Η σιαγόνα του Χίτλερ

Η ιστορική διαδρομή του πιο μακάβριου ενθυμίου του Γ’ Ράιχ

Του Κωνσταντίνου Μαυρίδη από τη Ρήξη φ. 125

Το πρωί της 5ης Μαΐου 1945 ο σκαπανέας Ιβάν Τσουράκοφ, αποσπασμένος στο τμήμα της Υπηρεσίας της Στρατιωτικής Αντικατασκοπείας (SMERSH) της 3ης Στρατιάς Κρούσης του Κόκκινου Στρατού, ερευνούσε τον αυλόγυρο της καγκελαρίας στο Βερολίνο, όταν πρόσεξε ένα κομμάτι κουβέρτας να προεξέχει στα πλάγια ενός πρόσφατου κρατήρα οβίδας και ειδοποίησε αμέσως τον διοικητή του. Στον πρόχειρο τάφο που είχε ανακαλύψει βρίσκονταν τα απανθρακωμένα πτώματα ενός άνδρα και μιας γυναίκας καθώς και δύο γερμανικών ποιμενικών σκύλων.
Η μονάδα είχε φτάσει στην περιοχή στις 2 Μαΐου μαζί με τα τμήματα εμπροσθοφυλακής του τακτικού στρατού με την απόρρητη αποστολή να αποκλείσει τάχιστα το χώρο και να εντοπίσει τον Χίτλερ ή το πτώμα του, πάση θυσία και στον συντομότερο δυνατό χρόνο. Τελικά, στο χάος που επικρατούσε τις τελευταίες ημέρες του Γ’ Ράιχ με τις εχθροπραξίες να συνεχίζονται πέριξ του σημείου ερευνών, θα τους έπαιρνε πάνω από πέντε μέρες να βρουν την σωρό του φύρερ και όλα αυτά υπό άκρα μυστικότητα και την απειλή εκτέλεσης για έσχατη προδοσία οποιουδήποτε αποκάλυπτε το παραμικρό για τη φύση της αποστολής, ανεξαρτήτως βαθμού.
Η σκοτεινή υπόθεση του πτώματος του Χίτλερ θα χρησιμοποιούνταν αριστοτεχνικά από τον Σοβιετικό ηγέτη, Στάλιν, για να διαβάλει, απειλήσει και τελικά εξουδετερώσει τον Γκιόργκι Ζούκοφ, τον εξαιρετικά δημοφιλή στρατηγό του Κόκκινου Στρατού και βασικό αρχιτέκτονα της νίκης της ΕΣΣΔ κατά των Γερμανών στο ανατολικό μέτωπο τον οποίο φθονούσε θανάσιμα για την ολοένα αυξανόμενη δημοτικότητά του στον ρωσικό πληθυσμό. Ταυτόχρονα, η σοβιετική σιγή ασυρμάτου σχετικά με τα ευρήματα της 5/5/1945 θα έδινε τροφή σε άφθονες θεωρίες συνομωσίας, κατά καιρούς, με αποτέλεσμα ακόμη και σήμερα να γράφονται απίστευτα και άκρως ευφάνταστα πράγματα για τα γεγονότα των ημερών και ελάχιστοι να γνωρίζουν ποια ήταν η πραγματική κατάληξη του πτώματος του Χίτλερ.
Όλοι οι ιστορικοί σήμερα συμφωνούν πως ο Χίτλερ αυτοκτόνησε κάνοντας ταυτόχρονη χρήση φιαλιδίου υδροκυανίου και πιστολιού μαζί με την Εύα Μπράουν, την οποία είχε παντρευτεί δύο μέρες πριν, στις 3.15’ το απόγευμα της 30ης Απριλίου. Σύμφωνα με σαφείς οδηγίες που είχαν λάβει από τον ηγέτη τους, οι Όττο Γκούνσε και Χάιντς Λίνγκε, υπασπιστής και προσωπικός υπηρέτης του Χίτλερ αντίστοιχα, ανέβασαν τα πτώματα του ζευγαριού στον κήπο της καγκελαρίας, τα περιέλουσαν με βενζίνη και τους έβαλαν φωτιά. Αυτόπτες μάρτυρες της πυράς, σύμφωνα με τις σημειώσεις της ανάκρισης του Γκούνσε από την SMERSH, ήταν οι Γκαίμπελς, Μπόρμαν και Άξμαν. Η φωτιά έκαιγε για περίπου δυόμισυ ώρες εν τω μέσω σποραδικού βομβαρδισμού από το ρωσικό πυροβολικό και στις εξίμισυ τα μερικώς απανθρακωμένα, αλλά σαφώς μη αναγνωρίσιμα πλέον, πτώματα θάφτηκαν πρόχειρα στον κρατήρα όπου είχε θαφτεί την προηγουμένη η Μπλόντι, το λυκόσκυλο του Χίτλερ, στην οποία και στο κουτάβι της, Βόλφ, ο γιατρός των Ες Ες, Στούμπφεγκερ, είχε δοκιμάσει την αποτελεσματικότητα των χαπιών υδροκυανίου που θα έπαιρνε ο Χίτλερ.
Εκεί, θα ανακαλύπτονταν από τους Ρώσους σκαπανείς έξι μέρες μετά και θα μεταφέρονταν εσπευσμένα το ίδιο βράδυ σε ένα αυτοσχέδιο νεκροτομείο στο προάστιο Μπουχ του Βερολίνου, όπου θα γινόταν η επίσημη νεκροψία εκ μέρους των Σοβιετικών. Το πόρισμα της νεκροψίας ήταν ότι τα πτώματα είχαν αποτεφρωθεί σε τέτοιο βαθμό που το μόνο χρήσιμο τμήμα τους ήταν οι κάτω σιαγόνες και οι οδοντοστοιχίες τους οι οποίες αφαιρέθηκαν και καταγράφηκαν με κάθε λεπτομέρεια.
Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι το βράδυ της 8ης Μαΐου που παραδόθηκαν επίσημα οι Γερμανοί και τα ρωσικά στρατεύματα επιδόθηκαν σε ένα αχαλίνωτο γλέντι μέχρι τελικής πτώσεως και μια άνευ προηγουμένου κατανάλωση ποσοτήτων αλκοόλ, η σιαγόνα του Χίτλερ δόθηκε στην διερμηνέα, Έλενα Ρεζέφσκαγια της στρατιωτικής αντικατασκοπείας, προς φύλαξη διότι ως γυναίκα θα έπινε λιγότερο και η πιθανότητα να χαθεί το “εύρημα” μέσα στους ξέφρενους πανηγυρισμούς ήταν πολύ μικρότερη. Ευτυχώς, η Ρεζέφσκαγια δεν έχασε τη σιαγόνα, την οποία είχε τοποθετήσει για ασφάλεια σε ένα κόκκινο βελούδινο κουτί κοσμημάτων, διότι στις 10 Μαΐου οι Ρώσοι είχαν την τύχη να συλλάβουν και να ανακρίνουν την Κάθι Χόισμαν και τον Φριτς Έχτμαν, την βοηθό και τον οδοντοτεχνίτη του οδοντιάτρου του Χίτλερ, Χιούγκο Μπλάσκε, οι οποίοι αναγνώρισαν τη σιαγόνα από τις εργασίες τοποθέτησης γέφυρας και κορωνών που οι ίδιοι είχαν πραγματοποιήσει μετά την βομβιστική επίθεση κατά της ζωής του Χίτλερ στις 20/7/1944.
Έτσι, η SMERSH είχε θετική αναγνώριση του πτώματος από τις 10/5/1945 αλλά το γεγονός αυτό θα έμενε επτασφράγιστο μυστικό από εχθρούς, φίλους αλλά και από την ίδια την NKVD. Μόνο ο υπέρτατος ηγέτης ενημερωνόταν καθημερινά για την πρόοδο των ερευνών από ειδική τηλεφωνική γραμμή που χειριζόταν μια ομάδα με επικεφαλής κάποιον στρατηγό που ουδείς γνώριζε και είχε σταλεί επί τούτου από την Μόσχα. Ο Στάλιν θα καμωνόταν έτσι τον ανήξερο για την ύπαρξη του πτώματος και θα διέψευδε μέσω της Πράβντας το γεγονός ότι η σωρός είχε βρεθεί χαρακτηρίζοντάς το ως «φασιστική προβοκάτσια».
Το χειρότερο παιγνίδι όμως θα παιζόταν σε βάρος του στρατηγού Ζούκοφ τον οποίο ο Στάλιν θα πίεζε και θα κορόιδευε στις επιτελικές συνεδριάσεις κατηγορώντας τον ότι απέτυχε παταγωδώς να βρει τον Χίτλερ ή το πτώμα του για χρόνια μετά την ανακάλυψη και ταυτοποίησή του. Για 20 ολόκληρα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, ο Ζούκοφ θα αγνοούσε τα γεγονότα της εύρεσης και ταυτοποίησης της σωρού του Χίτλερ και η αποκάλυψη του γεγονότος ότι ο Στάλιν τον γέλασε και συνωμότησε σε βάρος του θα τον καταρράκωνε ψυχικά.
Η σωρός αυτή καθεαυτή, τον Ιούνιο του ‘45 θα θαβόταν σε μια μυστική τοποθεσία στην άκρη ενός δάσους κοντά στην πόλη Ράθεναου. Από κει θα ξεθαφτεί στις 21 Φεβρουαρίου του ‘46 και θα θαφτεί εκ νέου μαζί με τα υπολείμματα της Εύας Μπράουν και της οικογένειας Γκαίμπελς σε ένα οικόπεδο στην οδό Κλαουζένερ 30-32 στο Μαγδεμβούργο όπου θα παραμείνει για 24 χρόνια όταν ο τότε αρχηγός της ΚαΓκεΜπε, Αντρόποφ, θα αποφασίσει να τελειώνει μια και καλή με δαύτη.
Στα 1970 μια τριμελής ομάδα της υπηρεσίας με επικεφαλής τον αξιωματικό Βλαντιμίρ Γκάμενιουκ επισκέφτηκε την περιοχή που παρεμπιπτόντως είχε γεμίσει πολυκατοικίες, έστησε ένα αντίσκηνο για καμουφλάζ και άρχισε την εκσκαφή μέχρι που συνειδητοποίησαν ότι είχαν μετρήσει 45 μέτρα αντί για 45 βήματα από τις συντεταγμένες που τους είχαν δώσει. Η γκάφα ήταν απίστευτη καθώς η αποστολή υποτίθεται ήταν απόρρητη και έπρεπε να γίνει σβέλτα. Είχαν ήδη αρχίσει να μαζεύονται κάποιοι περίεργοι Ανατολικογερμανοί για να δουν τι έκαναν αυτοί οι παράξενοι τύποι ανάμεσα στις εργατικές κατοικίες. Αναγκαστικά, ξαναγέμισαν το λάκκο με χώμα, μετακινήθηκαν μαζί με το αντίσκηνο στο σωστό σημείο και βρήκαν το κουτί με τα λείψανα σε βάθος μόλις ενός μέτρου. Με το κουτί ανά χείρας, τα λαγωνικά της ΚαΓκεΜπε τοποθέτησαν το κουτί σε ένα Λάντα Ζίγκουλι, μεταμφιέστηκαν σε ψαράδες και το μετέφεραν σε μια τοποθεσία σε κάποιο κοντινό βουνό όπου τα αποτέφρωσαν τελειωτικά και τα σκόρπισαν στους τέσσερις ανέμους παίρνοντας όρκο να μην αποκαλύψουν σε κανέναν την τοποθεσία.
Όσο για την τύχη της σιαγόνας του Χίτλερ, οι απόψεις διίστανται. Κάποιοι πιστεύουν πως είναι αναμφισβήτητα ακόμη σε ρωσικά χέρια και υπάρχουν αναφορές ιστορικών, όπως αυτή του Α. Μπίβορ, που την τοποθετούν στη διαβόητη Λουμπιάνκα, το πολυδαίδαλο αρχηγείο της ρωσικής μυστικής αστυνομίας στην Μόσχα αναμένοντας το τεστ DNA της χιλιετίας. Για κάποιους άλλους, το τεστ έχει ήδη γίνει το 1988 και ως ύψιστη ειρωνεία η σιαγόνα του Χίτλερ κονιορτοποιήθηκε και πετάχτηκε στο αποχετευτικό σύστημα της Μόσχας στις 26/12/1991, την τελευταία νύχτα της ύπαρξης της ΕΣΣΔ.

Περιοδικό Άρδην – Εφημερίδα Ρήξη