του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Λίγα έγιναν γνωστά σχετικά με τις μυστικές συζητήσεις που πραγματοποιήθηκαν στην Δρέσδη, τον Ιούνιο, κατά την Σύνοδο του 2016 της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ.
Όμως, αυτό που φαίνεται ότι χαρακτήρισε την φετινή συνάντηση ήταν το θέμα:“Πρεκαριάτο και μεσαία τάξη”.
Αν σκεφθούμε ότι η αιχμή αυτής της κλειστής συνάντησης των ισχυρών της διεθνούς ελίτ δεν ήταν μόνο να συζητήσουν το τι συμβαίνει σήμερα στον κόσμο, αλλά να καθορίσουν το τι θα συμβεί, δικαιολογημένα προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον η εισαγωγή του καινοφανούς αυτού θέματος.
Άλλωστε ο όρος “πρεκαριάτο” είναι μοναδικός αφού είναι ένας νεολογισμός που επινοήθηκε από τον καθηγητή Guy Standing του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, ο οποίος βρισκόταν στην λίστα των φετινών συμμετεχόντων γι’ αυτό τον λόγο.
Το “πρεκαριάτο” είναι ένας νέος όρος, που τείνει να αντικαταστήσει τον όροπρολεταριάτο στις, μη-μαρξιστικές, σύγχρονες αναλύσεις των κοινωνικο-οικονομικών αδιεξόδων της παγκοσμιοποίησης. Αφορά την νέα κοινωνική τάξη που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που υποφέρουν από επισφάλεια:άνεργους, “απασχολήσιμους”, ανασφάλιστους, εργαζόμενους με μπλοκάκια, περιστασιακά εργαζόμενους σε διανοητική εργασία και γενικώς εργαζόμενους με “ελαστικούς όρους” εργασίας ή χαμηλοσυνταξιούχους. Με λίγα λόγια, κάθε είδους αβέβαιος και επισφαλής τρόπος ζωής στο παγκοσμιοποιημένο μοντέλο του καζινο-καπιταλισμού (από το λατινικό precarious, που σημαίνει αβέβαιος).
Στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπήρχε ο proletarius, δηλαδή ο πολίτης που δεν είχε τίποτα άλλο να δώσει στην Ρώμη παρά μόνο παιδιά (proles) για στρατιώτες… από εκεί εμπνεύστηκαν οι μαρξιστές το “προλεταριάτο” (proletariat).
Στην σημερινή νεοταξική Αυτοκρατορία της νεοφιλελεύθερης οικονομικής φούσκας μετατρέπουν τους ανθρώπους σε τρομοκρατημένα όντα σε μια κατάσταση ύπαρξης χωρίς την δυνατότητα καμμιάς πρόβλεψης ή ασφάλειας για το παρόν και το μέλλον τους, πράγμα που επηρεάζει την υλική ή ψυχολογική ευημερία τους.
Ο όρος αυτός πρωτοεμφανίστηκε στο βιβλίο του Guy Standing “The Precariat: The New Dangerous Class”, που κυκλοφόρησε το 2011 (Το Πρεκαριάτο: Η Νέα Επικίνδυνη Τάξη).
Στο νέο του βιβλίο “A Precariat Charter”, προχωρά ένα βήμα πιο πέρα την συζήτηση εξετάζοντας με μεγαλύτερη λεπτομέρεια αυτό το κοινωνικό φαινόμενο και αναλύοντας το πώς δικαιώματα -πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά- αφαιρέθηκαν από εκατομμύρια ανθρώπους. Σκιαγραφεί τους πολιτικούς κινδύνους που μπορεί να απορρέουν από αυτό και τι μπορεί να γίνει για να ελαττωθούν.
Οι ορισμοί του και τα συμπεράσματά του έχουν απασχολήσει διανοητές όπως ο Νόαμ Τσόμσκι και ο Zygmunt Bauman, πολιτικούς ακτιβιστές και διαμορφωτές της πολιτικής.
Παρά το ότι το πρεκαριάτο δεν θεωρείται ακόμα από μόνο του τάξη, είναι μια τάξη-εν-τω-γενέσθαι, με μέγεθος ικανό να προσδιορίσει τους στόχους για τους οποίους θέλει να παλέψει και τι θέλει να οικοδομήσει.
Από την πρώτη έκδοση του βιβλίου του, το 2011, το πρεκαριάτο έχει γίνει ένα ακόμα πιο σημαντικό παγκόσμιο φαινόμενο. Έκανε ορατή την παρουσία του πρωτοστατώντας σε πολλά κινήματα πολιτών, όπως το Occupy Wall Street στην Αμερική και αλλού, στους Indignados της Ισπανίας και στους Αγανακτισμένουςστο Σύνταγμα. Σήμερα, οι “πρεκάριοι” κινητοποιούνται για το Brexit στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Γαλλία ενάντια στα αντεργατικά μέτρα.
Οι ελίτ των Γκλομπαλιστών και των Μπιλντερμπέργκερς ανησυχούν σοβαρά και φοβούνται την τάξη του πρεκαριάτου επειδή αυτή η οργισμένη κατηγορία πολιτών αυξάνεται με γοργό ρυθμό και η φιλήσυχη μεσαία τάξη -που καταρρέει- συρρικνώνεται.
Οι προλεταριοποιημένοι νεόπτωχοι και το πρεκαριάτο είναι επικίνδυνοι γι’ αυτούς γιατί αισθάνονται ότι έχουν πληγεί βάρβαρα από την παγκοσμιοποίηση, οι ζωές τους έχουν καταστραφεί από την νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, δεν είναι οργανωμένοι σε μια κατεύθυνση και έτσι δεν μπορούν να ελεγχθούν από κανένα πολιτικό κόμμα του κατεστημένου φάσματος. Αντιθέτως, μάλιστα, προς τις βλέψεις της ελίτ, ενισχύουν τις εθνικιστικές τάσεις και αντιδρούν στους μετανάστες. Τα μέλη τους έχουν υψηλή μόρφωση, απεχθάνονται όλων των ειδών τις συστημικές ελίτ -πολιτικές, πνευματικές, καλλιτεχνικές, οικονομικές- και μπορεί, αργά ή γρήγορα, να υποκύψουν στις σειρήνες του πολιτικού εξτρεμισμού.
Το ζήτημα, προφανώς, που τέθηκε στην φετινή Μπίλντερμπεργκ, κρίνοντας εκ των δεδομένων αλλά και με κάποιες πληροφορίες που διέρρευσαν από τους ανεξάρτητους ερευνητές Alex Jones και Paul Maguire (ο οποίος προβλέπει μια Παγκόσμια Επανεκκίνηση – Global Reset) ήταν: Πώς θα Ελέγξουμε Αυτούς τους Ανθρώπους; Αυτός ήταν κι ο λόγος που προσκλήθηκε ο καθηγητής Guy Standing για να τους περιγράψει ότι το πρεκαριάτο είναι μια “επικίνδυνη τάξη” ανθρώπων που είναι “επιρρεπείς στις ακραίες φωνές και μπορεί να δώσουν την ψήφο τους και τα χρήματά τους ώστε οι φωνές αυτές να αποκτήσουν μια πολιτική πλατφόρμα με αυξημένη επιρροή”.
Οι Μπιλντερμπέργκερς φοβούνται το πρεκαριάτο, το “τέρας” που δημιούργησαν, και αναζητούν απεγνωσμένα λύσεις. Άλλωστε ένας από το συνωμοτικό συνάφι τους, ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, τους είχε προειδοποιήσει σε παλαιότερη ανάλυσή το, ότι οι εξεγέρσεις θάρθουν από την μεσαία τάξη που καταρρέει.
Η Μπίλντερμπεργκ γνώριζε για την καταστροφή
Η κυρίαρχη ελίτ ήξερε ότι το σχέδιό τους θα δημιουργούσε αυτή την τάξη εδώ και δεκαετίες. Ήξεραν ότι οι πολιτικές τους θα δημιουργούσαν στρατιές ανέργων και δυστυχισμένων ανθρώπων, τους οποίους, για να τους ελέγξουν, θα χρειαζόντουσαν ένα σκληρότερο καθεστώς παρακολούθησης μαζί με αστυνομικό κράτος.
Γι’ αυτό πυροδοτούν όλες αυτές τις false-flag τρομοκρατικές επιχειρήσεις έτσι ώστενα μετατρέψουν σιγά-σιγά τις αστυνομικές δυνάμεις ασφαλείας σε έναν κανονικό εσωτερικό στρατό κατοχής στις αναπτυγμένες κοινωνίες, να επιβάλουν νέα κατασταλτικά μέτρα καταπατώντας κάθε προηγούμενη συνταγματική νομιμότητα. Να εφαρμόσουν ακόμα τα πιο αδιαπέραστα και μαζικά ηλεκτρονικά ή βιομετρικά συστήματα ελέγχου της κοινωνίας.
Τα θεμέλια για την δημιουργία του πρεκαριάτου μπήκαν από την δεκαετία του ’70, με το άνοιγμα των ΗΠΑ στην Κίνα, επί προεδρίας Νίξον, λέγοντας ψέμματα στον αμερικανικό λαό ότι θα επωφεληθεί από το άνοιγμα αυτών των νέων αγορών.
Η ιστορική επίσκεψη του Προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον στο Πεκίνο το 1972 θεωρείται από ορισμένους αναλυτές ως “το μεγαλύτερο σοκ στην σύγχρονη αμερικανική διπλωματία”. Παρουσιάστηκε σαν η αιχμή της προσπάθειας Νίξον και Χένρυ Κίσσινγκερ να “αναμορφώσουν την αμερικανική εξωτερική πολιτική”, την οποία “μετασχημάτισε ο Ψυχρός Πόλεμος”. Ωστόσο, σύμφωνα με τον ερευνητή των κρυφών πτυχών της Μπίλντερμπεργκ, Daniel Estulin, η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ ήταν αυτή που “πήρε την απόφαση να συνάψουν οι ΗΠΑ επίσημες σχέσεις με την Κίνα πριν την υιοθετήσει ως επίσημη πολιτική ο Νίξον”. Πρόκειται για αμφιλεγόμενο ισχυρισμό, τον οποίο ο Estulin επικαλείται στο βιβλίο του The True Story of the Bilderberg Group (Η Αληθινή Ιστορία της Λέσχης Bilderberg, 2007), αποδίδοντας τον ισχυρισμό σε έγγραφα που του έδειξε ο Jim Tucker. Tο American Free Press, πρώην εργοδότης του Tucker, σε κανένα ρεπορτάζ του δεν αναφέρεται ότι είναι γνωστή η ύπαρξη σχετικού υλικού. Μια έκθεση, όμως, του 2014 από τον διάδοχο του Tucker, τον Μαρκ Άντερσον, ισχυρίζεται ότι τα μέλη της Μπίλντερμπεργκ “προφανώς εργάστηκαν εκ των προτέρων επιτυχώς για την ομαλοποίηση των σχέσεων με την Κίνα”, επικαλούμενη ως αποδεικτικό στοιχείο δύο διαδοχικές διασκέψεις της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, που είχαν ασχοληθεί με αυτό το ζήτημα. [Πηγή: http://www.conspiracyarchive.com/2015/10/04/the-bilderberg-connection-did-the-bilderberg-group-send-nixon-to-china/%5D
Την δεκαετία του ’70, μια ομάδα ιδεοληπτικών οικονομολόγων της ελίτ της παγκοσμιοποίησης βομβάρδισαν τα αυτιά και το μυαλό των πολιτικών στις ΗΠΑ, κατ’ αρχάς, αλλά και στις υπόλοιπες χώρες της Δύσης.
Το κεντρικό πολιτικό πρόγραμμα του “νεοφιλελεύθερου” μοντέλου τους ήταν η ανάπτυξη και η εξέλιξη να βασίζεται στην ανταγωνιστικότητα των αγορών, το καθετί πρέπει να γίνεται με στόχο την μεγιστοποίηση του ανταγωνισμού και της ανταγωνιστικότητας και να επιτρέπεται οι αρχές των αγορών να διαποτίζουν όλες τις πλευρές τις ζωής των πολιτών. Τα εργατικά συνδικάτα έπρεπε να στοχοποιηθούν και να αποδυναμωθούν, όπως έγινε.
Για να περάσει αυτό το ψέμμα, προσέλαβαν πολύ ικανούς οικονομολόγους, πρόθυμους πολιτικούς και χρησιμοποίησαν τα δορυφορικά ΜΜΕ.
Με την πολιτική του outsourcing (εξωτερική ανάθεση, υπεργολαβία) και της διάλυσης κάθε εθνικής βιομηχανίας φτωχοποίησαν την μεσαία τάξη και τους εργάτες στα δυτικά κράτη, μετατρέποντάς τους σιγά-σιγά σε παρίες.
Σε όλη την Ευρώπη, από τον Νότο μέχρι την Σκανδιναβία, έχουν εφαρμοσθεί πολιτικές που υπαγόρευσαν οι παγκοσμιοποιητές και τις οποίες δεν αποδέχονται οι απλοί πολίτες. Πρόκειται για επιλογή της ελίτ. Μπορεί την πολιτική να φαίνεται ότι την ασκούν ισχυροί πρόεδροι (π.χ. των ΗΠΑ), πρωθυπουργοί κ.λπ., αλλά πίσω τους βρίσκονται οι μυστικές Λέσχες, όπως η Μπίλντερμπεργκ, της κυρίαρχης ελίτ.
Έτσι οδηγηθήκαμε στην συρρίκνωση και την εξόντωση της μεσαίας τάξης και την ενίσχυση του πρεκαριάτου, που εγκυμονεί τεράστια προβλήματα, παγκόσμια αναταραχή και δομική αστάθεια.
Αυτοί είναι υπεύθυνοι για την δημιουργία της μεταμοντέρνας σκλαβιάς και τώρατρέμουν το αυξανόμενο μέγεθος και την οργή αυτής της τάξης και την ανάδυση ενός νέου συλλογικού επαναστατικού οράματος.
Τώρα προωθούν το “ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα” παγκοσμίως, κάτι που θα ήταν αδιανόητο πριν από 1-2 δεκαετίες, προκειμένου να κατευνάσουν τα εκατομμύρια των αγανακτισμένων πρεκαρίων ώστε να αποδεχθούν εθελουσίως την δουλεία τους.
Θα σου δίνουν αυτό το “επίδομα” και θάχεις απεμπολήσει τα βασικά δικαιώματα στην ζωή σου.
Οι ίδιοι που σχεδίασαν την καταστροφή της μεσαίας τάξης, τώρα αναζητούν το νέο τέχνασμα για να αδρανοποιήσουν το πρεκαριάτο: προωθούν το ελάχιστο αυτό “επίδομα” γιατί δεν θάχει δουλειά κανείς. Τις θέσεις των ανέργων θα καταλάβουν σύντομα τα ρομπότ. Προωθούν τον ηλεκτρονικό φασισμό της “cashless society”μέσα από μια ατελείωτη προπαγάνδα για τις ηλεκτρονικές κάρτες στα μίντια που ελέγχονται από την ελίτ.
Η οικονομική μετατόπιση της μορφωμένης μεσαίας τάξης και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού και η γενικευμένη απέχθεια προς κάθε είδους ελίτ έχει να κάνει και με δύο άλλα τρέχοντα ζητήματα, που ήταν μέσα στην λίστα της πρόσφατης Συνόδου της Μπίλντερμπεργκ: την στήριξη του πρεκαριάτου στο BREXIT και την υποστήριξη του Ντόναλντ Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές.
Όλα αυτά συνθέτουν ένα καταστροφικό σουπερνόβα, που σίγουρα θα εκραγεί μία ημέρα. Κι αυτή η ημέρα δεν αργεί!
*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.109, Ιούλιος 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου