Που πήγε όμως αυτό 50% του λαού που χαιρέτησε τον τρικομματικό θίασο της τρόικας; Είχαμε ένα σχεδόν απόλυτο μοίρασμα σε δεξιόστροφες και αριστερόστροφες μετακινήσεις
Η μετακίνηση προς τα αριστερά
Ασφαλώς και είχαμε τέτοια μετακίνηση. Ένα 20% πήγε προς τα αριστερά. Ξεχωρίζει η εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ από το 4,5% στο 16,5%. Αν το δούμε αθροιστικά και τσουβαλιάσουμε κάπως αυθαίρετα, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ, θα δούμε μια μετακίνηση από το 15% στο 35%. Αν κοιτάξουμε εσωτερικά σε αυτή τη μετακίνηση θα δούμε σαφώς μια υπεροχή δυνάμεων και τάσεων της διαχειριστικής, φιλο-ΕΕ αριστεράς (ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ). Αξιοπρόσεκτη αντίστροφη τάση αποτέλεσε ο τριπλασιασμός των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που καταφέρνει να γίνει ένας διακριτός πόλος, όχι όμως και ιδιαίτερα μαζικός. Το ΚΚΕ παρουσιάζεται καθηλωμένο
Μετακίνηση προς τα δεξιά
Ένα 25% της απώλειας της τρικομματικής χούντας του Παπαδήμου, πήγε προς τα δεξιά και την ακροδεξιά(Καμμένος, Χρυσή Αυγή, ΔΗΣΥ, ΔΡΑΣΗ, Δημιουργία Ξανά). Εδώ ξεχωρίζει η παρουσία της φασιστικής Χρυσής Αυγής, πολιτικό φαινόμενο εξαιρετικά επικίνδυνο, που σχετίζεται με βαθύτερες διεργασίες. Γενικά, αν προσπαθήσουμε να αναλύσουμε εσωτερικά την διάρθρωση αυτού του μπλοκ, βλέπουμε κυριαρχία νέο-αντιδραστικών ή νέο-φιλελεύθερων απόψεων, παρά την λαϊκή αντιμνημονιακή ρητορεία ειδικά στην περίπτωση Καμμένου.
Ποιο είναι το ισοζύγιο;
Σε καμία περίπτωση δεν έχουμε ένα ‘’Χ’’, όπως μας οδηγούν οι αριθμοί. Η πολιτική έχει τη δική της δυναμική και εδώ ξεχωρίζουν τέσσερα ποιοτικά στοιχεία που κυριαρχούν ως τάσεις και ταυτόχρονα αποτελούν σκληρές πολιτικές προκλήσεις.
Ζήτημα πρώτο: Η πολιτική των μνημονίων ηττήθηκε- το ερώτημα της ανατροπής είναι ανοιχτό
Η πολιτική των μνημονίων που επέβαλλε η ΕΕ, το ΔΝΤ και οι δικοί μας πρόθυμοι, ηττήθηκε βαριά στη λαϊκή συνείδηση. Δεν είναι απλό ζήτημα αυτό. Αποτελεί μάλιστα μοναδικό πανευρωπαϊκό φαινόμενο, που φανερώνει ότι ο υποκειμενικός παράγοντας μπορεί να παίζει σοβαρό ρόλο. Θεωρούμε ότι η αντικαπιταλιστική αριστερά έχει συμβάλλει καθοριστικά σε αυτή την τάση. Το αντικαπιταλιστικό, αντι ΕΕ πρόγραμμα που έθεσε, μαζί με την πρόταση για λαϊκό ξεσηκωμό, έχουν καταχτήσει μια ευρύτερη αποδοχή σε εργαζόμενους, νέους, ανέργους και σε αριστερές μάζες, που δεν ταυτίζεται με το εύρος της εκλογικής υποστήριξης που είχε.
Το δια ταύτα: Η σχετική ηγεμονία αυτών των αντικαπιταλιστικών αγωνιστικών προσανατολισμών, με αφετηρία τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας, το σύνθημα ‘’Να ζήσει ο λαός! Μπορούμε χωρίς χρέος, ευρώ, ΕΕ και ολιγάρχες του πλούτου’’, μπορούν να αποκτήσουν νέα δυναμική στην ερχόμενη θερμή περίοδο. Είναι το σημείο αναφοράς για τις πρωτοβουλίες και την πολιτική στάση και πρόταση της αντικαπιταλιστικής αντισυστημικής αριστεράς στην επόμενη μέρα.
Ζήτημα δεύτερο: Πολιτική αστάθεια-Ρωγμές για την παρέμβαση του λαϊκού κινήματος
Μαγείρεψαν ένα άθλιο εκλογικό νόμο για αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος κόντρα στη λαική θέληση. Ο λαός τον ανέτρεψε. Πόνταραν στην αυτοδυναμία από κοινού του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Γρήγορα φάνηκε πως και αυτό είχε συντριβεί. Τράβηξαν την τελευταία γραμμή άμυνας για νέα τρικομματική ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και επιστράτευση Παπαδήμου, με το μύχιο πόθο για ΝΔ 25%, ΠΑΣΟΚ 15%, ΛΑΟΣ 3%. Ηττήθηκαν. Δεν θέλουν με τίποτα νέες εκλογές, αλλά δεν τολμούν και δε μπορούν να φτιάξουν εύκολα κυβέρνηση του νέου γύρου της αντιλαϊκής επίθεσης. Ο ΣΕΒ προτείνει κυβέρνηση με συμμετοχή ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ σπεύδει να δηλώσει ότι θα στηρίξει Τσίπρα για πρωθυπουργό.
Αλλά οι ασκήσεις αυτές δεν είναι διόλου εύκολες. Κανείς δε θέλει να αυτοκτονήσει, ούτε το σύστημα θα κάψει εύκολα ότι έχει και δεν έχει. Πάντα, αλλά ειδικά σε μια στιγμή οικονομικής και πολιτικής κρίσης, δεν έχει σημασία μόνο ο γενικός συσχετισμός ανάμεσα στους πάνω και τους κάτω, αλλά και οι εσωτερικές αντιθέσεις των στρατοπέδων. Και το αστικό πολιτικό σύστημα είναι σε κρίση αυτή τη στιγμή. Και αυτό είναι ευνοϊκό, για μια άμεση μαχητική παρέμβαση της μαχόμενης αριστεράς και των ζωντανών εργατικών και λαϊκών δυνάμεων.
Το δια ταύτα: Το σύνθημα μας πρέπει να είναι σαφές. Ο λαός μπορεί και πρέπει να κάνει το επόμενο βήμα. Τώρα που έχει φανεί η δύναμη και θέληση του. Δικαιούται και νομιμοποιείται καιαπό το εκλογικό αποτέλεσμα, να κινηθεί προς μια κατεύθυνση ανατροπής εδώ και τώρα των πολιτικών των μνημονίων που είναι σε ισχύ. Επαναφορά των μισθών, συντάξεων στα προ μνημονίων επίπεδα, επανα-διεκδίκηση της ισχύος των εργασιακών συμβάσεων, αναίρεση των ιδιωτικοποιήσεων, καταγγελία της νέας δανειακής συνθήκης που περιλαμβάνει όλες τις δεσμεύσεις προς τους δανειστές και τις πολιτικές των μνημονίων, καταγγελία της νέας δημοσιονομικής συνθήκης της ΕΕ που πρόσφατα συνυπόγραψαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ , ΛΑΟΣ στη Βουλή. Αυτά και άλλα μπορούν να είναι τα άμεσα προτάγματα. Μπορούν και πρέπει να διεκδικηθούν από ένα γύρο μαχητικών και ανυποχώρητων αγώνων, με αρχή μια πανεργατική απεργία, αντί της κοινοβουλευτικής αναμονής και των κυβερνητικών λύσεων διαχείρισης της λαϊκής δυσαρέσκειας.
Ζήτημα τρίτο: απάντηση στο φασισμό με εργατικό αντικαπιταλιστικό αγώνα
Η Χρυσή Αυγή ενισχύθηκε για ποικίλους λόγους. Το μεταναστευτικό έπαιξε ρόλο, όχι όμως το βασικό, καθότι το φαινόμενο δεν περιορίστηκε σε κάποια γκέτο των πόλεων. Το πλασάρισμα ως ‘’ακραίας’’ δήθεν αντισυστημικής δύναμης τους βοήθησε σε απαίδευτο πολιτικά κόσμο. Ο συνεπής αντικομουνισμός τους σε παραδοσιακούς ακροδεξιούς της ΝΔ, αποτέλεσε σημείο αναφοράς. Η παρουσία μαχαιροβγαλτών στις γραμμές της, δεν αρκεί για την απαξίωση της.
Σε όλα τα φαινόμενα υπάρχει ένας πυρήνας που τα συνέχει. Και στην περίπτωση μας, είναι η τάση για άνοδο και των φασιστικών αντιλήψεων σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης.Λαός δεμένος με στρατιωτική πειθαρχία, ένας δικτάτορας επικεφαλής, πόλεμος ενάντια στο εργατικό κίνημα-εργασιακή πειθαρχία, θάνατος σε ότι ξεφεύγει από τον κανόνα (και δεν είναι μόνο οι μετανάστες), εθνικιστική υστερία, προγονοπληξία. Σε συνθήκες κοινωνικές απόγνωσης, δυναμώνουν ταυτόχρονα, τόσο η τάση για κοινωνικό αλληλέγγυο αγώνα των εργαζομένων απέναντι στο κεφάλαιο, όσο και η αντιδραστική τάση για πόλεμο μέσα στους εργαζόμενους και ανάμεσα στους λαούς. Ο φασισμός είναι γέννημα, αλλά και ένα από τα τελευταία καταφύγια του κεφαλαίου.
Το δια ταύτα: Ο φασισμός δεν αντιμετωπίζεται με αντιφασιστικά μέτωπα, ούτε αρκούν αντιφασιστικές πρωτοβουλίες και δράσεις. Απαιτείται ένας θαρραλέος αγώνας δρόμου για να πάρει προβάδισμα η εργατική αντικαπιταλιστική απάντηση στην κρίση, για να νικήσουν οι φτωχοί και εργαζόμενοι την άνιση κατανομή του πλούτου, καταργώντας τον κόσμο του κεφαλαίου. Ο επαναστατικός δρόμος για την εργατική και σύγχρονη κομμουνιστική απάντηση στον κοινωνικό κανιβαλισμό του κεφαλαίου, αν δεν τεθεί και διεκδικηθεί σε όλα τα επίπεδα, θα οδηγήσει σε μια νέα μετα- 1929 εποχή με άνοδο φασιστικών λύσεων και πολέμων. Κάτι θα πρέπει να διδάξει σε αυτό και η Γαλλία της Λεπέν με το 18%.
Ο αυτό-περιορισμός της αριστεράς στα ‘’άμεσα αιτήματα και ανάγκες’’, το αγαθό ποντάρισμα στη δυσαρέσκεια και τους αγώνες, η αφελής και αυτοκτονική αναζήτηση ‘’άμεσων και εφικτών λύσεων’’ εντός του συστήματος, η δογματική θεωρητικοποίηση της κατάργησης του θεωρητικού ιδεολογικού αξιακού αγώνα στο πεδίο των κοινωνικών διεκδικήσεων και της άμεσης πολιτικής παρέμβασης, θα οδηγήσουν σε επώδυνη ήττα.
Ζήτημα τέταρτο: Πόλος αντικαπιταλιστικής αντισυστημικής αριστεράς
Η διαδοχική κατάρρευση των εναλλακτικών σχεδίων αναβαθμίζει και με την αντίστροφη έννοια το ρόλο της αριστεράς. Η αριστερά είναι ξανά απαραίτητη και για το σύστημα…
Σε όλες τις πολιτικές καμπές της ελληνικής ιστορίας, η εξουδετέρωση της αριστεράς δια του εναγκαλισμού από την αστική πολιτική ήταν στην ημερήσια διάταξη, αξιοποιώντας τις αντικειμενικές δυσκολίες του αγώνα, αλλά και τις συστημικές τάσεις της που γεννιούνται αναπόφευκτα.
Από το Δεκέμβρη του 44 με τους ΕΑΜίτες υπουργούς στην κυβέρνηση των σφαγέων στο όνομα της ‘’ομαλότητας’’, έως το …πάσο της ΕΔΑ στην επέλαση της ΕΚ το 63-64 ‘’για να κλείσει ο δρόμος στον Καραμανλή και το βασιλιά’’. Από το μορατόριουμ των ΚΚΕ, ΚΚΕ εσωτερικού με το ΠΑΣΟΚ το 1981 ‘’για να φύγει οριστικά η δεξιά’’, έως τις συγκυβερνήσεις με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ το 89-90, για να ‘’γίνει η κάθαρση’’. Πάντα υπήρχαν τα επιχειρήματα. Υπάρχουν και τώρα. Οι αυταπάτες του κόσμου, για λύσεις από τα πάνω, χωρίς αγώνα και ανατροπή, από μια κυβέρνηση εντίμων, είναι η δημιουργική συγκολλητική αναγεννητική ουσία του αστικού κοινοβουλευτισμού. Καταφέρνει έτσι να φεύγει η συζήτηση για την πραγματική οικονομική, κοινωνική εξουσία του κεφαλαίου και του κράτους και πολιτικών μηχανισμών που την επιβάλλουν.
Πως στέκεται η κοινοβουλευτική αριστερά απέναντι σε αυτές τις αυταπάτες, τις οποίες και η ίδια έχει καλλιεργήσει διαχρονικά;
Το ΚΚΕ αν δεν ενοχοποιεί τον κόσμο ‘’που δεν καταλαβαίνει’’, προσπαθεί να τον πείσει κυρίως με μαθήματα να καταλάβει ότι ‘’το ΚΚΕ τα έλεγε’’ και επιτέλους πρέπει να αλλάξει στάση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να επιχειρεί να αναιρούνται δημιουργικά, αγωνιστικά αυτές οι αυταπάτες, τις μετατρέπει και τις παρουσιάζει ως ..αρετή και σοφία. Κολυμπά μέσα σε αυτές και τις αναπαράγει. Αποτελεί την ‘’εύκολη λύση’’. Φουσκώνει και ξεφουσκώνει μαζί τους. Καθίσταται πάτρωνας τους, αλλά και όμηρός τους.
Η αντικαπιταλιστική αριστερά, προσπαθεί να μετασχηματίσει την διάθεση ή/και δημιουργική αυταπάτη για μια ανακούφιση εδώ και τώρα σε στάση αγώνα, συστράτευσης σε ένα αγωνιστικό πρόγραμμα κοινωνικών πολιτικών διεκδικήσεων, που να αλλάζουν στο πεδίο του οργανωμένου κινήματος και των αγώνων τους συσχετισμούς σε όφελος των εργαζομένων, να τους οδηγούν στην ανάγκη της ρήξης και ανατροπής του συστήματος. Δεν είναι εύκολος δρόμος, αλλά είναι ο μοναδικός ωφέλιμος άμεσα και μακροπρόθεσμα για τα λαϊκά συμφέροντα. Δυναμώνει μάλιστα η αναζήτηση για αυτόν στο φόντο της καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και της ιστορικής χρεωκοπίας της μεταρρυθμιστικής ρεφορμιστικής αριστεράς.
Το δια ταύτα: Δύο δρόμοι υπάρχουν μπροστά σε όλη την ελληνική κομμουνιστική αριστερά.
Ο ένας, είναι ο δρόμος της …Γαλλίας. Αποσύνθεση της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής αριστεράς (τάσεων δηλαδή του Αντικαπιταλιστικού Κόμματος και του παλιού ΚΚΓ) και χώνεμα τους στη αριστερή σοσιαλδημοκρατία του Μελανσόν και από εκεί με την σειρά της, κατάθεση σώματος στην αστική σοσιαλδημοκρατία του Ολάντ και στην αναζήτηση μιας νέας εκδοχής και ισορροπίας στο Γαλλο-γερμανικό ιμπεριαλιστικό άξονα της ΕΕ. Όχημα αυτών των ιστορικών μετασχηματισμών που πραγματοποιούνται αλυσιδωτά, οι διεκδικήσεις γύρω από το κυβερνητικό τιμόνι της αστικής πολιτικής.
Στα καθ’ ημάς αυτό μεταφράζεται σε μια αριστερά της επαναδιαπραγμάτευσης των όρων του μνημονίου, της αποδοχής του πλαισίου της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, της φιλικής συνύπαρξης με το ελληνικό κεφάλαιο στο όνομα της κρίσης και της παραγωγικής ανόρθωσης της χώρας. Με συμμετοχή ή όχι σε αστικές κυβερνήσεις, αλλά πάντα με μια πολιτική γραμμή καθήλωσης των ταξικών κοινωνικών αγώνων. Ο κόσμος της αριστεράς πρέπει να φράξει το δρόμο προς αυτή τη κατεύθυνση, ακριβώς τη στιγμή που η αστική τάξη θα πιέζει για μια ‘’πασοκοποίηση’’ της αριστεράς.
Ο άλλος δρόμος, είναι αυτός της επαναστατικής αναδιαμόρφωσης του συνόλου της αριστεράς, στο φόντο της καπιταλιστικής κρίσης, της ανόδου της κοινωνικής εξαθλίωσης αλλά και των κοινωνικών αγώνων, με ορίζοντα την αντικαπιταλιστική διέξοδο και μια σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική.
Με ένα μάχιμο πρόγραμμα αγώνα απάντησης στην βαρβαρότητα από την σκοπιά των εργατικών και ευρύτερων κοινωνικών αναγκών. Με κινηματικά συγκρουσιακά χαρακτηριστικά, οικοδόμηση νέων θεσμών αγώνα αλληλεγγύης, ανατροπής και φύτρων αυριανής εργατικής και κοινωνικής εξουσίας και δημοκρατίας. Με αντικαπιταλιστικό αντι –ΕΕ προσανατολισμό και σύγχρονη κομμουνιστική στόχευση. Με άμεσες πρωτοβουλίες για ένα νέο γύρο κοινωνικών και πολιτικών αγώνων για την ανατροπή των μνημονίων και την επιβίωση του λαού. Με πρόταξη της ανάγκης για κοινή δράση της αριστεράς, στο μέτωπο του αγώνα για την ανατροπή. Εδώ μπορεί και πρέπει να παίξει σημαντικό ρόλο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με παράλληλη άμεση συ-στράτευση δυνάμεων, τάσεων, κινήσεων που κινούνται σε αντικαπιταλιστική, αντισυστημική, αντι-ΕΕ κατεύθυνση.
Η διαπάλη γύρω από αυτούς τους δρόμους, είναι συστατικό μέρος της μεγάλης κοινωνικής σύγκρουσης η οποία διεξάγεται σήμερα στην ελληνική κοινωνία και όχι μόνο. Οι αγωνιστές της αριστεράς, οι φορείς και τα ρεύματα μέσα σε αυτήν θα δοκιμαστούν σκληρά με τις απαντήσεις που θα δώσουν. Αλλά μέσα σε ένα πεδίο κοινωνικής και πολιτικής αναστάτωσης, με το λαό να παρεμβαίνει στο προσκήνιο, οι προκλήσεις, μπορούν και πρέπει να απαντηθούν θετικά και προς όφελος των εργαζομένων, του αγώνα τους, της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής προοπτικής.
Παναγιώτης Μαυροειδήςhttp://aristeroblog.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου