8 Μάρτη: Γυναικεία «γιορτή» ή ορόσημο για νέες κατακτήσεις;

Είθισται κάθε 8 Μάρτη να «γιορτάζουμε» τη παγκόσμια μέρα των γυναικών.  Όμως, όσο αδόκιμο και αν είναι να διεκδικείς δικαιώματα γιορτάζοντας, άλλο τόσο υποκριτικό φαντάζει συχνά να ασχολούμαστε μια μόνο μέρα τον χρόνο με μια ευάλωτη -δυστυχώς ακόμα στη χώρα μας- κατηγορία πολιτών όπως οι γυναίκες. Παρόλα αυτά, δεν παύει να παραμένει μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να αναδείξουμε μερικά πράγματα που είτε παραμερίζονται χάριν «αστειότητας» είτε αποσιωπούνται επιμελώς. Συχνά τα ΜΜΕ παρουσιάζουν τη μέρα αυτή ως μια γυναικεία γιορτή, μια ακόμα ευκαιρία για τις γυναίκες να βγουν έξω, να ξεσκάσουν και να ξεφαντώσουν και κυρίως να αναπαράγουν τη γυναικεία εικόνα που μια βαθειά πατριαρχική αντίληψη έχει διαμορφώσει από παλιά. Στο ίδιο πλαίσιο, πολλοί διατείνονται δημόσια ότι δεν υπάρχει πλέον γυναικεία καταπίεση, ότι οι γυναίκες και στην χώρα μας έχουν κατακτήσει την πολυπόθητη ισότητα. Όμως στην Ελλάδα της κρίσης και των μνημονίων γίνεται όλο και πιο φανερό καθημερινά, ότι η επίθεση που δέχονται τα δικαιώματα και η ποιότητα της ζωής μας ξεκινάει πάντα από εκείνους που θεωρούνται οι πιο ευάλωτοι: τη νεολαία, τους μετανάστες, τους ομοφυλόφιλους, τις γυναίκες…

Έτσι, σήμερα οι γυναίκες συνεχίζουν να αμείβονται λιγότερο από τους άντρες για την ίδια εργασία, την ίδια στιγμή που η κρίση τις επιβαρύνει περισσότερο. Τις καθιστά πρώτες στην ανεργία, πρώτες στις συνέπειες από την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους (όπως το κλείσιμο των βρεφονηπιακών σταθμών), πρώτες στα πλήγματα που δέχεται η δημόσια εκπαίδευση με την κατάργηση γυναικείων κλάδων σ’ αυτήν (βλ. νοσηλευτική, κομμωτική κτλ). Αυτονόητα από τον περασμένο ακόμα αιώνα δικαιώματα, όπως οι άδειες και τα επιδόματα σε μητέρες, το δικαίωμα στη μητρότητα αλλά και στην άμβλωση, απειλούνται ανοιχτά είτε έχουν ήδη καταργηθεί. Την ίδια ώρα, ο διάχυτος σεξισμός στον δημόσιο λόγο, στα ΜΜΕ, ακόμα και μέσα στη Βουλή, αναπτύσσεται σχεδόν ανεμπόδιστα.

Η Αριστερά είναι εδώ για να παλέψει μεταξύ άλλων και για τα δικαιώματα των γυναικών, όχι σαν ένα υποδεέστερο ή επιμέρους θέμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αναγνωρίζοντας τον γυναικείο ρόλο στην πρώτη γραμμή των αγώνων και των λαϊκών διεκδικήσεων στο παρελθόν και σήμερα, οφείλει (και το κάνει) να εντάξει τα αιτήματά τους στους στόχους και στο πρόγραμμά του, να προβάλλει ανεμπόδιστα την υποψηφιότητα των γυναικών για τις δημόσιες θέσεις. Οι γυναίκες από τη μεριά τους, οφείλουν και μπορούν να αγωνιστούν -μαζί με τους άντρες- ενάντια σε κάθε εξουσία που επιβουλεύεται τη ζωή και τον πολύπλευρο ρόλο τους στην κοινωνία, ενάντια στους κοινούς μας καταπιεστές.