Ολόκληρο το κείμενο του Ανδρέα Μπελεγρή έχει ως εξής:Από την κόντρα για το Μάαστριχτ, το 1992, μέχρι την πρόσφατη Συνδιάσκεψη, η συνιστώσα που εκφράζει τον σκληρό αριστερό βραχίονα του ΣΥΡΙΖΑ και τη δέσμευσηΤσίπρα για την επόμενη μέρα. Σε όλους τους εσωκομματικούς πολέμους το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ, με επικεφαλής τον κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη, κερδίζει μόνο μία μάχη: την τελευταία - ή κάπως έτσι.
Είκοσι χρόνια πολιτικού βίου του Συνασπισμού, με τις όποιες μεταλλαγές, έχει καταφέρει να επιβληθεί και να επιβιώσει απέναντι σε όλους τους προέδρους του κόμματος και σήμερα να αποτελεί την κρυφή φωνή των παραδοσιακών στελεχών. Είχε περάσει μόλις ένας χρόνος από τη διάσπαση του Ενιαίου Συνασπισμού το 1991. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και η συνεργασία με τον κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη έβαλαν την Αριστερά σε έναν κύκλο εσωστρέφειας και περιδίνησης, ο οποίος κράτησε χρόνια. Οσοι συμμετείχαν στην ίδρυση του Συνασπισμού εκείνη τη χρονιά και προέρχονταν από το ΚΚΕ είχαν στο μυαλό τους ένα ριζοσπαστικό, κοινωνικό και πατριωτικό κίνημα. Η εκλογή της κυρίας Μαρίας Δαμανάκη στη θέση του προέδρου του κόμματος πολύ σύντομα αποδείχτηκε ακατάλληλη να εκφράσει τις επιθυμίες τους.
Τέσσερα μέλη του Συνασπισμού, τότε, αποφάσισαν να διακηρύξουν μια διαφορετική πολιτική φυσιογνωμία: οι κύριοι Παναγιώτης Λαφαζάνης (φωτογραφία), Στάθης Λεουτσάκος, Νίκος Χουντής και Γιάννης Δραγασάκης βρέθηκαν απέναντι στην τότε ηγεσία και με παρεμβάσεις τους έθεταν σε μεγάλα ζητήματα θέμα αλλαγής γραμμής. Λίγο μετά μαζί τους συντάχτηκαν διάφορα στελέχη, προερχόμενα από το ΚΚΕ Εσωτερικού. Οι κύριοι Νίκος Βούτσης, Αλέκος Φλαμπουράρης, Αριστείδης Μπαλτάς συνέπραξαν επί μακρόν με αριστερές τοποθετήσεις απέναντι στη λεγόμενη «δεξιά πτέρυγα». Η κυρία Δαμανάκη δεν θα άντεχε για πολύ. Αποχώρησε από το κόμμα το 2004, ωστόσο το Ρεύμα παρέμεινε κραταιό.
Οι μεγάλες κόντρες
Η πρώτη μεγάλη κόντρα ήρθε όταν το Αριστερό Ρεύμα διαφώνησε με την επιλογή της προέδρου του κόμματος να στηρίξει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, το 1992. Η θέση του κ. Λαφαζάνη βρισκόταν πιο κοντά στο ΚΚΕ παρά στην τότε ηγεσία. Στα όργανα το κόμματος οριακά δεν πέρασε η άποψή του και ο Συνασπισμός στήριξε τη συγκεκριμένη κατεύθυνση, ενώ η κυρία Δαμανάκη δεν παρέλειψε να εκφράσει τη δυσαρέσκειά της για τη δράση του.
Έξι χρόνια μετά, το 1998, το Ρεύμα διαφώνησε και με την επιλογή της ηγεσίας του κόμματος, τον κ. Νίκο Κωνσταντόπουλο πλέον, να θέσει υποψηφιότητα η κυρία Δαμανάκη στη βάση της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας. H πρώην πρόεδρος πήρε απογοητευτικά ποσοστά, επιβεβαιώνοντας, τότε τουλάχιστον, ότι οι συγκλίσεις του συγκεκριμένου χώρου με το Κέντρο δεν ευνοούν κανέναν.
Λίγο αργότερα, στη συζήτηση για τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, οι διαφωνίες του Αριστερού Ρεύματος ήταν εντονότερες, προκαλώντας έκτακτο συνέδριο. Ετσι από το 1998 ο κ. Λαφαζάνης αρθρογραφεί ενάντια στην ευρωζώνη: «Η Ελλάδα θα υποστεί βαρύτατες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες (πασιφανείς ήδη) για να εισέλθει στο ευρώ, οι οποίες όχι μόνο δεν θα ανακοπούν, αλλά θα επιταθούν στη συνέχεια, προκειμένου η χώρα να παραμείνει στη ζώνη του ενιαίου νομίσματος».
Ο δε πρόεδρος του κόμματος κ. Κωνσταντόπουλος, κατά τη διάρκεια της θητείας του μπήκε και αυτός σε τροχιά σύγκρουσης με το Αριστερό Ρεύμα. Συχνές αφορμές έδιναν στελέχη προσκείμενα σε αυτόν, τα οποία επαναλάμβαναν διαρκώς σε δηλώσεις τους την εκτίμησή τους για τον τότε πρωθυπουργό κ. Κώστα Σημίτη, όπως ο κ. Πέτρος Κουναλάκης και ο κ. Νίκος Μπίστης.
Έπειτα και από τα απογοητευτικά ποσοστά των ευρωεκλογών του 2004, ο κ. Κωνσταντόπουλος ανακοίνωσε την αποχώρησή του, ενώ πλέον είχε επικρατήσει η άποψη του κ. Λαφαζάνη: «Δεν ανεβαίνουμε επειδή δεν είμαστε αρκετά αριστεροί». Ετσι επιβλήθηκε, στα τέλη εκείνης της χρονιάς, η υποψηφιότητα του κ. Αλαβάνου, τον οποίο στήριξε το Αριστερό Ρεύμα. Ο κ. Αλαβάνος, σύντομα με τη σειρά του, επέβαλε τον κ. Αλέξη Τσίπρα, ουσιαστικά, όμως, ερήμην του Ρεύματος, όπως παραδέχονται πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου. Η διαρχία απέβη μοιραία για τον κ. Αλαβάνο, και το Αριστερό Ρεύμα δεν μπόρεσε να ανακόψει τις εξελίξεις. Ο κ. Αλαβάνος, εκπλήσσοντας πολλούς, έθεσε εαυτόν εκτός κόμματος έπειτα από τα φαρμακερά συντροφικά μαχαιρώματα και έτσι ο κ. Τσίπρας έμεινε μόνος στην ηγεσία του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ από το 2008 και μετά.
Σχεδόν 30% του ΣΥΡΙΖΑ
Το Αριστερό Ρεύμα έχει απήχηση, διατηρώντας ισχυρό πυρήνα στη βάση. Ο κ. Λαφαζάνης με τις απόψεις του εξακολουθεί να εκφράζει, αποδεδειγμένα πλέον, σχεδόν το 30% του ΣΥΡΙΖΑ. Δίπλα του βρίσκονται παλιά προβεβλημένα στελέχη και νέοι βουλευτές.
Οι κύριοι Ν.Χουντής και Δημήτρης Στρατούλης παραμένουν πιστοί στο Ρεύμα και μαζί του ο κ.Σ.Λεουτσάκος, συνιδρυτής του Ενιαίου Συνασπισμού και με καλές σχέσεις με την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Μαζί τους είναι ο κ. Αλέκος Καλύβης, καθώς και οι κυρίες Λίτσα Αμανατίδου, Ευγενία Ουζουνίδου και Δέσποινα Χαραλαμπίδου, μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Παρά το άνοιγμα στο Κέντρο, το Αριστερό Ρεύμα διατήρησε τη δυναμική του, αποτελώντας τον βασικό αριστερό βραχίονα που απαντά ανοιχτά στη μνημονιακή πολιτική, εκτοξεύει τον ΣΥΡΙΖΑ στην πρωτιά των δημοσκοπήσεων και χαρακτηρίζεται ως η δέσμευση του κ. Τσίπρα για την επόμενη μέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου