ευρωπαίοι βλέπουν να δέχονται επίθεση από παντού και να κινδυνεύει το πολύτιμο ευρώ τους, είπαν να «μαζέψουν» τα πράγματα ξεκινώντας από τον «μεγάλο ασθενή». Με άλλα λόγια, οι Ευρωπαίοι φροντίζουν να σώσουν τα κεφάλ(α)ια τους και έτσι τον φώναξαν να του πουν τι να κάνει! Ο ίδιος δεν έχει καμιά συμμετοχή σε ό,τι έγινε εχθές, ευρωπαϊκό σχέδιο είναι και του το ανακοίνωσαν! Εκτός και αν θέλει να μας πείσει, ο δεινός διαπραγματευτής, ο αγωνιστής, ότι από το Σούνιο που έκανε τις βουτιές του, από την Κω που φιλιόταν με γριές και με τον Βενιζέλο νεοσύλλεκτο στο Υπουργείο τα πέτυχαν όλα αυτά! Ποιον κοροϊδεύουν;
Και ξαναλέμε: Τι πέτυχαν; Το χρέος θα παραμείνει πάνω στα κεφάλια μας και να αφήσει τα «σάπια» ότι το έκανε διαχειρίσιμο. Δεν θέλουμε να είναι το χρέος διαχειρίσιμο, θέλουμε να αρνηθούμε το χρέος! Τι δεν καταλαβαίνει; Και όχι μόνο αυτό, αλλά κατάφερε για 30 χρόνια να έχουμε μνημόνιο και η πατρίδα να ξεπουληθεί!
Ωστόσο, η μεγαλύτερη ειρωνεία που ξεστόμισε ήταν προς το λαό. Είπε: «Όλα αυτά κατέστησαν εφικτά χάρη στις θυσίες του ελληνικού λαού. Η χθεσινή επιτυχία είναι πρώτα από όλα επιτυχία του ελληνικού λαού. Να είστε όλοι περήφανοι για τη χώρα μας. Κάναμε θυσίες, αλλά οι θυσίες αυτές δεν πήγαν χαμένες», τονίζοντας ότι τα αποτελέσματα της Συνόδου της Ευρωζώνης αποτελούν «δικαίωση των προσπαθειών» του ελληνικού λαού. Απίθανος ο τύπος! Πραγματικά μας έχει αφήσει άφωνους… Μας είπε ότι το ξεπούλημα της πατρίδας και η μετατροπή μας σε δούλους των πολυεθνικών είναι μια πολύ μεγάλη επιτυχία μας, εθνική, λαϊκή, χάρη στις θυσίες μας! Δηλαδή, με άλλα λόγια, οι θυσίες μας ήταν για να γίνουμε δούλοι των ξένων που θα έρθουν να αγοράσουν την Ελλάδα!
Είναι κοντά ο Σεπτέμβριος και ο λαός θα του δώσει την απάντηση… Μια απάντηση που θα ακουστεί σε όλη την οικουμένη!
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, το επικαιροποιημένο μνημόνιο (Νο4) και οι 2 εφαρμοστικοί νόμοι αποτελούν παράγωγα του αρχικού μνημονίου (Μάιος 2010). Το σύνολο αυτών των παρεμβάσεων δρομολογούν και θεσμοθετούν το πιο βίαιο πρόγραμμα αναδιανομής του πλούτου σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, που έχει γνωρίσει μεταπολεμικά ο τόπος. Οι βασικές συνιστώσες αυτών των παρεμβάσεων είναι οι εξής:
1) ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ
- Δραστική μείωση του αφορολόγητου ορίου στις 8.000 ευρώ, από τις 12.000 ευρώ που ισχύει σήμερα. Το μέτρο αυτό πλήττει πρώτα και κύρια τους χαμηλόμισθους. Η μείωση του αφορολόγητου θα ισχύσει άμεσα και για τα φετινά εισοδήματα και μάλιστα αναδρομικά από την αρχή του έτους.
- Επιβολή «εισφοράς αλληλεγγύης» (βλ. κεφαλικός φόρος) για εισοδήματα άνω των 12.000 ευρώ, με συντελεστές από 1% - 5%, που θα ισχύσει για τα φετινά εισοδήματα.
Επισημαίνεται ότι με βάση το σχέδιο της κυβέρνησης η εισφορά θα επιβάλλεται σε όλο το ποσό του εισοδήματος χωρίς να λαμβάνονται υπόψη το αφορολόγητο και τα κλιμάκια φορολογίας της εισφοράς.
- Επιβολή από φέτος και «εσαεί», όπως δήλωσε ο κ. Βενιζέλος, ετήσιου ειδικού τέλους επιτηδεύματος ή ελευθέρου επαγγέλματος το οποίο θα κυμαίνεται από 300 έως 500 ευρώ ανάλογα με την έδρα του επαγγέλματος. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι επιτηδευματίες θα κληθούν θα καταβάλουν το τέλος και για τη χρήση του 2010.
Από το τέλος επιτηδεύματος δεν θα εξαιρεθούν τα γνωστά «μπλοκάκια των 700 ευρώ, παρά τις περί αντιθέτου διαβεβαιώσεις του Υπουργού Οικονομικών
- Μπαίνει μαχαίρι και στις φοροαπαλλαγές από ασφαλιστικές εισφορές, ιατρικά έξοδα και τόκους στεγαστικών δανείων. Πλέον θα υπάρχει έκπτωση 20% από το φόρο αντί του 100% από το εισόδημα.
- Δραστική αύξηση του ΕΦΚ στο πετρέλαιο θέρμανσης
- Εξίσωση του ΕΦΚ στο πετρέλαιο κίνησης και θέρμανσης για τις επιχειρήσεις.
- Μείωση του αφορολόγητου ορίου του Φόρου Ακίνητης Περιουσίας από τις 400.000 ευρώ στις 200.000 ευρώ, με αποτέλεσμα περισσότεροι ιδιοκτήτες ακινήτων να πέσουν στα «δίχτυα» της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων και να πληρώσουν πρόσθετο φόρο.
- Καταργείται το «μπόνους» της έκπτωσης δαπανών με βάση τις αποδείξεις ενώ οι φορολογούμενοι πρέπει να συλλέγουν περισσότερες αποδείξεις (25% του ατομικού εισοδήματος ή έως 15.000 ευρώ ο καθένας), για να αποφύγουν την ποινή της καταβολής επιπλέον φόρου 10% επί της διαφοράς.
- αυξάνονται τα τεκμήρια διαβίωσης για όλους,
- θεσπίζονται νέα «επαγγελματικά» τεκμήρια για όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες, π.χ. συνδέοντας τα τ.μ. της επαγγελματικής στέγης με την αντικειμενική αξία του ακινήτου.
- επιβάλλεται και στο φυσικό αέριο Ειδικός Φόρος Κατανάλωσης 1,5 ευρώ ανά gj (γιγατζάουλ), που οδηγεί σε αύξηση του ετήσιου κόστους κατανάλωσης περίπου 50 ευρώ.
- επιβάλλονται έκτακτες εισφορές σε Ι.Χ., πισίνες και σκάφη, που θα εφαρμοστούν μόνο το 2011.
- επιβάλλεται μεσοσταθμική αύξηση 10% στα τέλη κυκλοφορίας
- αυξάνεται ο ΦΠΑ από τον χαμηλό συντελεστή 13% στον υψηλό 23% από την 1η Σεπτεμβρίου 2011 στις υπηρεσίες εστίασης (καφετέριες, εστιατόρια, καφενεία, ζαχαροπλαστεία, delivery κ.λπ.) στα αναψυκτικά, στους χυμούς και στα ανθρακούχα νερά.
Να σημειωθεί ότι αυτή η φοροεπιδρομή είναι βαθιά ταξική, καθώς ενώ από τη μια πλευρά «ληστεύει» τα εισοδήματα των χαμηλόμισθων από την άλλη δεν ακουμπά καθόλου τη φοροδιαφυγή και ειδικά τους μεγαλοφοροφυγάδες. Συγκεκριμένα, στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δεν προβλέπεται η είσπραξη ούτε ενός ευρώ από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής για τα έτη 2011-2012! Επιπλέον, στον δεύτερο εφαρμοστικό νόμο προβλέπεται η ένταξη στη σκανδαλώδη περαίωση των μεγάλων επιχειρήσεων (έως 40 εκ. ευρώ) και των επαγγελματιών με μεγάλη ακίνητη περιουσία και χαρίζονται επί της ουσίας (με την προϋπόθεση να πληρώσουν ελάχιστους φόρους) πρόστιμα και ποινικές διώξεις σε όσους βιομήχανους, εφοπλιστές και άλλους «επώνυμους» δήλωναν τα κότερά τους ως επαγγελματικά για να μην πληρώνουν τους αναλογούντες φόρους.
Αξίζει τέλος να τονιστεί ότι στο επικαιροποιημένο μνημόνιο προβλέπεται η περαιτέρω μείωση των φορολογικών συντελεστών για τις επιχειρήσεις. Δηλαδή η φορολογική πολιτική θα γίνει ακόμα πιο άδικη, καθώς οδεύουμε προς εταιρικά κέρδη χωρίς καθόλου σχεδόν φόρους και σε ακόμα πιο βαριά υπερφορολόγηση του κόσμου της εργασίας.
2) ΜΙΣΘΟΙ
- Έρχεται το νέο μισθολόγιο-«πεινολόγιο» στο Δημόσιο (θα αφορά και τις ΔΕΚΟ) που θα είναι σε «αρμονία» με τους ήδη εξαθλιωμένους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα και οι βάρβαρες περικοπές του θα υλοποιηθούν «σταδιακά» μέσα στα επόμενα 3 χρόνια.
- «Πάγωμα» της ωρίμανσης των δημοσίων υπαλλήλων που θα ισχύσει από την 1η Ιουλίου και μέχρι τη θέσπιση του ενιαίου μισθολογίου. Η "προσωρινή" αναστολή απόδοσης της ωρίμανσης αποτελεί, σύμφωνα με εκτιμήσεις, τον προάγγελο "παγώματος" των βασικών αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων, πιθανότατα μέχρι το τέλος του Μεσοπρόθεσμου, δηλαδή το 2015.
- Θεσπίζεται κράτηση 1% υπέρ ανεργίας στον ιδιωτικό τομέα (0,50 ο εργαζόμενος και 0,50 ο εργοδότης ) ενώ στο δημόσιο η κράτηση αυτή θα φτάνει στο 3% (μαζί με την εισφορά για το Ταμείο Πρόνοιας) και θα καταβάλλεται εξολοκλήρου από τον εργαζόμενο.
- Επίσης, για τους δημοσίους υπαλλήλους περιορίζονται δραστικά το επίδομα ειδικής απασχόλησης, το κίνητρο απόδοσης, και το επίδομα ταχύτερης διεκπεραίωσης.
- Επίσης, για τους δημοσίους υπαλλήλους περιορίζονται δραστικά το επίδομα ειδικής απασχόλησης, το κίνητρο απόδοσης, και το επίδομα ταχύτερης διεκπεραίωσης.
- Δυνατότητα απασχόλησης νεοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας νέων κάτω των 25 χρονών με μισθό αισθητά κατώτερο (έως και 20%) από ότι ορίζουν οι αντίστοιχες κλαδικές συμβάσεις ή ακόμα και η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση.
3) ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ-ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ
3) ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ-ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ
- Θεσπίζεται ειδική εισφορά σε συντάξεις που ξεπερνούν τα 1.700 ευρώ ή σε συνταξιούχους που είναι μικρότεροι των 60 ετών. Η εισφορά κλιμακώνεται από 6%.
- Θεσπίζεται ειδική εισφορά στις επικουρικές συντάξεις που ξεπερνούν τα 300 ευρώ και η οποία θα κλιμακώνεται από 3%.
- Θεσπίζεται ειδική εισφορά στις επικουρικές συντάξεις που ξεπερνούν τα 300 ευρώ και η οποία θα κλιμακώνεται από 3%.
- Από 1η Αυγούστου οι δικαιούχοι των ταμείων ΟΑΕΕ, ΕΤΑΑ και ΕΤΑΠ-ΜΜΕ υποχρεούνται σε κράτηση δέκα ευρώ μηνιαίως υπέρ ανεργίας.
- Αυξάνει η εισφορά των αγροτών για τις συντάξεις ΟΓΑ - Περικόπτεται κατά 10% το εφάπαξ όλων των δημοσίων υπαλλήλων που έκαναν αίτηση συνταξιοδότησης μετά την 1.1.2010, ενώ οι αντίστοιχοι συνταξιούχοι της ΔΕΗ χάνουν πλέον από το εφάπαξ 15%.
- Αυξάνει η εισφορά των αγροτών για τις συντάξεις ΟΓΑ - Περικόπτεται κατά 10% το εφάπαξ όλων των δημοσίων υπαλλήλων που έκαναν αίτηση συνταξιοδότησης μετά την 1.1.2010, ενώ οι αντίστοιχοι συνταξιούχοι της ΔΕΗ χάνουν πλέον από το εφάπαξ 15%.
- Μειώνονται κατά 6% οι συντάξεις του ΝΑΤ και μάλιστα αναδρομικά από 1-1-2011
- Αλλαγές στις κλίμακες του ΕΚΑΣ, οι οποίες είναι αρνητικές για τα μεσαία κλιμάκια.
- Βάρβαρη επίθεση ενάντια στους ανέργους. Περιορίζονται τα επιδόματα ανεργίας στους 18 μήνες για διάστημα τετραετίας ξεκινώντας από το 2013. Τα επιδόματα ανεργίας δεν μπορεί να ξεπερνούν τα 450 ημερομίσθια από 1.1.2013 και από 1.1.2014 τα 400 ημερομίσθια. Το μέτρο έρχεται να συμπληρώσει την καταβολή της οικονομικής ενίσχυσης του Πάσχα και των Χριστουγέννων, μόνο αν ο άνεργος ήταν ασφαλισμένος από 01/1 μέχρι 30/4 κάθε έτους για το Πάσχα και από 01/5 μέχρι 31/12.
- Δραστική μείωση των αναπηρικών συντάξεων, με την εισαγωγή του «προκρούστειου» στόχου για 10% επί του συνόλου των συντάξεων.
- Το «πετσόκομμα» των επιδομάτων και της λίστας των δικαιούχων του ΟΕΕ- ΟΕΚ και του ΟΑΕΔ καθώς και άλλων κοινωνικών επιδομάτων με τη θέσπιση αυστηρότατων εισοδηματικών κριτηρίων.
- Ο κατάλογος των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων αναθεωρείται, προκειμένου να βγουν εκτός λίστας έως και 100.000 εργαζόμενοι και να υλοποιηθεί ο μνημονιακός κανόνας του 10% επί του συνόλου των εργαζομένων.
- «Πετσόκομμα» των παροχών υγείας προς τους ασφαλισμένους (και) μέσω της εξίσωσης προς τα κάτω των παροχών του νέου ασφαλιστικού οργανισμού ΕΟΠΠΥ προς όλους τους ασφαλισμένους όλων των Ταμείων έως το Δεκέμβριο του 2011
- Δραστικές αλλαγές στην τιμολόγηση των φαρμάκων και των ιατρικών υπηρεσιών, μέσω (και) του συστήματος ηλεκτρονικής συνταγογράφησης. Η ηλεκτρονική συνταγογράφηση αντί για όχημα ορθολογικοποίησης θα χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για νέες, βάρβαρες περικοπές
- Δραστικές περικοπές στο ΕΣΥ
4) ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ
- Θεσμοθετείται το ελαστικό δεκάωρο χωρίς υπερωριακή αμοιβή για το χρόνο απασχόλησης που υπερβαίνει το οκτάωρο (με αντάλλαγμα την υπόσχεση για ρεπό).
- Θεσμοθετείται η δυνατότητα απασχόλησης νεοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας νέων κάτω των 25 χρονών με μισθό αισθητά κατώτερο (έως και 20%) από ότι ορίζουν οι αντίστοιχες κλαδικές συμβάσεις ή ακόμα και η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση.
- Θεσμοθετείται η δυνατότητα απασχόλησης νεοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας νέων κάτω των 25 χρονών με μισθό αισθητά κατώτερο (έως και 20%) από ότι ορίζουν οι αντίστοιχες κλαδικές συμβάσεις ή ακόμα και η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση.
- Ανοίγει ο δρόμος για ραγδαία αύξηση των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων αφού θεσπίζεται η δυνατότητα περάσματος σε τέτοιες συμβάσεις όχι πλέον με συναπόφαση των σωματείων αλλά με τη συναίνεση "Ενώσεων Προσώπων" (ως ένωση προσώπων θεσπίζεται μια "συλλογικότητα" που εκπροσωπεί το 25% των εργαζομένων σε επιχειρήσεις που απασχολούν άνω των 20 εργαζομένων).
- Καθιερώνεται η μισθωτή εφεδρεία (12 μήνες) για τους δημοσίους υπαλλήλους και προετοιμάζεται το έδαφος για απολύσεις στους φορείς που κλείνουν σε πρώτη φάση (ΙΓΜΕ, ΟΔΔΥ κτλ) και έπειτα στο στενό Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ.
- Εισαγωγή μερικής απασχόλησης στο Δημόσιο.
- Παράταση της ομηρίας των εργαζομένων με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, καθώς οι συμβάσεις αυτές θα μπορούν πλέον να ανανεώνονται τρεις φορές και για διάστημα τριών ετών (αντί για 2 έτη που ίσχυε μέχρι σήμερα).
- Προώθηση των νέων, ειδικών επιχειρησιακών συλλογικών συμβάσεων.
5) ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ-ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ
Ξεκινά η υλοποίηση του ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας, ύψους 50 δις.
Σύμφωνα με το κείμενο του επικαιροποιημένου μνημονίου η κυβέρνηση υιοθετεί ένα πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων με στόχο τη συλλογή τουλάχιστον 15 δισεκατομμυρίων ευρώ μέχρι το τέλος του 2012, και τουλάχιστον 50 δισεκατομμυρίων ευρώ μέχρι το τέλος του 2015.
Σύμφωνα με το κείμενο του επικαιροποιημένου μνημονίου η κυβέρνηση υιοθετεί ένα πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων με στόχο τη συλλογή τουλάχιστον 15 δισεκατομμυρίων ευρώ μέχρι το τέλος του 2012, και τουλάχιστον 50 δισεκατομμυρίων ευρώ μέχρι το τέλος του 2015.
Στο πρόγραμμα του ξεπουλήματος περιλαμβάνονται ο όμιλος του ΟΣΕ και της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, το αεροδρόμιο "Ελ. Βενιζέλος", τα 29 περιφερειακά αεροδρόμια, τα 4 αεροσκάφη Airbus A340-300, η Εγνατία οδός, οι ελληνικοί αυτοκινητόδρομοι, τα λιμάνια, οι υπηρεσίες ύδρευσης- αποχέτευσης, τα τυχερά παιχνίδια και τα καζίνο, ο ΟΔΙΕ, ο ΟΠΑΠ, τα κρατικά λαχεία, η ενέργεια (ΔΕΠΑ, ΔΕΗ, ΕΛΠΕ, υποθαλάσσιο κοίτασμα φυσικού αερίου "Νότια Καβάλα"), οι τηλεπικοινωνίες και οι ταχυδρομικές υπηρεσίες (ΟΤΕ, ΕΛΤΑ, άδειες κινητής τηλεφωνίας, ψηφιακό Μέρισμα και άλλες συχνότητες), οι αμυντικές βιομηχανίες (ΕΑΣ, ΕΛΒΟ), ο τραπεζικός τομέας (ΑΤΕ και οι συμμετοχές της σε επιχειρήσεις, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, συμμετοχές του Δημοσίου στις τράπεζες), Μεταλλευτικές εταιρείες και μεταλλεία (ΛΑΡΚΟ). Ειδικό βάρος δίνεται στην ακίνητη περιουσία, με τη δημιουργία επενδυτικών χαρτοφυλακίων ακινήτων και Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, στο οποίο θα περιέλθουν, μεταξύ άλλων περιουσιακών δικαιωμάτων, και όλα τα ιδιωτικά ακίνητα του Δημοσίου που μπορούν να «αξιοποιηθούν» (βλ. ξεπουληθούν).
INPRECOR ΚΥΡΙΑΚΗ 24 07 2011Ο ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ ΕΥΡΩΘΙΑΣΟΣ: Κρίνοντας από τα αποτελέσματα της συνόδου κορυφής, πρόκειται μάλλον για την ερήμην υπαγωγή της Ελλάδας στο «άρθρο 99» του διεθνούς πτωχευτικού κώδικα, ενώ τις διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές έχει αναλάβει η Γερμανία
Οι εχθροί του πλανήτη είναι οι πλεονασματικές οικονομίες – συγκεκριμένα εκείνες οι βιομηχανικές χώρες, οι οποίες στηρίζουν τα υπερβολικά πλεονάσματα τους αφενός μεν στην εκμετάλλευση, στην καταπίεση καλύτερα των Πολιτών τους, αφετέρου στα τεχνητά υποτιμημένα νομίσματα τους.
Επομένως η Γερμανία, η οποία είναι επί πλέον ο μεγάλος εχθρός της Ευρώπης, διασφαλίζοντας την υποτίμηση του νομίσματος της εις βάρος των χωρών του Νότου, η Κίνα, η χώρα στην οποία εδρεύει ο απολυταρχικός καπιταλισμός και η Ιαπωνία – η οποία, μεταξύ άλλων, συνεχίζει να στηρίζει την ανάπτυξη της στις εξαγωγές, όπως ακριβώς η Γερμανία και η Κίνα, εμποδίζοντας με κάθε τρόπο τις εισαγωγές (αν και ακόμη δεν μπορεί να συνέλθει από την «τιμωρία» που της επέβαλλαν οι Η.Π.Α. τη δεκαετία του ’80, αναγκάζοντας την τότε, μεταξύ άλλων, να αυξήσει την ισοτιμία του νομίσματος της κατά 30%).
Περαιτέρω, τα προβλήματα του πλανήτη δεν είναι τα ελλείμματα και τα δημόσια χρέη, αλλά η άδικη, η ανύπαρκτη καλύτερα αναδιανομή των εισοδημάτων (κρατών και Πολιτών), καθώς επίσης η συνεχώς μειούμενη απασχόληση. Η «εντάσεως ανεργίας» ανάπτυξη, σε συνδυασμό με τον διαρκή περιορισμό των πραγματικών αμοιβών των εργαζομένων προς όφελος μίας μικρής ολιγαρχίας, αποτελούν δυστυχώς μία θλιβερή πραγματικότητα της εποχής μας.
Οι παράγοντες αυτοί (οι πλεονασματικές χώρες δηλαδή, η ανύπαρκτη αναδιανομή εισοδημάτων και η ανεργία) ανατροφοδοτούν τις επαναλαμβανόμενες υφέσεις που βιώνουμε – οι οποίες ουσιαστικά «παράγουν» τα δημόσια ελλείμματα και τα χρέη. Επίσης, «εκτρέφουν» τα συναλλαγματικά και λοιπά «μέτωπα» του πρώτου παγκόσμιου οικονομικού πολέμου, ενώ ενισχύουν τόσο το Καρτέλ, όσο και το διεθνές, μανιοκαταθλιπτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα – τα οποία έχουν πλέον καταλάβει την εξουσία, με τη βοήθεια της «διατεταγμένης» Πολιτικής (άρθρο μας).
Ανεξάρτητα τώρα από τις παραπάνω «κεντρικές διαπιστώσεις», οφείλουμε να εξετάσουμε την απόλυτα ασαφή συμφωνία που επιτεύχθηκε, κυριολεκτικά ερήμην της Ελλάδας, κατά τη διάρκεια της τελευταίας συνόδου κορυφής της Ευρωζώνης – προσπαθώντας να καταλάβουμε εάν τελικά θα λειτουργήσει σαν ηρεμιστικό ή, ως συνήθως, σαν διεγερτικό για τις «αγορές», καθώς επίσης εάν είχε κάτι το θετικό για τη χώρα μας. Στα πλαίσια αυτά, ίσως βοηθούν οι παρακάτω τοποθετήσεις, σε ελεύθερη απόδοση, κάποιων ευρωπαϊκών εντύπων:
Die Presse, Βιέννη: “Το σχέδιο των ηγετών της Ευρωζώνης, σύμφωνα με το οποίο θα μεταλλασσόταν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σε μία οικονομική διακυβέρνηση της ένωσης, μάλλον οφείλει να ενταφιαστεί – μετά τα αποτελέσματα της τελευταίας συνόδου κορυφής. Πάνω από δέκα φορές μέχρι σήμερα έχουν ασχοληθεί οι Βρυξέλες με την κρίση χρέους και δανεισμού. Κάθε φορά οι συμμετέχοντες ισχυρίζονταν ότι θα έκαναν τα πάντα, για να εξασφαλίσουν τη σταθερότητα του Ευρώ – κάθε φορά η επόμενη ημέρα ήταν χειρότερη από την προηγούμενη. Η ευρωπαϊκή «κουστωδία» (ο «περιπλανώμενος θίασος», οι γυμνοί βασιλιάδες-πιόνια των αγορών) προτείνει συνεχώς ηρεμιστικά, τα οποία όμως λειτουργούν ως διεγερτικά, «ντοπάροντας» τις αγορές”.
Aftonbladet, Στοκχόλμη: “Οι ηγέτες της Ευρωζώνης αποφάσισαν τελικά ένα νέο σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας – οτιδήποτε άλλο θα αποτελούσε μία ολοκληρωτική καταστροφή. Οι οικονομικές απαντήσεις για την παρούσα κρίση υπήρχαν από πολύ καιρό πριν – αφού οικονομικά ήταν εύκολο να αντιμετωπισθεί. Το πρόβλημα είναι πολιτικό: δεν υπάρχει κανένας ικανός ηγέτης ενώ, όλοι όσοι θα μπορούσαν να ηγηθούν, δεν το επιθυμούν.
Ειδικά όσον αφορά τη Γερμανία, η διαπίστωση πως έχει κερδίσει πάρα πολλά από το Ευρώ, οπότε θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της για να μην καταστραφεί η Ευρωζώνη, φαίνεται ότι έχει «παρασυρθεί από τον άνεμο». Είναι δε εμφανές ότι, οι ηγέτες της Ευρωζώνης μπορούν να αποφασίζουν μόνο όταν ευρίσκονται κάτω από τη λαιμητόμο – όπως σήμερα, στη σύνοδο κορυφής”.
P.Bofinger, Γερμανία: “Το μέλλον της υπερχρεωμένης Ευρώπης ευρίσκεται κατά 25% στα χέρια των κυβερνήσεων και κατά 75% στα χέρια των αγορών – ενώ μέχρι σήμερα κανένα σχέδιο διάσωσης ή πρόγραμμα λιτότητας δεν σταμάτησε τη νευρικότητα των αγορών. Οι επιθέσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος εναντίον των κρατών θα συνεχισθούν”.
Manager, Γερμανία: “Σε τελική ανάλυση, αυτό που συνέβη χθες ήταν μία διαγραφή χρέους της Ελλάδας (haircut), ύψους περίπου 20% – εάν συμμετέχουν πράγματι οι ιδιώτες. Απλούστερα, πρόκειται για μία light-χρεοκοπία – για την υπαγωγή της Ελλάδας δηλαδή στο «άρθρο 99» της προστασίας της από τους πιστωτές, όπου όμως τις διαπραγματεύσεις έχουν αναλάβει οι ηγετικές δυνάμεις της Ευρωζώνης: η Γερμανία δηλαδή, συνεπικουρούμενη από την αδύναμη πλέον Γαλλία (σ.σ.).
Ουσιαστικά το Ευρώ είναι ένα ξένο νόμισμα, για κάθε χώρα της Ευρωζώνης. Για παράδειγμα, σε αντίθεση με τις Η.Π.Α., τα κράτη-μέλη δεν μπορούν πλέον να βοηθηθούν από τις κεντρικές τράπεζες τους, όσον αφορά τα προβλήματα χρέους που τυχόν αντιμετωπίζουν.
Δεν μπορούν λοιπόν να τυπώσουν χρήματα, αντιμετωπίζοντας με τη βοήθεια του πληθωρισμού το χρέος οπότε, συνδεδεμένα κυριολεκτικά με ένα ξένο νόμισμα, είναι «καταδικασμένα» είτε σε επώδυνες διασώσεις, είτε σε τρομακτικές χρεοκοπίες. Επομένως, εάν η ΕΚΤ και η Ευρωζώνη συνεχίσουν να έχουν τη συγκεκριμένη «κατασκευή», το τέλος του Ευρώ, μέσα από τις «Merkel-κρίσεις», είναι προδιαγεγραμμένο ”.
Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥΓια την ολοκλήρωση των παραπάνω αναφορών των διεθνών εντύπων, οφείλουμε να προσθέσουμε ότι, η ευρωπαϊκή κρίση χρέους δημιουργείται από μία ανατροφοδοτούμενη «διαδικασία-ντόμινο», η οποία λειτουργεί ως εξής:
Μία χώρα αντιμετωπίζει συσσωρευμένα οικονομικά προβλήματα, με αποτέλεσμα ο χωρίς νομισματικά όπλα αγώνας επιβίωσης της να δημιουργεί αμφιβολίες, σε σχέση με τη σταθερότητα άλλων κρατών-μελών. Σε όλες αυτές τις χώρες λοιπόν αυξάνονται σταδιακά τα επιτόκια δανεισμού, τα οποία επιδεινώνουν τους προϋπολογισμούς τους, οπότε δημιουργούνται περαιτέρω αμφιβολίες στις αγορές – ειδικά όταν τα κράτη ψηφίζουν βιαστικά προγράμματα λιτότητας, όπως πρόσφατα η Ιταλία, τα οποία μειώνουν το ΑΕΠ (οδηγούν σε υφέσεις), οπότε αυξάνουν τη σχέση χρέους προς ΑΕΠ.
Όσο περισσότερο αυξάνονται τώρα τα επιτόκια, τόσο επιδεινώνονται οι προϋπολογισμοί και μεγαλώνει το χρέος – κάτι που αποσταθεροποιεί ακόμη πιο πολύ τη χώρα. Το αποτέλεσμα είναι να αυξάνονται ξανά τα επιτόκια (να «τιμολογείται» δηλαδή ακόμη πιο ακριβά το πιστωτικό ρίσκο από τις αγορές), να χρειάζεται δεύτερο πακέτο διάσωσης της, να διευρύνεται περαιτέρω η κρίση σε άλλες χώρες κοκ. – έως τη στιγμή που είτε χρεοκοπεί, είτε μεταλλάσσεται σε προτεκτοράτο των υπολοίπων, ξεπουλώντας τη δημόσια περιουσία της κλπ.
Η «διαδικασία» αυτή συνεχίζεται με την επόμενη χώρα, με τελική κατάληξη την υποταγή όλων στην πλέον ισχυρή – κάτι που πιθανολογούμε ότι σχεδιάζει σιωπηλά, ερήμην τόσο των «υπηκόων», όσο και των «εταίρων» της, η μερκαντιλίστρια Γερμανίδα καγκελάριος (ακολουθώντας πιστά, αν και με άλλα «όπλα», τα «ίχνη» του Χίτλερ).
Ένας από τους τρόπους που συζητούνται ευρέως για να διασπαστεί ο κύκλος αυτός του διαβόλου είναι τα ευρωομόλογα – μέσω των οποίων θα μπορούσαν να δανεισθούν οι χώρες που αντιμετωπίζουν την επίθεση των αγορών, με χαμηλά επιτόκια. Αυτό όμως σημαίνει αφενός μεν ότι, τα πλεονασματικά κράτη της Ευρωζώνης θα έπρεπε να εγγυώνται για τα ελλειμματικά, αφετέρου πως θα ήταν υποχρεωμένα (η Γερμανία ουσιαστικά), να επιβαρύνονται με υψηλότερα επιτόκια. Κατ’ επέκταση, απαραίτητη προϋπόθεση θα ήταν μία αλληλέγγυα Ευρωζώνη – η οποία όμως θα μπορούσε τότε μόνο να υπάρξει, εάν προγραμματιζόταν σοβαρά η πολιτική της ένωση.
Στην περίπτωση αυτή θα μπορούσε για παράδειγμα να τοποθετηθεί σε κάθε χώρα μία «επιτροπή χρέους», η οποία θα είχε αντικείμενο το δημοσιονομικό έλεγχο του κάθε κράτους μέλους – ενώ όλες μαζί αυτές οι επιτροπές θα υπάγονταν στο Υπουργείο Οικονομικών της Ευρωζώνης. Επίσης μία κεντρική τράπεζα (ΕΚΤ) με τις δικαιοδοσίες της Fed, ένα ευρωπαϊκό νομισματικό ταμείο και ενδεχομένως μία ευρωπαϊκή Bad bank – η οποία θα συγκέντρωνε όλα τα επισφαλή ομόλογα.
Εάν όμως δεν γίνει κάτι τέτοιο, εάν δηλαδή δεν ενωθεί πολιτικά η Ευρωζώνη, τότε δεν πρόκειται ποτέ να υιοθετηθούν ευρωομόλογα – ενώ όσο η επεκτατική Γερμανία παραμένει στη ζώνη του Ευρώ, επιδιώκοντας την υποδούλωση των «εταίρων» της, δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει αλληλεγγύη. Επομένως, είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας, «ουτοπική» καλύτερα η «απαίτηση» για ευρωομόλογα, αφού προϋποθέτει αφενός μεν μία καλοπροαίρετη Γερμανία, αφετέρου τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης – κάτι που πολύ αμφιβάλλουμε ότι θα μπορούσε ποτέ να επιτευχθεί, από τους σημερινούς «πολιτικούς ηγέτες».
ΤΟ ΠΑΚΕΤΟ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ
Σύμφωνα με αυτά που έχουν ανακοινωθεί (πηγή: FTD), η Ελλάδα θα λάβει για τα έτη 2012 έως 2014 επί πλέον 109 δις €, με στόχο την αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων ομολόγων (δεν έφταναν τα 110 δις € της Τρόικας), καθώς επίσης των νέων ελλειμμάτων του προϋπολογισμού της. Εκτός αυτού, θα επιμηκυνθεί ο χρόνος αποπληρωμής των υφισταμένων δανείων της, από τα 7,5 έτη στα 15, με τον παράλληλο περιορισμό των επιτοκίων στο 3,5% (αναφερόμαστε πάντοτε στα δάνεια εκ μέρους της Τρόικας και όχι στα ομόλογα).
Η εθελοντική συμμετοχή των ιδιωτών (τράπεζες και επενδυτικά κεφάλαια) στο πακέτο των 109 δις € ορίσθηκε στα 37 δις € μέχρι το 2014 (ενδεχομένως στα 106 δις € μέχρι το 2019). Επί πλέον 12,6 δις € θα προέλθουν επίσης από τους ιδιώτες μέχρι το 2014, λόγω του ότι θα αγορασθούν από αυτούς ελληνικά ομόλογα αξίας 32,6 δις €, έναντι όμως 20 δις €. Δηλαδή, θα αγορασθούν ουσιαστικά ομόλογα χαμηλότερα από την ονομαστική τους αξία, με τη ζημία (12,6 δις €) να επιβαρύνει τους κατόχους τους. Τέλος, η Ελλάδα θα παραμείνει εκτός αγορών έως το 2020 – οπότε θα πρέπει να ανταπεξέλθει με τα παραπάνω δάνεια, γεγονός που σημαίνει ότι οφείλουν να μηδενισθούν άμεσα τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της. Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί είναι βοηθητικός:
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Λήξη Ομολόγων, με ημερομηνία καταγραφής 29.04.2010*, σε δις €| Έτος | Ελλάδα | Ιταλία | Ισπανία | Πορτογαλία | Ιρλανδία |
| | | | | | |
| 2010* | 15,80 | 251,50 | 76,50 | 17,90 | 8,60 |
| 2011 | 31,30 | 192,20 | 84,00 | 15,90 | 4,60 |
| 2012 | 31,70 | 168,20 | 61,20 | 8,60 | 6,00 |
| 2013 | 24,90 | 100,40 | 51,50 | 8,20 | 6,00 |
| 2014 | 31,60 | 89,10 | 46,80 | 13,60 | 10,00 |
| 2015 | 21,10 | 85,40 | 24,70 | 9,90 | 0,20 |
| 2016 | 15,10 | 51,10 | 16,10 | 5,60 | 8,60 |
| 2017 | 22,10 | 64,40 | 29,80 | 6,20 | 0,00 |
| 2018 | 9,80 | 46,20 | 16,50 | 6,50 | 8,20 |
| 2019 | 24,70 | 86,50 | 28,70 | 7,90 | 14,50 |
| 2020 | 5,30 | 52,70 | 8,30 | 5,00 | 16,70 |
| | | | | | |
| Σύνολο | 233,40 | 1.187,70 | 444,10 | 105,30 | 83,40 |
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Σύμφωνα με τον Πίνακα Ι (έκτοτε έχουν εκδοθεί ακόμη περισσότερα ομόλογα, κυρίως τρίμηνης και εξάμηνης διάρκειας), η Ελλάδα χρειάζεται μόνο για την αποπληρωμή των ομολόγων, τα οποία είχε ήδη εκδώσει πριν την «κατάληψη» της από το ΔΝΤ, συνολικά 233,4 δις € έως το 2020. Εάν εδώ προσθέσουμε τα 110 δις € του πρώτου πακέτου διάσωσης με τα 109 δις € του δευτέρου (συνολικά 219 δις €), θα διαπιστώσουμε ότι είναι λιγότερα κατά 14,4 δις € από αυτά που έχουμε στον Πίνακα Ι.
Επομένως, τα δύο πακέτα στήριξης μαζί, δεν φτάνουν για την εξόφληση των ομολόγων που λήγουν έως το 2020 – πόσο μάλλον για την κάλυψη των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού μας, τα οποία μόνο για το 2010 και το 2011 θα είναι τουλάχιστον 40 δις €.
Περαιτέρω, προτάθηκε στους κατόχους ελληνικών ομολόγων η επιστροφή ή η ανταλλαγή των ομολόγων, με τις εξής επιλογές (ουσιαστικά μία παραλλαγή των Brady Bonds, με τα οποία επιδιώχθηκε η αποχρέωση χωρών της Λατινικής Αμερικής τη δεκαετία του ’80) :
(α) Τα καινούργια ομόλογα που θα λάβουν σε αντικατάσταση των παλαιών θα έχουν την ίδια ονομαστική αξία, αλλά θα λήγουν πολύ αργότερα (σε 30 έτη), ενώ θα τοκίζονται με χαμηλότερα επιτόκια.
(β) Τα καινούργια ομόλογα θα έχουν χαμηλότερη ονομαστική αξία από τα παλαιά (haircut), αλλά υψηλότερα επιτόκια – ενώ θα λήγουν επίσης σε 30 έτη.
(γ) Τα καινούργια ομόλογα θα έχουν αρκετά χαμηλότερη ονομαστική αξία από τα παλαιά, αλλά θα λήγουν σε 15 έτη.
Η κάθε μία από τις παραπάνω μάλλον πρόχειρες, εάν όχι εντελώς μπερδεμένες «κατασκευές», τις οποίες μπορούν να επιλέξουν ελεύθερα οι «αγορές», οδηγεί σε μείωση ουσιαστικά της ονομαστικής αξίας των ομολόγων κατά περίπου 21%. Φυσικά μόνο όσων επιλέξουν να κάνουν χρήση της «προσφοράς», πιστεύοντας προφανώς ότι τελικά θα χρεοκοπήσει η Ελλάδα (διαφορετικά δεν θα επέλεγαν να ζημιώσουν). Η εξήγηση λοιπόν που δόθηκε από την Ελληνική κυβέρνηση, σύμφωνα με την οποία δεν θα πληγούν τα ομόλογα των ασφαλιστικών ταμείων ή των ιδιωτών, μόνο σαν «γκεμπελική» μπορεί να θεωρηθεί – αφού είναι στην ελεύθερη επιλογή τους.
Μία επόμενη πρόταση προς τους ιδιώτες είναι η εθελούσια επαναγορά των ομολόγων τους από την Ελλάδα (με τη βοήθεια του EFSF, του ταμείου στήριξης δηλαδή), σε τιμές λίγο υψηλότερες από αυτές που έχουν διαμορφωθεί στην ελεύθερη αγορά – οι οποίες είναι στο 50% περίπου της σημερινής ονομαστικής αξίας των ελληνικών ομολόγων.
Οι χώρες της Ευρωζώνης υπολογίζουν ότι, με κάποιον από τους παραπάνω τρόπους, θα ανταλλαχθεί το 90% των ομολόγων που λήγουν έως το 2020 – όπου ο ξένος ιδιωτικός τομέας κατέχει ομόλογα αξίας 150 δις €. Ο μηχανισμός στήριξης (EFSF), οι φορολογούμενοι της Ευρωζώνης δηλαδή, θα εγγυάται για την εξόφληση των 30ετών ομολόγων.
Συνεχίζοντας, οι εταιρείες αξιολόγησης προειδοποίησαν την Κομισιόν ότι, η Ελλάδα θα υποτιμηθεί κατά τη διάρκεια της περιόδου ανταλλαγής των ομολόγων (μερική χρεοκοπία), ενώ τα νέα ομόλογα θα αξιολογηθούν θετικότερα. Η υποτίμηση αυτή θα διαρκέσει μερικές ημέρες, ενώ θα μπορούσε να συμβεί το Σεπτέμβρη.
Κατά τη διάρκεια του χρονικού διαστήματος, όπου η Ελλάδα θα χαρακτηρισθεί από τους Οίκους ως «μερικώς χρεοκοπημένη» (καθεστώς περιορισμένης χρεοκοπίας), η ΕΚΤ δεν επιτρέπεται να αγοράζει Ελληνικά ομόλογα – σύμφωνα με τους κανόνες των εταιρειών αξιολόγησης. Το γεγονός αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει σημαντικές δυσκολίες στις τράπεζες, επειδή εξασφαλίζουν ρευστότητα μέσω της πώλησης ομολόγων. Οι χώρες της Ευρωζώνης συμφώνησαν να αναλάβουν αυτές το ρίσκο και όχι η ΕΚΤ – οπότε ο μηχανισμός στήριξης θα καταθέσει ανάλογο ποσόν σε ειδικό λογαριασμό της ΕΚΤ, έτσι ώστε να εξασφαλισθεί η ρευστότητα των τραπεζών, οι οποίες δεν θα μπορούν πλέον να χρηματοδοτούνται με ομόλογα από την ΕΚΤ, αλλά με τα χρήματα που θα καταθέσει ο EFSF.
Ο μηχανισμός στήριξης (EFSF) συμφωνήθηκε να λειτουργήσει μελλοντικά, κατά κάποιον τρόπο ανταγωνιστικά με τις «αγορές». Δηλαδή, εάν μία χώρα απειλείται από τις αγορές, τότε ο μηχανισμός θα μπορεί να παρέχει πιστωτικά όρια στη χώρα, με «αντάλλαγμα» τη λήψη μέτρων λιτότητας από αυτήν – όπως ακριβώς συνηθιζόταν από το ΔΝΤ, πριν μεταλλαχθεί σε όργανο της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α. Για όσο χρονικό διάστημα όμως η χώρα δεν κάνει χρήση των πιστωτικών ορίων της, δεν θα υποχρεούται στη λήψη μέτρων.
Εκτός αυτού, ο μηχανισμός θα μπορεί να αγοράζει ομόλογα από η δευτερογενή αγορά, σε χαμηλότερη τιμή από την ονομαστική, όπως ακριβώς ενεργούσε η ΕΚΤ μέχρι σήμερα. Επίσης, θα μπορεί να δανείζει τις χώρες της Ευρωζώνης, για την κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών τους.
Τέλος, έγινε κάποια ασαφής αναφορά σε ένα σχέδιο «τύπου Marshall» για τη χώρα μας, με τη βοήθεια του οποίου θα εξασφαλιζόταν η επαναβιομηχανοποίηση της – χωρίς όμως συγκεκριμένα ποσά, χρονοδιάγραμμα και τρόπους εφαρμογής του.
Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣΜε τα παραπάνω εντελώς ασαφή δεδομένα, τα οποία δεν προσδιορίζουν ακριβώς τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στο πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδας, δεν διευκρινίζουν εάν στην ενίσχυση των 109 δις € συμπεριλαμβάνεται αυτή η συμμετοχή, δεν συγκεκριμενοποιούν εάν τυχόν συνυπολογίζονται τα 50 δις € των αποκρατικοποιήσεων, δεν έχει καταγραφεί επίσημα τίποτα, δεν αναφέρονται ανταλλάγματα της Ελλάδας κλπ., είναι αδύνατον να εκφράσει κανείς υπεύθυνη άποψη.
Εν τούτοις, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι, η «εμπλοκή» των αγορών, ειδικά η διαγραφή χρεών, σημαίνει αυτόματα τη χρεοκοπία μίας χώρας η οποία, στην περίπτωση μας, φαίνεται πως θα εξελιχθεί σε μία ελεγχόμενη, μόνιμη πτώχευση - ενώ οι διαπραγματεύσεις γίνονται «ερήμην» της Ελλάδας, αφού τις έχει αναλάβει η Γερμανία. Φυσικά δεν πρόκειται για μία ουσιαστική χρεοκοπία (τουλάχιστον όχι ακόμη), αφού η χώρα μας θα συνεχίζει να πληρώνει τις υποχρεώσεις της, ενώ η αγορά δεν έχει στερέψει από ρευστότητα.
Παράλληλα, γίνεται έμμεση προσπάθεια αποπροσανατολισμού των Ελλήνων από τα κύρια προβλήματα τους: το μεσοπρόθεσμο έγκλημα με τον ανεφάρμοστο νόμο του, την μη αναπτυξιακή πολιτική και την ενδοτική εκποίηση δημόσιας περιουσίας και επιχειρήσεων, σε μία εποχή απόλυτης απαξίωσης τους.
Συμπερασματικά λοιπόν, η όποια συμφωνία επιτεύχθηκε (για την οποία η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε ξανά σαν πειραματόζωο), είναι ένα ακόμη «πυροτέχνημα» του πλανοδίου θιάσου της Ευρωζώνης. Η «συμφωνία» αυτή μάλλον σκόπιμα δεν συγκεκριμενοποιήθηκε, ενώ διατυπώθηκε με στοχευμένες ασάφειες – έτσι ώστε να «μετρηθούν» οι αντιδράσεις των αγορών, οι οποίες θα λάβουν ξανά τις τελικές αποφάσεις, ανακοινώνοντας σύντομα την «ετυμηγορία» τους. Επίσης, οι αντιδράσεις των πλατειών των πολιτών, αφού η ελίτ δεν θέλει σε καμία περίπτωση να οδηγηθεί ο πλανήτης σε κοινωνικές αναταραχές και σε επαναστάσεις, οι οποίες θα απειλούσαν την δικτατορική ηγεμονία της.
Περαιτέρω, όσον αφορά τα CDS, πρέπει απλά να συνειδητοποιήσουμε ότι, τυχόν ενεργοποίηση τους βλάπτει τις Η.Π.Α. και ωφελεί την Ευρώπη (τράπεζες), ενώ το αντίθετο δεν ζημιώνει τις Η.Π.Α., ενώ μάλλον δεν βλάπτει την Ευρώπη. Σε κάθε περίπτωση, είναι κάτι που εμάς τουλάχιστον δεν πρέπει να μας απασχολεί, αφού δυστυχώς δεν αποτελεί πια όπλο μας – έχοντας πλέον εξουδετερωθεί, επειδή δεν λήφθηκαν πέρυσι οι σωστές αποφάσεις (άρθρο μας).
Ίσως βέβαια πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι, τόσο η Ιταλία, όσο και η Ισπανία, τα επόμενα πιθανά θύματα δηλαδή, προφανώς θα «τρέμουν» – γεγονός που επεξηγεί τη βιασύνη τους να «εκθειάσουν» το δεύτερο πρόγραμμα «στήριξης» της Ελλάδας, καθώς επίσης τους νέους «μηχανισμούς αποτροπής κρίσεων» που ανακοίνωσε η Ευρωζώνη, στη σύνοδο κορυφής.
Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, εμείς οφείλουμε να παραμείνουμε στις θέσεις μας, σύμφωνα με τις οποίες η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα επιτόκια ίσα με το βασικό της ΕΚΤ (1,5%), μακροπρόθεσμο, σαφή διακανονισμό του χρέους (40 έτη) και ένα σχέδιο επαναβιομηχανοποίησης της «τύπου» Μάρσαλ – έτσι ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της και να λυθεί το πρόβλημα του αρνητικού ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών.
Επίσης, σωστή μείωση των δημοσίων δαπανών, ένα λειτουργικό πλαίσιο ομαλής λειτουργίας των επιχειρήσεων και εξορθολογισμό της φορολογίας, για την ομαλή αύξηση των εσόδων του κράτους – έτσι ώστε, σε συνδυασμό με το ριζικό περιορισμό των επιτοκίων, να λυθεί το πρόβλημα του ελλειμματικού προϋπολογισμού.
Η Ελλάδα χρειάζεται λοιπόν μία βιώσιμη λύση, η οποία θα της εξασφαλίσει την επάνοδο στην ανάπτυξη – σε καμία περίπτωση νέα τοκογλυφικά δάνεια, ειδικά όταν οι οφειλές της Γερμανίας απέναντι της (πολεμικές αποζημιώσεις) είναι μεγαλύτερες από το δημόσιο χρέος της. Επομένως, καμία διαγραφή χρεών του είδους που θα της στερούσε για πολλά χρόνια την πρόσβαση στις αγορές και όχι κάποια ή μερικά από αυτά τα μέτρα – αλλά όλα μαζί και γρήγορα.
Τέλος, εάν δεν ξεφύγουμε από τις μεγάλες απειλές της ύφεσης, του χρέους, των τοκογλυφικών επιτοκίων και των δίδυμων ελλειμμάτων, είναι αυτονόητο ότι δεν πρέπει να πουλήσουμε ούτε ένα μέτρο Ελλάδας – πόσο μάλλον ελληνικές επιχειρήσεις εν μέσω μίας παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, αφού οι τιμές που θα επιτυγχάναμε θα ήταν το λιγότερο εξευτελιστικές (όπως αποδείχθηκε άλλωστε από την πρόσφατη εκποίηση του ΟΤΕ στους Γερμανούς).
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Γερμανικής κυβέρνησης είναι αναμφίβολα η Deutsche Bank, η οποία μονοπωλεί σχεδόν την τραπεζική αγορά της χώρας (μέσα από εξαγορές, συγχωνεύσεις και χρεοκοπίες των ανταγωνιστών της), ενώ δεν είναι πια καθόλου Γερμανική – όπως σύντομα θα συμβεί και στην Ελλάδα, ενδεχομένως από την ιδιωτικοποιημένη Εθνική Τράπεζα. Η οικονομική ισχύς της Γερμανίας τώρα στηρίζεται κυρίως σε τρεις πυλώνες:
(α) στη διαφθορά των κυβερνήσεων πολλών κρατών από τις πολυεθνικές-διαφθορείς της (άρθρο μας), οι οποίες έτσι μόνο κερδίζουν από τις εξαγωγές τους (στην Κίνα σήμερα θα πρέπει να οργιάζουν – επίσης στην Αφρική, με τη βοήθεια των «εμπορικών επισκέψεων» της καγκελαρίου)
(β) στην εκμετάλλευση της μικρομεσαίας τάξης της από το ίδιο το κράτος («Η Γερμανία πάνω από όλα» – Deutschland uber alles), καθώς επίσης
(γ) στην απίστευτη αστυνόμευση όλων των Πολιτών της – ιδίως από την οικονομική της αστυνομία (ακόμη και στην πρώην Α. Γερμανία η Stasi ήταν «κράτος εν κράτει», όπως όλοι πλέον γνωρίζουν).
Όσον αφορά τον πρώτο πυλώνα, τα σκάνδαλα της Siemens, της ΜΑΝ, της Ferrostaal και πολλών άλλων γερμανικών ομίλων ανά τον κόσμο, σε περισσότερες από σαράντα χώρες, είναι κάτι παραπάνω από γνωστά σε όλους μας.
Όσον αφορά το δεύτερο πυλώνα, αρκεί ίσως να αναφέρουμε ότι, παρά τη μεγάλη ανάπτυξη που παρατηρείται στη χώρα, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι της οδηγούνται σε «μικροδουλειές» (mini-jobs). Σύμφωνα με τη στατιστική υπηρεσία της Γερμανίας, στα τέλη του 2010 περίπου 7,4 εκ. απασχολούμενοι αμείβονταν με λιγότερα από 400 € μηνιαία – 650.000 περισσότεροι από το 2009, γεγονός που μάλλον οφείλεται στη μεγάλη εξασθένηση των εργατικών συνδικάτων, τα οποία φαίνεται ότι έχουν χάσει πια το παιχνίδι (όπως συνέβη και στη Μ. Βρετανία, από την M.Thatcher).
Εκτός αυτού, παρά το ότι η ανταγωνιστικότητα της Γερμανίας αυξήθηκε σημαντικά τα τελευταία δέκα χρόνια, ενώ τα κέρδη των πολυεθνικών επιχειρήσεων της εκτοξεύθηκαν στα ύψη, σχεδόν όλοι οι εργαζόμενοι της έχασαν μαζικά σε όρους αγοραστικής δύναμης. Τα πραγματικά τους εισοδήματα μειώθηκαν έως και 22% σε σχέση με το 2000 - σε αντίθεση με αυτά των ανώτερων στελεχών, τα οποία αυξάνονται διαρκώς.
Όσον αφορά τον τρίτο και τελευταίο πυλώνα, η Γερμανία διακρίνεται μεταξύ άλλων από έναν «εξελιγμένο» φορολογικό μηχανισμό (ΣΔΟΕ), ο οποίος έχει μετατραπεί σταδιακά σε μία τεράστια, ανεξέλεγκτη γραφειοκρατική εξουσία – η οποία παρομοιάζεται από πολλούς με «τα φασιστικά SS ενός οικονομικού καθεστώτος». Πρόκειται για ένα τρομακτικό «Κράτος εν Κράτει», το οποίο διαθέτει σαν «πέπλο προστασίας» τη γενική απροθυμία, το ζωώδη φόβο, τον «πανικό» καλύτερα να το αγγίξει οποιοδήποτε τμήμα της κοινωνίας, με τελικό αποτέλεσμα να μην λογοδοτεί πουθενά – όπως στο παρελθόν τα SS.
Παρά το ότι λοιπόν η χώρα διαθέτει μία εξελιγμένη κοινωνία, με προηγμένη δημοκρατική συνείδηση, με πολιτισμό και με αυξημένες ευαισθησίες στο κεφάλαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι σκοτεινές αυτές εστίες των φορολογικών και λοιπών αστυνομικών μηχανισμών της φωλιάζουν, αυτονομούνται και δρουν σχεδόν ανενόχλητες – παρακολουθώντας και τρομοκρατώντας σε τελική ανάλυση τους πάντες και τα πάντα.
Επομένως, εάν τυχόν υποχρεωθούμε να γίνουμε προτεκτοράτο της Γερμανίας, κάτι που ενδεχομένως θα συμβεί όσο επιλέγουμε τους συμβιβασμούς από τις συγκρούσεις, χωρίς ποτέ να έχουμε το θάρρος να πούμε το «ΟΧΙ» των προγόνων μας, είναι καλά να γνωρίζουμε τι θα ακολουθήσει – καταστάσεις που, κατά τη γνώμη μας, θα είναι πολύ πιο επώδυνες για τους απλούς Πολίτες, πόσο μάλλον για τη Δημοκρατία, ακόμη και από την ίδια τη χρεοκοπία.
Ανάσα; Ναι. Διάσωση; Προσωρινή. Και το μέλλον; Υποθηκευμένο, αυστηρά ελεγχόμενο και εξοντωτικά λιτό. Στο όριο της επιβίωσης… Μ’ άλλα λόγια, η χώρα δεν θα πεθάνει αλλά θα ζει για χρόνια μεταξύ εντατικής και χλωμής επανόδου, ίσα ίσα για να συντηρείται και να πληρώνει τα χρέη της…
Η βαθιά - αλλά τραγικά καθυστερημένη - παροχή οξυγόνου (μικρότερο επιτόκιο για σημαντικό μέρος του δανείου και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής) σε συνδυασμό με αυτό που κακότεχνα και προπαγανδιστικά ονομάστηκε «Σχέδιο Μάρσαλλ» - με δύο λάμδα παρακαλώ, γιατί… τόσα είχε το επώνυμο του μακαρίτη υπουργού των ΗΠΑ - θα μπορούσε υπό όρους να κινήσει κάπως την ημιθανή οικονομία. Ομως μέχρι στιγμής ούτε ίχνος του «Σχεδίου» δεν υπάρχει. Και όταν με το καλό εμφανιστεί, είναι αμφίβολο αν θα ενισχύσει ουσιαστικά την παραγωγική βάση της οικονομίας. Το πιο πιθανό είναι ότι θα ευνοηθούν τα μάλα τα επενδυτικά μεγαθήρια, κυρίως της ξένης, χωρίς ιδιαίτερη ευεργετική επενέργεια στους εργαζομένους (κάποια μείωση της ανεργίας, αλλά καθηλωμένες απολαβές, και επομένως χλωμή ενίσχυση της αγοράς)…
Εκείνο που φαίνεται αδιαμφισβήτητο μέχρι στιγμής είναι ότι θα ισχύσει απολύτως το καθεστώς λιτότητος που επιβάλλει το Μεσοπρόθεσμο. Τούτο σημαίνει ότι θα συνεχιστεί η υποθερμία της αγοράς, με τις γνωστές επιπτώσεις… Αν και ξεκαθάρισε κάπως η θολή ατμόσφαιρα των πρώτων ωρών, εντούτοις παραμένουν ασαφή ορισμένα κρίσιμα πεδία, πέραν του «Σχεδίου Μάρσαλλ». Δηλαδή: Θα υπάρξουν νέα μέτρα με τη νέα δανειακή σύμβαση που θα υπογραφεί; Το βέβαιο είναι πάντως ότι θα επιβληθούν νέα μέτρα, αν δεν αποδώσει το Μεσοπρόθεσμο. Δεύτερον, δεν κατέστη ευκρινές πόσο μειώνεται το χρέος της Ελλάδος. Και τρίτον, ουδείς γνωρίζει τι διαλαμβάνει η δέσμευση για τις «εμπράγματες εγγυήσεις» *** Δυστυχώς, φθίνει και ο Ιούλιος…
David Harvey: Η Ελλάδα πρέπει να κάνει στάση πληρωμών
Παρουσιάζουμε στη Λέσχη την απόδοση της συνέντευξης που παραχώρησε ο David Harvey στο δημοσιογράφο Paul Jay, στα πλαίσια του «the Real news» του σταθμού «RT» (Russia Today) στο φόντο της μεγάλης 48ωρης Γενικής Απεργίας.
Για τη μετάφραση χρησιμοποιήθηκε το αγγλικό κείμενο που μπορεί να βρεθεί εδώ.
Για τη μετάφραση χρησιμοποιήθηκε το αγγλικό κείμενο που μπορεί να βρεθεί εδώ.
PAUL JAY: Την Τετάρτη 29 Ιουνίου στην Ελλάδα, το Κοινοβούλιο ψήφισε ένα πακέτο μέτρων λιτότητας, ενώ έξω από αυτό χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν την αντίθεσή τους. Η Wall Street Journal έδειχνε αρκετά χαρούμενη, τονίζοντας ότι οι επενδυτές ανά την υφήλιο θεωρούσαν το πακέτο μια μεσοπρόθεσμη ανάσα. Υπήρχε άλλη επιλογή για τους Έλληνες απ’ το να δεχτούν αυτά τα μέτρα λιτότητας; Και ήταν η στάση πληρωμών τόσο κακή επιλογή όπως είπε ο Έλληνας πρωθυπουργός; Κοντά μας για να τα συζητήσουμε είναι ο David Harvey. Ο David είναι διακεκριμένος καθηγητής στο City University της Νέας Υόρκης, διευθυντής του κέντρου για το Χώρο, την κουλτούρα και την πολιτική και συγγραφέας πολλών βιβλίων, συμπεριλαμβανομένου του «Το αίνιγμα του κεφαλαίου και οι κρίσεις του Καπιταλισμού». Ευχαριστούμε για την παρουσία σου.
DAVID HARVEY: Κι εγώ ευχαριστώ
JAY: Είχαν λοιπόν κάποια επιλογή οι Έλληνες;
ΗARVEY: Ναι, νομίζω ότι είχαν. Θεωρώ ότι έπρεπε να κηρύξουν πτώχευση, τόσο απλά, κι ότι όσο πιο γρήγορα το κάνουν τόσο το καλύτερο
JAY: Ποιες θα ήταν οι συνέπειες σε αυτή την περίπτωση;
HARVEY: Οι συνέπειες θα είναι ούτως ή άλλως τραγικές. Ο δρόμος που έχουν ακολουθήσει ως τώρα είναι καταστροφικός. Δεν θα υπάρξει ανάπτυξη στην Ελλάδα για τα επόμενα 10 με 15 χρόνια, το βιοτικό επίπεδο θα μειωθεί και ακόμα και τότε πάλι θα αναγκαστούν να χρεοκοπήσουν. Οπότε το μόνο ερώτημα είναι πότε θα συμβεί αυτό.
JAY: Το αντεπιχείρημα είναι: δεν χρεοκοπούν, οπότε μπορούν να δανειστούν καθώς εκκρεμούν και άλλα δάνεια, και καθώς το κράτος παραμερίζεται θα υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων να επενδυθούν κεφάλαια κτλ. Γιατί είναι λάθος αυτή η λογική; Έτσι θα προκύψει και η ανάπτυξη.
HARVEY: Θα έχουν τη δυνατότητα δανεισμού, αλλά απ’ την άλλη το βιοτικό επίπεδο μειώνεται, η ζήτηση μειώνεται, οι θέσεις εργασίας εξαφανίζονται και οι επιχειρηματίες εγκαταλείπουν τη χώρα μαζικά. Οπότε το μέλλον της Ελλάδας διαγράφεται εξαιρετικά δυσοίωνο όπως πάνε τα πράγματα, όπως γίνεται και στην Ιρλανδία, όπου πέρασαν μια αντίστοιχη κατάσταση και δεν έχουν καμία ανάκαμψη. Άρα δε θα τονωθεί η ανάπτυξη. Στην πραγματικότητα δεν πιστεύω ότι το πραγματικό ερώτημα είναι τι μπορούν να κάνουν οι Έλληνες. Η πραγματική ερώτηση είναι γιατί η Ευρώπη δεν ανταποκρίνεται με έναν πιο υπεύθυνο τρόπο.
JAY: Όσον αφορά το θέμα της ζήτησης, που σημαίνει υψηλότεροι μισθοί ώστε να μπορεί να υπάρχει κατανάλωση, που θεωρητικά βοηθάει την οικονομία, αν ρίξουμε μια ματιά στα ντοκουμέντα της συνόδου των G-20 στο Τορόντο, βλέπουμε ότι οι ηγέτες του κόσμου το αντιλήφθηκαν σαν ζήτημα όσον αφορά την Κίνα.
HARVEY: Ναι.
JAY: Εκεί είπαν πως θα έπρεπε να αυξηθούν οι μισθοί και να ενισχυθεί ένα κοινωνικό δίκτυο προστασίας, ώστε να τονωθεί η ζήτηση. Εφόσον το αντιλαμβάνονται στην περίπτωση της Κίνας, πώς γίνεται να μην καταλαβαίνουν ότι αν κάνεις αυτό στην Ελλάδα- πώς θα καταφέρει με αυτό τον τρόπο να είναι σε θέση να αποπληρώσει τα δάνεια της;
HARVEY: Αυτό που συμβαίνει και στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ είναι ένα πολιτικό σχέδιο, όχι μια οικονομική αναγκαιότητα. Και το πολιτικό σχέδιο είναι να χτίσουν μια προστατευτική φωλιά για τους πολύ πλούσιους εις βάρος των πολύ φτωχών. Οι Ρεπουμπλικάνοι στη χώρα μας το έχουν κάνει πολλές φορές. Ανέβαζαν τον εξωτερικό δανεισμό και μετά πχ. κατασπάρασσαν όλα τα κοινωνικά προγράμματα. Αυτό έκανε ο Reagan. Αυτό έκανε ο Bush. Και τι βλέπουμε; Δραματική αύξηση της ανισότητας. Είναι λοιπόν ένα ταξικό σχέδιο για να αλλάξει ακόμα πιο πολύ τους συσχετισμούς υπέρ των πλούσιων ελίτ εις βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας των ανθρώπων.
JAY: Θα μπορούσα εν μέρει να το καταλάβω, αν ήμουν πολυδισεκατομμυριούχος στις ΗΠΑ, μπορώ να καταλάβω τη λογική, γιατί ακόμα κι αν δεν υπάρχει αρκετή ζήτηση εδώ (στις ΗΠΑ) και η οικονομία συνεχίζει να έχει πραγματική ανεργία γύρω στο 18% με 20%, εγώ συνεχίζω να βγάζω αρκετά λεφτά εδώ και αν χρειαστεί, μπορώ να βγάλω παντού στον κόσμο αυτή τη στιγμή, χωρίς να με νοιάζει τι συμβαίνει εδώ. Αλλά αν είμαι Ευρωπαίος τραπεζίτης ή πολιτικός, θέλω πραγματικά- και σιχαίνομαι που χρησιμοποιώ αυτή την έκφραση αλλά- θέλω να μετατρέψω την Ελλάδα σε ένα οικονομικό ράκος; Αυτό φαίνεται να κάνουν.
HARVEY: Ναι. Στην πραγματικότητα, με την εισαγωγή του Ευρώ, οι Γερμανικές εξαγωγές προς την Ελλάδα εκτοξεύθηκαν. Και τελικά η γερμανική βιομηχανία κατέστρεψε ολόκληρη την ελληνική βιομηχανία μέσα σε περίπου 15 χρόνια.
JAY: Η γνωστή ιστορία με τις γερμανικές εξαγωγές.
HARVEY: Ναι. Και φυσικά η Γερμανία πηγαίνει πολύ καλά αυτή τη στιγμή. Εν μέρει λόγω των εξαγωγών προς την Κίνα και η Κίνα όπως έλεγες αναπτύσσεται. Οπότε έχουμε μια καλή κατάσταση για τη Γερμανία. Μια υπεύθυνη στάση από τη μεριά των Γερμανών θα ήταν να κρατήσουν τη στάση που κράτησαν οι ΗΠΑ προς τη Γερμανία όταν χρεοκόπησε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατά βάση οι ΗΠΑ διέσωσαν τη Γερμανία, χωρίς επιβάρυνση.
JAY: Και χωρίς να απαιτούν δραματικά μέτρα λιτότητας.
HARVEY: Όχι, όχι, καμία σχέση. Ακριβώς το αντίθετο στην πραγματικότητα. Και πραγματικά ώθησε τη Γερμανία σε ανάπτυξη. Αυτό που πρέπει να κάνουν οι Γερμανοί είναι το ίδιο με αυτό που τους έκαναν οι Αμερικάνοι καιρό πριν. Και μάλιστα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο δημοσιεύτηκε στο Der Spiegel αναδεικνύοντας ακριβώς αυτό, ότι στην πραγματικότητα η χώρα που έχει κηρύξει πτώχευση τις περισσότερες φορές τον τελευταίο αιώνα είναι η Γερμανία, και κάθε φορά διασωζόταν, και ειδικά με το σχέδιο διάσωσης των ΗΠΑ μετά το Β’ Παγκόσμιο.
JAY: Πήραμε συνέντευξη από έναν προοδευτικό Έλληνα οικονομολόγο που υποστήριζε ότι ένα κομμάτι της αριστεράς στην Ελλάδα διαφωνεί με την στάση πληρωμών, παρόλο που θεωρούν ότι αυτό που συμβαίνει είναι τραγικό και διαφωνούν με τα μέτρα λιτότητας, πιστεύουν ότι η πτώχευση θα ήταν καταστροφική για τον ελληνικό λαό: θα υπέφερε μαζικά ο κόσμος αν χρεοκοπούσε η χώρα.
HARVEY: Είναι ένας φαύλος κύκλος.
JAY: Θα έπρεπε να το γνωρίζουν αυτό.
HARVEY: Το γνωρίζουν. Είναι ένας φαύλος κύκλος για την οικονομία, αλλά μια διαρκής ανοδική πορεία για τους πολύ πλούσιους. Δε ξέρω αν έχεις δει κάποια πρόσφατα δεδομένα. Κατά τη διάρκεια της ύφεσης, τα τελευταία δύο ή τρία χρόνια, οι πλούσιοι έχουν βελτιώσει τη θέση τους.
JAY: Στην Ελλάδα; Εδώ σίγουρα.
Harvey: Στην πραγματικότητα σε ολόκληρο τον κόσμο. Και στην Ελλάδα, φυσικά, οι πολύ πλούσιοι της Ευρώπης έχουν τα λεφτά τους σε όλη την ήπειρο. Τα έχουν πάρει από την Ελλάδα πλέον. Οπότε πάνε καλά.
JAY: Από αυτή την άποψη ποιο είναι το μακροπρόθεσμο όραμα των Γερμανών, των Γερμανών τραπεζιτών και των Ευρωπαίων πολιτικών για την Ελλάδα; Θέλω να πω, πως το να έχουν αυτή τη σημαντική χώρα εντός της Ευρώπης, όχι από τις μεγαλύτερες οικονομίες, αλλά σημαντική χώρα, να εισέρχεται σε τόσο βαθιά ύφεση για μια δεκαετία καθώς αυτή φαίνεται να είναι η μόνη πιθανότητα, φαίνεται να μην τους ενοχλεί. Οφείλεται εν μέρει σε μια προσπάθεια να μην αφήσουν μια χώρα να κηρύξει πτώχευση και να τη γλιτώσει, σαν κάποιου είδους μάθημα προς όλους ότι δεν μπορείς να γλιτώσεις αν δεν πληρώσεις το χρέος σου;
HARVEY: Οι μεγαλύτεροι μέτοχοι ελληνικού χρέους είναι οι Γαλλικές και οι Γερμανικές τράπεζες.
Οπότε αν οι Έλληνες πτώχευαν, τότε αυτοί-αυτές οι τράπεζες μπορεί να βυθιστούν και ακολούθως οι ελληνικές- μετά η Γερμανική ή η Γαλλική κυβέρνηση θα έπρεπε να διασώσουν τις δικές τους τράπεζες. Μπορείτε να δείτε τι παιχνίδι παίζεται εδώ. Διασώζεις συνεχώς τις τράπεζες και αφήνεις τους λαούς να υποστούν τις ζημιές.
Οπότε αν οι Έλληνες πτώχευαν, τότε αυτοί-αυτές οι τράπεζες μπορεί να βυθιστούν και ακολούθως οι ελληνικές- μετά η Γερμανική ή η Γαλλική κυβέρνηση θα έπρεπε να διασώσουν τις δικές τους τράπεζες. Μπορείτε να δείτε τι παιχνίδι παίζεται εδώ. Διασώζεις συνεχώς τις τράπεζες και αφήνεις τους λαούς να υποστούν τις ζημιές.
JAY: Ένα άλλο μεγάλο ζήτημα είναι η συλλογή φόρων.
HARVEY: Ναι, ναι. Και δεν τίθεται ζήτημα, οι ανώτερες τάξεις δεν πληρώνουν τους φόρους.
JAY: Και στα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, κατά πόσο αυτά περιλαμβάνουν ένα καλύτερο σχέδιο φορολόγησης των πλουσίων; Δεν έχω ακούσει κάτι σχετικό.
HARVEY: Όχι δεν ακούς πολλά. Αλλά είναι το ίδιο, σχεδόν όπου και να πας. Δεν ακούς τίποτα σχετικό για το πώς θα πληρώσουν οι πολύ εύποροι, οι πολύ πλούσιοι και αυτοί που μπορούν να το αντέξουν. Και φυσικά στη Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να τους πιάσεις γιατί, όπως είπα, τα περισσότερα κεφάλαια έχουν διαφύγει στην Ευρώπη, και ποιος ξέρει που ακριβώς τα έχουν. Είναι πολύ δύσκολο να τα εντοπίσεις. Οπότε μένουν οι δημόσιοι υπάλληλοι και τα ασφαλιστικά ταμεία και οι συνδικαλιζόμενοι εργαζόμενοι που θα χάσουν όλα τους τα δικαιώματα.
JAY: Μια άλλη κατηγορία προς τους Έλληνες, ειδικά προς τους συνδικαλιστές, αφορά το ύψος των συντάξεων και τα όρια ηλικίας και ότι είναι πολύ περισσότερο απ’ ότι μπορεί να αντέξει η χώρα.
HARVEY: Τέτοιου τύπου επιχειρήματα λέγονται σε όλη την Ευρώπη. Αν αρχίζεις να συγκρίνεις, χώρα με τη χώρα, υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Δεν είναι πάντως εμφανώς καλύτερα απ’ ότι πχ. στη Γαλλία
JAY: Το αντεπιχείρημα θα ήταν ότι η Γαλλία είναι πιο παραγωγική και άρα μπορεί να αντέξει το κόστος, ενώ οι Έλληνες όχι.
HARVEY: Ναι , αλλά και πάλι, το γερμανικό σύστημα είναι αρκετά γενναιόδωρο, ειδικά όσον αφορά τα επιδόματα ανεργίας κτλ. Είναι πολύ, πολύ, πολύ γενναιόδωρο.
JAY: Κατά πόσο αυτή η πίεση της Ευρώπης στην Ελλάδα σχετίζεται με τις ελίτ ανά την Ευρώπη και την πίεση προς την εκάστοτε εργατική τάξη της κάθε χώρας, ότι δε γίνεται να απορρίψετε αυτά τα μέτρα λιτότητας, δείτε τι γίνεται στην Ελλάδα, ώστε να μην υπάρχει καμία παραχώρηση είτε στο Λονδίνο, είτε στο Παρίσι, είτε οπουδήποτε;
HARVEY: Οπωσδήποτε, θεωρώ ότι έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με αυτό. Ισχύει και στις ΗΠΑ επίσης, η πειθάρχηση και η καταστολή προς τους εργαζόμενους, κυρίως του δημοσίου τομέα που είχαν πχ. σήμερα απεργία στο Λονδίνο, ή είδαμε τι συνέβη στο Wisconsin [...]
JAY: Ναι το είδαμε και στο Τορόντο με το G-20. Η αναταραχή αυξανόταν σε παγκόσμια κλίμακα και όλοι οι ηγέτες ήταν εκεί. Οπότε ο Καναδάς έδειξε αυτό το δρόμο αν οι διαδηλωτές αντιδρούν στις πολιτικές αυτές.
HARVEY: Ακριβώς.
JAY: Φαίνεται ότι η λογική είναι κάτι που σπανίζει ανά τον κόσμο όταν φτάνουμε σε τέτοιες οριακές καταστάσεις.
HARVEY: Έτσι είναι.
JAY: Ευχαριστούμε για τη συζήτηση
HARVEY: Οk!
Μετάφραση: Γιώργος Μαριάς
Μετάφραση: Γιώργος Μαριάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου