Γιάννης Ταμτάκος – Αναμνήσεις μιας ζωής στο επαναστατικό κίνημα

Γεννήθηκε το 1908 στις Φώκιες της Μικράς Ασίας και το 1914 βρέθηκε πρόσφυγας στη Θεσσαλονίκη, πουλώντας κουλούρια και κάνοντας τον λούστρο. Από τα εφηβικά του χρόνια εντάχθηκε στο εργατικό κίνημα. Πήρε μέρος σ’ όλους τους απεργιακούς αγώνες με την ιδιότητα του εκλεγμένου συμβούλου και του γραμματέα του σωματείου υποδηματεργατών της Θεσσαλονίκης. Αρχικά συμμετείχε στο κίνημα των αρχειομαρξιστών και στη συνέχεια στην τροτσκιστική ομάδα του Παντελή Πουλιόπουλου.
Υπήρξε από τους πρωτεργάτες της εξέγερσης του Μάη του ’36, συνελήφθη και μαζί με άλλους 52 εργάτες στάλθηκε εξορία στην Ακροναυπλία και τη Γαύδο από το 1937 έως το 1942. Τα χρόνια της εξορίας αποχώρησε από την ομάδα Πουλιόπουλου και εντάχθηκε στην τροτσκιστική ομάδα του Άγη Στίνα. Πολλοί από τους συντρόφους του στη Γαύδο εκτελέστηκαν από τους κατακτητές στο σκοπευτήριο της Καισαριανής και στο Νεζερό της Λάρισας. Ο ίδιος δραπέτευσε από την Καισαριανή και γλύτωσε την εκτέλεση.
Ως επαναστάτης σοσιαλιστής δεν εντάχθηκε στο ΕΑΜ κατά τη διάρκεια της κατοχής, γιατί το θεωρούσε ως εξάρτημα των Άγγλων. Μαζί με τους συντρόφους του Στίνα, Βουρσούκη, Μακρή, Κρόκο, Καστοριάδη κ.ά. καλλιεργούσε τον επαναστατικό διεθνισμό για μια κοινωνία αυτόνομη, αυτοδιαχειριζόμενη, διακηρύσσοντας τη συναδέλφωση των εμπόλεμων στρατιωτών. Για τη δράση του αυτή καταδιώχθηκε από αστούς, φασίστες και τους σταλινικούς της Ο.Π.Λ.Α.
Το 1951 φεύγει μετανάστης στην Αυστραλία και το 1966 επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη. Διατηρεί φιλικές σχέσεις με τους παλιούς του συντρόφους Άγη Στίνα και Κορνήλιο Καστοριάδη, ενώ συμμετέχει ενεργά σε εκδηλώσεις του αντιεξουσιαστικού χώρου.

Ο Γιάννης Ταμτάκος, όπως και όλα τα μέλη της ομάδας Στίνα, υπήρξε παράδειγμα επαναστατικού ήθους, τιμιότητας και αφοσίωσης στο ιδανικό της χειραφέτησης της κοινωνίας. Πέθανε στη Θεσσαλονίκη στις 4 Ιανουαρίου 2008 και τάφηκε στο νεκροταφείο της Μαλακοπής, τυλιγμένος με την κοκκινόμαυρη σημαία.

http://www.sansimera.gr/