Και το Left.gr, σε κρεσέντο αυριανισμού, ευτελίζει τη μνήμη του ΝίκουΤεμπονέρα!
Η Ηθική της αριστεράς, κουρέλι, από μεταλλαγμένους κρατικοδίαιτους, στη πράξη και στα πληκτρολόγια.
«Ο γιος ΣΟΥ; Δεν είναι γιος ΣΟΥ μαλάκα. Είναι ένα αυτόνομο, ανήλικο, μέλος της κοινωνίας μας. Ένα απροστάτευτο ανήλικο που το γέννησες και το άφησες να μεγαλώνει σε επικίνδυνες συνθήκες. Και χρέος όλων μας είναι να προστατευθεί. Όταν θα βεβαιωθεί ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να γίνει αυτό θα το μάθεις…»
Τον Απρίλιο του 2015, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στη Μόσχα, ο Α. Τσίπρας συνάντησε, εκτός πρωτοκόλλου, την κόρη της Ηλέκτρας Αποστόλου. Η Αγνή είχε γεννηθεί το 1939, λίγο πριν εξοριστεί η Ηλέκτρα στην Ανάφη, κατά την διάρκεια της μεταγωγής της, κάτω από σκληρές και επικίνδυνες συνθήκες.
Ειρωνεία; Σχεδόν 2 χρόνια μετά, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ένα παιδί 6 χρονών, κρατείται ως όμηρος – ως στοιχείο πίεσης προς τη μητέρα του.
1970. Ένας γάμος γίνεται για πρώτη φορά στην αυλή των Φυλακών Αβέρωφ. Και το ρεπορτάζ της «Απογευματινής» ξεκινάει ως εξής: «Μη νομίζετε, αγαπητοί αναγνώστες, ότι σας παρουσιάζουμε κάποια ταινία του Φελίνι…». Από αυτό το γάμο ένα παιδί γεννιέται και μεγαλώνει μέχρι τα 3 του χρόνια στη φυλακή.
Ήταν ο γάμος του Μπάμπη Γκολέμα και της Ελένης Βούλγαρη. Η ιστορία τους μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, με «Τα πέτρινα χρόνια».
Ποιος δε θυμάται τη σκηνή όπου η Ελένη σηκώνει ψηλά, πίσω από τα κάγκελα, το μικρό Μίλτο, για να τον δει ο Μπάμπης.
Ποιος δε θυμάται ότι το παιδί του Νίκου Μπελογιάννη, που έζησε στις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ και στις γυναικείες φυλακές Πειραιά μέχρι τα τρία του χρόνια.
Και τις δεκάδες, μη επώνυμες, περιπτώσεις ομηρίας παιδιών.
Κάπως έτσι η αριστερά στη χώρα μας διαμόρφωσε ένα ιδιαίτερο πλαίσιο ηθικής και ευαισθησίας σε σχέση με τα θέματα μητρότητας/πατρότητας και κρατουμένων/φυλακής. Και μαζί της το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.
Η περίπτωση με το παιδί της Π. Ρούπα δεν έχει όμως προηγούμενο τα τελευταία χρόνια. Ναι μεν το νομικό πλαίσιο είναι σχετικά ασαφές και «ερμηνεύσιμο», όμως κανείς δεν έχει αυταπάτες ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη δεν παραδίδει στους α΄ βαθμού συγγενείς της κρατουμένης το παιδί της, παρ όλο που αυτή δεν έχει στερηθεί την επιμέλεια.
Και φυσικά κανείς δε περίμενε κάτι διαφορετικό από ένα σύστημα που έχει επιτρέψει και στον Καλαμπόκα και στον Κορκονέα να κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Ούτε από μια κυβέρνηση που ξεκίνησε την πορεία της στη Καισαριανή για να καταλήξει στο μπουντουάρ των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον.
Η – πραγματικά-τρομακτική – διάσταση της περίπτωσης είναι ότι το εμετικό σχόλιο του μέλους της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτέλεσε απλά μια ατομική παρασπονδία.
Η ηθική της αριστεράς, χθες, έγινε κουρέλι στα πληκτρολόγια, από μεταλλαγμένους κρατικοδίαιτους, που ανακάλυψαν τη γοητεία των επιχειρημάτων του Άδωνι και του Πλεύρη. Όπως οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι έχουν ανακαλύψει τη γοητεία των νεοφιλελεύθερων μονόδρομων.
Και η Ύβρις είχε και δίδυμη αδελφή. Και μάλιστα απέναντι στη μνήμη του Νίκου Τεμπονέρα.
Εχθές το Left.gr, ανέβαζε κείμενο που ασκούσε κριτική στην ανακοίνωση της ΑΔΕΔΥ για την επέτειο της δολοφονίας του Νίκου Τεμπονέρα. Την ανακοίνωση, υπέγραψε ακόμη και η ΔΑΚΕ, παρ όλο που αναφερόταν εκτενώς και στο Καλαμπόκα, (και τόνιζε την ιδιότητά του σαν στελέχους της ΟΝΝΕΔ) και στη κυβέρνηση Μητσοτάκη (και στο κυβερνητικό σχέδιο της ανακατάληψης των σχολείων). Δεν την ψήφισε όμως η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ γιατί (άκουσον, άκουσον) κατονόμαζε τον νεοφιλελευθερισμό σαν ηθικό αυτουργό της δολοφονίας. (!)
Δεν έχει τέλος ο κατήφορος. Και το ελάχιστο που μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει, αφού φυσικά δε μπορεί να παρέμβει στην «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη, είναι να διαγράψει άμεσα το μέλος της ΚΕ που ανήρτησε το κατάπτυστο σχόλιο. Αλλιώς το συνυπογράφει.
Και να ζητήσει από τους συντάκτες του Left.gr, να μπαίνουν τουλάχιστον στο κόπο να διαβάζουν τις παλιότερες ανακοινώσεις του κόμματος. Δεν είναι καιροί να σε καταλαμβάνει το πνεύμα του Βορίδη.
Η Ηθική της αριστεράς, κουρέλι, από μεταλλαγμένους κρατικοδίαιτους, στη πράξη και στα πληκτρολόγια.
«Ο γιος ΣΟΥ; Δεν είναι γιος ΣΟΥ μαλάκα. Είναι ένα αυτόνομο, ανήλικο, μέλος της κοινωνίας μας. Ένα απροστάτευτο ανήλικο που το γέννησες και το άφησες να μεγαλώνει σε επικίνδυνες συνθήκες. Και χρέος όλων μας είναι να προστατευθεί. Όταν θα βεβαιωθεί ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να γίνει αυτό θα το μάθεις…»
Τον Απρίλιο του 2015, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στη Μόσχα, ο Α. Τσίπρας συνάντησε, εκτός πρωτοκόλλου, την κόρη της Ηλέκτρας Αποστόλου. Η Αγνή είχε γεννηθεί το 1939, λίγο πριν εξοριστεί η Ηλέκτρα στην Ανάφη, κατά την διάρκεια της μεταγωγής της, κάτω από σκληρές και επικίνδυνες συνθήκες.
Ειρωνεία; Σχεδόν 2 χρόνια μετά, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ένα παιδί 6 χρονών, κρατείται ως όμηρος – ως στοιχείο πίεσης προς τη μητέρα του.
1970. Ένας γάμος γίνεται για πρώτη φορά στην αυλή των Φυλακών Αβέρωφ. Και το ρεπορτάζ της «Απογευματινής» ξεκινάει ως εξής: «Μη νομίζετε, αγαπητοί αναγνώστες, ότι σας παρουσιάζουμε κάποια ταινία του Φελίνι…». Από αυτό το γάμο ένα παιδί γεννιέται και μεγαλώνει μέχρι τα 3 του χρόνια στη φυλακή.
Ήταν ο γάμος του Μπάμπη Γκολέμα και της Ελένης Βούλγαρη. Η ιστορία τους μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, με «Τα πέτρινα χρόνια».
Ποιος δε θυμάται τη σκηνή όπου η Ελένη σηκώνει ψηλά, πίσω από τα κάγκελα, το μικρό Μίλτο, για να τον δει ο Μπάμπης.
Ποιος δε θυμάται ότι το παιδί του Νίκου Μπελογιάννη, που έζησε στις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ και στις γυναικείες φυλακές Πειραιά μέχρι τα τρία του χρόνια.
Και τις δεκάδες, μη επώνυμες, περιπτώσεις ομηρίας παιδιών.
Κάπως έτσι η αριστερά στη χώρα μας διαμόρφωσε ένα ιδιαίτερο πλαίσιο ηθικής και ευαισθησίας σε σχέση με τα θέματα μητρότητας/πατρότητας και κρατουμένων/φυλακής. Και μαζί της το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.
Η περίπτωση με το παιδί της Π. Ρούπα δεν έχει όμως προηγούμενο τα τελευταία χρόνια. Ναι μεν το νομικό πλαίσιο είναι σχετικά ασαφές και «ερμηνεύσιμο», όμως κανείς δεν έχει αυταπάτες ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη δεν παραδίδει στους α΄ βαθμού συγγενείς της κρατουμένης το παιδί της, παρ όλο που αυτή δεν έχει στερηθεί την επιμέλεια.
Και φυσικά κανείς δε περίμενε κάτι διαφορετικό από ένα σύστημα που έχει επιτρέψει και στον Καλαμπόκα και στον Κορκονέα να κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Ούτε από μια κυβέρνηση που ξεκίνησε την πορεία της στη Καισαριανή για να καταλήξει στο μπουντουάρ των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον.
Η – πραγματικά-τρομακτική – διάσταση της περίπτωσης είναι ότι το εμετικό σχόλιο του μέλους της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτέλεσε απλά μια ατομική παρασπονδία.
Η ηθική της αριστεράς, χθες, έγινε κουρέλι στα πληκτρολόγια, από μεταλλαγμένους κρατικοδίαιτους, που ανακάλυψαν τη γοητεία των επιχειρημάτων του Άδωνι και του Πλεύρη. Όπως οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι έχουν ανακαλύψει τη γοητεία των νεοφιλελεύθερων μονόδρομων.
Και η Ύβρις είχε και δίδυμη αδελφή. Και μάλιστα απέναντι στη μνήμη του Νίκου Τεμπονέρα.
Εχθές το Left.gr, ανέβαζε κείμενο που ασκούσε κριτική στην ανακοίνωση της ΑΔΕΔΥ για την επέτειο της δολοφονίας του Νίκου Τεμπονέρα. Την ανακοίνωση, υπέγραψε ακόμη και η ΔΑΚΕ, παρ όλο που αναφερόταν εκτενώς και στο Καλαμπόκα, (και τόνιζε την ιδιότητά του σαν στελέχους της ΟΝΝΕΔ) και στη κυβέρνηση Μητσοτάκη (και στο κυβερνητικό σχέδιο της ανακατάληψης των σχολείων). Δεν την ψήφισε όμως η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ γιατί (άκουσον, άκουσον) κατονόμαζε τον νεοφιλελευθερισμό σαν ηθικό αυτουργό της δολοφονίας. (!)
Δεν έχει τέλος ο κατήφορος. Και το ελάχιστο που μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει, αφού φυσικά δε μπορεί να παρέμβει στην «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη, είναι να διαγράψει άμεσα το μέλος της ΚΕ που ανήρτησε το κατάπτυστο σχόλιο. Αλλιώς το συνυπογράφει.
Και να ζητήσει από τους συντάκτες του Left.gr, να μπαίνουν τουλάχιστον στο κόπο να διαβάζουν τις παλιότερες ανακοινώσεις του κόμματος. Δεν είναι καιροί να σε καταλαμβάνει το πνεύμα του Βορίδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου