Πάνω σ’ αυτό, μήπως θα πρέπει να δούμε κάποια αδιαμφισβήτητα δεδομένα;
Ποιος έχει και την παραμικρή αμφιβολία, πως οι Ολυμπιάδες είναι σημαντικότατες για την παγκόσμια κυριαρχία; Ότι είναι προϊόντα ενός παγκόσμιου διακρατικού θεσμού και μηχανισμού και η ανάθεση της διοργάνωσης σε κάθε χώρα σχετίζεται με πολλά άλλα πράγματα;
Κι αυτά είναι τόσο δεμένα μεταξύ τους που δεν γίνεται να μιλάμε για οικονομικά συμφέροντα, χωρίς να τα συνδέουμε με πολιτικές επιδιώξεις. Αλλά κι αυτές αναμφίβολα έχουν σχέση με τις κοινωνικές συνθήκες.
Πρόκειται, λοιπόν, για ένα κουβάρι που δεν μπορεί κανείς να το ξεχωρίσει. Η ολυμπιάδα αυτή όπως και κάθε άλλη είναι ένα παγκόσμιο γεγονός και γι’ αυτό δεν θα μπορούσε να κατατάξει κάποιος σ’ αυτά που θεωρούνται μερικά ζητήματα αφού συνδέεται με πάρα πολλές πτυχές της κυριαρχίας και του κρατισμού.
Ένα όμως είναι το σίγουρο: Πως όλα αυτά έχουν αρνητικότατες επιπτώσεις στις ανθρώπινες κοινωνίες, σε κάθε σημείο αυτού του πλανήτη, ενώ συνδέονται σαφέστατα με οικονομικά συμφέροντα (όπως και σε κάθε άλλη «ολυμπιακή» περίπτωση). Μεγάλα οικονομικά πακέτα ξαναμοιράζονται, ενώ υπέρογκα είναι και τα ποσά που δαπανώνται από το κράτος.
Όλα τα έργα που γίνονται αποσκοπούν στην εγκατάσταση κάποιων «σταθερών». Αυτές οι «σταθερές» έχουν σχέση με τον λεγόμενο εκσυγχρονισμό. Κι ας μη νομισθεί πως όταν λένε εκσυγχρονισμό εννοούν κάποια άνοδο των όρων επιβίωσης των ανθρώπων. Ούτε βέβαια την ανάπτυξη συνθηκών ελευθερίας για τις ανθρώπινες κοινωνίες. Αν και σκόπιμα αφήνουν να ταυτίζεται ο εκσυγχρονισμός με μια φαντασιακή κατάσταση ευμάρειας και καλυτέρευσης, στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με αυτά. Εκσυγχρονισμός σημαίνει κοινά βήματα, συντονισμό των ενεργειών της κυριαρχίας σε κρατικό, ηπειρωτικό και διηπειρωτικό επίπεδο.
Έτσι, όλη αυτή η κατάσταση έχει σχέση τόσο με τις «σταθερές» που είπαμε αλλά και με την ταχύτητα που θα γίνουν τα διάφορα «έργα». Κι αυτό σημαίνει μια πολύπλευρη και συντονισμένη επίθεση στο τομέα της χωροταξίας, την ανάπτυξη του ελέγχου, των κατασταλτικών μεθόδων, την θεσμοποίηση των όρων καταπίεσης κι εκμετάλλευσης και την ανάπτυξη των μηχανισμών που θα εφαρμοστούν.
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η σημασία των μεγάλων χρηματοδοτικών πακέτων που παρέχονται… Δεν αφορούν απλά και μόνο μια διαδικασία αναδιανομής ανάμεσα στις μεγάλες επιχειρήσεις. Το αποτέλεσμα από αυτή την κίνηση του κεφαλαίου βρίσκεται στην εγκατάσταση ισχυρότερων μορφών κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης. Αλλιώς δεν θα είχε κανένα ιδιαίτερο νόημα αυτή η κυκλοφορία των τεράστιων χρηματικών ποσών (μιλάμε για δις ευρώ και βάλε).
Είναι η απαίτηση για την σύσταση της «νέας εποχής». Έτσι αναπτύσσεται μια εκτεταμένη και έντονη δραστηριότητα στο σύνολο του κοινωνικού χώρου (κάτι που το κράτος δεν θα μπορούσε να πραγματοποιήσει βασισμένο στις δικές του δυνάμεις και μόνο) ώστε οι άνθρωποι, η κοινωνία πιο συνολικά, να έχει πολλά μέτωπα να αντιμετωπίσει και έτσι να αναγκαστεί να υποχωρήσει ή να μην μπορέσει να αντιδράσει με αποτελεσματικό τρόπο.
Έχουμε λοιπόν μέσω των ολυμπιακών αγώνων μια καθολική και συντονισμένη επίθεση της παγκόσμιας κυριαρχίας κι όχι απλά του εκάστοτε κράτους.
Ο Δούρειος Ίππος ήταν ανέκαθεν το μέσο, η βιτρίνα, το περίβλημα που έκρυβε τον ερχομό της καταστροφής. Τα οικονομικά πακέτα φέρνουν «έργα» απ’ όπου θα προέλθουν κι άλλα κέρδη. Αυτό είναι μια πραγματικότητα απ’ όπου έχουν αποκρυβεί παρά πολλά ακόμα. Όπως το γεγονός πως τα έξοδα για πολλά χρόνια μετά την ολυμπιάδα θα τρέχουν σαν χρέη, μιας και δεν θα καλυφθούν από τα «έσοδα».
Εδώ είναι που έρχεται το ενδιαφέρον για την ασφάλεια των αγώνων, η πληθωρικότητα των μέσων επιτήρησης και καταστολής, οι δεκάδες χιλιάδες μπάτσοι, πράκτορες, χαφιέδες, στρατιωτικοί, σεκιουριτάδες, τα ηλεκτρονικά μέσα παρακολούθησης και καταγραφής και τόσα άλλα. Κι από την άλλη τα μετρό, τα τραμ, οι διάφοροι τεμαχισμοί ολόκληρων περιοχών, οι καλωδιώσεις (υπόγειες και εναέριες), οι δρόμοι ταχείας κυκλοφορίας, πεζόδρομοι και απαγορευτικοί κανόνες.
Μια νέα κατάσταση στήνεται, καταστρέφοντας την χωροταξία και την δομή των πόλεων και των χώρων επιβίωσης, κατασκευάζοντας καινούργιες συνθήκες και χώρους όπου θα «ευδοκιμήσει» το κέρδος. Προϋπόθεση, όμως, είναι η ασφάλεια. Μια αλληλοδιαπλοκή και διασύνδεση κέρδους και καταστολής, καταπίεσης και εκμετάλλευσης, αλλοτρίωσης και απανθρωπισμού. Ένας διαρκής κύκλος, μαζί με το κέρδος και την αλλαγή των χώρων κίνησης και επιβίωσης των ανθρώπων, έρχονται να προαναγγείλουν το καθεστώς μιας «νέας εποχής» που στήνει τους όρους για μια κοινωνία περισσότερο υποταγμένων, από προηγούμενα, ανθρώπων. Η ζωή και οι ρυθμοί επιβίωσης μεταβάλλονται προς όφελος της κυριαρχίας. Έτσι, η ολυμπιάδα αποτελεί την αιχμή του δόρατος αλλά και τον δούρειο ίππο μέσα από το οποίο θα ξεχυθούν τα νέα δεινά και θα απλωθούν τα δίχτυα της κυριαρχίας.
Έχουμε λοιπόν μια καθολική επίθεση. Που έχει ξεκινήσει από πολύ παλιότερα, αλλά τώρα έχει αποκτήσει μια συγκεκριμένη ένταση και έκταση. Οι ρυθμοί την επιβολής στην «νέα εποχή» θέλουν να είναι γρήγοροι. Έτσι η κοινωνία να μην μπορεί να αντιμετωπίσει όλη αυτή την κατάσταση.
Κι από την άλλη η ιδεολογική τρομοκρατία. Ο υπερτονισμός του ιδεολογικού παράγοντα των αγώνων που είναι κατασκεύασμα του ελληνικού πολιτισμού (δηλαδή της συγκροτημένης σε πόλεις – κράτη κυριαρχίας).
Όμως αυτοί οι ίδιοι επαινετικοί λόγοι για την ολυμπιάδα, οι φανφαρονισμοί και οι εθνικιστικές κορώνες στηρίζονται στο πιο άθλιο κατασκεύασμα της εξουσίας.
Επειδή, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν τα αναβολικά και τα κάθε είδους ντοπαρίσματα, τα τσιμέντα, οι μίζες, οι γιγάντιες επιχειρήσεις καταστολής και επέκτασης του ελέγχου των ανθρώπων κλπ. και πάλι θα έπρεπε να είμαστε απόλυτα εχθρικοί στους ολυμπιακούς αγώνες και σε κάθε μορφή ολυμπιάδας. Γιατί οι ολυμπιακοί αγώνες είναι η οργάνωση και η προσπάθεια επιβεβαίωσης της εξουσιαστικής θριαμβολογίας. Των «ικανών» και των …«ανίκανων». Είναι η επιβράβευση αυτών που «ξεχωρίζουν» από τους άλλους.
Οι φυσικές ικανότητες (όταν και εάν υπάρχουν), τα χαρίσματα που προσφέρει η φύση στον κάθε άνθρωπο (άνδρα ή γυναίκα) δεν είναι κάτι που έκανε κάποια προσπάθεια για να τα αποκτήσει, χαρίστηκαν. Η χρησιμότητα και η σκοπιμότητά τους είναι να συμβάλλουν στην ανθρώπινη αλληλοβοήθεια, την αμοιβαιότητα και την αλληλεγγύη κι όχι να μετατρέπονται σε μέσα επιβολής και προβολής. Οι υπόλοιποι χειροκροτούν σαν θεατές και θαυμαστές των πρωταθλητών, των «άξιων». Ένας ανταγωνισμός που ακόμα κι όταν δεν αποσκοπεί στο κέρδος εξακολουθεί να είναι η ντροπή και η διαρκής προσβολή προς το ανθρώπινο γένος.
Και για να μην παρεξηγούμεθα. Άλλο το παιχνίδι και η χαρά, η διασκέδαση και η ευχαρίστηση κι άλλο πράγμα η αγωνία για την εξουσία, την επιβολή και τον ανταγωνισμό. Τα πρώτα δε χρειάζονται οργάνωση και αναβολικά. Είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση. Τα άλλα είναι η αγωνία της εξουσίας να επιβεβαιωθεί και να καθιερώνεται στη συνείδηση και τη ζωή των ανθρώπων. Παλιότερα σκόπευε να δικαιώσει τους άρχοντες και τους αξιωματούχους. Στην Ιλιάδα, για παράδειγμα, οι βασιλιάδες (Οδυσσέας, Αχιλλέας και το υπόλοιπο σκυλολόι που πολιορκεί την Τροία) βάζουν έπαθλα, ακόμα και γυναίκες («…πολλά δ’ επίστατο έργα» = που πολλά ήξερε να κάνει), για τους νικητές που θα προκύψουν από τους αγώνες μεταξύ τους. Οι απλοί στρατιώτες ούτε καν συμμετέχουν.
Αυτός λοιπόν, ο υποβιβασμός του ανθρώπου σε θεατή τού μεταλλαγμένου πρωταθλητή, είναι ακριβώς ό,τι πιο αντιανθρώπινο υπάρχει. Είναι εξωφρενικό, αλλά συμβαίνει. Κάθε χειροκρότημα προς τον «νικητή» είναι ένα ισχυρό κτύπημα στον αυτοσεβασμό του χειροκροτητή. Ανύψωση της κενότητας και υποβιβασμός του ανθρώπου.
Γι’ αυτούς τους ουσιαστικούς λόγους η υπεράσπιση των ανθρώπινων χαρακτηριστικών και προπαντός της φυσικότητας και του σεβασμού του ανθρώπινου γένους είναι που δεν μπορεί να μας κάνει να ανεχτούμε αυτήν αλλά και την οποιαδήποτε ολυμπιάδα….
Συσπείρωση Αναρχικών
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 27, Ιούλιος – Αύγουστος 2004
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου