ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά τον θάνατο του Κορνήλιου Καστοριάδη, έχει αναπτυχθεί μια τάση μεταξύ μεταμοντέρνων συγγραφέων και ακαδημαϊκών (που συνήθως ανήκουν στους «μετά-Μαρξιστές») να θεωρούν ότι το...
ύστερο[1] έργο του πρόσκειται, αν δεν ανήκει, στον μεταμοντερνισμό. Η τάση αυτή εκφράστηκε ακόμη και σε πρόσφατο μείζον αφιέρωμα στον μεταμοντερνισμό του διεθνούς θεωρητικού περιοδικού Democracy & Nature (Vol. 7, No. 1, Μάρτιος 2001) και ήταν σαφής σε πρόσφατο συνέδριο για τον Καστοριάδη στην Νέα Υόρκη όπου το ριζοσπαστικό πολιτικό περιεχόμενο του έργου του ουσιαστικά «απενεργοποιήθηκε» από μετά-Μαρξιστές,
Τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά τον θάνατο του Κορνήλιου Καστοριάδη, έχει αναπτυχθεί μια τάση μεταξύ μεταμοντέρνων συγγραφέων και ακαδημαϊκών (που συνήθως ανήκουν στους «μετά-Μαρξιστές») να θεωρούν ότι το...
ύστερο[1] έργο του πρόσκειται, αν δεν ανήκει, στον μεταμοντερνισμό. Η τάση αυτή εκφράστηκε ακόμη και σε πρόσφατο μείζον αφιέρωμα στον μεταμοντερνισμό του διεθνούς θεωρητικού περιοδικού Democracy & Nature (Vol. 7, No. 1, Μάρτιος 2001) και ήταν σαφής σε πρόσφατο συνέδριο για τον Καστοριάδη στην Νέα Υόρκη όπου το ριζοσπαστικό πολιτικό περιεχόμενο του έργου του ουσιαστικά «απενεργοποιήθηκε» από μετά-Μαρξιστές,
μετά-στρουκτουραλιστές κ.α.