ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ Ή ΟΧΙ;

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*     Τα ψέματα τελείωσαν. Σε είκοσι πέντες μέρες θα γίνουν εκλογές. Η ανώμαλη περίοδος που άρχισε με τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009 και κατά τη διάρκεια της οποίας ο εκλεγείς σαρωτικά και θριαμβευτικά τέως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου, άσκησε μια πολιτική εντελώς αντίθετη από εκείνη την οποία είχε υποσχεθεί και για την οποία υπερψηφίστηκε ενθουσιωδώς από τον λαό, θα λάβει τέλος στις αρχές Μαΐου. Επιπροσθέτως, η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ το τελευταίο πεντάμηνο, υπό την πρωθυπουργία του τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμου, και η από κοινού προώθηση του νέου Μνημονίου έχουν καταστήσει στο εκλογικό σώμα σαφέστατες τις πολιτικές επιλογές των δύο κομμάτων-πυλώνων του συστήματος διακυβέρνησης της χώρας.

Ανεξαρτήτως των τεχνητών διλημμάτων που θα προσπαθήσουν να θέσουν στους ψηφοφόρους όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα, προκειμένου να πείσουν ή να εκβιάσουν για την υπερψήφισή τους, ο ελληνικός λαός γνωρίζει ότι καλείται να απαντήσει στο ερώτημα αν εγκρίνει ή όχι τη συνέχιση της ήδη ασκούμενης πολιτικής εξοντωτικής λιτότητας που γυρίζει το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων πολλές δεκαετίες πίσω. Τόσο μέσα στο στρατόπεδο των μνημονιακών δυνάμεων όσο και μέσα σε εκείνο των αντιμνημονιακών υπάρχουν κόμματα που εκφράζουν όλο το πολιτικό φάσμα – από τη Δεξιά ως την Αριστερά. Οι ψηφοφόροι δηλαδή έχουν τη δυνατότητα να ψηφίσουν υπέρ ή κατά του Μνημονίου χωρίς να υποχρεωθούν να εγκαταλείψουν τις πολιτικές τους προτιμήσεις αναφορικά με το αν ανήκουν στη Δεξιά ή την Αριστερά.

Με δεδομένο, όμως, ότι επισήμως τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ έχουν ταχθεί υπέρ του Μνημονίου, η ψήφος του ελληνικού λαού, για πρώτη φορά έπειτα από σχεδόν σαράντα χρόνια, θα οδηγήσει υποχρεωτικά και στη συνέχιση ή στην ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών της μεταπολίτευσης.

Πολλές φορές μέχρι τώρα ακούστηκαν διάφορα φληναφήματα περί του τέλους της μεταπολίτευσης, τα οποία ουδέποτε συμμεριστήκαμε. Ποτέ δεν απειλήθηκε το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης, το οποίο επί 35 ολόκληρα χρόνια, από το 1977 μέχρι σήμερα, εκφράζεται με την απόλυτη κυριαρχία στη διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Επί περίπου 21 χρόνια κυβέρνησε την Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ, περίπου 16 η ΝΔ και κάτι λιγότερο από έναν χρόνο συγκυβέρνησαν τα δύο κόμματα, από το 1974 μέχρι σήμερα.

Μετά το αρχικό ποσοστό του 67% και πλέον, που πήραν τα δύο κόμματα στις «ανώμαλες» λόγω χουντικου ελέγχου του στρατού εκλογές του 1974 και στις εκλογές του 1977 που η επιρροή του ΠΑΣΟΚ ήταν μεν ραγδαία ανερχόμενη, αλλά μικρή ακόμη, το ποσοστό ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αθροιστικά κυμαινόταν πάντα γύρω στο 80%, με απόγειο το 87% των εκλογών του Νοεμβρίου του 1989. Ποτέ μέχρι τώρα, λοιπόν, δεν απειλήθηκε το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, παρά μόνο στη φαντασία διαφόρων πολιτικών και μόνο για λόγους σκοπιμότητας.

Αυτήν τη φορά, όμως, τα πράγματα εμφανίζονται διαφορετικά. Απολύτως καμία δημοσκόπηση δεν εμφανίζει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να συγκεντρώνουν μαζί ούτε καν το 50% των ψήφων. Αυτό είναι όντως πρωτοφανές.

Τα πολιτικά σκηνικά, όμως, δεν ανατρέπονται με δημοσκοπήσεις, αλλά μόνο με τη λαϊκή ετυμηγορία, όπως αποτυπώνεται στις βουλευτικές εκλογές. Θα αποτυπωθούν οι δημοσκοπήσεις και στις κάλπες; Αφ’ ης στιγμής προκηρύχθηκαν εκλογές και μπήκαμε σε προεκλογική περίοδο, εκτιμήσεις τέτοιου είδους και υποθέσεις δεν έχουν πλέον κανένα νόημα. Ο λόγος ανήκει πλέον στο εκλογικό σώμα, το οποίο δεν θα πει απλώς τη γνώμη του περί του θέματος, αλλά θα ανακοινώσει την ετυμηγορία του για τη συνέχιση ή το τέλος της μεταπολίτευσης.

Πρώτα θα γνωστοποιήσει μέσω της κάλπης την απόφασή του ο ελληνικός λαός και έπειτα θα τοποθετηθούμε εξ αρχής επί του ζητήματος αυτού, βάσει των νέων δεδομένων που θα διαμορφώσουν τα εκλογικά αποτελέσματα. Οτιδήποτε όμως και αν αποφασίσει ο λαός, συνέχιση ή τέλος του μεταπολιτευτικού σκηνικού, θα έχει εξαιρετική σημασία και κοσμογονικές πολιτικές συνέπειες.

ΤΙΜΩΡΙΑ – Ο ΑΚΗΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΑΡΧΗ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ η παραμικρή αμφιβολία ότι η κράτηση του Ακη Τσοχατζόπουλου την ημέρα προκήρυξης των εκλογών υπηρετεί προεκλογικές σκοπιμότητες. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι ο Ακης είναι «ξοφλημένος» πολιτικά. Καμένο χαρτί. Αυτά όμως δεν σημαίνουν ότι πρέπει να μείνει ατιμώρητος, αν η Δικαιοσύνη αποφανθεί ότι έχει διαπράξει τα αδικήματα για τα οποία συνελήφθη. Ούτε στερείται πολιτικής σημασίας το ότι οδηγείται στη φυλακή ως απατεώνας ένας πρώην υπουργός κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και δημεύεται η παρανόμως αποκτηθείσα περιουσία του. Κάθαρση όμως της πολιτικής κόπρου του Αυγείου θα επέλθει αν η σύλληψη του Α. Τσοχατζόπουλου είναι μόνο η αρχή μιας μακράς σειράς παραπομπών σε δίκες πολιτικών επίορκων. Ιδωμεν.

*Δημοσιεύθηκε στο «Έθνος» την Πέμπτη 12 Απριλίου 2012.