.jpg)
Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ
Τη τελευταία περίοδο του 19ου αιώνα, το ύφος της αγγλικής λογοτεχνίας στράφηκε, εγκαταλείποντας τον ρεαλισμό της «βικτωριανής» περιόδου, στο ύφος που επικράτησε να λέγεται décadence(παρακμή). Η στροφή αυτή δεν ήταν καθόλου αναντίστοιχη με τη γενικότερη φάση συγκριτικής αποδυνάμωσης του αγγλικού ιμπεριαλισμού, τη ν περίοδο εκείνη.Και αν για τους θεωρητικούς της τέχνης αυτό είναι ένα παράδειγμα της διαλεκτικής αλληλεπίδρασης ανάμεσα στην αισθητική και την πολιτική, η ομιλία του Α. Σαμαρά στη ΔΕΘ αποτελεί κάτι παραπάνω: ταφικό μνημείο ενός ολόκληρου ιστορικού κύκλου.
Η αστική Ελλάδα, δε βρίσκεται μόνο στη φάση της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης της σε περίοδο ειρήνης. Βρίσκεται σε μια βαθειά διαδικασία συνολικής παρακμής , σε μια χωρίς επιστροφή διαρκή decadence , όπου η οικονομική παράμετρος είναι η βάση του παγόβουνου αλλά και η κορυφή του, (η κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική διάλυση)δεν είναι καθόλου υποδεέστερη.
Αυτή η εικόνα αποτυπώνεται στην ομιλία του Α. Σαμαρά. Είναι χαρακτηριστικό το ότι η μείωση κατά 30% του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης ,όταν το 2012 είχε αυξηθεί 450%, είναι ένα καθαρά προεκλογικού τύπου μέτρο, (επικοινωνιακά αντίστοιχο το δωρεάν wi-fi, που εύκολα θα αντισταθμιστεί με ισοδύναμα μέτρα αφαίμαξης) και μεταφράζεται σε μείωση των τιμών λιανικής κατά 7-10 λεπτά στολίτρο.
Όλες οι υπόλοιπες αναφορές αισιοδοξίας/παροχολογίας στο οικονομικό επίπεδο ήταν ένα αμήχανο κράμα από προκλητικά ψέματα, τόσο τετριμμένα και απροκάλυπτα που είναι περιττή η αποδόμησή τους.
Αυτή η εικόνα αποτυπώνεται και στο ύφος «εκατό κουτσαβάκια» (κάτι σαν τον συνονόματό του Τρύφωνα να μιμείται τον Robert De Niro στον Ταξιτζή),στην –επίσης-τετριμμένη κινδυνολογία/καταστροφολογία και κορυφώνεται στις αναφορές στο μακεδονικό τάφο της Αμφίπολης. Πρώτη φορά στη παγκόσμια πολιτική ιστορία ένα πολιτικό πτώμα βασίζει την νεκρανάστασή του στην ανακάλυψη ενός άλλου πτώματος.
Όμως το βασικό συμπέρασμα από την ομιλία είναι ότι μάλλον η κυβέρνηση αποφάσισε να επιλέξει την τακτική της « εξίσωσης», που εκπορεύεται από τη συνάντηση στο Παρίσι: (επικοινωνιακού τύπου φιλολαϊκές ελαφρύνσεις από τη μια, σκληρές ρυθμίσεις στα «διαρθρωτικά» από την άλλη) και να καθυστερήσει τις διαδικασίες της προεδρικής εκλογής μέχρι τα έσχατα χρονικά όρια. Μια τέτοια επιλογή συνεπάγεται συγκεκριμένες κινήσεις σε σειρά μετώπων, (ασφαλιστικό, εργασιακά κ.α.) και αντίστοιχες ευκαιρίες για το λαϊκό κίνημα και την αριστερά .
Στο ίδιο πλαίσιο και η συζήτηση για τη δήθεν «βιωσιμότητα» του ελληνικού χρέους. Θα είναι η μεγάλη επικοινωνιακή απάτη της επόμενης περιόδου και θα απαιτήσει απόλυτη στοίχιση όλης της συμμαχίας των προθύμων.
Σε αυτούς τους δύο κεντρικούς άξονες (διαρθρωτικές αλλαγές, χρέος) θα κριθεί η αριστερά την επόμενη περίοδο. Είτε θα τους αξιοποιήσει ώστε να τροφοδοτήσει ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα, μπολιάζοντάς το –απαραίτητος όρος- με μια ολική αντιπαράθεση με το σύνολο της καθεστωτικής παθογένειας και σήψης, ριζοσπαστικά ενταγμένο και επικαιροποιημένο στις ραγδαίες παγκόσμιες ανακατατάξεις και εξελίξεις είτεθα γυρίσει την πλάτη στην αναγκαιότητα της περιόδου και θα αυτοχειριαστεί κινούμενη ανάμεσα στο δίπολο «σεχταρισμός-ώριμο φρούτο».
Το αυθόρμητο κίνημα, η αυτοτελής κίνηση των μαζών, έδωσε ότι είχε να δώσει-και με το παραπάνω. Έφτασε - και υπερέβη στην ελληνική περίπτωση- τα διαλεκτικά του όρια. Ξεπερνώντας πολλές φορές και τα πολιτικά υποκείμενα της αριστεράς. Τώρα είναι η ώρα των συγκροτημένων συλλογικών υποκειμένων να υψωθούν στο ρόλο που τους αναλογεί. Δια μέσου μεγάλων μετωπικών συμπορεύσεων και κινηματικών και πολιτικών πρωτοβουλιών. Εάν δε συμβεί αυτό, τότε η κυβέρνηση έχει σοβαρές ελπίδες να υπερβεί το κάβο των 180. Και τότε, στο πολύ μακρινό Ιούνιο του 2016, πολλά θα έχουν αλλάξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου