Γράφει ο Γιάννης Δ. Μπάρτζης
Δρ Πανεπιστημίου Αθηνών
Πρόεδρος της Εταιρείας Κορινθίων Συγγραφέων
Ο Πέτρος Πικρός ανήκει στη χορεία των λησμονημένων συγγραφέων, παρά τη σημαντική του συμβολή στη νεοελληνική λογοτεχνία, στην παιδική λογοτεχνία και στη δημοσιογραφία. Ήταν για χρόνια ασαφή και διφορούμενα τα στοιχεία της βιογραφίας του, το πραγματικό του όνομα, τα ψευδώνυμά του, η ακριβής ηλικία του, ενώ έχει χαθεί ή λανθάνει ένα μέρος του έργου του. Κατά τη δεκαετία του ’20 υπήρξε ο εκπρόσωπος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας στο χώρο της λογοτεχνίας, δημιουργός ή βασικός συνεργάτης των πρώτων αριστερών φιλολογικών περιοδικών και για αρκετό χρονικό διάστημα αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη. Το 1931, με αφορμή ζητήματα γύρω από την έκδοση του περιοδικού Πρωτοπόροι, επήλθε ρήξη στις σχέσεις του με την ηγεσία του ΚΚΕ και εκδιώχθηκε συκοφαντούμενος από τους κόλπους της Αριστεράς. Κάποιοι μελετητές ισχυρίζονται ότι έκτοτε απογοητευμένος σιώπησε και έπαψε να υπάρχει για τη λογοτεχνία μας. Αυτό όμως αποδεικνύεται από διδακτορική μελέτη που έγινε στο ΠΤΔΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών (2002) ότι
Δρ Πανεπιστημίου Αθηνών
Πρόεδρος της Εταιρείας Κορινθίων Συγγραφέων
Ο Πέτρος Πικρός ανήκει στη χορεία των λησμονημένων συγγραφέων, παρά τη σημαντική του συμβολή στη νεοελληνική λογοτεχνία, στην παιδική λογοτεχνία και στη δημοσιογραφία. Ήταν για χρόνια ασαφή και διφορούμενα τα στοιχεία της βιογραφίας του, το πραγματικό του όνομα, τα ψευδώνυμά του, η ακριβής ηλικία του, ενώ έχει χαθεί ή λανθάνει ένα μέρος του έργου του. Κατά τη δεκαετία του ’20 υπήρξε ο εκπρόσωπος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας στο χώρο της λογοτεχνίας, δημιουργός ή βασικός συνεργάτης των πρώτων αριστερών φιλολογικών περιοδικών και για αρκετό χρονικό διάστημα αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη. Το 1931, με αφορμή ζητήματα γύρω από την έκδοση του περιοδικού Πρωτοπόροι, επήλθε ρήξη στις σχέσεις του με την ηγεσία του ΚΚΕ και εκδιώχθηκε συκοφαντούμενος από τους κόλπους της Αριστεράς. Κάποιοι μελετητές ισχυρίζονται ότι έκτοτε απογοητευμένος σιώπησε και έπαψε να υπάρχει για τη λογοτεχνία μας. Αυτό όμως αποδεικνύεται από διδακτορική μελέτη που έγινε στο ΠΤΔΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών (2002) ότι