Ο εξανδραποδισμός του ελληνικού λαού – Γράφει ο Δ. Καζάκης Τι συμπέρασμα θα βγάζατε για μια χώρα, αν σας έλεγαν ότι ο πληθυσμός της φθίνει με ρυθμούς ανεξέλεγκτους; Το προφανές: Η χώρα αυτή και ο λαός της κινδυνεύει να σβήσει από τον χάρτη. Αυτό παράδειγμα έχει συμβεί με τον πληθυσμό της Βουλγαρίας. Το 1985 ο πληθυσμός της χώρας αυτής ανερχόταν σε 8.948.649. Ήταν το αποτέλεσμα μιας ορμητικής πληθυσμιακής ανόδου της Βουλγαρίας από το 1946, πρωτοφανής για την ιστορία της χώρας, με βάση την οποία ο πληθυσμός αυξήθηκε σχεδόν κατά 2 εκατομμύρια. Και μετά ήρθε η καταστροφή. Η ανατροπή του καθεστώτος του υπαρκτού σοσιαλισμού και η κατάρρευση των κοινωνικών δομών που ακολούθησε, μαζί με την βίαιη προσαρμογή που επιβλήθηκε στην Βουλγαρία από το ΔΝΤ και τους άλλους παγκόσμιους οργανισμούς των αγορών, είχε σαν αποτέλεσμα μια πραγματική γενοκτονία.
Το 2001 ο πληθυσμός της Βουλγαρίας κατέληξε να είναι 7.928.901, δηλαδή περίπου 1 εκατομμύριο λιγότεροι από την εποχή του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ενώ το 2011 έφθασε στα 7.327.224. Οι προβλέψεις των ίδιων των Βουλγάρων είναι απογοητευτικές. Το 2020 ο πληθυσμός της χώρας θα βρίσκεται στα 6.950.436, ενώ το 2030 προβλέπεται να κατέβει στα 6.519.217.
Με γενιές που χάνονται πριν καν γεννηθούν, πληρώνει ο Βουλγάρικος λαός το χαμηλότερο μεροκάματο στην Ευρώπη — κοντά στο κινέζικο — το άνοιγμα των αγορών και την ιδιωτικοποίηση των πάντων σε αναμονή ξένων επενδύσεων που παραμένουν όνειρο απατηλό. Όμως μπορούν να υπερηφανεύονται ότι έχουν το πιο βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα στην Ευρώπη. Και είναι λογικό μιας και η συντριπτική πλειοψηφία των Βουλγάρων πεθαίνει πριν τα 65 και επομένως δεν δικαιούται ούτε καν την πενιχρή σύνταξη που προβλέπεται από αυτό το σύστημα.
Ξέρουμε ότι ανάλογη κατάσταση βίωσαν όλες οι χώρες που πέρασαν την βίαιη προσαρμογή και «θεραπεία» του ΔΝΤ και των θεσμών της αγοράς.
Μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο και στην Ελλάδα;
Όποιος πιστεύει ότι κάτι τέτοιο είναι απίθανο, γελιέται. Συμβαίνει ήδη. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001 ο μόνιμος πληθυσμός της χώρας ανερχόταν σε 10.934.097, ενώ το 2011 ο μόνιμος πληθυσμός ανέρχεται στα 10.787.690. Μειώθηκε δηλαδή κατά 146.407. Κι αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας μετά τον εμφύλιο.
Γιατί συνέβη; Διότι γίναμε και σ’ αυτό τον τομέα Ευρωπαίοι. Η μακροχρόνια λιτότητα, η πίεση που ασκείται πανταχόθεν στην ελληνική οικογένεια, η ανυπαρξία κοινωνικής πρόνοιας για την μητρότητα και το παιδί, αλλά και η συστηματική κατεδάφιση του κοινωνικού ιστού κορύφωσαν την δημογραφική κρίση που βιώνει επί δυο δεκαετίες η ελληνική κοινωνία και οδήγησαν πλέον στην συρρίκνωση του πληθυσμού.
Η Ελλάδα από χώρα γερόντων άρχισε να μεταβάλλεται αργά και σταθερά σε χώρα όπου ο ελληνικός πληθυσμός τελεί υπό εξαφάνιση. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1970 γεννιόντουσαν στην Ελλάδα 70,9 χιλιάδες πάνω από όσους πέθαιναν την ίδια χρονιά. Το 1980 γεννιόντουσαν 60,9 χιλιάδες περισσότεροι από όσους πέθαιναν την ίδια χρονιά. Ενώ από το 1984-85 το νούμερο αυτό αρχίζει να συρρικνώνεται δραματικά, φτάνοντας το 1990 μόλις τις 8,1 χιλιάδες γεννήσεις πάνω από τους θανάτους της ίδιας χρονιάς. Μετά το 1998 και κυρίως την δεκαετία του 2000 οι γεννήσεις έπαψαν πια να υπερβαίνουν σε αριθμό τους ετήσιους θανάτους, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός της χώρας να αρχίζει να μειώνεται. Είναι σύμπτωση το γεγονός ότι από το 1984-85 αρχίζει ο νέος κύκλος πολιτικών προσαρμογής με λιτότητα διαρκείας και αφαίμαξη των νοικοκυριών;
Το ίδιο φαινόμενο φαίνεται να επιβεβαιώνεται και με την μέση ηλικία της συζύγου και του συζύγου κατά τον γάμο. Η ιστορική τάση για την ελληνική οικογένεια ήταν από την δεκαετία του 1920 οι σύζυγοι να παντρεύονται για πρώτη φορά σε ηλικία λίγο πάνω από τα 28 για τον σύζυγο και γύρω στα 23-24 για την σύζυγο. Το πατρόν αυτό φαίνεται να διαφοροποιείται μετά την μεταπολίτευση, όπου σημειώνεται μείωση της μέσης ηλικίας της συζύγου και του συζύγου κατά 1 με 2 χρόνια. Μετά όμως το 1985 αρχίζει η ηλικιακή άνοδος. Κάθε χρόνο ιδίως μετά το 1990 η μέση ηλικία του συζύγου και της συζύγου κατά το γάμο αύξανε διαρκώς. Η αυξανόμενη πίεση στη νέα γενιά λόγω της ανεργίας και της αδυναμίας βιοπορισμού του νέου ζευγαριού, ακόμη και στην περίπτωση που δουλεύουν και οι δυο σύζυγοι, εξαναγκάζουν στην άνοδο της ηλικίας γάμου. Έτσι το 2000 έφτασε η μέση ηλικία του συζύγου να είναι στα 31 και της συζύγου λίγο πάνω από τα 27. Ενώ σήμερα η μέση ηλικία του συζύγου κινείται κοντά στα 33 και της συζύγου στα 29. Πίσω από αυτήν την εντυπωσιακή ηλικιακή άνοδο κρύβεται κυρίως η ανάγκη να έχουν αποκατασταθεί βιοποριστικά και οι δυο σύζυγοι πριν από τον γάμο. Πράγμα που όλα τα προηγούμενα χρόνια γινόταν κάθε χρόνο και πιο δύσκολο.
Οι εξελίξεις αυτές, όπως είναι φυσικό επιδρούν δραστικά πάνω στις δυνατότητες τεκνοποίησης, οι οποίες όλα τα προηγούμενα χρόνια έβαιναν φθίνουσες.
Αν όμως πιστεύετε ότι η τραγωδία της δημογραφικής συρρίκνωσης του ελληνικού πληθυσμού σταματά εδώ, αυταπατάστε. Τα νέα δεδομένα της φυσικής κίνησης του πληθυσμού τα δυο τελευταία χρόνια των μνημονίων και του καθεστώτος εκποίησης της χώρας μετατρέπουν την δημογραφική συρρίκνωση σε εθνοκάθαρση. Η δραστική μείωση των γεννήσεων σε σχέση με την έκρηξη των θανάτων ετήσια που συμβαίνει τα δυο τελευταία χρόνια δημιουργεί μια ζοφερή προοπτική. Σύμφωνα με τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις από 10.787.690 που ήταν σύμφωνα με την απογραφή του 2011 ο μόνιμος πληθυσμός της χώρας, το 2021 εκτιμάται ότι θα έχει συρρικνωθεί σε 9.385.290, ενώ έως το 2031 θα έχει κατέβει στα 7.551.383. Με άλλα λόγια ο πληθυσμός της χώρας πρόκειται να συρρικνωθεί περισσότερο από 2 εκατομμύρια μέσα στα επόμενα 20 χρόνια.
Η διάλυση της ιατροφαρμακευτικής, νοσηλευτικής και προνοιακής υποδομής του ελληνικού κράτους κάτω από τις επιταγές της τρόικας είναι απολύτως σίγουρο ότι θα επιδεινώσουν δραματικά την φυσική κίνηση του πληθυσμού σε πρωτόγνωρο βαθμό. Αν αυτό συνδυαστεί με την δραματική πτώση των συνθηκών διαβίωσης και βιοπορισμού ιδίως των νέων, τότε είναι σίγουρο ότι οι επόμενες γενιές των ελλήνων δεν πρόκειται ποτέ να γεννηθούν. Αν επίσης στην συρρίκνωση του ελληνικού πληθυσμού προσθέσουμε και την διαφαινόμενη μετανάστευση των νέων κυρίως με ρυθμούς που φαίνεται να κινούνται κατ’ ελάχιστο ανάμεσα στις 15 με 20 χιλιάδες κατ’ έτος, τότε το άμεσο μέλλον φαίνεται ακόμη πιο ζοφερό.
Γι’ αυτό και δεν πρέπει να μιλάμε απλά για πολιτικές ταξικές και ταξικής εκμετάλλευσης που επιβάλλονται στην χώρα. Πρόκειται για ένα ολόκληρο σύστημα πολιτικών με στόχο τον εξανδραποδισμό ολόκληρου του πληθυσμού. Αν η μέση ηλικία της ελληνικής κοινωνίας ανεβαίνει χρόνο με το χρόνο, με την βάση της ηλικιακής πυραμίδας να συρρικνώνεται μέχρι εξαφανίσεως, τότε ποιος θα μείνει για να υπερασπιστεί αυτόν τον τόπο; Ποιος θα έχει μείνει για να τον αποκαλεί πατρίδα και να τον διεκδικεί για τα παιδιά του; Ποιος; Ο παππούς και η γιαγιά;
Σε ολόκληρη την χώρα θα συμβεί ότι συνέβη και με τον αγροτικό πληθυσμό. Όταν οδήγησαν τον αγροτικό πληθυσμό να είναι μέσης ηλικίας 65 ετών, τότε θεώρησαν ότι είχαν το ελεύθερο να ανασκολοπίσουν ολόκληρη την ύπαιθρο και να την μετατρέψουν σε αντικείμενο κερδοσκοπίας της αγοράς ακινήτων. Ποιον θα φοβηθούν όταν έχουν να αντιμετωπίσουν 65ρηδες; Ποιον θα φοβηθούν όταν δεν θα υπάρχουν πια νέοι να υπερασπιστούν το παρών και το μέλλον αυτού του τόπου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου