ΛΕΟΝ ΝΤΑΒΙΝΤΟΒΙΤΣ ΤΡΟΤΣΚΙ: Ο ΛΕΝΙΝ ΠΕΘΑΝΕ

Λίγες μέρες πριν το θάνατο του Λένιν, ο Στάλιν με απόφαση τού Πολιτικού Γραφείου έστελνε τον Τρότσκι σε υποχρεωτική ξεκούραση και ανάρρωση στην Ανατολή. Έτσι, ο θάνατος του Λένιν τον βρήκε στον σιδηροδρομικό σταθμό της Τιφλίδας. Με τηλεγράφημά του ο Τρότσκι ειδοποίησε αμέσως τον Στάλιν και το Κόμμα (ΠΓ) ότι επιστρέφει. Η απάντηση του Στάλιν ήταν να συνεχίσει το ταξίδι του μια και η κηδεία θα γίνει το Σάββατο και δεν προλαβαίνει –ήταν ένα ακόμα μεγάλο ψέμα του Στάλιν. Στην πραγματικότητα, η κηδεία του Λένιν έγινε την Κυριακή. Κι ο Τρότσκι περιορίστηκε στην παρακάτω ομιλία του στο συγκεντρωμένο στο σταθμό πληθυσμό της πόλης].

Σύντροφοι,

Ο Λένιν πέθανε. Ο Λένιν δεν υπάρχει πια. Οι σκο­τεινοί νόμοι που κανονίζουν την εργασία της αρτηριακής κυκλοφορίας, έθεσαν τέρμα σ’ αυτήν την Ύπαρξη. Η ια­τρική τέχνη στάθηκε αδύνατη να κάνει το θαύμα που περι­μέναμε με πόθο, που απαιτούσαν χιλιάδες καρδιές.

Πόσοι άνθρωποι υπάρχουν ανάμεσά μας που θά ’διναν πρόθυμα, δίχως αμφιταλαντεύσεις ίσαμε την τελευταία στα­γόνα το αίμα τους, για να ξαναζωντανέψουν, για να ζωο­γονήσουν και πάλι τον οργανισμό τού μεγάλου αρχηγού, του Λένιν Ιλίτς, του μοναδικού, του αμίμητου.

Αλλά δεν έγινε θαύμα εκεί όπου η επιστήμη είτανε ανίκανη. Να που Ο Λένιν δε ζει πια. Αυτές οι λέξεις πέφτουν στη συνείδηση δυνατές σαν ένας τεράστιος βράχος στη θάλασσα. Μπορεί να το πιστέψει κανείς;

Η συνείδηση των εργατών όλου του κόσμου δε θα θε­λήσει να δεχτεί αυτό το γεγονός, γιατί ο εχθρός διαθέτει ακόμη μια τρομερή δύναμη. Ο δρόμος που μένει είναι μα­κρύς. Η μεγάλη εργασία δεν τελείωσε, η πιο μεγάλη δου­λειά που αναλήφθηκε στην ιστορία. Γιατί ο Λένιν είναι αναγκαίος στην παγκόσμια εργατική τάξη, απαραίτητος, όπως ίσως κανείς δεν είτανε απαραίτητος στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Η δεύτερη κρίση της αρώστιας του, πολύ πιο σοβαρή από την πρώτη, βάσταξε παραπάνω από δέκα μήνες. Το αρτηριακό σύστημα, κατά την πικρή έκφραση των γιατρών, δεν έπαυσε να «παίζει» κατά το διάστημα αυτό. Τρομερό παιχνίδι όπου πάλευε η ζωή του Ιλίτς. Θα μπορούσε να περιμένει κανείς κάποια καλυτέρευση και σχεδόν μιαν από­λυτη θεραπεία. Όλοι πιστεύανε στην ανάρρωση. Επήλθε η καταστροφή. Ο εγκεφαλικός ρυθμιστής της αναπνοής αρνήθηκε να λειτουργήσει κ’ έσβησε το όργανο της μεγαλοφυούς σκέψης.

Και δεν έχουμε πια Ιλίτς. Το κόμμα μένει ορφανό. Η εργατική τάξη είναι ορφανή. Αυτό το αίσθημα αισθάνεται προπαντός κανείς στην είδηση του θανάτου του δα­σκάλου, του αρχηγού.

Πώς θα τραβήξουμε μπροστά; Θά ’βρουμε το δρόμο; Δε θα χαθούμε άραγε; Γιατί ο Λένιν, σύντροφοι, δεν είναι πια μεταξύ μας…

Ο Λένιν δεν υπάρχει πια, άλλα έχουμε το Λενινισμό. Ό,τι υπήρχε το αθάνατο μέσα στον Λένιν, η διδασκαλία του, η εργασία του, η μέθοδός του, το παράδειγμά του ζει μέσα μας, σ’ αυτό το κόμμα που δημιούργησε, σ’ αυτό το πρώτο Εργα­τικό Κράτος όπου βρέθηκε επικεφαλής του και που το κα­τηύθυνε.

Οι καρδιές μας χτυπιούνται αυτή τη στιγμή από μια τόσο βαθιά θλίψη, γιατί όλοι είμαστε οι σύγχρονοι του Λέ­νιν, εργασθήκαμε στο πλευρό του, σπουδάσαμε στο σχολείο του. Το κόμμα μας είναι ο Λενινισμός στην πράξη. Το κόμμα μας είναι ο ομαδικός αρχηγός των εργατών. Μέσα στον κα­θένα μας ζει ένα μικρό μέρος του Λένιν, είναι ό,τι καλύτερο έχουμε μέσα μας.

Πώς θα βαδίσουμε απ’ εδώ και μπρος;

–Με τον πυρσό του Λενινισμού στο χέρι θα βρούμε το δρόμο;

–Ναι με την ομαδική σκέψη, με την ομαδική θέληση του Κόμματος θα τον βρούμε.

Και αύριο και μεθαύριο, και σε οχτώ μέρες και σ’ ένα μήνα, θα διερωτιόμαστε ακόμα: Είναι δυνατόν να μη ζει πια ο Λένιν; Αυτός ο θάνατος επί πολύ ακόμα θα φαίνεται ένα καπρίτσιο της Φύσης, αναληθοφανές, αδύνατο, τερατώδικο.

Αυτή η τσιμπιά που νιώθουμε, που ο καθένας μας νιώθει στην καρδιά του, σαν βάζει με το νου του ότι ο Λένιν δε ζει πια, ας είναι για τον καθένα μας μια καθημερινή ειδο­ποίηση. Ας σκεφθούμε ότι η ευθύνη μας είναι τώρα πολύ πιο μεγάλη. Ας σταθούμε άξιοι του αρχηγού που μας δια­παιδαγώγησε.

Στη θλίψη, στο πένθος, ας συσφίξουμε τις τάξεις μας, ας πλησιάσουμε τις καρδιές μας, ας συσπειρωθούμε σφιχτά για νέες μάχες! Σύντροφοι, αδέρφια, ο Λένιν δεν είναι πια ανάμεσά μας.

Χαίρε Ιλίτς! Χαίρε Αρχηγέ!

Στο Σταθμό της Τιφλίδας

22 του Γενάρη 1924