Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ, Η ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΡΙΣΚΟ

(υποψηφιότητες δημάρχων στο Ξυλόκαστρο-Ευρωστίνη. 1:Βλάσης Τσιώτος)
Τα τελευταία χρόνια ο Έλληνας εκπαιδεύθηκε στη διακινδύνευση, στο ρίσκο. Στο τζόγο, χρηματιστήριο, καζίνο. Η ίδια η πολιτική πλέον περιλαμβάνεται στα τυχερά παίγνια. Η ανυπαρξία ιδεών, προγραμμάτων, η ανεπαρκής πολιτική παιδεία, η ανευθυνότητα, η κατάρρευση των κριτηρίων αξιολόγησης, οδηγεί στο να προτείνονται ως εκπρόσωποι πολλοί, με θολές διακηρύξεις. Μετεκλογική περίοδος του ΄12, ρωτήθηκε ο Γ. Πανούσης της Δημοκρατικής Αριστεράς για τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση. Ανάμεσα στ’ άλλα απάντησε ότι «το εγχείρημα που έχει ρίσκο…». Ένας κοινωνιολόγος στα κύρια χαρακτηριστικά του Ρέντζι, νέου πρωθυπουργού της Ιταλίας, προσθέτει την «αγάπη του προς το ρίσκο».
Όταν απουσιάζει ο πολιτικός, αυτοδιοικητικός λόγος, διεκδικείται η κατάληψη του κράτους, του δήμου. Βιάζονται να φθάσουν ψηλά και θέλουν να το ζήσουν το γρηγορότερο. Εκβιάζουν το χρόνο. Αν υπήρχε αγορά του λόγου, των ιδεών, θα υπήρχαν αναδείξεις ανθρώπων, ομάδων, νέες συνθέσεις. Θα ήταν δυνατή η διάκριση ανθρώπων ως φορέων ιδεών. Η ψήφισή τους θ’ αφορούσε εντολή αντιπροσώπευσης γι αυτές τις ιδέες τους. Τοπικά έχει παρατηρηθεί και παρατηρείται αντιπροσώπευση για κάθε άλλο λόγο, εκτός από πολιτικές, αυτοδιοικητικές ικανότητες. Το ρίσκο είναι μεγάλο αν τα αποθέματα του διεκδικητή είναι η θέλησή του και μόνο. Τότε προσβλέπει ψηλά, αλλά δεν γνωρίζει που βρίσκεται.
Πρώτη παρουσία υποψηφίου δημάρχου στο δήμο Ξυλοκάστρου - Ευρωστίνης είναι αυτή του κ. Τσιώτου. Και αυτός, και όλοι πρέπει να κριθούν με βάση κριτήρια, αξίες σταθερές και όχι ευκαιριακές, ούτε αυτές βέβαια που θέλουν να υποκαταστήσουν την πολιτική κριτική με προσωπικές επιθέσεις. Ένα ερώτημα προκύπτει από τα πιο πάνω: τι είδε ο καθένας που πρωτοστελέχωσε την υποψηφιότητα αυτή, ώστε να πιστέψουν ότι ο άνθρωπος αυτός κάνει για δήμαρχος;
Κάποιος για να είναι «τοπικός ηγέτης» ή «αρχηγός» κλπ πρέπει να εκπληρεί βασικές προϋποθέσεις. Να έχει γνώση του τόπου του, να έχει μια ερμηνεία της ιστορικής διαμόρφωσης του κοινωνικού σχηματισμού, να συμπυκνώνει και διαθέτει καλύτερα από τους άλλους δυνατότητες έκφρασης ενός ανορθωτικού σχεδίου, και να έχει τη συναίνεση πάνω σ’ αυτό. Ικανοποιείται κάποια από τις παραπάνω προϋποθέσεις από την υποψηφιότητα στην οποία αναφερόμαστε;
Σύντομα κι απλά: για να «θεραπεύσεις» μια κοινωνία πρέπει πρώτα να κάνεις το «αγροτικό» σου. Πριν γίνεις πάπας πρέπει να γίνεις παπάς. Με άλλα λόγια η ανάδειξη πρέπει να εντάσσεται σε μια διαδικασία μαθητείας, συμμετοχής στην κοινωνία πολιτών. Διαφορετικά, προωθούνται άνθρωποι που αναδεικνύουν την μη ποιότητά τους όταν καταλάβουν μικρές ή μεγαλύτερες εξουσίες. Αλλοίμονο τότε για τους ανθρώπους, τις κοινωνίες, την ιστορία. Γιατί τότε η ιστορία καταγράφει μόνο την πτώση, την παρακμή.
Κάθε τόσο αναζητείται ο πολιορκητικός κριός. Για να διώξουμε κάποιον. Ο πρώην δήμαρχος κ. Σκούρας στον κ. Τσιώτο προτείνει συνένωση με τον διάδοχο-υποψήφιο του δικού του συνδιασμού. «Για να μην καταδικάσουν το δήμο σε οπισθοδρόμηση». Εκδηλώνει συγγενικές ταυτότητες.
Ανακοινώσεις υποψηφιοτήτων με γενικότητες του στυλ ότι εμείς θέλουμε τη συμμετοχή της κοινωνίας είναι κολακείες προς την κοινωνία. Η κολακεία όμως δεν είναι σεβασμός. Η κολακεία του πολίτη, είναι προσπάθεια εξαγοράς του πολίτη.
Τα άμμετρα εγώ φέρνουν καθυστέρηση. Ιδιαίτερα όσοι τρέχουν να γίνουν εκπρόσωποι του λαού και θέλουν να ζήσουν σήμερα το αύριο. Διευρύνουν το ρήγμα αξιών και αναγκών. Οι κοινωνίες που ρισκάρουν με προσωπικό αντιπροσώπευσης το οποίο δεν διαθέτει ιστορικές αναφορές, ταυτότητα, σχέδιο, εγκλωβίζονται. Δεν βλέπουν φως στο συλλογικό τους μέλλον.
Με αφορμή την εκτόξευση του δήμαρχου Ρέντζι στην πρωθυπουργία, ο μεγάλος διανοούμενος και αγωνιστής Αλμπέρτο Αζόρ Ρόζα σημείωνε: «σ’ ένα σύστημα δημοκρατικό-αντιπροσωπευτικό, η δύναμη, η εξουσία, ακόμα κι αυτή η προσωπική, διαμορφώνεται κατά μήκος μιάς διαδικαστικής αλυσίδας που παρουσιάζει σε κάθε κρίκο της μια ευκαιρία απόδειξης και κατά περίπτωση τον προβιβασμό».
Ο Παπαδιαμάντης αυτοεξομολογούμενος: «ουδέποτε επεζήτησα βεβιασμένην θέσιν ή πλοκήν». Δεν βιαζόταν, γι’αυτό διαβάζεται και διδάσκει ακόμα.

Γρηγόρης Κλαδούχος
Ξυλόκαστρο, 2 Μαρτίου 2014