Τα «υπό» του Προέδρου

Καναβούρης Κώστας Μικρότατοι άνθρωποι, υπηρετικό προσωπικό της τρόικας και του τραπεζικού κεφαλαίου, εγχώριου και εξωχώριου, καθώς κι ένα αισχρό και τρισάθλιο αλισβερίσι που ανασκολοπίζει την έννοια της Δημοκρατίας. Αυτά είναι τα υλικά που συνθέτουν τις κινήσεις και τις ασκήσεις πολιτικής εξαχρείωσης και εθελοδουλείας παντί τρόπω γύρω από την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο υπέρ πάντων αγώνας, ο πανικός και η χλαπαταγή γίνονται γύρω από τον μαγικό αριθμό 180. Τόσοι είναι οι ψήφοι που χρειάζονται ώστε να αναδειχθεί με έναν κατ' επίφαση δημοκρατικό τρόπο ο εκλεκτός του συστήματος ο οποίος θα συνεχίσει αγόγγυστα το θεάρεστο (αφού έχει και την υποστήριξη της "δεξιάς του Κυρίου") έργο του προκατόχου του Κάρολου Παπούλια, του οποίου τα χέρια κανένα άρθρο, παράγραφος ή ερμηνεία του Συντάγματος δεν κατόρθωσε να «δέσει» ώστε να μην υπογράψει τουλάχιστον τα Προεδρικά Διατάγματα που συνιστούν συνταγματικές εκτροπές. Άσε τους νόμους και τις εμβαλωματικές (και εξαμβλωματικές να τις πεις, μέσα είσαι) τροπολογίες συγκεκριμένων συμφερόντων, τις οποίες ακούραστα υπέγραψε και φαντάζομαι ότι θα εξακολουθεί να υπογράφει έως το τέλος της θητείας του ο αγαθός πρεσβύτης του Μαξίμου. Αυτή είναι η δουλειά του άλλωστε, πέρα από τα φρου - φρου, τα αρώματα και τις κενές δημοκρατικού περιεχομένου μεγαλοστομίες γύρω από τον ρόλο του ως κορυφαίου πολιτειακού παράγοντα.

Βεβαίως, κανένα άρθρο του Συντάγματος δεν εμποδίζει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να παραιτηθεί όχι σήμερα, αλλά χθες, ώστε να σταματήσει ο διασυρμός και του αξιώματός του, και της δημοκρατίας, αλλά και να τεθεί στην κρίση του λαού η ξέφρενη πλέον πορεία καταστροφής της χώρας καθώς και η παράδοσή της -με ό,τι αυτό συνεπάγεται- σε χέρια άλλων εκτός του λαού, για να τη λυμανθούν ασύστολα. Κανένα άρθρο του Συντάγματος δεν εμποδίζει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να παραιτηθεί, μια πράξη που θα αποδείκνυε ύψιστο πολιτικό θάρρος και θα λειτουργούσε λυτρωτικά ως ανύψωση του δημοκρατικού φρονήματος το οποίο χειμάζεται και κατασπαράσσεται στα δόντια θηρίων, αλλά πού...

Δεν είναι γι' αυτές τις δουλειές ο εκάστοτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας και δυστυχώς ο Κάρολος Παπούλιας δεν αποτελεί εξαίρεση. Εκτός κι αν του το απαγορεύει η θρησκεία του να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Πού ξέρεις; Απ' αυτούς όλα να περιμένεις να τ' ακούσεις. Έτσι κι αλλιώς, αλίμονό μας αν περιμέναμε την εμπέδωση της Δημοκρατίας αλλά και την τήρηση του Συντάγματος και των νόμων από τους πολιτειακούς και πολιτικούς παράγοντες. Ο συντακτικός νομοθέτης το γνωρίζει πολύ καλά, γι' αυτό και αφήνει τη «βρόμικη» δουλειά στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Κι όταν λέμε «στον πατριωτισμό των Ελλήνων», δεν εννοούμε βέβαια... όλων των Ελλήνων. Μακάρι να ήταν έτσι τα πράγματα, αλλά δεν είναι. Γιατί όταν ο πατριωτισμός δεν είναι επάγγελμα και μάλιστα εξαιρετικά προσοδοφόρο (όποιος είδε τον Βενιζέλο ξαπλαρωμένο μέσα στην κοτεράκλα για να πάει από τη Σκιάθο στη Σκόπελο θα αντιλήφθηκε τα οδυνηρά αποτελέσματα της πάλης για τη σωτηρία του τόπου και την πολιτική σταθερότητα), αν λοιπόν ο πατριωτισμός δεν είναι επάγγελμα, τότε γίνεται ένα πράγμα σαν το δίκιο, όπως το εννοεί η Μάρω Δούκα: ζόρικο πολύ. Και χρειάζονται κότσια για τέτοιου είδους Πατριωτισμό. Τέτοια που διαθέτουν οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, και οι σχολικοί φύλακες, και οι καθηγητές που δεν εννοούν να είναι πουθενά αλλού διαθέσιμοι, παρά μόνο απέναντι στο καθήκον τους προς την παιδεία, δηλαδή προς το μέλλον του τόπου. Τέτοια που διαθέτουν οι απολυμένοι της ΕΡΤ, που επιμένουν να αγωνίζονται για πραγματική δημόσια ραδιοτηλεόραση, αρνούμενοι τον «πατριωτισμό» επί των ερειπίων της ΕΡΤ για τάχα μου καινούργια αρχή ή για τάχα μου θυσία (τους) στο αχανές και εξαιρετικά ομιχλώδες αίτημα της ποιότητας το οποίο, στην περίπτωση του Τρίτου Προγράμματος, κυριολεκτικά ανατέθηκε ως εργολαβία σε εταιρεία αφανών προσόντων και το οποίο με μεγάλη προθυμία (προκαλώντας αισθήματα οδυνηρής έκπληξης) έτρεξαν να καλύψουν διάφοροι επώνυμοι και περιώνυμοι της ποιήσεως, της διανόησης και της σοβαρής μουσικής.

Άλλο αν κάποιοι απ' αυτούς «επιβραβεύτηκαν» για τη στάση τους με τη συμμετοχή τους στα αυτοδιοικητικά ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλο πράγμα επίσης αν σε κάποιους άλλους διαπρυσίως ομνύοντες (έως και αυτή τη στιγμή) στον εν λόγω πολιτικό σχηματισμό ουδέποτε υπήρξε όχληση (από τον εν λόγω πολιτικό σχηματισμό) περί το διάστολον μεταξύ έργων και λόγων τους. Ουδέποτε ζητήθηκε από τους ποιοτικούς πατριώτες να εξηγήσουν (απλώς συζητώντας, βρε αδερφέ) με ποιον τρόπο εννοούν την κοινή δράση προς όφελος του τόπου και του πολιτεύματος, αφού, όπως προσφυέστατα έγραψε πριν από λίγο καιρό η «Αυγή», «Στη δράση κολλάει το σίδερο». Απ' ό,τι φαίνεται, όμως, η άψογη μορφική τελειότητα ενός σονέτου ή μιας σονάτας απάδει (όταν έρχεται η στιγμή της κρίσεως για τον πατριωτισμό του καθενός) της ποιητικής συμπύκνωσης μέσα σε ένα και μόνο σύνθημα των κατοίκων στις Σκουριές εναντίον της καταστροφικής εξόρυξης χρυσού. Αλλά είπαμε: η «βρόμικη» δουλειά είναι για άλλους.

Έτσι ώστε στο «τέλος της μέρας» (όπως λέει και μια τάλαινα ψυχή που ασφυκτιά μέσα στο ανθρώπινο περίβλημά της, ενώ είναι μονάχα φωνή -όχι ομιλία- και τίποτε άλλο) να βγει ο πιο επαίσχυντος Πρόεδρος της Δημοκρατίας μέχρι τώρα. Ένας Πρόεδρος εκλεγμένος από αριθμό και όχι από αιρετούς εκπροσώπους. Ένας Πρόεδρος με συμβόλαιο επιπέδου omerta. Με μια κουβέντα, ένας Πρόεδρος που θα εκλεγεί από το αριθμημένο τίποτα για να υπογράψει την καταστροφή της χώρας. Υπό μορφή σονέτου; Υπό επαναστατικό καταιονισμό ευρυμάθειας; Υπό ενεργητικό κτηριακό εξανθρωπισμό του παραλιακού μετώπου της πρωτεύουσας; Υπό κυνηγετική αρχαιολογία (αφού την κουφάλα την Ιστορία τη στριμώξαμε μέσα στον τάφο της Αμφίπολης;) Υπό... Ακριβώς αυτό: το «υπό». Γι' αυτό το «υπό» όλων και του καθενός γίνεται η μάχη. Και είναι άγρια.

http://www.avgi.gr/