Λύκοι!

Λύκοι, λύκοι, παντού λύκοι και οι τσοπάνηδες λύκοι
και τα σκυλιά λύκοι και οι ανδρείοι δειλοί.
Ψόφια όλη η στάνη! Ελάτε να πιούμε κούφιο νταηλίκι.
Κ. Παλαμάς

του Προκόπη Μπίχτα
Ο Σεπτέμβριος είναι προ των πυλών της Ρώμης και οι χήνες που έσωζαν το Καπιτώλιο έχουν σφαχτεί εδώ και χρόνια. Μέλη της «ελληνικής» κατοχικής κυβέρνησης έχουν ήδη αναγγείλει νέα λαίλαπα ληστρικών μέτρων σε βάρος του ελληνικού λαού. Αυτός σκιαγμένος από την βία και την προδοσία, κουρασμένος, εγκαταλελειμμένος από κάθε πολιτική, κομματική και συνδικαλιστική ηγεσία περιμένει ανήμπορος και αδρανής την αναπόφευκτη επιδείνωση της κατάστασής του που θα επιφέρει ακόμα μεγαλύτερη οικονομική, ηθική και πνευματική εξαθλίωση, ακόμα και τον θάνατο πολλών.
Είναι πολύ εύκολο και «εκτονωτικό» για κάποιους να βρίζουν το σύνολο του ελληνικού λαού, πιστεύοντας ότι αυτοί εξαιρούνται. Είναι ένας πειρασμός, μια παγίδα προς την οποία σπρώχνει η επιφάνεια της σημερινής πραγματικότητας και στην οποία έχουν πέσει πολλοί κατά διαστήματα. Όμως όλα τα φαινόμενα έχουν την αιτία τους, με την διαφορά ότι οι αιτίες των κοινωνικών φαινομένων είναι πιο δύσκολο να διακριβωθούν από ότι οι αιτίες των φυσικών.
Η ιστορία του ελληνικού λαού έχει να επιδείξει δυο κύρια χαρακτηριστικά που έχουν διαμορφωθεί, όχι κάτω από επιδράσεις δήθεν γενετικών χαρακτηριστικών όπως διατείνονται οι οπαδοί των μεσαιωνικών επιστημών, αλλά κάτω από ιστορικά αίτια. Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι ότι στις κρίσιμες στιγμές αυτός ο λαός έχει δείξει θάρρος και γενναιότητα που αγγίζουν τα όρια της «αποκοτιάς». Το δεύτερο είναι ότι, τουλάχιστον στην νεώτερη ιστορία του, πέφτει μονίμως θύμα προδοσιών και προδοτών.

Η τελευταία μεγάλη προδοσία ήταν η αισχρή πράξη της αλλοίωσης του νοήματος του «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015. Ήταν μια αισχρή παραποίηση της βούλησης του ελληνικού λαού, θρασεία αλλοίωση του νοήματος του δημοψηφίσματος, καταστρατήγηση του Συντάγματος και, ουσιαστικά, κατάργηση της δημοκρατίας. Ποιος ξέρει τι μοίρα θα επιφύλασσε στους ενόχους το ψήφισμα του Δημοφάντους.

Σε όλη εκείνη την περίοδο πριν από το δημοψήφισμα – μικρή περίοδος, αλλά έμοιασε πολύ μεγάλη – οι Βρυξελλικοί μεγαλομανείς υπαλληλίσκοι της παγκοσμιοποίησης, τα Σοράκια, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, όλοι οι πρώην Πρωθυπουργοί, σχεδόν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί, «πεφωτισμένοι» καθηγητές πανεπιστημίου, «ταλαντούχοι» καλλιτέχνες, η ηγεσία της Εκκλησίας, απόστρατοι στρατηγοί γεμάτοι παράσημα που δεν κερδήθηκαν στα πεδία των μαχών, αλλά στις δημοσιοϋπαλληλικές τριετίες, μεγάλα ονόματα της οικονομίας, ξένοι παράγοντες και τύπος εξαπέλυαν καθημερινά και σε όλους τους τόνους νουθεσίες, απειλές και προειδοποιήσεις για τις καταστρεπτικές συνέπειες που θα αντιμετώπιζε ο ελληνικός λαός αν ψήφιζε ΟΧΙ αντί για ΝΑΙ. Ακόμα και ο Π.τ.Δ., αν και Ανεύθυνος Άρχων κατά κανόνα, δήλωσε στην τηλεόραση ότι δεν διανοείται μια Ελλάδα έξω από την Ευρώπη(!). Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είχε ήδη κλείσει τις τράπεζες της χώρας στέλνοντας το μήνυμα «σήμερα κλείνουμε τις τράπεζές σας, αύριο θα κλείσουμε τη χώρα σας αν ψηφίσετε ΟΧΙ». Δίκαια θα υποθέσει κανείς ότι αν εκείνες οι πιέσεις δεν είχαν ασκηθεί, το ποσοστό του ΟΧΙ θα έφτανε το 80% ή το 90%.

Η «ελληνική» κυβέρνηση και τα κόμματά της ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δεν έκαναν καμία ουσιαστική εκστρατεία υπέρ του ΟΧΙ. Στις 29 Ιουνίου είκοσι χιλιάδες οπαδοί της αντιπολίτευσης και του ΝΑΙ έκαναν συγκέντρωση στην Πλατεία Συντάγματος με σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη». Το βράδυ της ίδιας μέρας ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Δραγασάκης εμφανίστηκε στην ΕΡΤ για να πει ότι οι διαφορές με τους τοκογλύφους δεν ήταν και τόσο τραγικές και άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να ακυρωθεί το δημοψήφισμα!
Ο Τσίπρας, βλέποντας τις δημοσκοπήσεις και ακούγοντας τους συμβούλους του, φοβήθηκε ότι ο ελληνικός λαός θα υπέκυπτε στις πιέσεις και θα ψήφιζε μαζικά υπέρ του ΝΑΙ. Μια πλειοψηφία του ΝΑΙ θα τον έφερνε σε δύσκολη θέση αφού θα ερμηνευόταν σαν απόρριψη της πολιτικής του και θα δεχόταν μεγάλες πιέσεις για να παραιτηθεί. Η απώλεια της πρωθυπουργικής καρέκλας και των προνομίων που συνεπάγεται ήταν έξω από κάθε σκέψη για τον ίδιο και το κονκλάβιό του. Αυτό που ήθελε ήταν να υπερισχύσει το ΟΧΙ, αλλά οριακά, ώστε να μπορέσει να το αγνοήσει σχετικά ανώδυνα, να έρθει σε άλλον έναν «έντιμο συμβιβασμό» με τους τοκογλύφους φίλους του και να ακολουθήσει κοροϊδεύοντας ξανά και ξανά την πολιτική της ΕΕ. Σε αυτήν την πολιτική είχε ήδη υποταχθεί, όπως είχε δείξει με την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου και απέδειξε με την υπογραφή του 3ου μνημονίου τον Αύγουστο.
Έτσι, κάνοντας ένα κακό υπολογισμό, προσπαθώντας να κλείσει την ψαλίδα που πίστευε ότι ευνοούσε το ΝΑΙ, παρενέβη στις 30 Ιουνίου παροτρύνοντας τον ελληνικό λαό να ψηφίσει ΟΧΙ.
Στις 2 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών στην Αθήνα υπέρ του ΟΧΙ. Ήταν μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις της μεταπολεμικής Ελλάδας.

Στις 5 Ιουλίου συνέβη το αδιανόητο που άφησε άφωνους την κυβέρνηση, τους λοιπούς πολιτικούς και τους δημοσκόπους. Αυτό το αδιανόητο, που συμβαίνει μερικές φορές και προκαλεί τις εξεγέρσεις, ειρηνικές ή όχι και τις επαναστάσεις: ενεργοποιήθηκαν μηχανισμοί στα βαθύτερα στρώματα του συλλογικού υποσυνειδήτου που έχουν δημιουργηθεί μέσα από την συνεχή αντίσταση σε πάμπολλους ξένους εισβολείς, και ο ελληνικός λαός αντέδρασε στις πιέσεις. Αγνόησε τις απειλές και απέρριψε όλους τους καλοθελητές, συμπεριλαμβανόμενης και της πρακτικής του ΚΚΕ που, όχι μόνο δεν στήριξε το ΟΧΙ, αλλά έστησε «δικές του» κάλπες έξω από τα εκλογικά τμήματα. Αψήφησε την δύναμη των ευρωφασιστών και το γεγονός ότι εκείνοι θα πραγματοποιούσαν τις απειλές τους, έφτυσε στα μούτρα ισχυρότατες, εχθρικές δυνάμεις, προσπέρασε τα κόμματα της βουλής και ψήφισε ΟΧΙ σε ποσοστό 62%, δίνοντας σαφή διαταγή στην κυβέρνησή του να αντισταθεί.
Τότε η κυβέρνησή του τον πρόδωσε, αποκαλύπτοντας την πολιτική της ανεπάρκεια, την ηθική της φτήνεια και τα κατεβασμένα της παντελόνια. Αλλοίωσε το νόημα του δημοψηφίσματος, αγνόησε την σαφώς εκφρασμένη απόφασή του, αγνόησε το Σύνταγμα που ορίζει ότι το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος είναι δεσμευτικό για την κυβέρνηση και τον πρόδωσε ανοιχτά. Μάλιστα, ύστερα από ένα μήνα υπέγραψε το 3ο και πιο καταστρεπτικό μνημόνιο.

Ήταν μια στιγμή σαν εκείνες που ξεσπούν επαναστάσεις. Η μεγαλύτερη τραγωδία εκείνες τις στιγμές ήταν ότι μεταξύ των κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων αυτοί που ήθελαν δεν μπορούσαν, ενώ αυτοί που μπορούσαν δεν θέλησαν. Τα δεξιά και ακροδεξιά «υπερπατριωτικά» κόμματα, τα «μετρημένα» κεντρώα, τα αριστερά και τα «επαναστατικά» ήπιαν μονορούφι το κούφιο νταηλίκι τους.
Το σοκ για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού ήταν ανυπολόγιστα μεγάλο. Ήταν μεγαλύτερο και από το σοκ της Γερμανοϊταλικής εισβολής του 1940-41 αφού τότε ο λαός πολέμησε, νίκησε, αλλά έπειτα ηττήθηκε από ισχυρότερες δυνάμεις, ενώ τώρα θέλησε να πολεμήσει, αλλά προδόθηκε από μια εκλεγμένη κυβέρνηση που θεωρούσε δική του. Το ηθικό και η ψυχολογία της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού υπέστη συντριπτικό πλήγμα, ξύπνησαν μνήμες του από παλιότερες προδοσίες «επαναστατικών» ηγεσιών και μια βαθιά κούραση τον κατέλαβε. Αρκετοί αρρώστησαν ακόμα και σωματικά.

Ταυτόχρονα τα αφεντικά του σημερινού πολιτικού προσωπικού, τρομαγμένα από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και το σαφές μήνυμα ότι ο ελληνικός λαός δεν είναι «τελειωμένος» παρά τα δεινά που είχε υποστεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, εξαπέλυσαν μια παγκόσμια εκστρατεία κατασυκοφάντησής του. Τον αποκάλεσαν και τον αποκαλούν «βλάκα», «ανίκανο», «τεμπέλη» που ζει σε βάρος των έξυπνων(;!) και εργατικών(;!) Ευρωπαίων κι άλλα πολλά. Ο σκοπός τους ήταν και είναι να τον εμφανίσουν σαν «παράσιτο» και αιτία των δεινών των δικών τους λαών – κρύβοντας την παρασιτική φύση και την ευθύνη του δικού τους συστήματος – να στρέψουν το κάθε άτομο ενάντια στο διπλανό του και να τον βυθίσουν σε μια εσωτερική συντριβή θρησκευτικού τύπου, ώστε να τον αποτελειώσουν ηθικά και ψυχολογικά. Αυτοί οι χαρακτηρισμοί τους αναπαράγονται ακόμα με ευχαρίστηση από τα ξένα και «ελληνικά» ΜΜΕ, επιβεβαιώνοντας το λαϊκό γνωμικό «πάντα ο κλέφτης φωνάζει ότι τον κλέβουν κι ο φονιάς ότι τον σκοτώνουν».

Σήμερα, ένα χρόνο μετά, η κατάθλιψη συνεχίζεται. Το σοκ ήταν τραυματικό και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αυτή που δεν συγχρωτίζεται με τους προδότες, είναι ακόμα μουδιασμένη κι έχει χάσει την πίστη της σε οποιονδήποτε και ο,τιδήποτε. Οι τραυματισμένοι άνθρωποι έχουν κλειστεί στον εαυτό τους, αρνούνται να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα και γλείφουν τις πληγές τους. Είναι αναμενόμενο και κατανοητό – οι πληγές πρέπει να κλείσουν. Έτσι συμβαίνει πάντα και παντού, μέχρι την ώρα της επόμενης μάχης.
Η οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα επιδεινώνονται συνεχώς, η κυβέρνηση υλοποιεί με σαδιστική ευχαρίστηση τα υπαγορευμένα μέτρα κοροϊδεύοντας και χλευάζοντας κάθε αδύναμη κοινωνική ομάδα, ενώ την ίδια στιγμή κατεβάζει κι άλλο τα παντελόνια στα αφεντικά της, ξεπερνώντας κάθε όριο δουλοπρέπειας και εξευτελισμού. Όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης συνεργούν στο έγκλημα κάποια μεν ενεργά, κάποια δε με την αδράνειά τους.
Στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι οργανώσεις και τα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς συνεχίζουν την ομφαλοσκόπισή τους. Όταν αποφασίσουν τι είναι, από πού έρχονται και που πηγαίνουν, λύνοντας έτσι το οντολογικό τους πρόβλημα, θα ενεργοποιηθούν.

Στο περσινό δημοψήφισμα ο ελληνικός λαός ΝΙΚΗΣΕ! Δεν φοβήθηκε, δεν λύγισε, αντιστάθηκε σε ολόκληρο, σχεδόν, τον κόσμο και δημιούργησε ένα αποτέλεσμα με τέτοια επίδραση, ώστε πολλοί το συνδέουν με την απόφαση των Βρετανών για έξοδο από την ΕΕ. Δεν νικήθηκε, νίκησε, αλλά προδόθηκε από τους ηγέτες του. Ο ελληνικός λαός έδειξε την μαχητική αρετή του, ανεξάρτητα από το τι είχε ψηφίσει το κάθε άτομο στις βουλευτικές εκλογές. Θα έρθει πάλι η ώρα που θα ψάξει, θα βρει το σύνθημα που ενώνει όλους, θα το φωνάξει και θα το κάνει πράξη. Μέσα από αυτό τον αγώνα θα βρει και θα αναδείξει άξιες ηγεσίες. Οι προδότες να μην χαίρονται!



Στον Τοιχο