Ιδεολογία και πολιτική του Φασισμού

του Νίκου Μαρκέτου

Ιταλικός Φασισμός
Υποταγή του ατόμου στο κράτος
Ακτιβισμός
Συγχώνευση θρησκείας και ιδεολογίας και οι Τελετουργίες ως ιεροποιημένες πολιτικές πράξεις

Θέληση για νόημα και φασιστική φιλοσοφία
Παλλιγενεσία
Ο Hitler αρχικά παρουσιάστηκε ως Μεσσίας της παλιάς μεσαίας τάξης, υποσχέθηκε την καταστροφή των πολυκαταστημάτων, και το σπάσιμο της κυριαρχίας του τραπεζικού κεφαλαίου. Αυτές οι υποσχέσεις δεν τηρήθηκαν. Ο ναζισμός δεν είχε ποτέ οποιεσδήποτε αληθινές πολιτικές ή οικονομικές αρχές. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η κυριότερη αρχή του ναζισμού ήταν ο ριζοσπαστικός οπορτουνισμός. Αυτό που συνέβη είναι ότι εκατοντάδες χιλιάδες μικροαστοί, οι οποίοι κατά τη συνήθη πορεία της ανάπτυξης δεν είχαν πολλές πιθανότητες να αποκτήσουν περιουσία ή εξουσία, ως μέλη της ναζιστικής γραφειοκρατίας απέκτησαν πλούτο και κύρος και ανάγκασαν τις ανώτερες τάξεις να τους δεχτούν στην μοιρασιά του πλούτου. Σε άλλους που δεν ήταν μέλη του Ναζιστικού μηχανισμού δόθηκαν οι θέσεις εργασίας που άρπαξαν από τους Εβραίους και τους πολιτικούς εχθρούς.

Όσο για τους υπόλοιπους, αν δεν πήραν περισσότερο «άρτο», πήραν «θεάματα». Η συναισθηματική ικανοποίηση που πήραν από αυτά τα σαδιστικά θεάματα και από μια ιδεολογία που τους έδωσε την αίσθηση της ανωτερότητας πάνω από την υπόλοιπη ανθρωπότητα μπορούσε να τους αποζημιώσει για το γεγονός ότι η ζωή τους είχε αποδυναμωθεί, οικονομικά και πολιτισμικά (Fromm E., 1942).

Μετά την νύχτα των μεγάλων μαχαιριών (Nacht der Langen Messer) που έλαβε χώραν στη Ναζιστική Γερμανία από τις 30 Ιουνίου έως τις 2 Ιουλίου 1934, διαψεύστηκαν τελεσίδικα οι προσδοκίες για ανακατανομή του πλούτου και οικονομική στήριξη της μεσαίας τάξης και το Ναζιστικό καθεστώς ετέθη στην υπηρεσία των μονοπωλιακών συμφερόντων. Κατά τις μέρες αυτές, το Ναζιστικό καθεστώς διέπραξε μια σειρά δολοφονίες, ηγετικών προσωπικοτήτων της αριστερής πτέρυγας του Ναζιστικού Κόμματος, και εξεχόντων αντιναζιστών συντηρητικών. Θύμα της εκκαθάρισης ήταν και ο ηγέτης της παραστρατιωτικής οργάνωσης Sturmabteilung (SA), Ernst Röhm όπως και πολλά μέλη της ίδιας οργάνωσης.

Ο Röhm, θέλησε να εξαλείψει το κατεστημένο της Πρωσικής αριστοκρατίας στο στράτευμα, θέλοντας η SA να αποτελέσει τον πυρήνα του νέου γερμανικού στρατού, υπό την ηγεσία του. Επίσης, ο Röhm διακήρυσσε με έμφαση την «συνέχιση της γερμανικής επανάστασης", ώστε να επιφέρει την ανακατανομή του πλούτου. Ο Rohm είδε σοβαρά τη σοσιαλιστική υπόσχεση του εθνικοσοσιαλισμού, και απαιτούσε από τον Χίτλερ και τους άλλους ηγέτες του κόμματος να προχωρήσουν σε ευρεία σοσιαλιστική μεταρρύθμιση στη Γερμανία.

Το κατεστημένο στον στρατό, τη βιομηχανία, και την πολιτική άσκησαν έντονη πίεση στον Χίτλερ για να μειωθεί η επιρροή της SA και να στραφεί εναντίον του Röhm.

Ιταλικός φασισμός

O Ιταλικός φασισμός ήταν ένα μαζικό κίνημα, που γεννήθηκε από την εμπειρία του Μεγάλου Πολέμου, και την αντικομουνιστική αντίδραση της μεσαίας τάξης. Ως κοινωνική έκφραση κυρίως των μεσαίων στρωμάτων, ο φασισμός πρότεινε όχι μόνο την υπεράσπιση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας ενάντια στην απειλή της κομουνιστικής επανάστασης, αλλά είχε στόχο να κάνει την δική του πολιτική και πολιτιστική επανάσταση, μέσω της καταστροφής του φιλελεύθερου καθεστώτος και της κατασκευής ενός νέου κράτους, με την ολοκληρωτική οργάνωση της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος.

Η φιλοσοφική βάση του φασισμού για την ιστορία ήταν ο αντι-ιστορικός υλισμός, ο οποίος, όπως υποστήριζε ο Mussolini, έβλεπε τους ανθρώπους ως "απλές μαριονέτες στην επιφάνεια της ιστορίας.» [Το δόγμα του φασισμού 1932] Ήταν δραστικά αντίθετος με τη μαρξιστική ερμηνεία της ιστορίας, που καθορίζεται από την ταξική πάλη, γιατί αυτή η παραδοχή θα σήμαινε ότι η έλευση του μπολσεβικισμού ήταν ιστορική αναγκαιότητα.

Υποταγή του ατόμου στο κράτος

Η φασιστική ιδεολογία ήταν η πιο πλήρης εκλογίκευση του ολοκληρωτικού κράτους, και βασίζεται στην αντίληψη του ατόμου ως ένα παροδικό στοιχείο στην εθνική συλλογικότητα. Συνέπεια αυτής της ιδέας ήταν η υποταγή της ατομικής και συλλογικής ζωής στην απόλυτη κυριαρχία του κράτους, μέσω της μόνιμης κινητοποίησης του πληθυσμού, σε μια μαζική πολιτική. Ο φασισμός κατανόησε τη σημασία των μαζών στη σύγχρονη κοινωνία, αλλά τους αρνήθηκε το δικαίωμα και τα μέσα, ως «μάζα», να εκφράσουν μια πολιτική ιδέα και να έχουν αυτοδιάθεση, βάσει των αρχών της ισότητας και της ελευθερίας.

Ο φασισμός συνέδεσε τον ατομικισμό και τον ηδονισμό με την φιλελεύθερη αστική-καπιταλιστική κουλτούρα, που παραμελεί την έννοια του έθνους υπέρ του ατόμου. Οι φασίστες υποστήριξαν ότι η τρέχουσα πολιτική και κοινωνική αναστάτωση ήταν αποτέλεσμα των ιδανικών του Διαφωτισμού.

Το Δόγμα του Φασισμού ("La dottrina del fascismo") ένα δοκίμιο που έγραψε ο Mussolini σε συνεργασία με τον θεωρητικό του φασισμού Giovani Gentile παρουσιάζει την φασιστική αντίληψη της ιστορίας, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος είναι άνθρωπος μόνο δυνάμει της πνευματικής διεργασίας στην οποία συμβάλλει ως μέλος της οικογένειας, της κοινωνικής ομάδας, του έθνους, και στην λειτουργία της ιστορίας στην οποία όλα τα έθνη, συμβάλουν [Το δόγμα του Φασισμού, 1932].

Η ατομική ευημερία του ατόμου δεν σήμαινε τίποτα χωρίς την ευημερία του κράτους. Ο φασισμός αρνείται το ιδεώδες του Διαφωτισμού για τα ατομικά δικαιώματα, επικαλούμενος την αποστολή και το καθήκον ως μέσο αυτοπραγμάτωσης.

Ο Hitler μιλώντας για το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, το οποίο γι’ αυτόν είναι κατά το μάλλον ή ήττον ίδιο με τη θέληση για δύναμη, λέει ότι στον Αριο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης έχει φτάσει στην πιο ευγενή μορφή "γιατί υποτάσσει πρόθυμα το δικό του εγώ στη ζωή της κοινότητας και, αν χρειαστεί, το θυσιάζει επίσης".

Στην ναζιστική ιδεολογία και πρακτική, το άτομο θα πρέπει να αποδεχθεί την προσωπική του ασημαντότητα, να υποταχτεί σε μια ανώτερη δύναμη, και στη συνέχεια να αισθάνεται υπερήφανο για τη συμμετοχή στη δύναμη και τη δόξα αυτής της ανώτερης δύναμης. Ο Χίτλερ εκφράζει αυτή την ιδέα με σαφήνεια στον ορισμό του ιδεαλισμού: " Μόνο ο ιδεαλισμός οδηγεί τους ανθρώπους στην εκούσια αναγνώριση του προνομίου της δύναμης και της αντοχής και έτσι τους κάνει να γίνονται ένα σωματίδιο σκόνης αυτής της τάξης που διαμορφώνει και σχηματοποιεί ολόκληρο το σύμπαν" (Schuman F. L., 1934).

Ο Goebbels δίνει έναν παρόμοιο ορισμό αυτού που αποκαλεί Σοσιαλισμό: "Το να είσαι σοσιαλιστής», γράφει, «είναι να υποτάσσεις το εγώ στο εσύ· Ο σοσιαλισμός θυσιάζει το άτομο προς χάριν του συνόλου" (Etlin Ri.A., 2002).

Ακτιβισμός

Ο φασισμός συνοψίζει τα βασικά χαρακτηριστικά της ιδεολογίας του στο μύθο του κράτους και στον ακτιβισμό ως ιδεώδη ζωής.

Τα τάγματα εφόδου (τα squadrismo στην φασιστική Ιταλία και τα Schutzstaffel [SS], «τάγματα προστασίας») των ναζί, αποτέλεσαν τις παραστρατιωτικές πτέρυγες των φασιστικών κόμματων. Σύμφωνα με τον διαπρεπή ιστορικό Emilio Gentile, τα τάγματα εφόδου (squadrismo) ήταν η πραγματική βάση του φασιστικού κινήματος (Gentile E., 1984).

Αυτές οι βίαιες πολιτοφυλακές χρησιμοποιήθηκαν για την καταστολή των εργατικών εξεγέρσεων, για επιθέσεις σε απεργούς και για τον εκφοβισμό των ψηφοφόρων. Επίσης, τα τάγματα εφόδου επέτρεψαν σε πολλούς νέους άνδρες να ικανοποιήσουν την μιλιταριστική φιλοδοξία τους, με βάση την διαταγή, την ηγεσία, και την πειθαρχία. Το τάγμα εφόδου παρείχε κοινωνική κινητικότητα στους άνδρες των κατωτέρων τάξεων οι οποίοι βρήκαν μια ευκαιρία για ταξική αναρρίχηση. Πολλοί νέοι άνδρες προσελκύστηκαν από τα τάγματα εφόδου γιατί παρείχαν μια ισχυρή-ένοπλη λύση στο σύμπλεγμα κατωτερότητας, τοποθετώντας τη χίμαιρα της εξουσίας στα χέρια των φασιστών πεζικάριων.

Συγχώνευση θρησκείας και ιδεολογίας και οι Τελετουργίες ως ιεροποιημένες πολιτικές πράξεις

Φασισμός και ναζισμός είχαν τα χαρακτηριστικά πολιτικής θρησκείας, με το δικό τους σύνολο πεποιθήσεων και δογμάτων τα οποία προορίζονται να ορίσουν το νόημα και το σκοπό της ύπαρξης, δημιουργώντας μια νέα πολιτική λατρεία με επίκεντρο την ιεροποίηση του φασιστικού κράτους και με μια ακολουθία συλλογικών τελετουργιών για τον εορτασμό των μεγάλων γεγονότων της «ιερής ιστορίας».

Ο όρος Weltanschauung (κοσμοαντίληψη) συμπεριλαμβάνει την ολοκληρωμένη αντίληψη του κόσμου, και μια ολοκληρωμένη φιλοσοφία της ανθρώπινης ζωής.

Οι θεωρητικοί Emilio Gentile και George Mosse (1966) βλέπουν την ιεροποιημένη πολιτική ως ένα ισχυρό χαρακτηριστικό του φασισμού. Αυτές οι ιεροποιήσεις (αλάθητο, ισχύς από μια ανώτερη πηγή, η ιδέα της μεταμόρφωσης) δεν αφορούν το μεταφυσικό. Αντίθετα εστιάζουν στο κράτος, αντικαθιστώντας το μεταφυσικό με την τρέχουσα πολιτική τάξη ως την πηγή της σωτηρίας. Στο βιβλίο του «Ο ερχομός του Τρίτου Ράιχ, ο Richard Evans δηλώνει: «Ο Χίτλερ πάντα επέμενε ότι ο ναζισμός ήταν ουσιαστικά για αυτόν τον κόσμο, όχι το επόμενο "(Evans R., 1960).

Ο θεωρητικός και ιδεολογικός καθοδηγητής του ναζιστικού κόμματος Alfred Rosenberg στο βιβλίο του, ο μύθος του εικοστού αιώνα (1930) που εξηγεί το Ναζιστικό σύστημα πνευματικών πεποιθήσεων, μίλησε για μια νέα «θρησκεία του αίματος", βασισμένη στις υποτιθέμενες έμφυτες επιταγές της Βόρειας (Nordic) ψυχής που υπερασπίζεται τον ευγενή χαρακτήρα της κατά του φυλετικού και πολιτισμικού εκφυλισμού. Πίστευε ότι αυτό είχε ενσωματωθεί στις πρώιμες Ινδο-Ευρωπαϊκές θρησκείες, κυρίως στον αρχαίο ευρωπαϊκό παγανισμό (Κέλτικο, Γερμανικό, Ελληνικό, Ρωμαϊκό), στον Ζωροαστρισμό, και τον Βεδικό Ινδουισμό. Επεχείρησε επίσης να αφαιρέσει από τον Χριστιανισμό τις εβραϊκές επιρροές.

Οι μεγάλες δημόσιες τελετές του φασισμού οργανώθηκαν όχι μόνο για να δώσουν μια θετική εξωτερική εικόνα της δύναμης του κινήματος, αλλά και να φέρουν στην καθημερινή ζωή, τον μύθο του φασιστικού κράτους, που απεικονίζεται ως «ηθική κοινότητα». Η πολιτική λατρεία ήταν το ενωτικό χαρακτηριστικό σχεδιασμένο για να διατηρεί το κύρος και την εξουσία του κράτους, για να ανανεώνεται περιοδικά η πολιτική πίστη στον φασισμό και στον ηγέτη. Ο εορτασμός των «ιερών γιορτών» που δημιουργήθηκαν από το καθεστώς ήταν βασικά μια αισθητική δραματοποίηση της φασιστικής μυθολογίας.

Για τον ιστορικό Richard Grunberger "Το πολιτικό τελετουργικό επιτελούσε την λειτουργία της μυστικοποίησης των πραγματικών κενών και αντιφάσεων στην κοσμοαντίληψη, συσκοτίζοντας το με ένα τεράστιο ξέσπασμα της δημόσιας συμμετοχής βασισμένο στον ενθουσιασμό, την συγκίνηση και το συναίσθημα. Η αύξηση των τελετουργικών γιορτών, τα συλλαλητήρια του κόμματος και οι δημόσιες εκδηλώσεις ήταν προπαγανδιστική πολιτική δράση. Ο στόχος ήταν να σταθεροποιήσει τα συναισθήματα του ανήκειν σε μια κοινότητα και της αφοσίωσης σε ένα ενιαίο σκοπό. Όπως είπε ο Hitler για τα συλλαλητήρια της Νυρεμβέργης, "Ο άνθρωπος που μπαίνει σε μια τέτοια συγκέντρωση αμφίβολος και διστακτικός, φεύγει δυναμωμένος· έχει γίνει μέλος της νέας κοινότητας. "(Grumberger 1993).

Ο «Χιτλερικός χαιρετισμός" που έγινε υποχρεωτικός μετά το 1933 είναι ίσως το πιο προφανές παράδειγμα μιας επαναληπτικής δημόσιας δράσης που όχι μόνο φέρει πολιτικά συμβολική βαρύτητα, αλλά και το βάρος ενός ολόκληρου μύθου. Όπως είπε ο Tillman Allert στο βιβλίο του ήταν ένας όρκος και μια προσπάθεια να ξεριζώσει κάθε αμφιβολία σε σχέση με την υποταγή στο μυαλό του ατόμου που απευθύνει τον χαιρετισμό (Tillman A., 2009).

Η θέληση για νόημα και φασιστική φιλοσοφία

Στις αρχές του 20ου αιώνα και μετά τον πόλεμο υπήρξε κρίση νοήματος. Η ανομία και η καταστροφή της αξίας, που προήλθε από την ταραχώδη δέκατο ένατο αιώνα με τη μαζική βιομηχανική μετατόπιση, τις εθνικιστικές διαμάχες έφερε πολλούς Ευρωπαίους αντιμέτωπους με τον μεταφορικό θάνατο του Θεού. Ο γνωστός λόγιος Benedict Anderson ισχυρίστηκε ότι ο εθνικισμός και η εθνική κυριαρχία "γεννήθηκαν σε μια εποχή που ο Διαφωτισμός και η Επανάσταση κατέστρεφαν τη νομιμότητα της ελέω Θεού, ιεραρχικής δυναστικής βασιλείας» (Anderson, B. 1983).

Ο αρχικός σκοπός του φασισμού ήταν να δώσει νόημα στα δεινά. O φασισμός αντελήφθη την έμφυτη ανάγκη της αναζήτησης σκοπού σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό και υπαγόρευσε το νόημα για όλους. Αντί να επιτρέπει στο άτομο να βρει σκοπό για τον εαυτό του, ο φασισμός υπαγόρευε το πιστεύω του. Αν στην θεωρία του Viktor Frankl το νόημα ζωής ήταν υποκειμενικό, στην θεωρία του Φασισμού ήταν το αντίθετο: ο μόνος νόμιμος σκοπός ή νόημα στο φασιστικό κράτος ήταν το ίδιο το κράτος. Όπως υποστήριζε συχνά ο Frankl, όταν αντιμετωπίζουμε αντιξοότητες, είναι πολύ ευκολότερο να ακολουθήσουμε ή να υποκύψουμε στις επιθυμίες του άλλου, παρά να απαντήσουμε στη ζωή ως άτομα. Αλλά για να απαντήσουμε στα ερωτήματα της ζωής πρέπει να είμαστε υπεύθυνοι για την ύπαρξη μας. Εξισώνοντας την ατομική ύπαρξη με την ύπαρξη του κράτους, ο φασισμός είχε μια φιλοσοφική βάση για να ορίσει το νόημα ζωής.

Η εναντίωση στον φασισμό ισοδυναμούσε με εναντίωση στο κράτος, αλλά και εναντίωση στην ιστορία και την κοινότητα. Έτσι, ο αντιφρονών στιγματίστηκε ως αιρετικός, ως μια απειλή για την ίδια την ύπαρξη.

Ο Emilio Gentile επισημαίνει ότι το ολοκληρωτικό κόμμα, από τις απαρχές του, έχει ένα πολύπλοκο σύστημα πεποιθήσεων, δογμάτων, μύθων, τελετουργιών και συμβόλων που ορίζουν το νόημα και τον σκοπό της συλλογικής ύπαρξης μέσα σε αυτόν τον κόσμο, και επίσης ορίζουν το καλό και το κακό αποκλειστικά βάσει των αρχών, των αξιών και των στόχων του κόμματος.

Για τον Giovanni Gentile, η αλλαγή παραδείγματος μετά το Μεγάλο Πόλεμο δεν ήταν μόνο κοινωνική ή πολιτική, αλλά και πνευματική. Η φιλοσοφική θεωρία του Gentile ο ακτουαλισμός (Actualism) πρόσφερε μια πνευματική βάση για τον φασισμό. Ο Ακτουαλισμός συνοψίζεται στη φράση του Gentile "η ουσία του πνεύματος δεν είναι άλλο παρά η δράση" (Ο ιδεαλισμός της δράσης) (Gentile G., 1928).

Η πίστη στην «Σκέψη και Δράση» έτσι αποτέλεσε τη βάση του φασισμού: «το άτομο έχει ένα νόμο και ένα σκοπό την υπακοή στην οποία και κατά την εκπλήρωση της οποίας και μόνο επιτυγχάνει την πραγματική αξία του. Το δόγμα του φασισμού, επικαλείται την αποστολή και το καθήκον ως ένα μέσο αυτοπραγμάτωσης. O Mussolini ήλπιζε να δημιουργήσει μια ανώτερη ζωή, θεμελιωμένη στο καθήκον, που μπορεί να επιτύχει μια καθαρά πνευματική ύπαρξη στην οποία να περιλαμβάνεται και η αξία του ως άνθρωπος."

Παλλιγενεσία

Το Φασιστικό κόμμα περιλαμβάνει μια ιδεολογία της παλλιγενεσίας, η οποία αποσκοπεί να διαμορφώσει το άτομο και τις μάζες, μέσα από μια ανθρωπολογική επανάσταση, για να αναγεννηθεί το ανθρώπινο είδος και να δημιουργήσει τον νέο άνθρωπο, που θα είναι αφιερωμένος ‘’ψυχή τε και σώματι’’ στην πραγμάτωση της επαναστατικής και ιμπεριαλιστικής πολιτικής του ολοκληρωτικού κόμματος (Emilio Gentile 2000· Griffin R.,1993). Ο απώτερος στόχος είναι η δημιουργία ενός νέου πολιτισμού σε επεκτατική και υπερεθνική γραμμή.

Όπως αναφέρει ο Griffin, "το όραμα του Τρίτου Ράιχ, ήταν να αναγεννήσει κάθε πτυχή της κοινωνίας, ακόμη και αν αυτό αναπόφευκτα το κατόρθωσε εν μέρει καταστρέφοντας το παλιό και παράγοντας φρικτές παρωδίες ενός νέου». Ο Hitler μιλούσε συνεχώς για την άνοδο και την αποκατάσταση του έθνους. Η βαθιά ριζωμένη δυσαρέσκεια του γερμανικού λαού για την ήττα στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Συνθήκη των Βερσαλλιών ήταν μια συλλογική δεξαμενή από την οποία οι Ναζί αντλούσαν συνεχώς. Ήταν επιτακτική ανάγκη για τον γερμανικό λαό να ξυπνήσει η εσωτερική του δύναμη και το ιστορικό εγελιανό πεπρωμένο του. Όπως αναφέρεται ο Hitler είχε πει «Εκείνοι που δεν βλέπουν στον εθνικοσοσιαλισμό τίποτα περισσότερο από ένα πολιτικό κίνημα δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα γι 'αυτό. Είναι πολύ περισσότερο από μια θρησκεία: είναι η θέληση να δημιουργήσει εκ νέου την ανθρωπότητα» (Griffin R., 1993).

Ο Βασικός μύθος της ναζιστικής κοσμοαντίληψης (Weltanschauung) περιλαμβάνει τον μύθο των ξένων πολιτιστικά πραγμάτων, που προέρχονται είτε από αντεθνικές (unvolkisch) είτε/και εκφυλισμένες (entartete) πηγές· η ναζιστική Weltanschauung ήταν αυτό που αρκετοί μελετητές έχουν χαρακτηρίσει μανιχαϊστική" από την αρχαία δυϊστική θρησκεία του Μάνι. Σε αυτό το μύθο ο κόσμος και όλοι οι άνθρωποι είναι εκατέρωθεν μίας διαχωριστικής γραμμής. Έτσι τα Völkisch πράγματα στέκονται ενάντια στα unvolkisch πράγματα, τα υγιή στέκονται απέναντι σε εκφυλισμένα (entartete). Το μεγαλύτερο από όλα τα πράγματα που στέκεται ενάντια στον κόσμο των Ναζί ήταν ο Εβραίος. Oχι ο Εβραίος ως άτομο, αλλά ο Εβραίος ως σατανικό αρχέτυπο. Η ναζιστική προπαγάνδα παρήγαγε ένα ευρύ φάσμα μεταφορών που αφορούσε τους Εβραίους χαρακτηρίζοντας τους «παράσιτα», «βδέλλες στο εθνικό σώμα" (Volkskörper), και "επιδημία". Όπως έγραψε ο Goebbels, «Οι Εβραίοι θα μας καταστρέψουν αν δεν υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας εναντίον τους. Στη Γερμανία, οι Σοσιαλιστές και οι Εβραίοι είχαν κατηγορηθεί από το 1920 για την ήττα της στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Αυτό θα γινόταν ένας ιδιαίτερα δυνητικός πολιτικός μύθος που ο Hitler θα ενσωμάτωσε στο μεγάλο μύθο των "άλλων" -προδοτικών στοιχείων που είχαν απομυζήσει τη δύναμη της Γερμανίας και απαίτησε την απόλυτη καταστροφή τους. Οι ναζιστικοί αντισημιτικοί μύθοι πρόσφεραν μια πολύ σημαντική συνεκτική λειτουργία, για τη διατήρηση της πίστης και της ενότητας του κόμματος. Ο βαθιά ριζωμένος αντισημιτισμός της κουλτούρας των ναζί είχε τις ρίζες του τόσο σε δημοφιλή κείμενα όσο και σε πνευματικούς κλάδους. Η εναντίωση της Αρίων στους Εβραίους ήταν ένα συχνό θέμα στην πολεμική και τα δοκίμια των Αριοσοφιστών και άλλων αποκρυφιστικών μυστικών κοινωνιών, που προηγήθηκαν και τροφοδότησαν το Εθνικοσοσιαλισμό (Goodricke-Clarke N., 1992).

Οι ομοφυλόφιλοι, οι μαρξιστές, οι αριστεροί διανοούμενοι, οι αντισυμβατικοί καλλιτέχνες, οι τσιγγάνοι, οι Πολωνοί, οι ανάπηροι, οι νοητικά καθυστερημένοι ή οι ψυχασθενείς είχαν επίσης χαρακτηριστεί ως εκφυλισμένοι. Τα έργα καλλιτεχνών που δεν συμμορφώνονται με τις οδηγίες του Ράιχ χαρακτηρίζονταν ως εκφυλισμένα, κατάσχονταν και καταστρέφονταν. Οι Ναζί επέκριναν το στυλ Bauhaus ως εκφυλισμένο και unvolkisch.

Σχέδιο Β