Ο όρος «άνθρωπος της πίσω πόρτας» (Back Door Man) έχει πολλές έννοιες. Στο πρωτότυπο μπλουζ τραγούδι του Willie Dixon, αναφέρεται σε έναν άνδρα που έχει σχέση με μια παντρεμένη και χρησιμοποιεί την πίσω πόρτα για να φύγει κρυφά, πριν επιστρέψει ο σύζυγός της. Κατα την προεδρία του Gerald Ford, ο όρος «άνθρωπος της πίσω πόρτας» χρησιμοποιήθηκε για τον Dick Cheney, τον Επικεφαλής Προσωπικού του Λευκού Οίκου του Ford, και τις «ικανότητές» του να πετυχαίνει αυτά που ήθελε με αδιαφανή μέσα. Όλο και περισσότερο, όσο ανακοινώνονται τα ονόματα των Υπουργών του Trump, τόσο ολόκληρη η προεδρία Trumpμοιάζει με τον «άνθρωπο της πίσω πόρτας» του HenryA. Kissinger, με την έννοια που χρησιμοποιήθηκε ο όρος για τον Cheney.
Η προεκλογική ρητορική του Trump για την «εκκαθάριση της διαφθοράς» έχει καιρό τώρα ξεχαστεί. Τον Οκτώβριο, κατά τη διάρκεια της καμπάνιας του ως υποψήφιος, ο Trump εξέδωσε ένα δελτίο τύπου δηλώνοντας ότι «Οι δεκαετίες των συμφωνιών για παροχή προνομίων στα συμφέροντα πρέπει να τελειώσουν. Πρέπει να σπάσουμε τον κύκλο της διαφθοράς… Ήρθε η ώρα να “ στραγγίξουμε το βάλτο”, στην Washington, DC… Γι’ αυτό το λόγο προτείνω ένα πλαίσιο μεταρρυθμίσεων στους κανόνες δεοντολογίας, για να ξανακάνουμε ειλικρινή την κυβέρνησή μας».
Μέχρι στιγμής, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος έχει διορίσει σε υπουργικές και άλλες θέσεις περισσότερους δισεκατομμυριούχους από ότι κάθε άλλος πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ- η Betsy De Vos, ιδιοκτήτρια της AmWay, ως υπουργός Παιδείας, ο Willbur Ross, στο Υπουργείο Εμπορίου, η Linda McMahon, στη Διεύθυνση Μικρών Επιχειρήσεων και ο Vincent Viola, στο Υπουργείο Στρατού. Αυτοί, χωρίς να υπολογίσουμε και τον ίδιο τον Trump σαν υποτιθέμενο δισεκατομμυριούχο.
Αναφορικά με τα κατοχυρωμένα ειδικά προνόμια της Wall Street, η Goldman Sachs έχει τεράστια ισχύ εντός της νέας κυβέρνησης. Ο μεγαλομέτοχος της Goldman Sachs, Steven Mnuchin, είναι ένας εκ των υποψήφιων Υπουργών Οικονομικών του Trump. Ο πρόεδρος της Goldman Sachs, Gary Cohn, θα είναι ο επικεφαλής Οικονομικός Σύμβουλος του Λευκού Οίκου. Ο Anthony Scaramucci, που είναι μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής για την προεδρική μετάβαση, είναι πρώην τραπεζίτης της Goldman Sachs, όπως και ο Steve Bannon, ο υπεύθυνος στρατηγικής και Ανώτερος Σύμβουλος του Trump.
Σε αυτό το σύνολο θα πρέπει να προσθέσουμε τουλάχιστον τέσσερεις Στρατηγούς του αμερικανικού στρατού, που εκπροσωπούν το πιο διεφθαρμένο σύμπλεγμα της πολεμικής βιομηχανίας, τον James “Mad Dog” Mattis, στη θέση του Υπουργού Άμυνας, που μετά τη συνταξιοδότησή του μετείχε στο Δ.Σ. μίας εκ των μεγαλύτερων εργολαβικών εταιριών στον τομέα της Άμυνας, της General Dynamics· τον απόμαχο Αντιστράτηγο Mike Flynn, με τη δική του συμβουλευτική εταιρία, στη θέση του Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας και τον απόμαχο Στρατηγό John F. Kelly στη θέση του Υπουργού Εσωτερικής Ασφάλειας.
Αν προσθέσουμε σε αυτό το σύνολο και τον διορισμό του Rex Tillerson, διευθυντικού στελέχους της Exxon Mobil, της μεγαλύτερης πολυεθνικής εταιρίας πετρελαίου των ΗΠΑ, στην ηγεσία του State Department· τον διορισμό του πρώην Κυβερνήτη του Τέξας, της μεγαλύτερης πετρελαιοπαραγωγικής πολιτείας των ΗΠΑ, Rick Perry στη θέση του Υπουργού Ενέργειας, μαζί με τον υπέρμαχο του σχιθολιστικού πετρελαίου, πρώην Γενικού Εισαγγελέα της Οκλαχόμα, Scott Pruitt, που διορίστηκε επικεφαλής της Γραμματείας Περιβαλλοντικής Προστασίας, αρχίζουν να διαφαίνονται συγκεκριμένες δραματικές στροφές στην οικονομική πολιτική σε σύγκριση με την προηγούμενη ατυχή Προεδρεία.
Δούρειος Ίππος για τη γεωπολιτική στρατηγική του Kissinger
Αυτό που διαφαίνεται δεν είναι όμορφο και, δυστυχώς, επιβεβαιώνει απόλυτα το παλαιότερό μου άρθρο για τη Προδοσία του Trump.
Παρόλα αυτά, από όλα τα παραπάνω λείπει κατά τη γνώμη μου ένα ουσιώδες στοιχείο, ήτοι ο σκιώδης ρόλος του πρώην Επικεφαλής του State Department, Henry A. Kissinger, που διαφαίνεται ως ο ανεπίσημος σύμβουλος-κλειδί σε θέματα εξωτερικής πολιτικής για την κυβέρνηση Trump. Αν παρακολουθήσουμε τις κινήσεις του Kissinger τους τελευταίους μήνες, παρατηρούμε μια σειρά από ενδιαφέρουσες συναντήσεις.
Στις 26 Δεκεμβρίου του 2016 η γερμανική εφημερίδα Bild Zeitung δημοσίευσε ένα έγγραφο που ισχυριζόταν ότι επρόκειτο για αντίγραφο μίας ανάλυσης μελών της Ομάδας Μετάβασης του Trump, το οποίο αποκάλυπτε ότι ο πρόεδρος Trump θα αναζητήσει μια «εποικοδομητική συνεργασία» με το Κρεμλίνο, πράγμα που αποτελεί δραματική αλλαγή σε σχέση με την πολιτκή αντιπαραθέσεων και επιβολής κυρώσεων του Obama. Η εφημερίδα συνέχιζε πραγματευόμενη το ρόλο του 93χρονου πρώην επικεφαλής του State Department, Henry A. Kissinger, ως του βασικού, αν και ανεπίσημου, συμβούλου του Trump για θέματα εξωτερικής πολιτικής. Η έκθεση ανέφερε ότι ο Kissinger συντάσει ένα σχέδιο για να φέρει την Ρωσία του Πούτιν και τις ΗΠΑ του Τραμπ σε πιο «αρμονικές σχέσεις», με το σχέδιο να περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την επίσημη αναγνώριση της Κριμαίας ως τμήματος της Ρωσίας και την άρση των οικονομικών κυρώσεων που επέβαλε ο Ομπάμα σαν αντίποινα στην προσάρτηση της Κριμαίας το 2014.
Η παγίδα σε αυτήν την αλλαγή πολιτικής των ΗΠΑ, που κατά τα άλλα ακούγεται συνετή, είναι ο απώτερος στόχος τουKissinger να «ξαναβάλει τον Πούτιν μέσα στη σκηνή (NATO)» όπως κομψά θα το έθετε ο μακαρίτης Τεξανός ΠρόεδροςLyndon Baines Johnson.i
Ποιος είναι ο στόχος του Kissinger; Φυσικά, όχι κάποιος «πολυπολικός κόσμος» που θα σέβεται την εθνική ανερξαρτησία, όπως υποστηρίζει. Ο στόχος του Kissinger είναι να διαβρώσει με έξυπνο τρόπο τον αναπτυσσόμενο διμερή άξονα Κίνας-Ρωσίας, που απειλεί την παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ.
Η τάση των τελευταίων πολλών ετών, μετά και το ατυχές πραξικόπημα του Ομπάμα στην Ουκρανία στις αρχές του 2014, απείλησε το σχέδιο ζωής του Kissinger, που αποκαλείται αλλιώς και «πορεία του David Rockefeller προς μια Παγκόσμια Διακυβέρνηση», μια Παγκόσμια Διακυβέρνηση στην οποία «η υπερεθνική κυριαρχία μιας πνευματικής ελίτ και των παγκόσμιων τραπεζιτών θα προτιμάται σίγουρα από την εθνική αυτοδιάθεση που εφαρμοζόταν τους προηγούμενους αιώνες», για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Rockefeller σε μία από τις επίλεκτες ομάδες του κατά τη διάρκεια της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης το 1991. Το σχέδιο των Trump–Kissinger που δημοσιεύει η Bild Zeitung αναφέρει ότι η ιδέα της αναθέρμανσης των σχέσεων με τη Ρωσία στοχεύει στο αντιστάθμισμα της συγκέντρωσης εξοπλισμών από την Κίνα. Με άλλα λόγια, ένα διαφορετικό παιχνίδι από αυτό του Ομπάμα, αλλά σε κάθε περίπτωση ένα παιχνίδι ισχύος.
Η πραγματική Εξισορρόπηση Δυνάμεων
Ο Kissinger είναι ένας εκ των λίγων εναπομεινάντων υπηρετών της ιστορικής βρετανικής γεωπολιτικής στρατηγικής της Εξισορρόπησης Δυνάμεων. Η αυθεντική βρετανική πολιτική Εξισσορόπησης Δυνάμεων, όπως εφαρμοζόταν στη βρετανική στρατιωτική και διπλωματική ιστορία από την υπογραφή της Συνθήκης του Windsor το 1386, μεταξύ Αγγλίας και Πορτογαλίας, πάντα περιελάμβανε τη συμμαχία της Βρετανίας με τον πιο αδύναμο μεταξύ δύο αντιπάλων, ώστε να κερδίσει τον ισχυρότερο και έπειτα να λεηλατήσει και την εξαντλημένη από τον πόλεμο ασθενέστερη δύναμη. Η πολιτική αυτή υπήρξε εκπληκτικά επιτυχημένη για την οικοδόμηση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας μέχρι και το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η βρετανική πολιτική Εξισορρόπησης Δυνάμεων σχετίζεται πάντα με το ποια δύναμη, στην περίπτωσή μας οι ΗΠΑ που στηρίζει ο Kissinger, κάνει την «εξισορρόπηση». Μετά την ήττα της Γαλλίας του Ναπολέοντα, στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις της Διάσκεψης της Βιέννης το 1814, ο Υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, Viscount Castlereagh, δόμησε μια συνθήκη που εξασφάλιζε ότι καμιά δύναμη της Ηπειρωτικής Ευρώπης δεν μπορούσε να κυριαρχήσει επί των άλλων, μια στρατηγική που διατηρήθηκε μέχρι το 1914 και τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό που παραβλέπουν πολλοί ιστορικοί ήταν ότι η Ηπειρωτική Εξισορρόπηση Δυνάμεων αποτέλεσε απαραίτητο στοιχείο για τη δημιουργία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, που κυριάρχησε στον κόσμο ώς η πρωταρχική ναυτική δύναμη για πάνω από έναν αιώνα.
Στα πλαίσια της διδακτορικής του διατριβής στο Harvard το 1950, ο Kissinger έγραψε ένα βιβλίο με τον τίτλο «Η αποκατάσταση ενός κόσμου: Ο Metternich, ο Castlereagh και τα Προβλήματα της Ειρήνης, 1812-1822». Η μελέτη αυτή της βρετανικής πολιτικής Εξισορρόπησης της Ισχύος βρίσκεται στον πυρήνα των μηχανορραφιών του Kissinger από τότε που έπιασε για πρώτη φορά δουλειά στην οικογένεια Rockefeller τη δεκαετία του ’60. Στο «Η αποκατάσταση ενός κόσμου» ο Kissinger δηλώνει πως «Η διπλωματία δεν μπορεί να διαχωριστεί από την πραγματικότητα της ισχύος και της εξουσίας. Όμως, θα πρέπει να διαχωριστεί… από μια ηθικολογική και παρεμβατική ανησυχία για τις εσωτερικές πολιτικές άλλων κρατών». Συνεχίζει δηλώνοντας ότι «Η απόλυτη δοκιμασία για έναν πολιτικό είναι λοιπόν η ικανότητά του να αναγνωρίζει τον πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων και να χρησιμοποιεί αυτή του τη γνώση για να εξυπηρετεί του σκοπούς του».
Από τότε που ξεκίνησε η σχέση του, στη δεκαετία του ’50, με τον Nelson Rockefeller και τους αδερφούς Rockefeller – τον Laurance, τον David και τον Winthdrop-, ο Henry Kissinger αποτελεί τον βασικό στρατηγικό σχεδιαστή του πλάνου της οικογένειας Rockefeller για την παγκοσμιοποίηση ή διαφορετικά την Παγκόσμια Διακυβέρνηση υπεράνω εθνικών κρατών, όπως την ονόμασε ο David Rockefeller το 1991. Στο πλαίσιο αυτής της θέσης περιλαμβανόταν και ο ρόλος που έπαιζε ο Kissinger στις συναντήσεις της Λέσχης Bilderberg και στην Τριμερή Επιτροπή του David, αλλά και ο ρόλος που παίζει μέχρι και σήμερα. Ήταν ο Kissinger ως Επικεφαλής του State Department που ζήτησε από τον καλό του φίλο David Rockefeller να διευκολύνει το σχέδιο του Nixon για το «άνοιγμα της Κίνας στη Δύση» το 1971. Ο γεωπολιτικός σκοπός του Kissinger ήταν να παρασύρει την Κίνα, που τότε ήταν ο πιο αδύναμος από τους δύο μεγάλους αντιπάλους της Ουάσινγκτον, σε μια συμμαχία ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, που αποτελούσε τότε τον ισχυρότερο αντίπαλο, τουλάχιστον όσον αφορά τους στρατιωτικούς και γεωπολιτικούς όρους.
Σήμερα, στην αυγή του 2017, οι ρόλοι έχουν αλλάξει και η Κίνα, μετά από περισσότερες από 3 δεκαετίες αχαλίνωτης βιομηχανικής και οικονομικής ανάπτυξης, έχει ολοφάνερα αναδειχθεί σε ισχυρότερος παράγοντας αμφισβήτησης του σχεδίου του David Rockefellerπου λέγεται Παγκόσμια Διακυβέρνηση. Η Ρωσία, μετά την οικονομική βαρβαρότητα και αποβιομηχάνιση της μετά το 1991 εποχής του Yeltsin, είναι κατά την εκτίμηση του Kissinger με διαφορά ο πιο αδύναμος εκ των δύο μεγάλων του αντιπάλων. Αμφότερες η Κίνα του Xi Jinping και η Ρωσία του Putin είναι, μαζί με το Ιράν, οι μεγαλύτεροι υπερασπιστές της εθνικής κυριαρχίας, αποτελώντας έτσι τα βασικά εμπόδια για την Παγκόσμια (φασιστική) Διακυβέρνηση του David Rockefeller (τον χρησιμοποιώ ως υπόδειγμα).
Η περίεργη διπλωματία του Kissinger
Εάν προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε τις πρόσφατες ενέργειες του Kissinger υπό το πρίσμα της δικής του οπτικής –πώς να διαλύσει την αναδυόμενη Ευρασιατική απειλή για την κυριαρχία μίας και μοναδική δυτικής Παγκόσμιας Τάξης- φαίνονται πολύ πιο λογικές. Υπήρξε σοκαριστικά ενθουσιώδης στo πρόσφατό του εγκώμιο για τον νεοφώτιστο πολιτικό-μεγιστάνα των καζίνο Trump. Σε μια συνέντευξη που έδωσε στο CBS στις αρχές Δεκέμβρη, ο Kissinger είπε ότι οTrump “έχει την ικανότητα να μείνει στην ιστορία ως ένας πολύ σημαντικός Πρόεδρος». Πρόσθεσε ότι εξαιτίας της αντίληψης ότι ο Ομπάμα αποδυνάμωσε την επιρροή των ΗΠΑ στο εξωτερικό, «μπορεί κανείς να περιμένει ότι κάτι ξεχωριστό και κανούργιο θα προκύψει» από μια κυβέρνηση του Trump. “Υποστηρίζω ότι πρόκειται περί εξαιρετικής ευκαιρίας».
Όσο περισσότερο συμπληρώνεται το παζλ και βλέπουμε τις βασικές επιλογές του νεοφώτιστου Trump για την εξωτερική πολιτική, τόσο περισσότερο εντοπίζουμε τα ίχνη του Henry A. Kissinger. Η επιλογή του Στρατηγού James “Mad Dog”Mattis για το Υπουργείο Άμυνας διασταυρώνεται με τον Kissinger. Ο Mattis και ο Kissinger μετείχαν αμφότεροι μέχρι τις αρχές του 2016 στο Διοικητικό Συμβούλιο μιας παράξενης και ιδιαίτερας αμφιλεγόμενης ιδιωτικής εταιρίας ιατρικής τεχνολογίας της Καλιφόρνια, τηςTheranos, μαζί με τον (μέχρι πρότινος) πρώην Επικεφαλής του State Department,George Shultz, τον πρώην Υπουργό Άμυνας Bill Perry, τον απόστρατο Ναύαρχο Gary Roughead, τον πρώην πρόεδρο της τράπεζας Wells Fargo, Dick Kovacevich.
O Mattis, τον οποίο ο Τραμπ παρομοιάζει με τον Στρατηγό Patton, συνέταξε τον Αύγουστο του 2016 μια αναφορά που επιτίθετο στην εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων Ομπάμα, Μπους και Μπιλ Κλίντον, κατηγορώντας τις τρεις τελευταίες κυβερνήσεις για την κατά την αντίληψή του έλλειψη ενός οράματος εθνικής ασφάλειας, που φαίνεται από την αδιαφορία τους για τους κινδύνους που τίθενται από τη Ρωσία, την Κίνα και τρομοκρατικές οργανώσεις ανά τον πλανήτη.
Τα ίχνη του δόλιου Kissinger φανερώνονται, επίσης, και με τον αναπάντεχο διορισμό του διευθύνοντα της Exxon Mobil,Rex Tillerson, στη θέση του Επικεφαλής του State Department. Η Exxon Mobil αποτελεί, φυσικά, την πρωταρχική πηγή του πλούτου της οικογένειας Rockefeller. Ο Kissinger εξέδωσε μια αποφασιστική και ισχυρή σύσταση για τον Tillerson, δηλώνοντας πώς το γεγονός ότι ο Tillerson έχει ισχυρούς προσωπικούς δεσμούς με τον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν και τη ρωσική κρατική εταιρία πετρελαίου, δεν αποτελεί λόγο αποκλεισμού του: «Αδιαφορώ για το επιχείρημα ότι ο είναι υπερβολικά φίλα προσκείμενος στη Ρωσία». Όπως συμβαίνει με και τον Mattis, έτσι τυχαίνει o Kissinger να μετέχει και σε ένα Διοικητικό Συμβούλιο μαζί με τον Tillerson. Αμφότεροι οι Kissinger και Tillerson είναι μέλη του ΔΣ του ιδιαίτερα ισχυρού Κέντρου Στρατηγικών και Διεθνών Ερευνών της Ουάσινγκτον (CSIS), μαζί με ανθρώπους όπως ο Zbigniew Brzezinski και ο πρώην Υπουργός Άμυνας Leon Panetta.
Στην πραγματικότητα, το μοντέλο της μυστικής διπλωματίας του Kissinger εφαρμόστηκε με τόση ικανότητα κατά τη διάρκεια του ρόλου που έπαιξε στην πρόκληση του πολέμου του Yom Kippur, τον Οκτώβριο του 1973, ώστε ο Kissingerκέρδισε από ότι φαίνεται τον σεβασμό του Βλαντιμίρ Πούτιν ως ένας «παγκοσμίου επιπέδου πολιτικός». Το Φεβρουάριο του 2016 ο Kissinger μετέβη στη Μόσχα για μια ιδιωτική συνάντηση με τον Putin. Ο εκπρόσωπος τύπου του Κρεμλίνου,Dmitry Peskov, χαρακτήρισε αυτήν τη συνάντηση ως συνέχιση «ενός φιλικού διαλόγου μεταξύ του προέδρου Πούτιν και του Χένρι Κίσινγκερ, που συνδέονται με μια μακροχρόνια φιλία».
Και στις 2 Δεκεμβρίου, ο Kissinger προσκλήθηκε προσωπικώς από τον πρόεδρο της Κίνας XiJinping για μια συνάντηση στο Πεκίνο με θέμα τις προσδοκίες τις Κίνας από την προεδρία του Τραμπ. Ο Kissinger θεωρείται από το 1971 για τους Κινέζους ως μοναδικά έμπιστος διαμεσολαβητής των πολιτικών προθέσεων των ΗΠΑ.
Με τον Κίσινγκεν να έχει αυτήν την περίοδο μοναδική σχέση με τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο Τραμπ ως σκιώδης σύμβουλός του σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, με τους συνεργάτες του Κίνσιγκερ, τον Tillerson ως Επικεφαλής τουState Department και τον Mattis ως Υπουργό Άμυνας, αρχίζει να φαίνεται ότι το αυταρχικό χέρι του Κίσινγκερ και οι πολιτικοί χειρισμοί του, ως εκδοχή της βρετανικής πολιτικής Εξισορρόπησης Ισχύος, πρόκειται να στοχεύσουν στην Κίνα, όπως και στο Ιραν, και να προσπαθήσουν να χρησιμοποιήσουν τον Πούτιν και τη Ρωσία για να καταστρέψουν την πραγματική δυνατότητα δημιουργίας ενός αντίβαρου στις ψευδαισθήσεις για έναν κόσμο δυτικής κυριαρχίας, καλλιεργώντας δυσπιστία κι έχθρα ανάμεσα στην Κίνα, τη Ρωσία και το Ιράν.
Μαζεύονται υπερβολικά πολλές συμπτώσεις στην πρόσφατη ανάδυση του Κίσινγκερ – ως παγκοσμίου κλάσης πολιτικού της ειρήνης- από το περιθώριο για να μπορεί να πιστέψει κανείς ότι ο Ντόναλντ Τραμπ δεν σχεδιάστηκε στην πραγματικότητα ως ο «άνθρωπος της πίσως πόρτας» για τον Χένρι Κίσινγκερ, με απώτερο σκοπό να ανατάξει την παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα στην κατεύθυνση της επιστροφής των ΗΠΑ στον ρόλο της κυρίαρχης παγκόσμιας δύναμης (Domina über Alles).
i Αναφέρεται στη ρήση του Lyndon Johnson “Καλύτερα να τον έχουμε μέσα στη σκηνή και να κατουράει έξω, παρά έξω από τη σκηνή και να κατουράει μέσα» για τον διευθυντή του FBI J. Edgar Hoover (1971).
Ο F. William Engdahl είναι σύμβουλος στρατηγικού κινδύνου και καθηγητής, κάτοχος πτυχίου Πολιτικών Επιστημών του πανεπιστημίου του Princeton και επιτυχημένο συντάκης σε θέματα ενέργειας και γεωπολιτικής, αποκλειστικά για το ηλεκτρονικό περιοδικό «New Eastern Outlook”.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΕΙΡΗΝΗ ΤΣΑΛΟΥΧΙΔΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου