ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (στον καιρό της κρίσης)
α) Πρώτη και ουσιαστική διαφωνία με τον κ. Παυλόπουλο είναι η εκφρασμένη του άποψη ότι τη χώρα μαστίζει «οικονομική και κοινωνική κρίση». Αυτά που συμβαίνουν είναι αποτελέσματα επιλογών της διεύθυνσης της χώρας, της πολιτικής κυβέρνησης. Η οικονομική και κοινωνική κρίση είναι η συνέπεια κακής πολιτικής. Αυτή είναι η αιτία. Και αν θέλουμε να θεραπεύσουμε την κατάσταση δεν θα μείνουμε στα συμπτώματα-κανένας γιατρός δεν το κάνει αυτό-, θα πρέπει να κάνουμε διάγνωση των αιτίων.
Η αιτία είναι το ανίκανο και διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό, οι συμπολιτεύσεις και αντιπολιτεύσεις, τα κόμματα που κυριάρχησαν στον μεταπολιτευτικό βίο. Την οικονομία και την κοινωνία έφεραν εδώ οι πολιτικές εκπροσωπήσεις της χώρας. Την τελευταία εφεδρεία της μεταπολιτευτικής παρακμής την βλέπουμε τώρα.
Ο Πρόεδρος με το κύρος του θεσμού θα έπρεπε να δείξει αποστασιοποιημένος από το ευκρινέστατο πεδίο πολιτικής ανικανότητας να κάνει διακριτή την απομάκρυνσή του από τις συμπολιτεύσεις-αντιπολιτεύσεις της παρακμής. Να πάρει πρωτοβουλίες μιας εθνικής συνεννόησης σε μία πορεία με προορισμό την τιμωρία των ανυπόληπτων, της πολιτικής απάτης που χρέωσε τη χώρα, που φτωχαίνει τους φτωχούς και τη δημόσια περιουσία. Για να τιμηθεί στο πρόσωπό μία αυτοκριτική και η απόφαση υπέρβασης της παλαιοκομματικής παθολογίας. Για να ανοίξει ο δρόμος της πολιτικής αναγέννησης της χώρας. Δικαίωση θα δούμε όταν εκδιωχθούν οι έμποροι από το Ναό της Δημοκρατίας
β) Μέσα στο βάραθρο που είναι η χώρα οι κυβερνήτες έπρεπε να ήταν άνθρωποι του μέτρου και της λιτής έκφρασης. Ο ίδιος ο Πρόεδρος θα αναλάμβανε περισσότερο κύρος αν έλεγε στον Δήμαρχο και την στρατιά των λίγων ατάκτων του ότι δεν είναι καιρός για φιέστες, όταν λείπουν βασικές προϋποθέσεις συντήρησης σχολείων, νοσοκομείων. Ο λαός αισθάνεται ως πρόκληση να μειώνονται συντάξεις, μισθοί και να πηγαίνουν σε φιέστες.
Όπως τα βρέφη που στέλνουν μηνύματα αναγκών και συμπληρωματικότητας, έτσι και οι ανήμποροι δήμαρχοι και οι κουτσοπαρέες τους έχουν ανάγκη επίδειξης και προσπαθούν να επιβεβαιωθούν μέσω της προσέγγισης ανθρώπων ανώτερων στην θεσμική ιεραρχία, ο Πρόεδρος, όμως, έπρεπε να αποφεύγει τέτοιες νομιμοποιήσεις.
γ) Το σήμερα καθορίζει και αξιολογεί ταυτότητες και όχι οι επιτυχίες ή αποτυχίες τα θετικά ή αρνητικά του παρελθόντος. Για όλους, όπως και για τον κ. Παυλόπουλο υπάρχουν ευκαιρίες να υπερβεί το παρελθόν και λόγω θέσης να δείξει ένα νέο δρόμο.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ (να προσέχουμε τα μάτια όσων κάνουν βαθύτερες υποκλίσεις)
Ομόφωνα λένε οι πληροφορίες το δημοτικό συμβούλιο προσκάλεσε τον κ. Παυλόπουλο. Δεν μας είπαν ένα λόγο. Έχει κάποια σχέση με το Ξυλόκαστρο-Ευρωστίνη, έκανε κάτι για την περιοχή που δεν γνωρίζουμε, ή έγινε υποχρέωση ένας μετά τον άλλο να τον «τιμούν»; Αλλά αν όλοι πρέπει να τον τιμήσουν δεν έχει και νόημα η τιμή.
Επειδή είμαστε μικρή περιοχή και γνωριζόμαστε, οι τοπικοί αρχόντοι επειδή δεν έχουν να επιδείξουν κάποιο έργο (υποδομών κοινωνικό και πολιτισμικό), ανατρέχουν την μία να φέρουν το Ινστιτούτο Κ. Καραμανλής, να μοιράζουν πλακέτες, άντε και να κάνουν μικροέργα με την προφανή τους δικαιολογία ότι αυτά μπορούμε να κάνουμε. Λες και κάνουμε εκλογές για να «βγάλουμε» κάποιον να κάνει αυτά που μπορεί και όχι αυτά που πρέπει.
Οι άνθρωποι παραιτούνται από πολλά, από αυτά που διαθέτουν κάποια στιγμή, (χρήμα δόξα, αξιοπρέπεια, την μικρή εξουσία τους), όταν τους συμφέρει και ταυτόχρονα ελπίζουν στην βοήθεια ή την υπηρεσία ανωτέρων τους, δηλαδή όταν προβλέπουν ότι μέσω αυτής της «αυταπάρνησης» θα κερδίσουν περισσότερα από τα παραπάνω. Έτσι, η απόλαυση δίνει τη θέση της στο κυνήγι της απόλαυσης. Όποιος έχει ισχυρή αυτοεκτίμηση δεν έχει ανάγκη να αγωνιά για την εικόνα του. Ούτε έχει ανάγκη να ζει από την δημόσια φιλανθρωπία που μαζεύει στην παλάμη του την συλλογική αναγνώριση που αντιστοιχεί στο καλό του στήσιμο στην σκηνή. Η αυτογνωσία και ειλικρίνεια δεν έχει ανάγκη σκηνοθετημένης μεγαλοπρέπειας.
Μας είναι χρήσιμη εξάλλου η υπενθύμιση από τον Βασίλη Καραποστόλη, καθηγητή Πολιτισμού και Επικοινωνίας, στο κείμενό του στο ένθετο 7 ΗΜΕΡΕΣ της Καθημερινής αφιερωμένο στην απληστία (5 Φεβρουαρίου 2006). Αναφερόμενος σε αυτούς που αποζητούν το κέρδος όχι μόνο στο χρήμα, γράφει: «Η παρώθηση να εισχωρήσει κανείς εκεί όπου υπάρχει έστω κι ένα μικρό κενό οφέλους από τη δράση των κατά πολύ ισχυρότερων, αυτή η επιδίωξη να περισυλλεγεί οτιδήποτε είναι ακόμη ανεκμετάλλευτο, αποτελεί πλέον γνώρισμα συμπεριφοράς όλο και περισσότερων, ακόμη κι εκείνων που μέχρι τώρα αρκούνταν σε ό,τι έχουν».
ΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΠΕΡΑΣΜΑΤΟΣ (ο θυμός και η απάθεια της τοπικής κοινωνίας)
Από ένα κείμενο του Γ. Κουτσαντώνη:
«Το φαινόμενο είναι πολύ περισσότερο κοινωνικοπολιτικό και εκφράζεται πολύ εύστοχα από τον Γάλλο κοινωνιολόγο Πιέρ Ροζανβαλόν στο ιδιαίτερα ενδιαφέρον βιβλίο του «Η κοινωνία των ίσων» (Εκδόσεις Πόλις) όπου και αναδεικνύει το «παράδοξο του Bossuet»… «στις μέρες μας έχουμε μια γενική απόρριψη της σημερινής μορφής της κοινωνίας, η οποία συνυπάρχει με μια μορφή αποδοχής των μηχανισμών που την παράγουν». Οι πολίτες λοιπόν ενώ απορρίπτουν – γενικά και αόριστα – αυτό το αρρωστημένο και χυδαίο σύστημα, ταυτόχρονα αποδέχονται σιωπηρά και φοβικά τους μηχανισμούς που διαιωνίζουν την ύπαρξή του. Η σιωπηρή αυτή αποδοχή και η πρόσδεση σε νοοτροπίες και συμπεριφορές που παραπέμπουν σε παλαιότερα καθεστώτα ιεραρχίας, υποταγής και ετερονομίας είναι και η βάση πάνω στην οποία εδράζεται και αναπτύσσεται ανεξέλεγκτα το ίδιο το σύστημα.»
Σήμερα, σε ημέρες κρίσης, ο κούφιος λόγος των πολιτικών αποσπά συναίνεση από την σιωπή, ή τον κούφιο και πρωτόγονο λόγο αγανακτισμένων. Η αιχμαλωσία των συνειδήσεων βρίσκει πολλούς τρόπους έκφρασης. Ανατροφοδοτείται όχι μόνο από την κεντρική προπαγάνδα, αλλά διαθέτει και τα εργαλεία των κατώτερων βαθμίδων της διοίκησης και αυτοδιοίκησης.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ (δανεικός, ίσως ως άλλοθι)
1. «Δυναστείαι και δόξαι και τιμαί αι παρ ανθρώπων πάντα μύθος εστί» (Πατερικό)
2. Από το βιβλίο ΤΟΠΙΑ ΨΥΧΗΣ του Ψυχιάτρου και Φιλοσόφου UMBERTO GALIΜBERTI (εκδόσεις Ίταμος): σε κείμενό του για την εξωτερική αναγνώριση, την αλεξιθυμία, τους γελωτοποιούς αναφέρω μόνο τον τίτλο «Η υπερτροφία του Εγώ: η ψυχολογία του ηγέτη». Κλείνει με αυστηρό τρόπο: «Υφιστάμενοι όλου του κόσμου μη φοβάστε τους ηγέτες σας…». Η συνέχεια της φράσης είναι σκληρή για προσωπικά ευαίσθητους.
3. Στα «ΕΠΤΑ ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ- 4: ο φθόνος» (εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ), ο JOSEPHEPSTEIN αναφερόμενος σε αυτά που γράφει ο ψυχίατρος LESLIE FARBER (για τις αποστάσεις ανάμεσα στον θαυμαστή και το πρόσωπο που τυγχάνει θαυμασμού), προσθέτει: «το επιμύθιο της ιστορίας είναι ότι πρέπει να προσέχουμε τα μάτια όσων κάνουν τις βαθύτερες υποκλίσεις».
Στις 12 το μεσημέρι της 11ης Φεβρουαρίου μαζί με την προφάνεια του κ. Προέδρου θα φωτισθεί και η Δημοτική αφάνεια. Αργότερα, σε εποχή ιστορικών αποτιμήσεων, ίσως να συμβεί αυτό που συμβαίνει: πολλοί ψαλιδίζουν, σβήνουν από οικογενειακές φωτογραφίες κάποια πρόσωπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου