ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ: Τι θα συνέβαινε αν; Αυτό το ερώτημα θέτει διαρκώς στα διηγήματά του ο Παναγιώτης Ξηρουχάκης, από εκεί ξεκινάει και πλάθει τις ιστορίες του. Συνήθως δυστοπικές, με χαρακτήρες που μοιάζουν σα να ξεπήδησαν από κάποια ταινία του Κάρπεντερ, ατίθασοι, ρέμπελοι, τυχοδιώκτες, με μία σοφία του δρόμου να διέπει τον λόγο και τις πράξεις τους, με καταβολές από την εργατική τάξη, μιλούν λαϊκά και γι’ αυτό μοιάζουν γνωστοί μας. Κάπου τους έχουμε ξαναδεί. Μιλάμε την ίδια γλώσσα.
Όμως αν η ιστορία κτίζεται γύρω από κάποια υπόθεση και τα εφτιαλτικά συνήθως σενάρια που εξυφαίνονται γύρω απ’ αυτήν για τον πρωταγωνιστή, ο εφιάλτης είναι πέρα για πέρα πραγματικός. Τον ζούμε.
Το φανταστικό στοιχείο έρχεται να περιπλέξει και να επεξηγήσει υπερφυσικά, φιλοσοφικά ή επιστημονικά μία ούτως ή άλλως σύνθετη πραγματικότητα μίας κοινωνίας σε κρίση, οικονομική, πολιτιστική και κοινωνική. Αυτό είναι το στέρεο έδαφος της ιστορίας. Δίχως αυτό θα αιωρούνταν στον αέρα. Οι ομοιότητες με τη ζωή εδώ και τώρα, στην Ελλάδα της παρατεταμένης παρακμής είναι και υπαρκτές και ουσιαστικές.
Όταν ο πρωταγωνιστής συνειδητοποιεί ότι τα προβλήματα του δεν είναι ατομικά αλλά κοινά για