Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΧΡΕΙΖΕΤΑΙ ΕΠΑΝΑΘΕΜΕΛΙΩΣΗ, ΜΙΑ ΝΕΑ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΝΕΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ
Μοιάζει εντελώς παράδοξο, σχεδόν αφήγημα επιστημονικής φαντασίας, το γεγονός ότι ο επίσημος υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών για την Προεδρία των ΗΠΑ, ο Ντ. Τραμπ, αμφισβητείόλα, μα όλα, ένα προς ένα τα μεγάλα αμερικανικάδόγματα της μεταπολεμικής και ειδικότερα της μεταψυχροπολεμικής εποχής.
Μοιάζει εντελώς παράδοξο, σχεδόν αφήγημα επιστημονικής φαντασίας, το γεγονός ότι ο επίσημος υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών για την Προεδρία των ΗΠΑ, ο Ντ. Τραμπ, αμφισβητείόλα, μα όλα, ένα προς ένα τα μεγάλα αμερικανικάδόγματα της μεταπολεμικής και ειδικότερα της μεταψυχροπολεμικής εποχής.
Ο ΝΤ. ΤΡΑΜΠ
Ο Ντ. Τραμπ ξιφουλκεί κατά του ΝΑΤΟ, ως «απομεινάρι» αριστερού ριζοσπάστη παλαιάς κοπής. Βάλλει ευθέως κατά της «παγκοσμιοποίησης». Στρέφεται κατά της Κίνας, γιατί αξιοποιεί το άνοιγμα των παγκόσμιων αγορών για μονομερή οφέλη. Επιδιώκει να τα βρει με τον Πούτιν και την Ρωσία, προκαλώντας ιλίγγους στο αμερικανικό κατεστημένο και στο Κίεβο. Αμφισβητεί τις στρατιωτικέςεπεμβάσεις των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή, ενώ λέει τα χειρότερα για την ΕΕ.
Αν ο Τραμπ με όλα τούτα ήταν πολιτικός άλλης χώρας και ιδιαίτερα ενός «προτεκτοράτου» όπως η Ελλάδα, θα εθεωρείτο άνθρωπος του Νεάντερταλ, που θα έπρεπε να πεταχτεί στο πυρ το εξώτερο.
Φυσικά, δεν είναι λίγα αυτά που ψέλνουν στον Τραμπ μέσα στις ΗΠΑ και από το εξωτερικό. Μέχρι και ο «λαομίσητος» Ολάντ(ρέου) έσπευσε να δηλώσει ότι τον πιάνει ναυτία με όλα όσα κατά καιρούς λέει οΤραμπ.
Ιδιαίτερα το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, το κατ' εξοχήν κερδισμένο από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, και πρώτα απ' όλα το αμερικάνικο, έχει λυσσάξει εναντίον του Τραμπ και μεγιστάνες της διεθνούς κερδοσκοπίας όπως ο Σόρος, ο Μπάφετ κ.ά. παίζουν τα ρέστα τους και προσφέρουν τεράστια ποσά στον προεκλογικό αγώνα της Χ. Κλίντον για να μην δουν τον Τραμπ Πρόεδρο στις ΗΠΑ.
Ο ΜΠ. ΣΑΝΤΕΡΣ
Την ίδια ώρα το Δημοκρατικό στρατόπεδο στις ΗΠΑ είχε ως υποψήφιο Πρόεδρο με σημαντική επιρροή τον Μπ. Σάντερς, ο οποίος πάλεψε μέχρι τέλους, με πολύ δυναμισμό και αρκετή απήχηση, την υποψηφιότητά του, παρότι έχασε το χρίσμα από την Χ. Κλίντον.
Για πρώτη φορά και με τέτοια επιρροή εκφράστηκε υποψηφιότητα στις ΗΠΑ με έναν προωθημένο ριζοσπαστισμό, σαν αυτόν του Σάντερς, ο οποίος αμφισβητούσε ευθέως το αμερικάνικο νεοφιλελεύθερο κατεστημένο και την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ από θέσεις Αριστεράς.
Είναι εντυπωσιακό, επίσης, πως παρότι ο Σάντερς εκδήλωσε λαθεμένα την υποστήριξή του στη Χίλαρι Κλίντον στο δεύτερο γύρο, αυτοί που τον ψήφισαν αντιστέκονται και δεν είναι διατεθειμένοι, τουλάχιστον σε ένα σημαντικό ποσοστό να τον ακολουθήσουν.
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΙΣ ΗΠΑ;
Το ερώτημα «τι συμβαίνει στις ΗΠΑ» έρχεται στα χείλη πολλών, σχεδόν, αυτόματα.
Μήπως κάτω από τα ανυποψίαστα βλέμματά μας η κυρίαρχη τάση της στρατηγικής των ΗΠΑ αμφισβητείται πλέον σοβαρά; Μήπως αυτά που ξέραμε μέχρι τώρα αρχίζουν να γίνονται παρελθόν;
Μπορεί τα ερωτήματα αυτά να μοιάζουν πρόωρα ή βεβιασμένα και υπερβολικά αλλά όμως προκύπτουν μέσα από εξελίξεις και διεργασίες.
Ο Ντ. Τραμπ ανήκει στο βαθύ αμερικάνικο κατεστημένο, είναι ένας δεξιός λαϊκιστής ηγέτης με έντονο ξενοφοβικό χρώμα.
Η απήχηση, όμως, που βρίσκουν οι «καινοφανείς» θέσεις του, ίσως, να δείχνει ότι ισχυρές μερίδες του αμερικάνικου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, πέραν του χρηματιστικού κεφαλαίου, αναζητούν μια νέα στρατηγική για να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντά τους σε μια φάση παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και ιδιαίτερα κρίσης της αμερικάνικης οικονομίας και ηγεμονίας.
ΤΟ BREXIT ΚΑΙ Η ΕΕ
Δεν μοιάζει καθόλου τυχαίο ότι την ίδια ώρα που ο Τραμπ προελαύνει ως υποψήφιος Πρόεδρος των ΗΠΑ, την ίδια ώρα έρχεται το Brexit να κεραυνοβολήσει την ΕΕ, μετά από μια εκστρατεία στην οποία ηγήθηκαν δεξιές και ακροδεξιές δυνάμεις.
Το πλήγμα που καταφέρθηκε από το Brexit σε μια ΕΕ που βρίσκεται ήδη σε κρίση είναι βαρύτατο και μπορεί να αποδειχθεί θανάσιμο για την ευρωζώνη και την ΕΕ, πολύ περισσότερο που οι Συντηρητικοί της Βρετανίας μοιάζουν να ευνοούν απολύτως την έξοδο και το «φτύσιμο» των Βρυξελλών.
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΕ;
Μήπως, λοιπόν, η ευρωζώνη και η ΕΕ έχουν μπει, εν μέσω κρίσης, σε πορεία παρακμής και αποσύνθεσης, η οποία μπορεί να αποδειχθεί μη αναστρέψιμη;
Μήπως την Βρετανία ετοιμάζεται να ακολουθήσει η Ιταλία και σειρά από άλλες χώρες;
Μήπως «νομοτελειακά» η μνημονιακή Ελλάδα δεν μπορεί, εκ των πραγμάτων, να αντέξει για πολύ την παραμονή της στην ευρωζώνη;
Η ΤΟΥΡΚΙΑ
Θα μπορούσα να καταπιαστώ και με τις τουρκικές εξελίξεις, οι οποίες δείχνουν ότι η ΕΕ είναι «πολιτικά νεκρή» για να κρατήσει υπό την σκιά, στον άξονα ή στο πλαίσιό της την Τουρκία και πολύ περισσότερο να την επηρεάσει ουσιωδώς, ενώ οι ΗΠΑ χάνουν συνεχώς έδαφος και ισχύ για να καθορίσουν όπως παλιά την τουρκική πραγματικότητα.
Η ΒΑΘΙΑ ΔΕΞΙΑ ΩΣ ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ ΑΛΛΑΓΩΝ
Δεν θα ισχυρισθώ με ευκολία ότι τα πράγματα άλλαξαν στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Μπορώ όμως με βεβαιότητα να πω ότι αλλάζουν, ότι έχουν αρχίσει να αλλάζουν, αν και χωρίς σχέδιο και με μια ακαθόριστη αβεβαιότητα, έτσι ώστε η ανασφάλεια να περιορίζει την ελπίδα.
Το «παράδοξο» και θα έλεγα προβληματικό, είναι ότι οι αλλαγές και οι «ανατρεπτικές» τάσεις δεν ξεκινούν από την Αριστερά αλλά μάλλον από το τον βαθύ δεξιό έως «ακροδεξιό» χώρο.
ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '80 ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ
Ρήγκαν και Θάτσερ από τον αγγλοσαξονικό χώρο έφεραν την μεγάλη ανατροπή στον παγκόσμιο καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό τη δεκαετία του '80.
Ίσως τώρα, σχολιάζουν κάποιοι πολιτικοί κύκλοι που παρακολουθούν τις διεθνείς εξελίξεις, τηρουμένων των όποιων αναλογιών, να βρισκόμαστε στα πρόθυρα ή το πρώιμο στάδιο ανάλογων ανατρεπτικών φαινομένων από τις ίδιες χώρες.
Μάλιστα, ισχυρίζονται ότι αυτές οι βαθιές αλλαγές θα γνωρίσουν μεγάλη ταχύτητα το αμέσως επόμενο διάστημα.
ΑΡΙΣΤΕΡΑ: ΝΕΑ ΣΚΕΨΗ, ΝΕΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ
Νομίζω ότι η Αριστερά κινείται μάλλον ανυποψίαστα απέναντι σε νέα φαινόμενα και απέναντι σε καταστάσεις που προχωράνε στην περιοχή μας, την Ευρώπη και τον κόσμο και την έχουν αφήσει πίσω ως ουραγό.
Η Αριστερά της εποχής μας βρίσκεται μπροστά σε νέες πραγματικότητες και νέες μεγάλες και πρωτότυπες προκλήσεις.
Η ανάγκη επαναθεμελίωσης της Αριστεράς στην πατρίδα μας και διεθνώς και μιας νέας σκέψης και στρατηγικής από μέρους της για τα επαναστατικά καθήκοντα του σήμερα και του αύριο γίνεται θέμα ύπαρξης για την ίδια αλλά κυρίως επιβίωσης για τη χώρα μας και απαίτηση για το μέλλον του πλανήτη.
Ο Ντ. Τραμπ ξιφουλκεί κατά του ΝΑΤΟ, ως «απομεινάρι» αριστερού ριζοσπάστη παλαιάς κοπής. Βάλλει ευθέως κατά της «παγκοσμιοποίησης». Στρέφεται κατά της Κίνας, γιατί αξιοποιεί το άνοιγμα των παγκόσμιων αγορών για μονομερή οφέλη. Επιδιώκει να τα βρει με τον Πούτιν και την Ρωσία, προκαλώντας ιλίγγους στο αμερικανικό κατεστημένο και στο Κίεβο. Αμφισβητεί τις στρατιωτικέςεπεμβάσεις των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή, ενώ λέει τα χειρότερα για την ΕΕ.
Αν ο Τραμπ με όλα τούτα ήταν πολιτικός άλλης χώρας και ιδιαίτερα ενός «προτεκτοράτου» όπως η Ελλάδα, θα εθεωρείτο άνθρωπος του Νεάντερταλ, που θα έπρεπε να πεταχτεί στο πυρ το εξώτερο.
Φυσικά, δεν είναι λίγα αυτά που ψέλνουν στον Τραμπ μέσα στις ΗΠΑ και από το εξωτερικό. Μέχρι και ο «λαομίσητος» Ολάντ(ρέου) έσπευσε να δηλώσει ότι τον πιάνει ναυτία με όλα όσα κατά καιρούς λέει οΤραμπ.
Ιδιαίτερα το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, το κατ' εξοχήν κερδισμένο από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, και πρώτα απ' όλα το αμερικάνικο, έχει λυσσάξει εναντίον του Τραμπ και μεγιστάνες της διεθνούς κερδοσκοπίας όπως ο Σόρος, ο Μπάφετ κ.ά. παίζουν τα ρέστα τους και προσφέρουν τεράστια ποσά στον προεκλογικό αγώνα της Χ. Κλίντον για να μην δουν τον Τραμπ Πρόεδρο στις ΗΠΑ.
Ο ΜΠ. ΣΑΝΤΕΡΣ
Την ίδια ώρα το Δημοκρατικό στρατόπεδο στις ΗΠΑ είχε ως υποψήφιο Πρόεδρο με σημαντική επιρροή τον Μπ. Σάντερς, ο οποίος πάλεψε μέχρι τέλους, με πολύ δυναμισμό και αρκετή απήχηση, την υποψηφιότητά του, παρότι έχασε το χρίσμα από την Χ. Κλίντον.
Για πρώτη φορά και με τέτοια επιρροή εκφράστηκε υποψηφιότητα στις ΗΠΑ με έναν προωθημένο ριζοσπαστισμό, σαν αυτόν του Σάντερς, ο οποίος αμφισβητούσε ευθέως το αμερικάνικο νεοφιλελεύθερο κατεστημένο και την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ από θέσεις Αριστεράς.
Είναι εντυπωσιακό, επίσης, πως παρότι ο Σάντερς εκδήλωσε λαθεμένα την υποστήριξή του στη Χίλαρι Κλίντον στο δεύτερο γύρο, αυτοί που τον ψήφισαν αντιστέκονται και δεν είναι διατεθειμένοι, τουλάχιστον σε ένα σημαντικό ποσοστό να τον ακολουθήσουν.
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΙΣ ΗΠΑ;
Το ερώτημα «τι συμβαίνει στις ΗΠΑ» έρχεται στα χείλη πολλών, σχεδόν, αυτόματα.
Μήπως κάτω από τα ανυποψίαστα βλέμματά μας η κυρίαρχη τάση της στρατηγικής των ΗΠΑ αμφισβητείται πλέον σοβαρά; Μήπως αυτά που ξέραμε μέχρι τώρα αρχίζουν να γίνονται παρελθόν;
Μπορεί τα ερωτήματα αυτά να μοιάζουν πρόωρα ή βεβιασμένα και υπερβολικά αλλά όμως προκύπτουν μέσα από εξελίξεις και διεργασίες.
Ο Ντ. Τραμπ ανήκει στο βαθύ αμερικάνικο κατεστημένο, είναι ένας δεξιός λαϊκιστής ηγέτης με έντονο ξενοφοβικό χρώμα.
Η απήχηση, όμως, που βρίσκουν οι «καινοφανείς» θέσεις του, ίσως, να δείχνει ότι ισχυρές μερίδες του αμερικάνικου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, πέραν του χρηματιστικού κεφαλαίου, αναζητούν μια νέα στρατηγική για να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντά τους σε μια φάση παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και ιδιαίτερα κρίσης της αμερικάνικης οικονομίας και ηγεμονίας.
ΤΟ BREXIT ΚΑΙ Η ΕΕ
Δεν μοιάζει καθόλου τυχαίο ότι την ίδια ώρα που ο Τραμπ προελαύνει ως υποψήφιος Πρόεδρος των ΗΠΑ, την ίδια ώρα έρχεται το Brexit να κεραυνοβολήσει την ΕΕ, μετά από μια εκστρατεία στην οποία ηγήθηκαν δεξιές και ακροδεξιές δυνάμεις.
Το πλήγμα που καταφέρθηκε από το Brexit σε μια ΕΕ που βρίσκεται ήδη σε κρίση είναι βαρύτατο και μπορεί να αποδειχθεί θανάσιμο για την ευρωζώνη και την ΕΕ, πολύ περισσότερο που οι Συντηρητικοί της Βρετανίας μοιάζουν να ευνοούν απολύτως την έξοδο και το «φτύσιμο» των Βρυξελλών.
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΕ;
Μήπως, λοιπόν, η ευρωζώνη και η ΕΕ έχουν μπει, εν μέσω κρίσης, σε πορεία παρακμής και αποσύνθεσης, η οποία μπορεί να αποδειχθεί μη αναστρέψιμη;
Μήπως την Βρετανία ετοιμάζεται να ακολουθήσει η Ιταλία και σειρά από άλλες χώρες;
Μήπως «νομοτελειακά» η μνημονιακή Ελλάδα δεν μπορεί, εκ των πραγμάτων, να αντέξει για πολύ την παραμονή της στην ευρωζώνη;
Η ΤΟΥΡΚΙΑ
Θα μπορούσα να καταπιαστώ και με τις τουρκικές εξελίξεις, οι οποίες δείχνουν ότι η ΕΕ είναι «πολιτικά νεκρή» για να κρατήσει υπό την σκιά, στον άξονα ή στο πλαίσιό της την Τουρκία και πολύ περισσότερο να την επηρεάσει ουσιωδώς, ενώ οι ΗΠΑ χάνουν συνεχώς έδαφος και ισχύ για να καθορίσουν όπως παλιά την τουρκική πραγματικότητα.
Η ΒΑΘΙΑ ΔΕΞΙΑ ΩΣ ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ ΑΛΛΑΓΩΝ
Δεν θα ισχυρισθώ με ευκολία ότι τα πράγματα άλλαξαν στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Μπορώ όμως με βεβαιότητα να πω ότι αλλάζουν, ότι έχουν αρχίσει να αλλάζουν, αν και χωρίς σχέδιο και με μια ακαθόριστη αβεβαιότητα, έτσι ώστε η ανασφάλεια να περιορίζει την ελπίδα.
Το «παράδοξο» και θα έλεγα προβληματικό, είναι ότι οι αλλαγές και οι «ανατρεπτικές» τάσεις δεν ξεκινούν από την Αριστερά αλλά μάλλον από το τον βαθύ δεξιό έως «ακροδεξιό» χώρο.
ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '80 ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ
Ρήγκαν και Θάτσερ από τον αγγλοσαξονικό χώρο έφεραν την μεγάλη ανατροπή στον παγκόσμιο καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό τη δεκαετία του '80.
Ίσως τώρα, σχολιάζουν κάποιοι πολιτικοί κύκλοι που παρακολουθούν τις διεθνείς εξελίξεις, τηρουμένων των όποιων αναλογιών, να βρισκόμαστε στα πρόθυρα ή το πρώιμο στάδιο ανάλογων ανατρεπτικών φαινομένων από τις ίδιες χώρες.
Μάλιστα, ισχυρίζονται ότι αυτές οι βαθιές αλλαγές θα γνωρίσουν μεγάλη ταχύτητα το αμέσως επόμενο διάστημα.
ΑΡΙΣΤΕΡΑ: ΝΕΑ ΣΚΕΨΗ, ΝΕΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ
Νομίζω ότι η Αριστερά κινείται μάλλον ανυποψίαστα απέναντι σε νέα φαινόμενα και απέναντι σε καταστάσεις που προχωράνε στην περιοχή μας, την Ευρώπη και τον κόσμο και την έχουν αφήσει πίσω ως ουραγό.
Η Αριστερά της εποχής μας βρίσκεται μπροστά σε νέες πραγματικότητες και νέες μεγάλες και πρωτότυπες προκλήσεις.
Η ανάγκη επαναθεμελίωσης της Αριστεράς στην πατρίδα μας και διεθνώς και μιας νέας σκέψης και στρατηγικής από μέρους της για τα επαναστατικά καθήκοντα του σήμερα και του αύριο γίνεται θέμα ύπαρξης για την ίδια αλλά κυρίως επιβίωσης για τη χώρα μας και απαίτηση για το μέλλον του πλανήτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου