Κάπως καθυστερημένα, λοιπόν, ο εργατοπατέρας αυτός, αποφάσισε να ομολογήσει, με πόνο καρδιάς βέβαια, αυτή την πασίγνωστη αλήθεια. Και να καταγγείλει έτσι, οργίλος, την «δημοκρατική» κυβέρνηση του Ραχόι ότι με τα αντεργατικά μέτρα που πήρε, μέσα στο χρόνο που πέρασε, απέσπασε εργατικές κοινωνικές κατακτήσεις 35 ολόκληρων χρόνων!!
Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτό έγινε σε μια Ισπανία που από χρόνια μαστίζεται από την ανεργία και την δυστυχία εκατομμυρίων εργατών. Ανεργία που διαρκώς διογκώνεται και όχι μονάχα στην Ισπανία, όπως είναι γνωστό. Αλλά ο Κ. Μέντεζ παρέλειψε, ωστόσο, να αναφερθεί στο δυσάρεστο αυτό γεγονός στην συγκεκριμένη συνέντευξή του!
Μα δεν έκανε αυτήν μόνο την παράλειψη, ο γενναίος γραμματέας του UGT. Έκανε επίσης κι άλλη μια και πιο σπουδαία παράλειψη. Απέφυγε να πει οτιδήποτε για τον ρόλο που έπαιξε η UGT και αυτός ο ίδιος στις τραγικές αυτές εξελίξεις που σημειώθηκαν και σημειώνονται καθημερινά, σε βάρος των εργατών και του λαού της Ισπανίας και ολόκληρης, σχεδόν, της Ευρώπης!
Παρέλειψε, δηλαδή, ο ηγέτης αυτός της UGT να αναφέρει που βρίσκονταν και τι έκανε η ηγεσία του εργατικού κινήματος, όταν ο «δημοκράτης» Ραχόι και η κυβέρνησή του, μαζί με τους συνεταίρους των Βρυξελλών, μελετούσαν και ετοιμάζονταν πυρετωδώς να επιβάλλουν τα νέα ληστρικά αντεργατικά μέτρα, που βύθισαν την ισπανική κοινωνία 35 χρόνια πίσω. Άρα, τουλάχιστον στα επίπεδα του 1975, αν δεχτούμε σαν αληθινούς τους υπολογισμούς της εργατοπατερικής κομπανίας το Κ. Μέντεζ.
Ας υποθέσουμε, όμως, (από έλλειψη άλλων στοιχείων), ότι αυτή είναι η αλήθεια: ότι η ζωή των εργατών και του λαού της Ισπανίας, μέσα σ΄ ένα μόνο χρόνο, γύρισε ξαφνικά 35 ολόκληρα χρόνια πίσω! Τραγική ασφαλώς αλήθεια. Η εργατική τάξη και οι άλλοι εκμεταλλευόμενοι μιας χώρας σαν την Ισπανία να κάνουν ένα τόσο μεγάλο βήμα πίσω.
Είναι όμως ακόμα πιο τραγικό, οι ηγέτες αυτής της τάξης, οι εκπρόσωποι των ισπανικών εργατικών συνδικάτων, να ομολογούν αυτή την τραγική αλήθεια
χωρίς να ντρέπονται. Και να περιορίζονται σ΄ αυτήν μόνο την ομολογία. Και να μην λένε ούτε λέξη για τις τεράστιες δικές τους εγκληματικές ευθύνες. Για τις καθοριστικές συνέπειες της δικής τους καιροσκοπικής πολιτικής και ταχτικής. Για την χρεοκοπία επομένως της ηγεσίας του ισπανικού εργατικού κινήματος.Λένε μόνο την μισή αλήθεια. Θρηνολογούν για την κατεδάφιση των εργατικών κατακτήσεων 35 χρόνων. Καταγγέλλουν υποκριτικά την «ανάλγητη» κυβέρνηση Ραχόι. Μα συνεχίζουν την ίδια χρεοκοπημένη πολιτική τους. Την πολιτική της συμφιλίωσης και συνεργασίας με την εκμεταλλεύτρια αστική τάξη, με την οποία απελπισμένα πασχίζουν να κρατήσουν όρθιο το σαπισμένο κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Στην Ισπανία και στην Ευρώπη των μονοπωλίων.
Ως πότε άραγε;
Ως πότε μπορεί ακόμα να κρατήσει αυτό το θέατρο του παραλόγου;
Ως πότε η εργατική τάξη της Ισπανίας με τις ηρωικές παραδόσεις και όλης της Ευρώπης, θα ανέχεται μια τόσο χρεοκοπημένη, μια τόσο σαπισμένη ηγεσία, θυσιάζοντας τις κατακτήσεις και την ζωή της την ίδια στον βωμό ου παρακμασμένου και καταρρέοντος συστήματος της μισθωτής σκλαβιάς; Ενός συστήματος που φανερά πια δεν έχει να προσφέρει άλλο από ανεργία, πείνα, βαρβαρότητα και φασιστικές συμμορίες δολοφόνων!
Και για την Ελλάδα των τριών ληστρικών μνημονίων,
τι έχουν άραγε να πουν οι ηγέτες του εργατικού μας κινήματος
Κι ύστερα απ΄ όλα αυτά που είπαμε για τις τραγικές εξελίξεις στην Ισπανία. Ύστερα από το πισωγύρισμα της ζωής των ισπανών αδελφών μας, τουλάχιστον 35 χρόνια μέσα σ΄ ένα χρόνο, τι θα μπορούσε και τι θάπρεπε τάχα να πει κανείς για την Ελλάδα – πειραματόζωο, για την Ελλάδα των τριών ληστρικών μνημονίων που συνομολογήθηκαν από τον Μάη του 2010 έως τώρα;
Τι θάχε άραγε να πει για τις δικές της ευθύνες η ηγεσία του δικού μας εργατικού κινήματος και πριν απ΄ όλους η ηγεσία της αριστεράς, σχετικά με την ολοσχερή, σχεδόν, κατεδάφιση των εργατικών κατακτήσεων, μέσα στα τελευταία δυόμισι χρόνια;
Από πού αντλεί την δύναμη το σαπισμένο και ετοιμόρροπο αστικό πολιτικό σύστημα να κατεδαφίζει με τόση ευκολία τις εργατικές κατακτήσεις ενός και πλέον αιώνα;
Είναι αυτό απόδειξη της χρεοκοπίας της συνδικαλιστικής και πολιτικής ηγεσίας της εργατικής τάξης της χώρας μας, ναι ή όχι;
Και πως άραγε είναι δυνατόν να πάρει πίσω τις κατακτήσεις του το εργατικό μας κίνημα αν δεν φροντίσει να ανατρέψει την χρεοκοπημένη και αναξιόπιστη αυτή ηγεσία;
Αν η εργατική πρωτοπορία δεν απαιτήσει τώρα να ανοίξει η αναγκαία αναγεννητική συζήτηση, μέσα σε ολόκληρο το κίνημα, για την συθέμελη ταξική ανασύνταξή του, πότε τάχα θα το κάνει;
Στα καυτά αυτά ερωτήματα, εμείς θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε με επόμενα άρθρα μας. Θα περιμένουμε όμως και τις απόψεις άλλων αγωνιστών, που κατανοούν την επείγουσα ανάγκη μιας συντροφικής εργατικής συζήτησης για την πολιτική και την ηγεσία του εργατικού μας κινήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου