Υποταγή του ΑΚΕΛ στο δρόμο του Μνημονίου

του Πέτρου Κοσμά  Λίγες μέρες μετά τη συμφωνία μεταξύ της κυβέρνησης Χριστόφια και της τρόικας, η ολομέλεια της κυπριακής Βουλής υπερψήφισε 24 μνημονιακά νομοσχέδια. Δεν χρειάστηκαν ούτε καν 30 λεπτά για την ψήφισή τους. Γεγονός που αποτελεί νέο «ρεκόρ γκίνες» στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Σημειωτέον ότι η πλειοψηφία των νομοσχεδίων ψηφίστηκε ομόφωνα. Μόνο τρία νομοσχέδια ψηφίστηκαν κατά πλειοψηφία. Μεταξύ αυτών που κράτησαν αρνητική στάση ήταν ο ανεξάρτητος βουλευτής Ζ. Κουλία, γνωστός για τις ακροδεξιές του θέσεις και o πραξικοπηματίας Ν. Κουτσού, του ακροδεξιού ΕΥΡΩΚΟ.

Είναι πραγματικά απογοητευτικό να βλέπει κανείς κομμάτια της άκρας Δεξιάς να καταψηφίζουν κάποια από τα αντιλαϊκά μέτρα και να μην παρουσιάζεται έστω ένας «αντάρτης» από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΑΚΕΛ. Κάποιος από την κοινοβουλευτική ομάδα που να σεβαστεί τις όποιες αξίες και ιδανικά έχουν απομείνει από την ιστορία του ΑΚΕΛ.

Αντ’ αυτού, ο γ.γ. του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού έκανε έκκληση να παραμείνουν όλοι σοβαροί και υπεύθυνοι και να χειριστούν τα ζητήματα στο διαμορφωμένο πλέον πλαίσιο της συναίνεσης. Η συγκεκριμένη δήλωση έγινε μετά από τη συνάντηση που είχε με αντιπροσωπεία από την οικονομική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ και η οποία αποτελείτο από τον βουλευτή και καθηγητή Γιώργο Σταθάκη και τον καθηγητή Σπύρο Λαπατσιώρα.

Πρόκειται για δύο αντιπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ που μοιράζουν δεξιά –κι όχι αριστερά– διαπιστευτήρια στους κυρίαρχους κύκλους, προετοιμάζοντας το έδαφος προκειμένου να γίνουν κυβέρνηση. Ιδίως ο τελευταίος διαφημίζει συνεχώς το τελευταίο διάστημα το παράδειγμα της αριστερής κυβέρνησης Χριστόφια. Κατά τον καθηγητή Σ. Λαπατσιώρα η διαπραγμάτευση με την τρόικα θεωρείται επιτυχής και επιτρέπει την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων. Για πού και για ποιους όμως; Είναι γνωστό ότι η κρίση της υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου, που μαίνεται από το 1973, έχει περάσει σε μια νέα, πολύ πιο άγρια φάση. Σε ένα τέτοιο τοπίο η λογική του «ήπιου» Μνημονίου αποτελεί την απαρχή για το σάρωμα οποιασδήποτε κατάκτησης του εργατικού κινήματος. Αυταπατάται κανείς αν θεωρεί ότι αυτό το είδος σοσιαλδημοκρατίας –που βρίσκεται στο επίπεδο του τακτικισμού–- είναι σε θέση να σταθεί. Άμεση συνέπεια είναι η ενσωμάτωση των οργανωμένων φορέων της εργασίας στο κεφαλαιακό κατεστημένο, υποθηκεύοντας τον πλούτο του κόσμου της εργασίας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η συνένοχη στάση αποχής της ΠΕΟ (ΑΚΕΛ) και της ΣΕΚ (ΔΗΣΥ) από τις κινητοποιήσεις επ’ αόριστο των εργαζομένων στους ημικρατικούς, έως ότου ανακληθεί η απόφαση που προβλέπει τη δανειοδότηση προς το κράτος ύψους 200 δισ. ευρώ, από τα ταμεία συντάξεων των εργαζομένων της Σίτα και της Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου (ΑΗΚ).

Είναι δεδομένο ότι στο μέλλον το κυπριακό χρέος θα είναι μη βιώσιμο. Αυτό θα οδηγήσει σε κούρεμα των κυπριακών ομολόγων στα πρότυπα του ελληνικού PSI με αποτέλεσμα ο μόχθος των εργαζομένων στις ημικρατικές να θυσιαστεί.

mao.gr

από το Πριν